ก่อนอื่นบอกก่อนว่าเราและแฟนเป็นผู้หญิงนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่า เราไม่ได้เจอกับแฟนประมาณเดือนกว่าๆ (แต่เหมือนนานมาก)
คือช่วงที่ห่างกัน แฟนเราอยู่หอคนเดียว แล้วเรากลับมาบ้านเราค่ะ (แต่ปกติก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดนะคะ)
ช่วงแรกๆที่ไม่โอเค คือแฟนเรามีอาการอ่อนเพลียค่ะ นอนทั้งวันทั้งคืน ไม่สนใจ ไม่โทรหา ไม่ตอบแชท
จนเรานอยด์ และเราเป็นคนขี้ระแวง เราก็ถามเขาอยู่บ่อยๆว่าเขามีคนอื่นหรือเปล่า แต่ลึกๆเราก็เชื่อใจเขานะคะ
ตอนนั้นยังไม่ค่อยเท่าไหร่ค่ะ แต่เขาบอกว่า เค้าคิดว่าตัวเองเป็นโรคอะไรซักอย่าง (ประมาณว่าโรคซึมเศร้าอะไรทำนองนี้)
อาการเขาแย่ลงๆเรื่อยๆ แบบไม่ยอมออกไปเจอใครอยู่แต่ในห้อง ข้าวปลาไม่กิน น้ำหนักลดลงมาก เวลาจะกินอะไรก็อ้วกอ่ะค่ะ กินไม่ได้
จนสุดท้ายแม่เขาต้องมารับกลับบ้านและไปหาหมอ หมอก็บอกว่าเขาเป็น "โรคกลัวอ้วน"
การไปหาหมอเหมือนจะทำให้เขาดีขึ้น แต่เปล่าค่ะ เหมือนเขาวิตกกังวลกับมัน และไม่อยากไปพบเจอใคร มองว่าตัวเองซูบโทรม
แล้วก็ไม่อยากคุยกับเราค่ะ (อาการนอนเยอะนี่เบาลงแล้วนะคะ เพราะกลับไปอยู่บ้านกับแม่) แต่กลายเป็นว่า เขาไม่คุยกับเราด้วยเหตุผลที่ว่า
"ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากเจอใคร" แทนค่ะ เวลาได้คุยกันเขาก็มักจะหงุดหงิดใส่ อะไรนิดหน่อยก็อารมณ์เสีย มันเลยทำให้เรารู้สึกแย่มาก และบวกกับความขี้ระแวงของเรา ก็คิดไปต่างๆนาๆว่าเขาไม่รัก หรือมีคนอื่นจริงๆแล้วหรือเปล่า จนหลายครั้งทำให้ทะเลาะกันค่ะ
และมีวันนึงที่เราทรมานมากกับความรู้สึกนี้ คือมันเหมือนอกหัก เหมือนไม่มีแฟนแล้วอ่ะค่ะ เหมือนโดนทิ้ง
เราก็เลยบอกกับเขาไปตรงๆว่าเรารู้สึกแบบนั้น เขาก็บอกว่าเขาเสียใจที่ทำให้เรารู้สึกแย่ เขาไม่อยากเป็นแบบนั้น แต่เขาทำอะไรไม่ได้
เขาบอกให้เรารอเวลาที่จะได้เจอกัน ซึ่งมันอีกประมาณ 10 กว่าวันอ่ะค่ะ แล้วเราเองรู้สึกว่าต่อให้ได้เจอกันมันก็ไม่น่าจะดีขึ้น เพราะแค่ตอนนี้เขายังไม่อยากคุยกับเราเลยอ่ะค่ะ แล้วเจอกันไม่แย่กว่าเดิมหรอ เพราะเราเองก็ปากไม่ค่อยดีชอบพูดยั่วโมโหเขาอ่ะค่ะ
คือเราไม่รู้จะทำยังไง บอกให้เขาไปหาหมอ เขาก็กลัว กลัวจะเป็นโรคจริงๆ แต่เรากลัว กลัวจะเสียเขาไปแบบนี้อ่ะค่ะ กลัวไม่ได้ติดต่อกันอีก กลัวเขาไม่รักเราแล้ว เรารู้สึกแย่มากๆ รู้สึกไม่อยากให้เขาเป็นแบบนี้เลย
แฟนเป็นแบบนี้ แต่เราไม่รู้จะทำยังไง?
