ประสบการณ์โดนเพื่อนแบนเกือบทั้งห้อง

เราเชื่อว่าวัยมัธยมเป็นวัยที่เพื่อนๆหลายๆคนคิดถึงและจดจำหลายๆสิ่งหลายๆอย่าง มันมีอะไรเกิดขึ้นในวัยมัธยมทั้งสุขและทุกข์ วันนี้ จขกท จะมาเล่าถึงความทรงจำที่แย่ๆในวัยมัธยมของเราให้ฟังกัน เพื่อเป็นกำลังใจให้น้องๆหลายๆคนที่กำลังเจอปัญหาเดียวกัน
เรื่องนี้มันเกิดขึ้นในช่วงที่เราเรียนอยู่ม.ปลาย เราเป็นคนนึงที่เปลี่ยนกลุ่มคบเพื่อนหลายครั้ง เลยอยากลองเจอเพื่อนใหม่อะไรใหม่ๆ จุดเริ่มต้นของเรื่องมันเริ่มมาตอนที่เราเรียนอยู่ ม.5 เทอมแรก ช่วงนั้นก็มีรุ่นน้อง ม.4 เข้ามาใหม่ (จขกท.เป็นตุ๊ดเด็ก5555) มันก็จะมีเด็กชายรุ่นน้องเข้ามาเรียนที่โรงเรียนเรา มันก็จะมีน้องคนนึงหน้าตาดี ถือว่าหล่อเลยแหละ ขอเรียกน้องคนนี้ว่าน้องพี น้องพีเป็นเด็กที่หน้าตาดี โดดเด่นมากในรุ่น หลายๆคนก็ชอบน้อง ซึ่งเพื่อนเราในกลุ่มก็ชอบกัน แต่น้องพีได้คุยกับเพื่อนเราคนนึง ขอเรียกว่าปัน ปันกับพี ก็คุยกันกุ๊กกิ๊กตามประสาเด็กมัธยมเฟิร์สเลิฟ (ปันเป็นผู้หญิง) แต่เรื่องมันเกิดก็คือ มีเพื่อนเราในกลุ่มขอเรียกว่า ป๊อป ป๊อปเรียกง่ายๆว่านางเป็นตัวหลักของกลุ่มเรา ทุกคนจะเคารพนางจะยอมนางทุกอย่าง ป๊อปชอบพีมาก ป๊อบคุยกับพีทางแมสเซนเจอร์ พีก็คุยตามประสารุ่นพี่ในโรงเรียนแต่ป๊อบคิดกับพีเกินรุ่นน้อง โดยที่เรากับปันปิดบังว่า พีกุ๊กกิ๊กกับปันอยู่ แน่นอนว่าความลับไม่มีในโลก ป๊อปรู้ความจริงว่าพีกับปันแอบชอบกัน ป๊อบเลยโกรธมาก เพื่อนทั้งกลุ่มไม่คุยกับเราและปันเลย แต่เพื่อนในกลุ่มก็บอกกับเราว่าป๊อปให้ภัยเรา เราก็กลับไปหาเพื่อน และนี้คือความผิดของเราอันใหญ่หลวงมากที่เราทำผิดต่อปัน เราไม่คิดเลยว่าเราจะทำร้ายปันเพียงเพราะพี ในใจเราก็ชอบพีมาก เราเลยกลั่นแกล้งปันโดยการไม่คุยกับปันและโพสต์เฟฟสบุ๊คแขวะปัน ไซโคเพื่อนในห้องไม่ให้คุยกับปัน จนม.5เทอมสอง ปันย้ายโรงเรียน เราเสียใจมากเราไม่คิดว่าการกระทำของเราจะทำให้คนๆนึงเสียใจได้ขนาดนี้ และบาปกรรมของเราที่ทำไว้กับปันมันก็เริ่มตอนม.5 เทอมสอง
    เปิดเทอมม.5 เทอมสอง เราแอบไปรู้ว่าเพื่อนในกลุ่มเรามีกลุ่มแชทลับ โดยที่ไม่มีเรากับปันอยู่ในกลุ่มซึ่งเรารู้นานแล้วแต่เราเงียบ ซึ่งในตอนนั้นเราก็มีรุ่นน้องมาสนิทมาเล่นด้วยเยอะ ความอิจฉาริษยาของป๊อปที่มีต่อเราก็มากขึ้น จุดแตกหักในกลุ่มก็เกิดขึ้น เราได้มีโอกาสออกไปเล่นเกมส์หน้าหอประชุม พอดีวันนั้นที่โรงเรียนมีกิจกรรมอบรมเรื่องยาเสพติด