รู้สึกไม่ค่อยชอบกิจกรรมรับน้องเท่าไหร่ค่ะเรารู้สึกว่าเหนื่อยและเสียเวลาในการอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนเรามาก

บอกตรงๆนะคะ เราเหนื่อยจริงๆที่ต้องเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องไม่ใช่ไม่เข้าเลยนะคะก็เข้ากิจกรรมสำคัญๆของมหาลัยอยู่ค่ะแต่ที่เราเหนื่อยและเบื่อและเริ่มไม่ไหวจริงๆค่ะ เอาตรงๆนะคะเราเหนื่อยจริงๆ ถ้ารับน้องประมาณ 5  6วันพอไหวค่ะเข้าใจนะคะว่ามีจุดประสงค์ให้มีเพื่อนมีสัมพันธ์ที่ดีต่อกันแต่นี้มันนานเกินไปไหมคะเป็นเดือนนุ้นแหนะ  ไม่ใช่เราไม่อยากเข้าสังคม ไม่ใช่เราว่ารุ่นพี่เขาไม่ดี เขาดีค่ะ ไม่มีการรับน้องทารุณอะไรทั้งสิ้น  แต่เข้าใจไหมคะเราอยากอ่านหนังสือมากกว่า อยากฝึกวิชาให้หนาแน่นกว่านี้อยากอยู่หอ อยากจับกลุ่มติวกับเพื่อนๆที่สนิทมากกว่าค่ะ  ถ้าถามว่าเรามาเรียนเรามีเพื่อนแล้ว 9คนค่ะ สำหรับเราไม่ได้โฟกัสเรื่องเพื่อนเท่าไหร่นักขอแค่ไม่สร่างศัตรูกับใครก็พอ แต่ถึงอย่างไร...ก็มักมีคนไม่ถูกชะตาเราอยู่ดีถึงแม้เราไม่ผิด คนเขาไม่ชอบเรายังไงเขาก็ไม่ชอบค่ะ แต่จุดๆนั้นเราไม่แคร์นะคะ  เรามาเรียน มหาวิทยาลัยเรามาเพื่อความฝัน  เรามาเพื่อศึกษาหาความรู้ในการประกอบอาชีพ  มาเพื่อตัวเองและครอบครัว  และที่สำคัญมากๆหนูแค่อยากเอาใบปริญญาไปฝากแม่ แม่หนูพิการที่ขาค่ะแม่เป็นโปลิโอแต่แม่ก็หาเงินส่งลูกทั้ง2"เรียนมหาลัยได้ หนูก็ว่าหนูโชคดีค่ะที่ผ่านมาหนูขออะไรได้หมด แม่จะไม่ยอมให้เราเครียด แกมักจะบอกว่า ไม่ต้องมาสนเรียนให้มันสูงๆก็พอมีงานที่ดีทำ หนูเลยคิดว่าหนูมาเรียน หนูได้วาดภาพฝันเอาไว้แล้วที่เหลือก็ลงมือทำ แต่ติดที่หนูเหนื่อยจริงๆค่ะกับกิจกรรมรับน้อง แต่ละวันหนูป่วยทุกวันตื่นเช้าเลิกค่ำ ปวดขา  ปวดหัว  เพลียสุดท้ายก็ไม่ได้ทบทวนหนังสือ พอจะอ่านหนังสือหน่อยรุ่นพี่ก็เรียก  หนูอยากรู้ค่ะไม่ไปมันจะไม่จบ  มัรจะไม่ผ่านจริงๆหรอคะ กิจกรรมซ้อมเชียร์    ตอนนี้หนูท้อค่ะ เหนื่อยมากๆ  ยิ่งทำกิจกรรมแบบนี้ยิ่งทำให้หนูเครียดค่ะ  มันทำให้หนูมีปมในใจ