เรื่องมีอยู่ว่า เราไม่ได้เจอกับแฟนประมาณเดือนกว่าๆ (แต่เหมือนนานมาก)
คือช่วงที่ห่างกัน แฟนเราอยู่หอคนเดียว แล้วเรากลับมาบ้านเราค่ะ (แต่ปกติก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดนะคะ)
ช่วงแรกๆที่ไม่โอเค คือแฟนเรามีอาการอ่อนเพลียค่ะ นอนทั้งวันทั้งคืน ไม่สนใจ ไม่โทรหา ไม่ตอบแชท
จนเรานอยด์ และเราเป็นคนขี้ระแวง เราก็ถามเขาอยู่บ่อยๆว่าเขามีคนอื่นหรือเปล่า แต่ลึกๆเราก็เชื่อใจเขานะคะ
ตอนนั้นยังไม่ค่อยเท่าไหร่ค่ะ แต่เขาบอกว่า เค้าคิดว่าตัวเองเป็นโรคอะไรซักอย่าง (ประมาณว่าโรคซึมเศร้าอะไรทำนองนี้)
อาการเขาแย่ลงๆเรื่อยๆ แบบไม่ยอมออกไปเจอใครอยู่แต่ในห้อง ข้าวปลาไม่กิน น้ำหนักลดลงมาก เวลาจะกินอะไรก็อ้วกอ่ะค่ะ กินไม่ได้
จนสุดท้ายแม่เขาต้องมารับกลับบ้านและไปหาหมอ หมอก็บอกว่าเขาเป็น "โรคกลัวอ้วน"
การไปหาหมอเหมือนจะทำให้เขาดีขึ้น แต่เปล่าค่ะ เหมือนเขาวิตกกังวลกับมัน และไม่อยากไปพบเจอใคร มองว่าตัวเองซูบโทรม
แล้วก็ไม่อยากคุยกับเราค่ะ (อาการนอนเยอะนี่เบาลงแล้วนะคะ เพราะกลับไปอยู่บ้านกับแม่) แต่กลายเป็นว่า เขาไม่คุยกับเราด้วยเหตุผลที่ว่า
"ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากเจอใคร" แทนค่ะ เวลาได้คุยกันเขาก็มักจะหงุดหงิดใส่ อะไรนิดหน่อยก็อารมณ์เสีย มันเลยทำให้เรารู้สึกแย่มาก และบวกกับความขี้ระแวงของเรา ก็คิดไปต่างๆนาๆว่าเขาไม่รัก หรือมีคนอื่นจริงๆแล้วหรือเปล่า จนหลายครั้งทำให้ทะเลาะกันค่ะ
และมีวันนึงที่เราทรมานมากกับความรู้สึกนี้ คือมันเหมือนอกหัก เหมือนไม่มีแฟนแล้วอ่ะค่ะ เหมือนโดนทิ้ง
เราก็เลยบอกกับเขาไปตรงๆว่าเรารู้สึกแบบนั้น เขาก็บอกว่าเขาเสียใจที่ทำให้เรารู้สึกแย่ เขาไม่อยากเป็นแบบนั้น แต่เขาทำอะไรไม่ได้
เขาบอกให้เรารอเวลาที่จะได้เจอกัน ซึ่งมันอีกประมาณ 10 กว่าวันอ่ะค่ะ แล้วเราเองรู้สึกว่าต่อให้ได้เจอกันมันก็ไม่น่าจะดีขึ้น เพราะแค่ตอนนี้เขายังไม่อยากคุยกับเราเลยอ่ะค่ะ แล้วเจอกันไม่แย่กว่าเดิมหรอ เพราะเราเองก็ปากไม่ค่อยดีชอบพูดยั่วโมโหเขาอ่ะค่ะ
คือเราไม่รู้จะทำยังไง บอกให้เขาไปหาหมอ เขาก็กลัว กลัวจะเป็นโรคจริงๆ แต่เรากลัว กลัวจะเสียเขาไปแบบนี้อ่ะค่ะ กลัวไม่ได้ติดต่อกันอีก กลัวเขาไม่รักเราแล้ว เรารู้สึกแย่มากๆ รู้สึกไม่อยากให้เขาเป็นแบบนี้เลย