สวัสดีค่ะที่เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะอยากจะมาระบายค่ะ มันเป็นเรื่องที่เราไม่อยากเล่าให้คนใกล้ตัวฟัง และมันเป็นเรื่องที่ทำให้เราเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้ค่ะ
คือเรามีเพื่อนสนิทคนนึงเป็นผู้ชายนะคะ ขอแทนว่า พัธ นะคะ รู้จักกันมาตั้งแต่อนุบาล ก็อยู่ห้องเดียวกันมาตลอด คือถือว่าเป็นเพื่อนที่สนิทกันในระดับนึงเลย แต่มาสนิทกันแบบจริงแบบเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันเลยคือตอน ม.3 ค่ะ
เพื่อนสนิทเราส่วนใหญ่เป็นผู้ชายเกือบทั้งหมดนะคะ ซึ่งทั้งหมดทุกคนสนิทกันแบบเฮไหนเฮนั้น คือสนิทแบบกูเลยอะค่ะ แต่กับ พัธ นี่ถือว่าสนิทสุด เพราะด้วยความที่มีความคิด ทัศนคติ และชอบอะไรคล้ายๆกัน เลยมีอะไรก็จะเล่าให้ฟังมากกว่าเพื่อนคนอื่น พัธเองก็เหมือนกันมีอะไรก็จะเล่าให้เราฟัง เราสองคนก็คุยกันทุกวัน แต่มันเป็นในลักษณะเพื่อนนะคะ ไม่ได้คุยจีบกัน แบบจะคุยเรื่องเกมส์เรื่องบอล ถ้ามีปัญหาก็จะปรึกษากันไรงี้ คือแบบเฟรนด์เลยอะค่ะ ไปไหนสองคนก็มีนะคะ แต่มันก็ปกติของกลุ่มเรา บางทีพัธก็ไปกะเพื่อน ผญ คนอื่นในกลุ่มกัน 2 คน หรือเราก็ไปกะเพื่อนผช คนอื่นก็คือปกติอยู่แล้ว
จน ม.5 เราต่างคนก็ต่างมีแฟน เราสองคนก็ยังคุยกันเหมือนปกตินะคะ คือทั้งแฟนเราแฟนพัธก็เห็นแชทนะ เพราะเราคุยกันแบบบริสุทธิ์ใจจริงๆ คือเขาก็รู้อยู่ว่าเป็นเพื่อนกันมานาน ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ยังมีไปไหนมาไหนสองคนบ้างแฟนแต่ละคนก็ไม่ได้ว่าอะไร
จน ขึ้นมหาวิทยาลัย เรากับพัธสอบติด ม เดียวกัน แต่คนละคณะ ส่วนแฟนเราติดอีก ม นึง แฟนพัธติดอีก ม นึง เรากะพัธก็ยังเจอกันปกตินะ ไปกินข้าวกัน ไปเดินห้างไรงี้บ้าง กะแฟนก็ปกติดีค่ะ ส่วนใหญ่แฟนเราจะมาหา ส่วนของพัธก็มีไปหาแฟนบ้าง
จนจบปี 2 ประมาณช่วงปิดเทอม พัธกะแฟนก็เลิกกัน ซึ่งพัธก็เสียใจมากอะค่ะ เพื่อนก็ปลอบกันยกใหญ่ จนหายดี หลังจากนั้นอีกประมาณ 4 เดือนเป็นตาเราบ้างค่ะ เราจับได้ว่าแฟนแอบคบซ้อนค่ะ สุดท้ายก็เลยเลิกกันไป
ที่นี้ด้วยความที่มันอยู่ในช่วงเปิดเทอมทำให้ในตอนนั้นเพื่อนคนอื่นก็แยกย้ายกันเรียนคนละมหาวิทยาลัย ทำให้เหลือแค่พัธที่อยู่ใกล้สุดที่เราพอจะระบายได้ ทำให้ช่วงนั้นเรากะพัธแทบจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ยกเว้นตอนเรียนกับตอนนอนแค่นั้น (คือจริงๆเพื่อนในคณะเราก็มีอยู่ แต่เรารู้สึกว่าเขาไม่ค่อยเข้าใจเราเท่าพวกเพื่อนมัธยมน่ะค่ะ อาจเป็นเพราะเขาไม่ได้โตมากับเรา สังคมมันแตกต่างกัน แล้วก็ไม่ได้รู้จักเราดีขนาดเพื่อนเก่าน่ะค่ะ เราเลยเลือกที่จะอยู่กับพัธมากกว่า เพราะเรารู้สึกสบายใจ)