เราได้ออกไปเพราะตอนนั้นเราถือว่าเราค่อนข้างทำเป็นเด็กกิจกรรมและกล้าแสดงออก ซึ่งเกมส์นั้นมันต้องเล่นเป็นคู่เราก็ออกไปแล้วแต่เหลือเพื่อนอีคนนึง เราก็ประกาศออกไมค์ว่าเราเลือกป๊อปออกมาเล่น แต่สิ่งที่เราได้กลับมาคือ เราได้ยินเสียงป๊อปด่าเราด้วยคำหยาบคาย ป๊อปเเละเพื่อนในกลุ่มเราก็เดินออกไปนอกหอประชุม ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูก พี่ๆคนจัดกิจกรรมเลยเรียกคนอื่นออกมาเป็นเพื่อน เราก็ไม่ได้คิดอะไรเรานึกว่าป๊อปแค่ล้อเล่น พอตอนเที่ยงพักกินข้าว เรามองหาเพื่อนเราเค้าไปไหนกันก็ไม่รู้ เราเลยนึกขึ้นได้ว่าเพื่อนน่าจะไปกินข้าวห้องฝึกงาน เราเลยซื้อข้าวแล้วถือจานไปกินข้าว เราก็เจอเพื่อนแต่เพื่อนเงียบไม่พูดอะไร พอเรานั่งโต๊ะเราก็ถาม "ไม่ชวนเลยว่าจะมากินข้าวที่นี้" สิ้นเสียงเรา ป๊อปก็ทุบโต๊ะเสียงดังแล้วด่าเราว่าเราเรียกไปเล่นเกมส์หน้าหอประชุม ด่าเราด้วยคำหยาบคายและเพื่อนๆในกลุ่มที่เหลือก็ไม่ห้ามปรามอะไรป๊อปเลย เราก็ได้แต่พูดว่าขอโทษ เราร้องไห้ออกมาเลยเราไม่รู้จะทำยังไงก็เลยเดินไปกินข้าวโรงอาหารทั้งน้ำตา เราก็เดินไปหาเพื่อนอีกห้องทแล้วขอนั่งกินข้าวด้วย เราก็ร้องไห้เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว เราก็เล่าให้เพื่อนต่างห้องฟัง เพื่อนต่างห้องก็พูดปลอบเรา ในขณะนั้นกลุ่มเพื่อนเราก็เดินมาพอดี ทุกคนในกลุ่มต่างยืนมองเราด้วยสายตาที่เกลียดชังเรามาก วันนั้นตอนบ่ายทั้งวันเราไปไหนก็ไปคนเดียว พอตอนเย็นกลับบ้านมาเราก็เอาแต่ร้องไห้และโพสต์ระบายความรู้สึกลงในเฟสบุ๊ค และจู่ๆก็มีเพื่อนอีกคนในกลุ่ม ขอเรียกว่าปูละกัน ปูเข้ามาบอกเราและบอกเราให้ลบโพสต์นั้นทิ้ง เพราะปูกลัวคนอื่นมองป๊อบและเพื่อนๆที่เหลือว่าไม่ดี เราก็ทำตาม วันรุ่งขึ้นปูก็เข้ามาคุยกับเรา เราก็สบายใจขึ้นมาก โดยที่เราไม่รู้เลยว่าปูนี่แหละร้ายมาก เวลาเราระบายความในใจเราให้ปูฟัง ปูก็เอาไปเล่าให้ป๊อปและเพื่อนคนอื่นฟัง ด้วยความที่เราไม่รู้เราก็เล่าให้ปูฟัง หลังจากเหตุการณ์นั้น เราเหมือนคนไม่มีตัวตนในกลุ่ม เราจะมีตัวตนเฉพาะเวลาเรียนวิชาที่เราถนัด
