ตามหัวข้อเลยค่ะ เครียดกว่าเป็นโรคซึมเศร้าก็คือ เค้าไม่เข้าใจว่าสิ่งเราเป็นอยู่คืออะไร
บ้างก็หาว่าเราคิดเองไปบ้าง บ้างก็หาว่าเราเอาเป็นข้ออ้างในการเถียงให้ชนะ ที่บ้านเราไม่มีใครเป็นโรคนี้
บางทีมันท้อนะ ทั้งๆที่พยายามเปลี่ยนตัวเอง แต่พอมาเจอแบบนี้เราก็ต้องกลับมาเครียดอีก
เค้าได้แต่บอกว่า ทั้งๆที่บ้านก็มีทุกอย่างพร้อม อยู่สบาย ที่บ้านก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แล้วลูกยังต้องการอะไรอีก ลูกไม่ได้รักครอบครัว ไม่รักน้อง
ไม่รักแม้แต่พ่อแม่ เราก็หมดหนทางที่จะอธิบายแล้ว ก็จริงอยู่ที่ที่บ้านเราโอเคมีพร้อมหมดทุกอย่าง พ่อแม่ให้กำลังเรื่องเรียน
แต่เราอยากบอกพวกท่านเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นใคร อาการพวกนี้ก็เกิดขึ้นได้ เราเคารพพ่อแม่นะ และเราก็ทราบปัญหาของตัวเองดี
เราพยายามทำหลายวิธีให้ตัวเองดีขึ้น แต่ก็ได้แต่ร้องไห้และเจ็บใจทุกครั้ง ที่แม้แต่ครอบครัวก็ยังไม่มีใครเข้าใจ ขนาดจะไปหาจิตแพทย์ช่วงแรก
ยังค้านกันเลย แต่พอมาหลังๆ เค้าเริ่มทนที่เราพูดแต่เรื่องนี้ซ้ำๆให้ไม่ไหว เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกับที่บ้าน เราจะบอกทุกครั้งว่าที่เราเป็นมาจากสาเหตุนี้นะ และพยายามแก้อยู่ ตอนนี้ก็ดีขึ้น แต่มันต้องใช้เวลานะ (เข้าใจไหมว่าบางที่มันก็อยากมีคนที่เราไว้ใจสักคนได้พูดคุยกันบ้าง) แต่กลายเปนว่า
พอพูดเรื่องนี้กลายเป็นหาว่าเราอ้างบ้าง ไม่รักครอบครัวบ้าง เราบอกตรงๆว่าใจเรารักครอบครัว แต่ทุกวันที่เราอยู่ คือทุกวันที่เราไม่อยากอยู่บ้าง
คิดเเต่เรื่องเครียดๆบ้าง เลยทำให้ไม่สนใจรอบข้าง ก็เลยยิ่งทำให้เข้าใจต่างกันออกไป เราพยายามอธิบายให้ท่านฟังแล้ว ว่ามันเป็นแบบนี้นะ
และเราพยายามมากแค่ไหนที่จะผ่านโรคนี้ให้ได้ ผ่านวิกฤตอยากฆ่าตัวตายด้วยตัวเอง และไม่ไปหาหมอด้วยซ้ำ เราจนปัญญาแล้ว
หนักกว่าโรคนี้ก็คือ มันยากที่จะทำให้ทางบ้านเข้าใจในสิ่งที่เราเป็นอยู่ พอยิ่งอยู่บ้าน ก็ยิ่งกลายเป็นไม่มีความสุข เพราะไม่อยากเห็นหน้าพวกท่าน
(เรารักท่านนะ แต่มันเหนื่อยที่จะทะเลาะ มันเหนื่อยทุกครั้งที่รู้สึกว่าคนรอบข้างเราไม่มีใครเข้าใจแม้คนในครอบครัว ขอทำใจอยู่กับตัวเองสักพักได้ไหม จะหาว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดีก็ได้นะ แต่เราหมดหนทางแล้ว เหนื่อยมากแล้ว จนปัญญากับทุกสิ่งจริงๆ) เหนื่อยมาก

ใครช่วยแนะนำหาวิธีที่ทำให้พวกท่านเข้าใจที