คุณพ่อ ใบเลี้ยงเดี่ยว

หวัดดีครับทุกท่านที่เข้ามาอ่าน กระทู้นี้คงเป็นแนวระบายๆให้ฟังมากกว่า ผมเองใช้ชีวิตเหมือนคนๆนึงทั่วไป มีแฟน รักกันจนแต่งงาน มีครอบครัว มีลูก แล้วก็เลิกกับแฟนตอนลูกได้ขวบนึงพอดี ด้วยสาเหตุที่ผมขาดความรับผิดชอบต่อหน้าที่ของสามีที่ดีครับ ติดเพื่อน เที่ยวกลับบ้านดึกทุกวัน จนคนเป็นแฟนทนไม่ได้และต้องเลิกกันไป ผมเลยขอลูกเอาไว้โดยให้คนที่บ้านดูแลแทนเพราะทำอะไรไม่ค่อยเป็น แต่อยากมีเขาไว้เพราะอยากมีมานานแล้ว และในเวลาต่อมาก็กลับมาดีได้เหมือนคนปกติทั่วๆไป ตอนนั้นผมเองก็ เหล้า ยา ปลาปิ้ง ผมก็เอาหมดเหมือนกันครับ พอเลิกจากสิ่งเหล่านั้นและเดินออกมาได้ก็เริ่มทำดี เริ่มมองเห็นตัวเอง มองเห็นความสำคัญของชีวิตและความรู้สึกของผู้อื่น แต่มันคงสายไปแล้วกับการกลับมาคืนดีกับภรรยา ตอนนี้ก็ตัวคนเดียวครับ คนที่บ้านก็เลี้ยงลูกผมไป ผมกลับบ้านผมก็อยู่กับลูก ทีนี้แหละครับประเด็นของกระทู้จึงเริ่มมีมาเรื่อยๆ ไปเปิดอ่านในบทความ เขาเรียกว่าแบบนี้เป็นคุณพ่อใบเลี้ยงเดี่ยว แต่ชื่อคงไม่ได้สำคัญเลยครับ เพราะความรู้สึกผมตอนนี้บางจังหวะก็เกิดหดหู่มากไม่รู้ทำไมขณะที่เลี้ยงลูก เหมือนอยู่คนเดียวบนโลกเลยครับ ทรมาน แต่ไม่รู้จะมองหาทางออกอะไรดี จะมีแฟนใหม่ก็เปิดใจยากมาก ไม่คิดมีใครเลย ส่วนลูกก็คอยให้ความรัก ความทุ่มเทเต็มที่เท่าที่กำลังจะสามารถ แต่พอหลังจากนั้นพอผมอยู่คนเดียวผมจะถามตัวเองอีกว่า เราจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน แบบนี้คือรู้สึกหดหู่ลึกๆที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวอย่างหงอยๆ นี่ผมอยู่ในภาวะซึมเศร้ารึเปล่าครับ หรือแค่เหงาไปเอง