คิดยังไงกับการลาออกจากงานประจำ(ครูอัตราจ้าง) มาทำธุรกิจส่วนตัว

ผมจบจากมหาลัยแห่งหนึ่งในภาคเหนือ  พอจบมาก็ต้องไปรับราชการทหารหนึ่งปีเต็ม  พอผมปลดออกมาก็มีครูคนหนึ่งชวนไปสอนหนังสือที่วิทยาลัยแห่งหนึ่งแถวบ้าน พ่อแม่ก็อยากให้ไปทำเพราะใกล้บ้านเราก็เลยไป เงินเดือนเราได้ 12530 บาทต่อเดือนแล้วเราจะได้ค่าสอนอีกต่างหาก ประมาณ 8000 กว่าๆ
แต่ต้องหักค่าสอนให้แผนก 40 เปอร์เซ็น (ผมต้องกดเงินสดมาให้เขา) แล้วยังไม่พอผมสอน ปวส. ค่าสอนจะไม่เท่า ปวช. แต่ผมได้ค่าสอนเป็น ปวช.ทั้งๆที่สอน ปวส.  ผมต้องออกจากบ้านมาทำงาน 6.30 น. กลับประมาณ20.30 น.ทุกวันยังๆๆวันเสาร์อาทิตย์ยังต้องมาอีก แทบจะไม่มีเวลาเลย (แผนกอื่นไม่เป็นแบบนี้นะ)ทั้งๆที่เราเลือกอยู่บ้านเพราะจะได้มีเวลาอยู่กับพ่อแม่ ผมคิดว่าผมถูกเอาเปรียบเกินไปทั้งที่ผมมีทางเลือกที่ดีกว่า ก่อนหน้านั้นเพื่อนผมชวนไปคุมงานก่อสร้างแถวภาคตะวันออกเงินเดือนสูง ผมก็ปฏิเสธไป เพราะผมต้องการเวลาดูแลพ่อแม่ ท่านทั้งสองไม่ค่อยสบายและแก่มากแล้ว ผมสอนมาได้เกือบปีละ ผมต้องรับภาระงานในแผนกเอง ออกนิเทศน์อีก พานักเรียนไปแข่งอีก(ได้ที่หนึ่งระดับประเทศด้วยนะ)และงานวิลัยอีกหลายอย่างที่วิลัยมอบให้อีก  ผมเลยคิดมานานมากแล้วออกมาทำงานของตัวเองดีกว่าแต่ต้องสอนให้หมดเทอมนี่ก่อนผมสงสารเด็ก ผมก็คิดเสมอว่าผมทนตอนเป็นทหารได้ผมอยู่ที่ไห้ก็ได้แต่คงไม่ใช่ที่นี่ ไม่เคยมีครูอัตราจ้างคนไหนสอนเกินหนึ่งปี ผมรู้เพราะผมจบ ปวช.ที่นี่  เพื่อนคิดว่าควรอยู่ต่อหรือควรออกแต่ผมก็วางแผนชีวิตไว้นานล่ะตั้งแต่เป็นทหารแล้วผมจึงไม่กลัว ผมคิดว่าควรออกมาเริ่มใหม่ดีกว่าสบายใจกว่าเยอะ ถ้าทนทำไปก็ไม่มีความก้าวหน้าเครียดอีก  
                                                                                                           ขอบคุณที่อ่านครับและขอบคุณทุกความคิดเห็น