หลังจากนั้นถึงเราหายเศร้าแล้ว เรากับพัธก็ยังใช้ชีวิตแบบนั้นมาเรื่อยๆ ซึ่งด้วยความทรมันเป็นอะไรที่มันปกติสำหรับเรา เป็นอะไรที่เราทำแบบนี้มาตั้งแต่เราไม่มีแฟน จนเรามีแฟน จนเลิกกับแฟน มันทำให้เราเลยไม่เคยสังเกตเลยค่ะว่าพัธไม่เหมือนเดิม เรายังคุยกันทุกวัน ออกไปไหนมาไหนด้วยกัน เรามีพัธตลอด
เราใช้ชีวิตแบบนี้จนเราเรียนจบ รับปริญญา แล้วเราก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำงานตามสายที่ตัวเองเรียน เรากับพัธก็ยังเจอกันบ้างวันหยุด หรือตอนเย็นหลังเลิกงานในบางวัน แต่ยังคุยกันทุกวันนะคะ เพราะทำงานจังหวัดเดียวกัน
จนทำงานได้ประมานปีกว่า วันนึงพัธก็บอกว่ามีเพื่อนร่วมงานมาชอบตัวเอง แต่พัธไม่ได้ชอบนะ เราก็คงยังไม่ได้คิดอะไร เลยบอกว่าลองคุยละหรอถึงรู้ว่าไม่ชอบ พัธก็ถามเรากลับมาว่าเราอยากให้พัธไปคุยกับ ผญคนนั้นจริงๆหรอ เราก็ตอบว่าลองดูก็ไม่เสียหายหนิ จากนั้นพัธก็อื้มๆละเปลี่ยนเรื่องไป
จากนั้น 3 เดือนตอนที่คุยกันอยู่ อยู่ๆพัธก็บอกว่าลองคุยกับคนนั้นตามที่เราบอก เขาก็โอเครดีนะ เราก็ตอบไปแค่ว่าดีแล้ว. หลังนั้นก็เดดแอร์ไปเลยค่ะ เป็นครั้งแรกค่ะที่เราเริ่มรู้สึกว่ามันโหวงๆแปลกๆ แต่ก็ยังไม่รู้ตัว ตอนนั้นเรารู้ว่าแค่ไม่อยากจะฟังต่อแล้วแค่นั้น โชคดีที่พัธบอกว่าจะไปนอนพอดีเลยไม่ได้คุยอะไรต่อ
จากนั้นอีก 1 เดือนพัธก็คบกับ ผญคนนั้นค่ะ ตอนพัธมาบอกเราก็สตั้นไปพักใหญ่เลยค่ะ เรายังคงคิดว่าเราอาจจะแค่หวงเพื่อน แต่นับจากวันนั้น นี่ก็ผ่านมา 1 ปีกว่าๆแล้วค่ะ ความรู้สึกนั้นไม่เคยหายไปเลยค่ะ เรากับพัธไม่ได้คุยกันเหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน มีนานๆครั้งจะได้คุยบ้าง ตอนนี้เราไม่ได้มีพัธอยู่ข้างๆเหมือนที่เคยมีมา ถึงทำให้เรารู้ว่า จริงๆแล้วเรารักพัธค่ะ คือเราคิดว่าที่จริงเรารักพัธมาตลอดแต่คิดว่าเรารักแบบเพื่อน เราไม่เคยสังเกตความรู้สึกของตัวเองเลยค่ะว่าที่เรารักพัธมมันไม่เหมือนที่เรารักเพื่อนคนอื่น จะว่าเราโง่ก็ได้นะคะ แต่มันใกล้จนเราไม่ได้สังเกต
และอีกอย่างพัธปฏิบัติกับเรา มันเหมือนเราปฏิบัติกับพัธและเพื่อนคนอื่นๆด้วย แต่เราลืมมองไปค่ะว่าพัธไม่ได้เหมือนเรา สิ่งที่เขาทำให้เขาทำให้แค่เราคนเดียว
เรากลับไปนั่งไล่ดูแชทเก่าๆ เราย้อนไปดูเป็นปีๆ เราเพิ่งมาสังเกตเห็นสิ่งที่เรามองข้ามมาตลอด หลายครั้งที่พัธพยายามบอกเราว่าเขารู้สึกยังไง เราไม่เคยรับรู้เลยค่ะ เราไม่รู้ว่าอะไรทำให้เราโง่ได้ขนาดนี้
พัธส่งเพลงรักมาให้ แล้วถามว่าตรงมั้ย สิ่งที่เราตอบกลับไป......ไม่เห็นตรงเลย ช่วงนี้ไม่ได้คุยกับใครจะไปมีความรักตอนไหนล่ะ
พัธบอกว่าเราเป็นคนที่เขาอยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด สิ่งที่เราตอบกลับไป......ถ้าอยู่ด้วยแล้วลำบากใจก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันละ
