มาอยู่หอวันแรกในมหลัยแห่งหนึ่ง กับเพื่อนอีก2คน
เกิดอาการคิดถึงบ้านมากคับT T ยอมรับเลยว่ามันทำให้ผมลำบากเอามากๆเลย การเปลี่ยนแปลงในตอนนี้ ผมเป็นคนที่เงียบๆนิ่งๆไม่เคยสุงสิงกะไครเลย ไม่มีเเม้เเต่เพื่อนสนิดเลยที่พูดกูแล้วเราสบายใจ หนักอกหนักใจมาตลอด และผมเองก้พยายามอย่างมากเพื่อหาเพื่อนที่เข้ากะเราได้ พยายามวิ่งให้ทันเขา และเหมือนเขาจะไม่หันมามองเราเลย จนผมรู้สึกว่าต้องหยุด เเล้วเดินไปคนเดี่ยว ทำให้คำว่า"เพื่อน"ในตัวผมมันเลื่อนลางไป จนผมให้ความสำคัญกับ"ครอบครัว"มากขึ้น สนิดกับเเม่พ่อมากจนไม่เคยออกไปเที่ยวที่ไหนเลยอยุ่แต่กับพ่อแม่เเละบ้าน กลับจากร.รก้ถึงบ้านตลอดค่อยทำงานหุ้งข้าวล้างจาน จนบ้างครั้งเราเองก้เบื่อ ที่ต้องค่อยทำงานไม่เคยออกไปเที่ยวกับเพื่อนคนไหนเลย อยากไปเรียนให้จบ แต่พอมาเท่านั้นละคับ นำ้ตาเเทบไหลเมื่อเหนแม่ไปขึ้นรถกลับบ้าน พร้อมกับคำพูดที่ว่า"แม่เมือบ้านก่อนเดอ"
คนอีสาน)ผมเองไม่พูดอะไร ได้แต่มองเเม่ค่อยๆเดินจากไป ผมเองก้เคยจากบ้านไปทำงาน2-3เดือน2ครั้งเพื่อหาเงินค่าเทอมตอนปิดภาคเรียน แต่ก้ม่ชิน อาจเปนเพราะครั้งนี้ต้องจากไปนานๆแน่เลย ลึกๆในใจรู้สึกแย่มากๆเลยคับ ที่บ้างครั้งเคยอารมเสียใส่เเม่ เเต่ที่แม่ทำคือหวังดีกะเรา แม่กับพ่อเตรียมของให้ทุกอย่าง หากู้เงินยืมมาให้เรา ท่านเปนเเค่ชาวนาแต่เรามานอนตากแอร์เรียนคือผมสงสารพ่อแม่มากคับ ทำใจยากที่เราต้องสบายแต่พ่อแม่ต้องลำบาก ยิ่งเหนเพื่อน2คนอยุ่กันอย่างม่คิดอะไรผมก้รุ้สึกเเย่มากเลย พยายามกลั่นอดทน ม่น่ามาเรียนไกลเลย
ผมเองรุ้นิสัยเพื่อนอีกคนดี บอกเลยม่สามารถเข้ากันได้ หลายๆเรื่องที่ผ่านมา แต่ผมเองก้พยายาทำดีกับเขาตลอด เเละมันคงไปกันโดยดี แต่ก้ต้องทำต่อไป
ผมเลยเปนคนเงียบๆแต่บ้างครั้งมันก้เเย่เอามากๆตอนที่เราม่มีไครค่อยเขาใจเราค่อยอยุ่ข้างๆเรา ค่อยถามว่าเปนอะไร ตอนเราเงียบนิ่ง ม่มีเลยชักคนเลยมีแต่พ่อกับแม่ ที่ค่อยบอกเรามาตลอด ที่คุยกันทุกๆวัน ที่เรากอดเเม่ทุกๆวัน ทำให้ผมให้ความสำคัญกับพ่อเเม่มาก ทำใจยากมากที่ต้องจากมาอยุตัวคนเดี่ยวแบบนี้ ผมควรจะทำยังไงดี มาไกลมาจรท้อ หรือควรหาเพื่อนต่อไป แนะนำผมด้วยนะคับ อย่างน้อยๆผมก้ได้ระบายความในใจบ้าง ขอบคุณล่วงหน้านะคับ
มาอยู่หอวันแรก เกิดอาการคิดถึงบ้าน พ่อแม่มากจนเกือบร้องไห้ ทำไงดีคับ?
เกิดอาการคิดถึงบ้านมากคับT T ยอมรับเลยว่ามันทำให้ผมลำบากเอามากๆเลย การเปลี่ยนแปลงในตอนนี้ ผมเป็นคนที่เงียบๆนิ่งๆไม่เคยสุงสิงกะไครเลย ไม่มีเเม้เเต่เพื่อนสนิดเลยที่พูดกูแล้วเราสบายใจ หนักอกหนักใจมาตลอด และผมเองก้พยายามอย่างมากเพื่อหาเพื่อนที่เข้ากะเราได้ พยายามวิ่งให้ทันเขา และเหมือนเขาจะไม่หันมามองเราเลย จนผมรู้สึกว่าต้องหยุด เเล้วเดินไปคนเดี่ยว ทำให้คำว่า"เพื่อน"ในตัวผมมันเลื่อนลางไป จนผมให้ความสำคัญกับ"ครอบครัว"มากขึ้น สนิดกับเเม่พ่อมากจนไม่เคยออกไปเที่ยวที่ไหนเลยอยุ่แต่กับพ่อแม่เเละบ้าน กลับจากร.รก้ถึงบ้านตลอดค่อยทำงานหุ้งข้าวล้างจาน จนบ้างครั้งเราเองก้เบื่อ ที่ต้องค่อยทำงานไม่เคยออกไปเที่ยวกับเพื่อนคนไหนเลย อยากไปเรียนให้จบ แต่พอมาเท่านั้นละคับ นำ้ตาเเทบไหลเมื่อเหนแม่ไปขึ้นรถกลับบ้าน พร้อมกับคำพูดที่ว่า"แม่เมือบ้านก่อนเดอ"
ผมเองรุ้นิสัยเพื่อนอีกคนดี บอกเลยม่สามารถเข้ากันได้ หลายๆเรื่องที่ผ่านมา แต่ผมเองก้พยายาทำดีกับเขาตลอด เเละมันคงไปกันโดยดี แต่ก้ต้องทำต่อไป
ผมเลยเปนคนเงียบๆแต่บ้างครั้งมันก้เเย่เอามากๆตอนที่เราม่มีไครค่อยเขาใจเราค่อยอยุ่ข้างๆเรา ค่อยถามว่าเปนอะไร ตอนเราเงียบนิ่ง ม่มีเลยชักคนเลยมีแต่พ่อกับแม่ ที่ค่อยบอกเรามาตลอด ที่คุยกันทุกๆวัน ที่เรากอดเเม่ทุกๆวัน ทำให้ผมให้ความสำคัญกับพ่อเเม่มาก ทำใจยากมากที่ต้องจากมาอยุตัวคนเดี่ยวแบบนี้ ผมควรจะทำยังไงดี มาไกลมาจรท้อ หรือควรหาเพื่อนต่อไป แนะนำผมด้วยนะคับ อย่างน้อยๆผมก้ได้ระบายความในใจบ้าง ขอบคุณล่วงหน้านะคับ