นี่คือกระทู้แรก ติดตามอ่านกระทู้มานานแล้ว ก่อนเขียนกระทู้นี้ขึ้นก็คิดทบทวนแล้วว่าจะเขียนดีมั๊ย แต่เพราะความคิดถึงคนๆหนึ่งมาก แต่ไม่มีโอกาสได้บอกกับเจ้าตัว เพราะเขาคงลืมไปแล้วทุกอย่าง...จริงๆก็อยากจะลืมทุกอย่างไปให้หมดจนเมื่อได้เจอกับบทความบทความหนึ่งจากเพจในFB ที่ชื่อว่า "ครั้งหนึ่งในชีวิต" มันทำให้ฉุกคิดว่าเราไม่เคยลืมเขาเลย ทุกครั้งที่เห็น ชูใจ (ลูกสาวพี่กอล์ฟ ฟักกิ้งฮีโร่) หรือแม้แต่การกินชาที่เราเคยบอกกับเขาว่าเราชอบ มันทำให้เราคิดถึงเขา หรือแม้แต่เพลงแพ้ใจที่เขาเคยร้อง (เธอจะจำได้มั๊ยว่าเคยร้องมัน) เราได้ฟังน้ำตาเราไหลทุกครั้ง ยิ่งเป็นเพลงรจนาเงาะป่าอะไรน่ะ ได้ฟังแล้วยิ่งคิดถึง จริงๆแล้วมันไม่มีประโยชน์อะไรเลยด้วยซ้ำที่จะเขียนอะไรแบบนี้ลงกระทู้ เพราะรู้ว่าทุกอย่างมันจบแล้ว จบไปพร้อมกับคำถามที่เกิดขึ้นในใจว่าเพราะอะไร ทำไม ซึ่งคำตอบมันก็คงจะเป็น "ไม่รัก" เขาอาจโกรธเกลียดที่มาเขียนกระทู้อะไรแบบนี้ แต่ไม่เป็นไร จขกท.ยอมรับผลที่ตามมา เพราะ จขกท.เลือกแล้วว่าจะรักคนๆนี้ แม้สุดท้ายผลที่ได้กลับมาคือความเสียใจและความเจ็บปวด รู้จักกัน4เดือนสำหรับใครบางคนมันน้อยเกินกว่าจะรักกัน แต่เมื่อความรักมันเกิดขึ้นแล้วมันกำหนดไม่ได้หรอกว่ากี่วันกี่เดือนเราจะรักเขา ถ้าใจเราบอกว่ารักมันก็คือรักนั่นแหล่ะ และรักที่เกิดขึ้นครั้งนี้สำหรับ จขกท.ไม่ใช่ความรักวัยแรกรุ่น (แต่กับเขาไม่รู้นะ)เพราะสำหรับ จขกท.มันคือรัก รักจริงๆ
สุดท้ายมีคำถามและอยากบอกคนๆนั้นว่า เป็นยังไงบ้าง เหนื่อยมั๊ย สบายดีหรือเปล่า
เราคิดถึงเธอนะ คิดถึงเสมอ 13วันที่ผ่านมา เวลาช่างเดินช้าเหลือเกิน ถ้าวันไหนไม่มีใครก็ให้นึกถึงเรา แม้ไม่ได้อยู่ในตำแหน่งคนที่เธอรักก็ตาม เราอยากบอกว่าตามเพจ "ครั้งหนึ่งในชีวิต"คือเราเป็นแบบนั้นจริงๆนะ ต่อให้เธอลืมเราแต่เราไม่เคยลืมเธอ 4เดือนที่รู้จักกัน วันที่28 มิถุนายน 2560 เป็นวันที่เราเสียใจที่สุดและโกรธมากที่สุดในช่วง4เดือน เวลาที่รู้จักกันน้อยเนาะ แต่เราไม่เคยลืมภาพแรกที่รู้จักเธอ
และครั้งแรกที่เจอเธอ จะโกรธเราก็ได้นะที่เราทำแบบนี้ แต่มันคือสิ่งเดียวที่เราทำได้ในเวลานี้จริงๆ คิดถึงเสมอ โชคดีนะ "ตุ๊กตาภาษาจีน" เราชอบเขียนแบบนี้ในสมุดบันทึกของเราในช่วง 4 เดือนที่รู้จักกัน... ป.ล ไม่ใช่แค่เธอที่บล็อคเรา เราก็บล็อคเธอเหมือนกัน ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่า ทุกๆอย่างมันอยู่ในใจไม่ใช่ในไลน์หรือเฟส ยิ่งตอนเมาภาพเธอยิ่งชัด มันชัดมากในความรู้สึกของเรา...แต่มันเจ็บทุกครั้งที่เห็นชื่อจริงพี่หนุ่ม มันยิ่งทำให้คิดถึงมากยิ่งขึ้น คิดถึงเสมอ...(ที่เรากล้าเพราะรู้ว่าเธอไม่อ่านกระทู้พันทิป) แต่ถ้าเธอมาอ่านเจอจะโกรธจะเกลียดเรา ก็แล้วแต่..เพราะเรายังรัก...และคิดถึงเธอเสมอ...