พัธส่งรูปที่ๆเขาไป ของที่กิน ไม่ว่าทำอะไรอยู่ที่ไหนจะถ่ายส่งมาให้เราดูตลอด สิ่งที่เราตอบกลับไป......เออ สวย เออ น่ากิน
ทุกวันสำคัญของเขาๆมักจะมาหาเรา
เขามักจะรู้เสมอว่าเรารู้สึกหรือคิดอะไรอยู่
พัธเคยบอกว่าเขาชอบชีวิตตอนนี้มากให้อยู่แบบนี้ไปจนแก่ยังอยู่ได้เลย(ช่วงหลังจากเลิกกับแฟน แล้วไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด) สิ่งที่เราตอบกลับไป......อยู่ไปคนเดียวนะ กูไม่อยากขึ้นคาน
เราไม่เคยรับรู้อะไรสักอย่างค่ะ มันไม่ใช่แค่นี้ มันมีหลายเหตุการณ์กว่านี้มากๆซึ่งมันชัดเจนกว่านี้ แต่เราก็ยังคงไม่รู้ เราขอไม่เล่าเพราะเราเผื่อคนรู้จักผ่านมาเห็นเราไม่อยากให้รู้ว่าเป็นเรา ยิ่งเราอ่านแชทหรือนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาที่ทำให้เรารู้สึกโกรธตัวเองทุกครั้ง เราไม่รู้ว่าเราทำร้ายความรู้สึกพัธไปกี่ครั้ง
ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้แล้วค่ะ พัธมีแฟนแล้ว เรารู้ตัวช้ามากเกินไป ณ ตอนนี้มันทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ แต่เราก็ยังคงทำใจไม่ได้อยู่ดีค่ะ เราชินกับการมีเขามาแทบครึ่งชีวิต และเราก็ไม่รู้จะเราเรื่องนี้กับใครจริงๆ เพราะเพื่อนเราก็คือเพื่อนพัธด้วย เราแค่อยากจะระบาย และถ้าหากเรื่องของเราจะสามารถเป็นประโยชน์ในการเตือนใจคนที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกับเราว่าอย่ารอจนวันที่สายเหมือนกับเรา เพราะเมื่อถึงวันนั้นคุณจะไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว
สุดท้าย คือสิ่งที่เราอยากจะบอกแต่คิดว่าคงไม่มีโอกาสบอกแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่ที่ทำให้กูมาตลอดนะ แล้วก็ขอโทษจริงที่กูไม่เคยรับรู้อะไรเลย ขอโทษที่แต่คำที่ตอบกลับไปๆทำร้ายจิตใจ กูรู้ว่าบอกตอนนี้มันอาจจะสายไปแล้ว แต่ถ้ามีโอกาสก็อยากจะพูดสักครั้ง กูรัก
นะพัธ
[ความรัก][รู้ตัวช้า] ใกล้เกินไปจนลืมที่จะสังเกต มารู้ตัววันวานที่สายเกินไป
คือเรามีเพื่อนสนิทคนนึงเป็นผู้ชายนะคะ ขอแทนว่า พัธ นะคะ รู้จักกันมาตั้งแต่อนุบาล ก็อยู่ห้องเดียวกันมาตลอด คือถือว่าเป็นเพื่อนที่สนิทกันในระดับนึงเลย แต่มาสนิทกันแบบจริงแบบเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันเลยคือตอน ม.3 ค่ะ
