ออกตัวก่อนว่ากระทู้นี้เป็นกระทู้แรก
ผิดพลาดประการใดแนะนำด้วยค่ะ

คือเรื่องมีอยู่ว่า
แต่งงานกับแฟน 13 ปีแล้ว
มีลูกชาย 1 คน อายุ 8 ขวบ
มีภาระผ่อนรถเดือนละ 7,076 บาท ยังไม่มีบ้าน
ส่งเงินให้พ่อแม่ฝ่ายเขาและฝ่ายเรา ฝ่ายละ 3,000 บาท
แต่เดือนที่แล้วไม่ได้ส่งให้พ่อแม่เรา
เพราะหมุนไม่ทัน เลยส่งให้ฝ่ายสามีก็พอ
ซึ่ง พ่อแม่เราอายุ 62 แล้ว อยู่กันสองตายาย แต่ยังทำงานหนัก กรีดยาง ทำเกษตร
ปลูกผักสวนครัวกินเอง อุดมสมบูรณ์เพราะท่านขยันปลูก ขยันหาเลี้ยงวัว เลี้ยงไก่ไว้กินด้วย
และมักบอกเราซ้ำๆว่าไม่ต้องส่งให้แม่นะ แม่กับพ่อดูแลตัวเองได้
ขืนส่งทั้งสองฝั่งแบบนี้ เมื่อไหร่ลูกจะตั้งตัวได้

แต่พ่อแม่สามี ไม่ทำงาน พืชผักสวนครัวต้องซื้อกิน มีหลานชายอีก 2 คนอายุ 21,19 ปี ไม่ทำประโยชน์อะไรเลย คนโตเป็นกระเทย+ติดยา จบ ม. 3 พออ่านออกเขียนได้ คนน้องติดเกมส์อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้

ฝั่งพ่อแม่สามีไม่มีรายได้เลย ทำนากินข้าวแค่นั้น เพราะไม่หา ไม่ทำอะไรเลย
พ่อแม่เราขยัน ทั้งหาเงินหาของกิน ขยันปลูก

ไปบ้านพ่อแม่สามีเราต้องซื้อของกินของใช้ทุกอย่างเข้าบ้านทุกครั้ง กลับบ้านสงกรานต์ปีใหม่ก็ต้องให้ทั้งเงินเดือน ของฝาก เสื้อผ้า ซื้อของใช้ในบ้านไว้ให้ 3-4 พันตลอด

แต่ไปบ้านเราพ่อแม่เราเตรียมของกินของฝากไว้ให้แบบเยอะทุกครั้ง ของใช้ก็ซื้อไว้ให้นิดหน่อยๆเพราะท่านประหยัดมาก ของกินของฝากก็เผื่อแผ่ไปถึงพ่อแม่สามีเราทุกครั้ง

ถ้าถามพ่อแม่เราว่าอยากได้อะไรเป็นของฝากท่านก็จะปฏิเสธ บอกว่าห้ามซื้อเด็ดขาด อะไรแม่ก็มีหมดแล้ว

แต่ถ้าถามพ่อแม่สามีว่าอยากได้อะไรเป็นของฝาก บอกรายการมายาวเหยียดเลยค่ะ

และฝั่งพ่อแม่สามีไม่เคยมีของฝากอะไรให้เราหรือพ่อแม่เราเลย

คือเราเป็นทุกข์มากๆเมื่อนึกภาพพ่อแม่เรากับพ่อแม่สามี

แม่เราบอกว่ารับไม่ได้ก็ต้องเลิกกันไป แต่มันไม่ใช่ความผิดของสามีเราเลย


อยากรบกวนขอแนวคิดของคนดีให้สบายใจขึ้นมาบ้างค่ะ