ถ้าวันหนึ่งเราต้องเลิกนั่งสมาธิ หรือหยุดวิปัสนากรรมฐาน เพราะเรากำลังรู้สึกว่าหนทางที่เราเดิน กำลังถอยห่างจากความเป็นคนทั่วไปลงทุกวัน ประเภทเริ่มไม่รู้สึกทั้งยินดียินร้าย ไม่มีอารมณ์เบื่อ ไม่แสวงหาความรัก หรือบางทีเริ่มฝันเห้นอะไรแปลกๆ เริ่มพาจิตตัวเองท่องไปเรื่อย หรือบางทีก็เริ่มปล่อยวางในทุกๆอย่าง นั้นจึงเป้นเหตุผลให้ผมเลิกนั่งสมาธิ วิปัสนาแบบจริงจัง เพราะผมเริ่มคิดว่ามันผิดแปลก แปลกแยก และคิดว่าจตตัวเองเริ่มไม่ปกติ เอาง่ายๆคือคิดว่าตัวเองเริ่มบ้านั่นแหละครับ ก็ไม่รู้จะไปถามกูรูเรื่องพวกนี้ที่ไหน ครั้นจะไปถามพระสงฆ์ องค์พระเจ้าก็แทบจะไม่ได้เรื่องได้ราว ได้แต่นั่งถามพระประทานอยู่ร่ำไปถึงหนทางการแก้ปัญหาให้ใช้ชีวิตทั้งทางโลกและธรรมอย่างสงบและไปด้วยกันได้ ใครมีคำแนะนำดีๆขอคำแนะนำด้วยครับ
เคยต้องเลิกนั่งสมาธิเพราะอะไร