เพื่อนๆในกลุ่มถึงจะพูดถึงเรา เวลาเดินไปด้วยกันในกลุ่มเค้าไม่ค่อยรอเราและมักปล่อยให้เราเป็นอยู่คนเดียว เราเหมือนส่วนเกินมากๆเราเลยเฟดตัวเองออกจากกลุ่มนั้น แต่เวลามี่เราอยู่ในกลุ่ม ป๊อปเพื่อนๆมักแขวะเรา มักกัดจิกเรา แต่เราไม่โกรธนะเราเสียใจมากกว่า เราไมได้ผิดอะไรเลย จนมันลุกลามไปยังเพื่อนเกือบทั้งห้อง เราเหมือนคนไม่มีตัวตนมากเวลาอยู่ในห้อง ถูกมองข้ามเสมอ จนเรามาเล่นกับกลุ่มใหม่ เพื่อนกลุ่มนี้ในปัจจุบันเราก็คบเค้าอยู่ ในตอนเเรกๆเลย เราจำได้ว่าวันนั้นเป็นวันคริสต์มาส เราก็มาเล่นกับ ขอเรียกว่าป้อนะคะ ป้อเป็นเพื่อนที่ดีมาก ในตอนนั้นเราโดดเดี่ยวมากเหมือนโดนทิ้งไว้กลางป่า ป้อเข้ามาหาเราและถามเรื่องราวที่เกิดขึ้น เราก็เล่าให้ป้อฟัง ป้อถึงกับร้องไห้ออกมาและถามเราว่าเราทนได้ยังไง ทำไมไม่มาหาป้อตั้งแต่แรก เราก็ร้องไห้เหมือนกันในตอนนั้น นับตั้งแต่วันนั้นเราก็เล่นกับกลุ่มป้อ ซึ่งมีเพื่อนอีก 7 คนในกลุ่ม เพื่อนในกลุ่มนี้เค้าไม่เคยทำให้เราเป็นส่วนเกินในกลุ่มเลย เค้าถามเรื่องการบ้าน เค้าห่วงเราเรื่องงาน และความสนิทกับเพื่อนในกลุ่มนี้ก็เพิ่มมากขึ้น และมี ขอเรียกว่าแป๋มกับปุ้มนะคะ แป๋มกับปุ๋มเค้าสนิทกันมาตั้งแต่ม.ต้น เราก็เข้าไปเป็นส่วนนึงในกลุ่ม ปุ้มเป็นเพื่อนที่ปากร้ายแต่ใจดี นางจะให้กำลังใจเราทุกครั้งที่มีปัญหา นางมักพูดว่า "ช่างแมร่งเหอะ ปล่อยมันไป" เราก็จะสบายใจขึ้น
ในส่วนม.6 เราก็โดนแขวะจากเพื่อนกลุ่มอื่นมากยิ่งขึ้น ทั้งจิกต่อหน้าและลับหลังสารพัด หนังสือรุ่นเราก็โดนแกล้งโดนไม่มีชื่อเราในทำเนียบรุ่น โดนจิกเรื่องการเรียน หลายๆอย่างมากๆจากเพื่อนกลุ่มเดิมและคนอื่นในห้อง เราก็ผ่านมาได้เราก็คิดแค่ว่ามันเป็นบาปกรรมที่เราทำกับปันไว้ เราว่าเราเข้มแข็งมากๆนะ มีคนอื่นที่พอรู้เรื่องของเรา เค้าก็อึ้งกันว่าเราผ่านมาได้ไง เราก็บอกว่าเราเข้มแข็งมากๆ อย่าโต้ตอบทำเป็นไม่สนใจ เราว่าเราโชคดีมากนะที่เรามาเจอ ป้อ แป๋ม ปุ๋ม และเพื่อนในกลุ่มใหม่ เค้าดีกับเราและให้กำลังใจเรามากๆ มันมาถึงจุดที่เราจบม.6 และแยกย้ายกันไปเรียนมหาวิทยาลัย ความสะใจของเราอย่างนึงก็คือ เพื่อนๆในกลุ่มเก่าต่างทักแชทมาขอโทษเราผ่าเฟสบุ๊ค เราไม่รู้จะทำยังไงก็บอกว่าให้อภัยแต่ในใจลึกๆเราก็แค้นมาก มันเจ็บใจจริงๆที่มาทำกับเราแบบนี้ ในปัจจุบันมันก็ผ่านมาเกือบ 3 ปีแล้ว ตัว จขกท ก็จะขึ้นปี 3 แล้ว เรากับเพื่อนๆกลุ่มใหม่ยังติดต่อกัน ว่างๆเราก็ชวนกันกินเนื้อย่าง กินข้าวกันบ้าง เรารักพวกนางจริงๆ

ปล.เราเคยซึมเศร้าขนาดที่จะฆ่าตัวตายแต่ไปโรงพยาบาลทัน
ปล.อีกส่วนนึงเราถือว่าเราิดเหมือนกันที่เราไปทำร้ายจิตใจปันก่อน บาปกรรมมันเลยย้อนหาเรา
ปล.ชื่อที่ใช้เรียกเป็นชื่อสมมตินะคะ
ปล.อยากให้คนที่เจอปัญหาแบบนี้สู้ๆนะคะ