"ลูกดื้อ ลูกไม่ฟังที่พูดเลย ยิ่งพ่อแม่เผลอบ่นด้วยอารมณ์หงุดหงิด ลูกยิ่งต่อต้านหนักขึ้นเรื่อยๆ"
ในช่วงอายุที่เขาเริ่มเป็นตัวของตัวเอง จะสังเกตได้จากการที่ลูกเริ่มตอบโต้คุณพ่อคุณแม่ด้วยทำคำว่า "ไม่ ไม่ และไม่" พ่อแม่ส่วนมากมักจะเริ่มท้อแท้ แล้วรู้สึกว่าลูกเริ่มต่อต้านเรา
เด็กทุกคนเมื่อเข้าสู่วัย 2-3.5 ขวบ จะเริ่มแสดงพฤติกรรม และแสดงออกทางอารมณ์ที่ชัดเจนมากขึ้น เช่น กรี๊ดร้อง, ปาของ, ทิ้งตัวนอนลงกับพื้น หรือแม้แต่การทำร้ายร่างกายตนเองและกับพ่อแม่ เช่น ตี กัด หรือหยิก เมื่อพ่อแม่เห็นลูกเป็นเช่นนี้แล้ว พ่อแม่ต้องพยายาม "เลิกควบคุมลูก" และ"ไม่กังวลจนเกินเหตุ" เพราะจริงๆแล้วเขากำลังเข้าสู่วัย "พึ่งพาตนเอง" และต้องการ "อิสระ" นั่นเอง
หากพ่อแม่ยังใช้คำพูดที่เป็นในลักษณะของ "คำสั่ง" เช่น ต้องนอนเดี๋ยวนี้นะ และ "คำพูดเชิงลบ" เช่น ห้ามปีน, อย่าร้องไห้นะ เป็นต้น การสื่อสารกับลูกเช่นนี้ ส่วนใหญ่แล้วลูกจะตอบว่า "ไม่" และมักจะกระทำตรงกันข้ามกับสิ่งที่เราพูด
วิธีแก้ไขคือ ***ต้องเริ่มจากคุณพ่อคุณแม่*** เราควรปรับวิธีการพูดคุยกับลูกเป็นในลักษณะ "ประโยคขอร้อง" เช่น "ช่วยเก็บจานข้าวให้แม่หน่อย เดี๋ยวแม่จะล้างมันเอง" และ "ประโยคทางเลือก" เช่น ลูกอยากดูทีวีก่อนนอน 5 นาที หรือ 10 นาที?" หากพ่อแม่ฝึกพูด ถามเปิดโอกาสให้ลูกได้ตัดสินใจเองบ่อยๆ ลูกจะมีความมั่นใจในตัวเองและเคารพเชื่อฟังเรามากขึ้น พฤติกรรมต่อต้านจะค่อยๆลดลง
ในกรณีที่พ่อแม่โกรธจัดตอนที่ลูกดื้อแบบสุดขีด แนะนำให้เราแยกออกมาจากลูกก่อนสักพักให้เราใจเย็นลง เช่น เดินไปล้างหน้า, ดื่มน้ำเย็น, หรือหาที่สงบๆหายใจลึกๆ แล้วค่อยกลับมาคุยกับลูก
กอดลูก และขอโทษลูกอย่างตรงไปตรงมา ในยามที่เราใช้น้ำเสียงดุดัน เสียงดัง หรือแสดงพฤติกรรมฉุนเฉียว หรือใช้คำพูดทำร้ายจิตใจลูกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ
สรุป คือ คุณพ่อคุณแม่ควรให้"โอกาส"ลูกได้ตัดสินใจเองมากขึ้น "รับฟัง"เขา"เข้าใจ"เขามากขึ้น และแสดง"ความรัก"กับเขาให้มากๆ
ขออนุญาตฝากเพจ ohdearloveด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ
ลูกดื้อ ลูกวัย2-3.5ขวบ ลูกดื้อจริงหรือ ดื้อเพราะอะไร ต้องรับมืออย่างไร??
ในช่วงอายุที่เขาเริ่มเป็นตัวของตัวเอง จะสังเกตได้จากการที่ลูกเริ่มตอบโต้คุณพ่อคุณแม่ด้วยทำคำว่า "ไม่ ไม่ และไม่" พ่อแม่ส่วนมากมักจะเริ่มท้อแท้ แล้วรู้สึกว่าลูกเริ่มต่อต้านเรา
เด็กทุกคนเมื่อเข้าสู่วัย 2-3.5 ขวบ จะเริ่มแสดงพฤติกรรม และแสดงออกทางอารมณ์ที่ชัดเจนมากขึ้น เช่น กรี๊ดร้อง, ปาของ, ทิ้งตัวนอนลงกับพื้น หรือแม้แต่การทำร้ายร่างกายตนเองและกับพ่อแม่ เช่น ตี กัด หรือหยิก เมื่อพ่อแม่เห็นลูกเป็นเช่นนี้แล้ว พ่อแม่ต้องพยายาม "เลิกควบคุมลูก" และ"ไม่กังวลจนเกินเหตุ" เพราะจริงๆแล้วเขากำลังเข้าสู่วัย "พึ่งพาตนเอง" และต้องการ "อิสระ" นั่นเอง
หากพ่อแม่ยังใช้คำพูดที่เป็นในลักษณะของ "คำสั่ง" เช่น ต้องนอนเดี๋ยวนี้นะ และ "คำพูดเชิงลบ" เช่น ห้ามปีน, อย่าร้องไห้นะ เป็นต้น การสื่อสารกับลูกเช่นนี้ ส่วนใหญ่แล้วลูกจะตอบว่า "ไม่" และมักจะกระทำตรงกันข้ามกับสิ่งที่เราพูด
วิธีแก้ไขคือ ***ต้องเริ่มจากคุณพ่อคุณแม่*** เราควรปรับวิธีการพูดคุยกับลูกเป็นในลักษณะ "ประโยคขอร้อง" เช่น "ช่วยเก็บจานข้าวให้แม่หน่อย เดี๋ยวแม่จะล้างมันเอง" และ "ประโยคทางเลือก" เช่น ลูกอยากดูทีวีก่อนนอน 5 นาที หรือ 10 นาที?" หากพ่อแม่ฝึกพูด ถามเปิดโอกาสให้ลูกได้ตัดสินใจเองบ่อยๆ ลูกจะมีความมั่นใจในตัวเองและเคารพเชื่อฟังเรามากขึ้น พฤติกรรมต่อต้านจะค่อยๆลดลง
ในกรณีที่พ่อแม่โกรธจัดตอนที่ลูกดื้อแบบสุดขีด แนะนำให้เราแยกออกมาจากลูกก่อนสักพักให้เราใจเย็นลง เช่น เดินไปล้างหน้า, ดื่มน้ำเย็น, หรือหาที่สงบๆหายใจลึกๆ แล้วค่อยกลับมาคุยกับลูก
กอดลูก และขอโทษลูกอย่างตรงไปตรงมา ในยามที่เราใช้น้ำเสียงดุดัน เสียงดัง หรือแสดงพฤติกรรมฉุนเฉียว หรือใช้คำพูดทำร้ายจิตใจลูกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ
สรุป คือ คุณพ่อคุณแม่ควรให้"โอกาส"ลูกได้ตัดสินใจเองมากขึ้น "รับฟัง"เขา"เข้าใจ"เขามากขึ้น และแสดง"ความรัก"กับเขาให้มากๆ
ขออนุญาตฝากเพจ ohdearloveด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