จบแยกย้าย ก่อนน้ำตา จขกท.จะไหลมากกว่ากว่านี้ ใช้เวลานานมากกว่าจะพิมพ์เสร็จเพราะพิมพ์ไปทั้งร้องไห้ทั้งใจสั่น 5555
อยากฝากข้อความถึงใครคนหนึ่งที่คิดถึง
สุดท้ายมีคำถามและอยากบอกคนๆนั้นว่า เป็นยังไงบ้าง เหนื่อยมั๊ย สบายดีหรือเปล่า
เราคิดถึงเธอนะ คิดถึงเสมอ 13วันที่ผ่านมา เวลาช่างเดินช้าเหลือเกิน ถ้าวันไหนไม่มีใครก็ให้นึกถึงเรา แม้ไม่ได้อยู่ในตำแหน่งคนที่เธอรักก็ตาม เราอยากบอกว่าตามเพจ "ครั้งหนึ่งในชีวิต"คือเราเป็นแบบนั้นจริงๆนะ ต่อให้เธอลืมเราแต่เราไม่เคยลืมเธอ 4เดือนที่รู้จักกัน วันที่28 มิถุนายน 2560 เป็นวันที่เราเสียใจที่สุดและโกรธมากที่สุดในช่วง4เดือน เวลาที่รู้จักกันน้อยเนาะ แต่เราไม่เคยลืมภาพแรกที่รู้จักเธอ
และครั้งแรกที่เจอเธอ จะโกรธเราก็ได้นะที่เราทำแบบนี้ แต่มันคือสิ่งเดียวที่เราทำได้ในเวลานี้จริงๆ คิดถึงเสมอ โชคดีนะ "ตุ๊กตาภาษาจีน" เราชอบเขียนแบบนี้ในสมุดบันทึกของเราในช่วง 4 เดือนที่รู้จักกัน... ป.ล ไม่ใช่แค่เธอที่บล็อคเรา เราก็บล็อคเธอเหมือนกัน ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่า ทุกๆอย่างมันอยู่ในใจไม่ใช่ในไลน์หรือเฟส ยิ่งตอนเมาภาพเธอยิ่งชัด มันชัดมากในความรู้สึกของเรา...แต่มันเจ็บทุกครั้งที่เห็นชื่อจริงพี่หนุ่ม มันยิ่งทำให้คิดถึงมากยิ่งขึ้น คิดถึงเสมอ...(ที่เรากล้าเพราะรู้ว่าเธอไม่อ่านกระทู้พันทิป) แต่ถ้าเธอมาอ่านเจอจะโกรธจะเกลียดเรา ก็แล้วแต่..เพราะเรายังรัก...และคิดถึงเธอเสมอ...
จบแยกย้าย ก่อนน้ำตา จขกท.จะไหลมากกว่ากว่านี้ ใช้เวลานานมากกว่าจะพิมพ์เสร็จเพราะพิมพ์ไปทั้งร้องไห้ทั้งใจสั่น 5555