เราคบกับแฟนเรามา4 ปี แต่เรารู้สึกว่าเรารู้สึกมากกว่า ทุกๆอย่างที่แสดงออกมามันจะมากกว่าเขาเกือบทุกเรื่องอะค่ะ ต้องบอกก่อนว่าเราเคยมีแฟนมาก่อนแล้ว2คน แต่เราไม่เคยให้พ่อแม่รู้ ไม่เคยพามาบ้าน แต่กับคนนี้คบกันได้4-5เดือนก็ยอมให้เค้ามาหาที่บ้านและแนะนำให้รู้จักกับครอบครัวเพราะตอนนั้นเราประสบอุบัติเหตุ(โดนรถชน) และหลังจากนั้นเขาก็เริ่มมาหาบ่อยขึ้นแล้วนานๆไปก็รู้จักกับญาติของเราเกือบทั้งหมดและเขาก็เข้ากับทางบ้านเราได้อย่างดีเลยแหละทั้งปฝพ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ก็รักเขาเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่ง ตอนแรกๆพ่อเหมือนจะไม่ค่อยยอมรับเพราะคิดว่าคงไม่จริงจังอะไร แต่นานๆไปเข้าปีที่สองกว่าๆปีที่สามพ่อคงเริ่มไว้ใจและยอมรับ แบบเวลาบ้านเราทำอะไรกินกันก็บอกให้ชวนเขามาตลอด ไปเที่ยวไหนก็ซื้อของไปฝากที่บ้านเขา แต่เขาไม่เคยพาเราไปรัจักกับทางบ้านของเขาเลย เคยแต่คุยโทรศัพท์ (เราโทรไปแล้วคนในครอบครัวเขารับ) จนเข้าปีที่สองเราเริ่มรู้สึกว่าเขาเริ่มสนิทกับครอบครัวเรามากขึ้นแต่ในทางกลับกันเขาไม่เคยพาเราไปบ้าน ไม่เคยเจอพ่อแม่เขาเลย แล้วเราก็เริ่มรู้สึกไม่โอเค เริ่มถามว่าทำไมถึงไม่ยอมพาไป ทำไมเหมือนไม่อยากให้คนที่บ้านรู้จักเรา แล้วเขาก็บอกว่ามันยังไม่ถึงเวลา จนเข้ามาปีที่สามเราก็ได้มีโอกาสไปบ้านเขา เราเจอแค่แม่เขา แต่รู้สึกเหมือนไม่ค่อยเท่าไหร่กับเราเลยอะค่ะ หรือเขาไม่ยอมรับเราคะ
แล้วอีกเรื่องคือตอนคบกันเราก็ชอบโพสต์ชอบแท้กเขาในเฟสบุค เราชอบลงรูปคู่กับเขา แต่เขาไม่เคยเลยอะค่ะ ไม่เคยทำไรแบบงี้ให้ หลังๆมาเราชอบโทรหาเขาถามทำไรอยู่ กินไรยัง แต่แบบเขาไม่ค่อยโทรมาเลย บางทีทะเลาะกันเขาก็ไม่เคยอยู่อธิบายให้เราเข้าใจ ปล่อยให้เราร้องไห้คนเดียวตลอดแต่ก็มีเพื่อนมาคอยปลอบคอยให้คำปรึกษา ตอนที่เราไม่โอเคเขาก็เหมือนจะให้คำปรึกษาไม่ค่อยได้ เหมือนเขาไม่เข้าใจเราอะค่ะ แล้วคือวันครบรอบ4ปีอ่ะค่ะ เราหวังมากกับวันนี้เราแพลนไว้หมดแล้วว่าเราจะไปไหนไปทำไรด้วยกันบ้าง แต่เราก็ต้องอยู่คนละที่ เพราะเขาต้องไปต่างจังหวัด เอาจริงๆเรารู้สึกเฟลมากอะ เราเข้าใจนะว่าทำไมเขาต้องไปเราเข้าใจว่ามันจำเป็น