ย้อนไปตอนผมเรียน มัธยม ผมกับแม่เอาของไปส่งให้น้า (น้าเล่นกีฬาอยู่ตึกกีฬา) ด้วยความที่ว่า ผมจำได้ว่า ถ้าเดินไปประตูด้านหลังมันจะใกล้กว่า ผมเลยจะเดินเข้าประตูหลัง
พอลงรถปุ๊ปจะเดินอ้อมไปข้างหลัง แม่ผมหมุนกระจกลงมาด่าทันที "ว่า ทำไม_ืง ไม่เข้าข้างหน้า "
ผมเลยตอบกลับว่า "ข้างหลัง มันใกล้กว่า เข้าไปเจอเลย ไม่ต้องเดินอ้อม"
แม่ " เดินไปหาคน ที่ไหนกันเดินเข้าข้างหลัง " แบบว่า เสียงดังมาก จนคนแถวๆนั้นหันมามอง (ผมนี่อายเลย) แล้วก็ชี้นิ้วให้เดินเข้าข้างหน้า ผมเลยจำใจเดินเข้าข้างหน้า ก็เจอน้า เอาของให้แล้วก็กลับ พอผมกลับมาขึ้นรถก็โดนบ่นอีกประมาณว่า โตแล้วไม่รู้ภาษา ทางดีๆปกติก็ไม่เข้า
ไปเข้าข้างหลัง บลาๆ ผมเลยอธิบายไปว่า เดินไปข้างหลัง มันใกล้กว่า เพราะไปข้างหน้า จะผ่านห้องนั้นห้องนี้ แล้วต้องเดินอ้อมสนามไปอีก แล้วผมก็บอกว่า จะตะคอกเสียงดังไปทำไม
ผมก็คิดว่า แม่จะขอโทษ ที่ไหนได้ ผมโดนด่าอีกว่า ทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรก (พร้อมกับหัวเราะ) แล้วก็บอกว่าอีก ผมเป็นคนไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง บลาๆ โดนด่าซ้ำสะงั้น แล้วก็ร่ายยาวเลยครับ
ผมเจอเหตุการณ์แนวๆแบบเนี่ย เยอะมากครับ จนรู้สึกแย่กับแม่สุดๆ แล้วแม่ผมมีนิสัยเสียอีกอย่างนึงก็คือ ชอบทวงบุญคุณครับ แบบว่า กุเป็นแม่มืงนะ กุหวังดีกับ_ืง นะ พูดอะไร สั่งอะไร ต้องทำตาม ห้ามโต้แย้ง พอเรื่องไหนโต้แย้งก็ชอบใช้ความเป็นแม่มาอ้าง แต่พอไม่โต้แย้ง ผลสุดท้ายมาล้มเหลว ก็โดนด่าว่า ทำไมไม่ห้ามแม่ ทุกวันนี้ ผมเครียดมากครับ เหมือนมี2ทางเลือก เดินซ้ายก็ถูกด่าว่า
ไม่ไปขวา พอไปขวาก็โดนด่าว่าเป็นคนไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง ปัญญาอ่อน
ทุกวันนี้ผมพึ่งมารู้ตัวเองว่า ผมเองเป็นคนมีปมด้อย(ไม่รู้จะใช้คำนี้ดีรึป่าว) เพราะว่า ผมเคยไปเจอเหตุการณ์นึง แม่ผมไปด่าคนนึงๆลับหลัง(เขาเป็นคนซื่อๆดูโง่ๆ) เขาทำงานไม่ได้ดั่งใจแม่ผม แม่ผมเลยด่าสะ พอแม่ผมด่าเขา ผมเองกลับรู้สึก ทั้งโกรธทั้งสงสารทั้งแค้น 3อารมณ์ภายในเวลาเดียวกันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม จนผมได้ไปดูหนังเรื่อง ฮันนิบาล ที่ edward norton แสดงอะครับ ฉากที่คนร้ายมาจับลูกพระเอก แล้วพระเอกก็ด่าลูกตัวเอง ทำให้คนร้ายโกรธ ผมดูเสร็จผมเข้าใจเลยว่า ทำไมผมกลายเป็นแบบนี้
