ต้นไม้ในสวน...มันก็เติบโตเหมือนต้นไม้ในป่า มันกินน้ำ แสงแดด เพื่อแผ่กิ่งก้านออกไปตามธรรมชาติของมัน
แต่....ต้นไม้ในสวนแห่งนี้ต่างจากต้นไม้ในป่าตรงที่ มันต้องโดนตีกรอบ กดดัน และบีบคั้น จากที่ๆมันอยู่ ไม่ว่าจะเป็นไม้ค้ำยัน บังคับ เพื่อให้เป็นไปตามทิศทางที่ต้องการ การตัด ดัด แต่ง กิ่งก้านต่างๆออกเพื่อการตกแต่ง หรือแม้กระทั่งลำต้นของมัน บ้างก็โดนโบกปูนปิดทับ หรือแซมด้วยพันธุ์ไม้ต่างชนิดเพียงเพื่ออาศัยน้ำเลี้ยงจากลำต้นของมันเอง พอมันโตขึ้นหน่อย แทงยอดสูงขึ้น แผ่กิ่งก้านสาขามากขึ้น ก็จะถูกมัด หรือ ตัดส่วนต่างๆออก แต่ถึงอย่างไร แรงบีบคั้นกดดัน ทางกายภาพ ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการเติบโต และแทงยอดให้สูงขึ้นเพื่อไปรับแสงของมันเลย มันไม่ลดละที่จะแผ่แขนงรากให้ปกคลุมเพื่อไปรับน้ำของมันด้วย มันยังคงเป็นไปตามธรรมชาติของมัน แม้บางต้นที่ล้มลงในแนวราบแล้ว มันก็ยังผงกหัวขึ้นไปรับแสง และพยามผลิดอกออกใบของมัน เพียงเพื่อทำตามหน้าที่ทางธรรมชาติของมัน มิฉะนั้นแล้ว มันก็คงถูกถอนรากถอนโคนออกไป
จริงๆแล้วมันก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่อยู่ในเมืองหรอก มีกรอบ แรงกดดันและบีบคั้นต่างๆ จากสิ่งแวดล้อม ที่ทำงาน หรือจากเหตุปัจจัยต่างๆ แต่เราก็ได้แต่พร่ำบ่น ท้อแท้ สิ้นหวัง หือล้มตัวลงนอนเพื่อที่จะไม่ต้องทำอะไร เรากำลังปล่อยให้ใจเราฝืนธรรมชาติอยู่ มนุษย์ก็คือสิ่งที่เป็นธรรมชาติ ต้องเติบโต ก้าวหน้า พัฒนา และออกดอกผลตามธรรมชาติ และหน้าที่ หากเราทำตัวให้เป็นธรรมชาติ ให้เหมือนกับต้นไม้ในสวนนี้ แค่เติบโตต่อไป ทำหน้าที่ของตัวเอง พยามแผ่กิ่งก้านสาขา พัฒนาและออกดอกผล
ต้นไม้มันไม่เคยต้องบ่น กังวล และทุกข์ใจเลย เพราะสุดท้ายแล้ว มันก็สูงขึ้นอยู่ดี อาจจะมีบ้างที่ลำต้นบิดเบี้ยว กิ่งหักงอ ชี้ขึ้นลงไม่เป็นระเบียบ ซึ่งเป็นผลจากกรอบ หรือแรงกดดันที่มันเคยได้รับ แต่สุดท้าย เมื่อต้นและรากมันใหญ่และแข็งแรง เราก็จะเห็นคุณค่าในตัวของมันเอง ทั้งให้ร่มเงา สวยงาม และเป็นประโยชน์ เราไม่เคยวิจารย์เลยว่าต้นเบี้ยวๆที่เห็นอยู่นี้สวยหรือไม่สวย ตราบเท่าที่มันยังประโยชน์ให้กับสวนแห่งนี้ และผู้คนที่อาศัยใต้ร่มเงาของมัน อย่ามัวแต่กังวล ท้อแท้ ต่อสิ่งต่างๆรอบๆตัวที่เราตัองเจอ เราไม่ได้อยู่ในป่า เรามีหน้าที่ต้องทำ เราเพียงแต่รักษาธรรมชาติการเติบโต และพัฒนาของเราทุกๆวัน เพราะท้ายที่สุดแล้ว มันจะดีต่อตัวเราเอง...