แต่เราก็อดน้อยใจไม่ได้อะค่ะ วันนั้นเราร้องไห้เราไม่โอเคแล้วเราเห็นว่าเขาไปเที่ยวเขามีความสุขในขณะที่เราร้องไห้ผิดหวังกับสิ่งที่คาดหวังไว้ ในหัวเราคิดแต่เรื่องต่างๆในปีที่ผ่านมาว่าเราต้องเจอความรู้สึกไม่โอเคอย่างลำพังมาแล้วกี่ครั้ง จนเรารัสึกว่าการคบกันครั้งนี้ของเรามันไม่แฟร์เลย คือเราร้องไห้ เราไม่โอเค เราน้อยใจ เราเฟล เราเลยตัดสินใจที่จะหายไปเลย เราปิดทุกการติดต่อ เราปิดเฟสบุค โอนทุกสายโทรเข้า1วัน แล้วเราก็เปิดให้โทรได้ตามปกติแต่เฟสบุคยังปิดอยู่ แต่ก็ไม่มีซักสายเรียกเข้าจากเขาเลย คือที่เราหายไปแบบนี้มันไม่ได้มีผลกับความรู้สึกเขาบ้างเลยใช่มั้ย "ที่เราทำแบบมันแฟร์แล้วใช่มั้ย "
คบกันมา4ปี แต่ทำไมรัสึกไม่แฟร์เลยคะ
แล้วอีกเรื่องคือตอนคบกันเราก็ชอบโพสต์ชอบแท้กเขาในเฟสบุค เราชอบลงรูปคู่กับเขา แต่เขาไม่เคยเลยอะค่ะ ไม่เคยทำไรแบบงี้ให้ หลังๆมาเราชอบโทรหาเขาถามทำไรอยู่ กินไรยัง แต่แบบเขาไม่ค่อยโทรมาเลย บางทีทะเลาะกันเขาก็ไม่เคยอยู่อธิบายให้เราเข้าใจ ปล่อยให้เราร้องไห้คนเดียวตลอดแต่ก็มีเพื่อนมาคอยปลอบคอยให้คำปรึกษา ตอนที่เราไม่โอเคเขาก็เหมือนจะให้คำปรึกษาไม่ค่อยได้ เหมือนเขาไม่เข้าใจเราอะค่ะ แล้วคือวันครบรอบ4ปีอ่ะค่ะ เราหวังมากกับวันนี้เราแพลนไว้หมดแล้วว่าเราจะไปไหนไปทำไรด้วยกันบ้าง แต่เราก็ต้องอยู่คนละที่ เพราะเขาต้องไปต่างจังหวัด เอาจริงๆเรารู้สึกเฟลมากอะ เราเข้าใจนะว่าทำไมเขาต้องไปเราเข้าใจว่ามันจำเป็น แต่เราก็อดน้อยใจไม่ได้อะค่ะ วันนั้นเราร้องไห้เราไม่โอเคแล้วเราเห็นว่าเขาไปเที่ยวเขามีความสุขในขณะที่เราร้องไห้ผิดหวังกับสิ่งที่คาดหวังไว้ ในหัวเราคิดแต่เรื่องต่างๆในปีที่ผ่านมาว่าเราต้องเจอความรู้สึกไม่โอเคอย่างลำพังมาแล้วกี่ครั้ง จนเรารัสึกว่าการคบกันครั้งนี้ของเรามันไม่แฟร์เลย คือเราร้องไห้ เราไม่โอเค เราน้อยใจ เราเฟล เราเลยตัดสินใจที่จะหายไปเลย เราปิดทุกการติดต่อ เราปิดเฟสบุค โอนทุกสายโทรเข้า1วัน แล้วเราก็เปิดให้โทรได้ตามปกติแต่เฟสบุคยังปิดอยู่ แต่ก็ไม่มีซักสายเรียกเข้าจากเขาเลย คือที่เราหายไปแบบนี้มันไม่ได้มีผลกับความรู้สึกเขาบ้างเลยใช่มั้ย "ที่เราทำแบบมันแฟร์แล้วใช่มั้ย "