เหตุผล คือ...

....พระพุทธเจ้า ทรงแสดงอิทธิฤทธิ์ได้ ตามแต่พระอธยาศัยของพระองค์ผู้เดียว เท่านั้น ว่าจะแสดงหรือไม่เมื่อใด ไม่ข้อจำกัดในเรื่องนี้สำหรับพระพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ เพราะเป็นพุทธวิสัยอย่างหนึ่ง เป็น ๑ ใน ๔ ของอจินไตย ....แต่พระพุทธเจ้าทรงห้ามพระภิกษุอื่นๆแสดงฤทธิ์ เพราะจะมีผลเสียมากกว่าผลดี คือ ถ้าไม่มีข้อห้ามให้พระแสดงฤทธิ์ได้ พระที่มีนิสัยทางฤทธิ์จำนวนหนึ่ง(ซึ่งจะมีจำนวนน้อยมาก) อาจจะแสดงฤทธิ์ได้เรื่อยๆ ประชาชนที่นับถือแทบทั้งหมด ก็จะมุ่งไปหาเฉพาะพระที่แสดงฤทธิ์ได้นั้นแต่ผู้เดียว จะไม่สนใจพระอื่นๆที่แสดงฤทธิ์ไม่ได้ ลาภสักการะและความสนใจจะมุ่งไปที่พระที่มีฤทธิ์นั้นเพียงผู้เดียว เมื่อใดที่พระที่แสดงฤทธิ์ได้เกิดปัญหาขึ้นมาหรือมรณภาพตายไป ประชาชนพวกนั้น ก็จะไม่สนใจไปหาพระอื่นๆอีก พระอื่นๆที่แสดงฤทธิ์ไม่ได้ ก็จะหมดโอกาสสั่งสอน จะทำให้ศาสนาหดตัว ลดลง อย่างรวดเร็ว เปรียบเหมือนการปลูกต้นไม้ เป็นป่าใหญ่ ถ้าเรามุ่งแต่ ใส่น้ำ ใส่ปุ๋ย ไปที่ต้นไม้ต้นเดียว ต้นไม้ต้นอื่นๆก็จะไม่เจริญ จะตายหมด เหลือแต่ต้นไม้ที่เราบำรุงต้นเดียว เมื่อใดต้นไม้นี้ล้มลง ก็จะไม่มีต้นไม้เหลืออีก....เหตุที่พระพุทธเจ้าทรงแนะนำว่า การทำทาน ให้ทำแบบสังฆทาน คือ ไม่เจาะจง ก็เพราะเหตุผลนี้เอง คือ มุ่งหมายให้การบำรุงอุปถัมภ์กระจายไปทั่วๆ ไม่มุ่งไปที่ใครคนใดคนหนึ่งเพียงเฉพาะราย เหมือนการรดน้ำ ใส่ปุ๋ย ต้นไม้ในสวน เราก็ต้องใส่ไปให้ทั่วถึงทุกๆต้น สม่ำเสมอกัน ต้นไม้จะเจริญงอกงามขึ้นมาได้มากมาย แทบทุกๆต้น ไม่ใช่งอกขึ้นมาเพียงต้นเดียว ........เพราะมีพระที่แสดงฤทธิ์ไม่ได้ มีจำนวนมากมาย ที่สามารถอบรมสั่งสอนธรรมะได้ดี สามารถบรรลุมรรคผลนิพพานได้ ส่วนพระที่แสดงฤทธิ์ได้ มีจำนวนน้อยมากๆ การที่ใครมุ่งแต่จะเลือกฟังเฉพาะแต่คำสั่งสอนเฉพาะของพระที่แสดงฤทธิ์ได้เท่านั้น จึงปิดโอกาสของตนเองให้คับแคบลงมากๆๆ ....พระภิกษุทั่วไป และพระอริยะเจ้า ส่วนมากแทบทั้งหมด เป็นประเภท สุขวิปัสสโก ไม่มีฤทธิ์เดชอะไร