ทุกวันนี้ ผมมองแม่ผม ผมกลับไม่รู้สึก รักแม่เลย (อาจจะรู้สึก แต่น้อยมาก) รู้สึกรังเกียจ+แค้น มากกว่า บางทีผมเองเห็นแม่เพื่อนที่เขารักลูกเข้าใจลูก ผมเองก็รู้สึกอิจฉานะครับ แต่ผมเองก็ไม่รู้จะทำไงดี ช่วยผมด้วยครับ ผมไม่อยากให้มันเรื้อรังไปมากกว่านี้
ปล. ประสบการณ์ตรงครับ ไม่มีแต่งนิยาย
มีความรู้สึกไม่ดีกับแม่มีมากขึ้นทุกวันๆ กำลังหาทางออกครับ
พอลงรถปุ๊ปจะเดินอ้อมไปข้างหลัง แม่ผมหมุนกระจกลงมาด่าทันที "ว่า ทำไม_ืง ไม่เข้าข้างหน้า "
ผมเลยตอบกลับว่า "ข้างหลัง มันใกล้กว่า เข้าไปเจอเลย ไม่ต้องเดินอ้อม"
แม่ " เดินไปหาคน ที่ไหนกันเดินเข้าข้างหลัง " แบบว่า เสียงดังมาก จนคนแถวๆนั้นหันมามอง (ผมนี่อายเลย) แล้วก็ชี้นิ้วให้เดินเข้าข้างหน้า ผมเลยจำใจเดินเข้าข้างหน้า ก็เจอน้า เอาของให้แล้วก็กลับ พอผมกลับมาขึ้นรถก็โดนบ่นอีกประมาณว่า โตแล้วไม่รู้ภาษา ทางดีๆปกติก็ไม่เข้า
ผมก็คิดว่า แม่จะขอโทษ ที่ไหนได้ ผมโดนด่าอีกว่า ทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรก (พร้อมกับหัวเราะ) แล้วก็บอกว่าอีก ผมเป็นคนไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง บลาๆ โดนด่าซ้ำสะงั้น แล้วก็ร่ายยาวเลยครับ
ผมเจอเหตุการณ์แนวๆแบบเนี่ย เยอะมากครับ จนรู้สึกแย่กับแม่สุดๆ แล้วแม่ผมมีนิสัยเสียอีกอย่างนึงก็คือ ชอบทวงบุญคุณครับ แบบว่า กุเป็นแม่มืงนะ กุหวังดีกับ_ืง นะ พูดอะไร สั่งอะไร ต้องทำตาม ห้ามโต้แย้ง พอเรื่องไหนโต้แย้งก็ชอบใช้ความเป็นแม่มาอ้าง แต่พอไม่โต้แย้ง ผลสุดท้ายมาล้มเหลว ก็โดนด่าว่า ทำไมไม่ห้ามแม่ ทุกวันนี้ ผมเครียดมากครับ เหมือนมี2ทางเลือก เดินซ้ายก็ถูกด่าว่า
ทุกวันนี้ผมพึ่งมารู้ตัวเองว่า ผมเองเป็นคนมีปมด้อย(ไม่รู้จะใช้คำนี้ดีรึป่าว) เพราะว่า ผมเคยไปเจอเหตุการณ์นึง แม่ผมไปด่าคนนึงๆลับหลัง(เขาเป็นคนซื่อๆดูโง่ๆ) เขาทำงานไม่ได้ดั่งใจแม่ผม แม่ผมเลยด่าสะ พอแม่ผมด่าเขา ผมเองกลับรู้สึก ทั้งโกรธทั้งสงสารทั้งแค้น 3อารมณ์ภายในเวลาเดียวกันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม จนผมได้ไปดูหนังเรื่อง ฮันนิบาล ที่ edward norton แสดงอะครับ ฉากที่คนร้ายมาจับลูกพระเอก แล้วพระเอกก็ด่าลูกตัวเอง ทำให้คนร้ายโกรธ ผมดูเสร็จผมเข้าใจเลยว่า ทำไมผมกลายเป็นแบบนี้
ทุกวันนี้ ผมมองแม่ผม ผมกลับไม่รู้สึก รักแม่เลย (อาจจะรู้สึก แต่น้อยมาก) รู้สึกรังเกียจ+แค้น มากกว่า บางทีผมเองเห็นแม่เพื่อนที่เขารักลูกเข้าใจลูก ผมเองก็รู้สึกอิจฉานะครับ แต่ผมเองก็ไม่รู้จะทำไงดี ช่วยผมด้วยครับ ผมไม่อยากให้มันเรื้อรังไปมากกว่านี้
ปล. ประสบการณ์ตรงครับ ไม่มีแต่งนิยาย