ธรรมชาติมันสอนเราอยู่เสมอ เพียงแค่เราหยุดสังเกตุ และเปิดใจมองสิ่งรอบๆตัวบ้าง ก็แค่นั้นเอง
แต่....ต้นไม้ในสวนแห่งนี้ต่างจากต้นไม้ในป่าตรงที่ มันต้องโดนตีกรอบ กดดัน และบีบคั้น จากที่ๆมันอยู่ ไม่ว่าจะเป็นไม้ค้ำยัน บังคับ เพื่อให้เป็นไปตามทิศทางที่ต้องการ การตัด ดัด แต่ง กิ่งก้านต่างๆออกเพื่อการตกแต่ง หรือแม้กระทั่งลำต้นของมัน บ้างก็โดนโบกปูนปิดทับ หรือแซมด้วยพันธุ์ไม้ต่างชนิดเพียงเพื่ออาศัยน้ำเลี้ยงจากลำต้นของมันเอง พอมันโตขึ้นหน่อย แทงยอดสูงขึ้น แผ่กิ่งก้านสาขามากขึ้น ก็จะถูกมัด หรือ ตัดส่วนต่างๆออก แต่ถึงอย่างไร แรงบีบคั้นกดดัน ทางกายภาพ ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการเติบโต และแทงยอดให้สูงขึ้นเพื่อไปรับแสงของมันเลย มันไม่ลดละที่จะแผ่แขนงรากให้ปกคลุมเพื่อไปรับน้ำของมันด้วย มันยังคงเป็นไปตามธรรมชาติของมัน แม้บางต้นที่ล้มลงในแนวราบแล้ว มันก็ยังผงกหัวขึ้นไปรับแสง และพยามผลิดอกออกใบของมัน เพียงเพื่อทำตามหน้าที่ทางธรรมชาติของมัน มิฉะนั้นแล้ว มันก็คงถูกถอนรากถอนโคนออกไป
จริงๆแล้วมันก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่อยู่ในเมืองหรอก มีกรอบ แรงกดดันและบีบคั้นต่างๆ จากสิ่งแวดล้อม ที่ทำงาน หรือจากเหตุปัจจัยต่างๆ แต่เราก็ได้แต่พร่ำบ่น ท้อแท้ สิ้นหวัง หือล้มตัวลงนอนเพื่อที่จะไม่ต้องทำอะไร เรากำลังปล่อยให้ใจเราฝืนธรรมชาติอยู่ มนุษย์ก็คือสิ่งที่เป็นธรรมชาติ ต้องเติบโต ก้าวหน้า พัฒนา และออกดอกผลตามธรรมชาติ และหน้าที่ หากเราทำตัวให้เป็นธรรมชาติ ให้เหมือนกับต้นไม้ในสวนนี้ แค่เติบโตต่อไป ทำหน้าที่ของตัวเอง พยามแผ่กิ่งก้านสาขา พัฒนาและออกดอกผล
ต้นไม้มันไม่เคยต้องบ่น กังวล และทุกข์ใจเลย เพราะสุดท้ายแล้ว มันก็สูงขึ้นอยู่ดี อาจจะมีบ้างที่ลำต้นบิดเบี้ยว กิ่งหักงอ ชี้ขึ้นลงไม่เป็นระเบียบ ซึ่งเป็นผลจากกรอบ หรือแรงกดดันที่มันเคยได้รับ แต่สุดท้าย เมื่อต้นและรากมันใหญ่และแข็งแรง เราก็จะเห็นคุณค่าในตัวของมันเอง ทั้งให้ร่มเงา สวยงาม และเป็นประโยชน์ เราไม่เคยวิจารย์เลยว่าต้นเบี้ยวๆที่เห็นอยู่นี้สวยหรือไม่สวย ตราบเท่าที่มันยังประโยชน์ให้กับสวนแห่งนี้ และผู้คนที่อาศัยใต้ร่มเงาของมัน อย่ามัวแต่กังวล ท้อแท้ ต่อสิ่งต่างๆรอบๆตัวที่เราตัองเจอ เราไม่ได้อยู่ในป่า เรามีหน้าที่ต้องทำ เราเพียงแต่รักษาธรรมชาติการเติบโต และพัฒนาของเราทุกๆวัน เพราะท้ายที่สุดแล้ว มันจะดีต่อตัวเราเอง...