เพื่อนสนิทเราส่วนใหญ่เป็นผู้ชายเกือบทั้งหมดนะคะ ซึ่งทั้งหมดทุกคนสนิทกันแบบเฮไหนเฮนั้น คือสนิทแบบกูเลยอะค่ะ แต่กับ พัธ นี่ถือว่าสนิทสุด เพราะด้วยความที่มีความคิด ทัศนคติ และชอบอะไรคล้ายๆกัน เลยมีอะไรก็จะเล่าให้ฟังมากกว่าเพื่อนคนอื่น พัธเองก็เหมือนกันมีอะไรก็จะเล่าให้เราฟัง เราสองคนก็คุยกันทุกวัน แต่มันเป็นในลักษณะเพื่อนนะคะ ไม่ได้คุยจีบกัน แบบจะคุยเรื่องเกมส์เรื่องบอล ถ้ามีปัญหาก็จะปรึกษากันไรงี้ คือแบบเฟรนด์เลยอะค่ะ ไปไหนสองคนก็มีนะคะ แต่มันก็ปกติของกลุ่มเรา บางทีพัธก็ไปกะเพื่อน ผญ คนอื่นในกลุ่มกัน 2 คน หรือเราก็ไปกะเพื่อนผช คนอื่นก็คือปกติอยู่แล้ว
จน ม.5 เราต่างคนก็ต่างมีแฟน เราสองคนก็ยังคุยกันเหมือนปกตินะคะ คือทั้งแฟนเราแฟนพัธก็เห็นแชทนะ เพราะเราคุยกันแบบบริสุทธิ์ใจจริงๆ คือเขาก็รู้อยู่ว่าเป็นเพื่อนกันมานาน ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ยังมีไปไหนมาไหนสองคนบ้างแฟนแต่ละคนก็ไม่ได้ว่าอะไร
จน ขึ้นมหาวิทยาลัย เรากับพัธสอบติด ม เดียวกัน แต่คนละคณะ ส่วนแฟนเราติดอีก ม นึง แฟนพัธติดอีก ม นึง เรากะพัธก็ยังเจอกันปกตินะ ไปกินข้าวกัน ไปเดินห้างไรงี้บ้าง กะแฟนก็ปกติดีค่ะ ส่วนใหญ่แฟนเราจะมาหา ส่วนของพัธก็มีไปหาแฟนบ้าง
จนจบปี 2 ประมาณช่วงปิดเทอม พัธกะแฟนก็เลิกกัน ซึ่งพัธก็เสียใจมากอะค่ะ เพื่อนก็ปลอบกันยกใหญ่ จนหายดี หลังจากนั้นอีกประมาณ 4 เดือนเป็นตาเราบ้างค่ะ เราจับได้ว่าแฟนแอบคบซ้อนค่ะ สุดท้ายก็เลยเลิกกันไป
ที่นี้ด้วยความที่มันอยู่ในช่วงเปิดเทอมทำให้ในตอนนั้นเพื่อนคนอื่นก็แยกย้ายกันเรียนคนละมหาวิทยาลัย ทำให้เหลือแค่พัธที่อยู่ใกล้สุดที่เราพอจะระบายได้ ทำให้ช่วงนั้นเรากะพัธแทบจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ยกเว้นตอนเรียนกับตอนนอนแค่นั้น (คือจริงๆเพื่อนในคณะเราก็มีอยู่ แต่เรารู้สึกว่าเขาไม่ค่อยเข้าใจเราเท่าพวกเพื่อนมัธยมน่ะค่ะ อาจเป็นเพราะเขาไม่ได้โตมากับเรา สังคมมันแตกต่างกัน แล้วก็ไม่ได้รู้จักเราดีขนาดเพื่อนเก่าน่ะค่ะ เราเลยเลือกที่จะอยู่กับพัธมากกว่า เพราะเรารู้สึกสบายใจ)
หลังจากนั้นถึงเราหายเศร้าแล้ว เรากับพัธก็ยังใช้ชีวิตแบบนั้นมาเรื่อยๆ ซึ่งด้วยความทรมันเป็นอะไรที่มันปกติสำหรับเรา เป็นอะไรที่เราทำแบบนี้มาตั้งแต่เราไม่มีแฟน จนเรามีแฟน จนเลิกกับแฟน มันทำให้เราเลยไม่เคยสังเกตเลยค่ะว่าพัธไม่เหมือนเดิม เรายังคุยกันทุกวัน ออกไปไหนมาไหนด้วยกัน เรามีพัธตลอด
เราใช้ชีวิตแบบนี้จนเราเรียนจบ รับปริญญา แล้วเราก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำงานตามสายที่ตัวเองเรียน เรากับพัธก็ยังเจอกันบ้างวันหยุด หรือตอนเย็นหลังเลิกงานในบางวัน แต่ยังคุยกันทุกวันนะคะ เพราะทำงานจังหวัดเดียวกัน
จนทำงานได้ประมานปีกว่า วันนึงพัธก็บอกว่ามีเพื่อนร่วมงานมาชอบตัวเอง แต่พัธไม่ได้ชอบนะ เราก็คงยังไม่ได้คิดอะไร เลยบอกว่าลองคุยละหรอถึงรู้ว่าไม่ชอบ พัธก็ถามเรากลับมาว่าเราอยากให้พัธไปคุยกับ ผญคนนั้นจริงๆหรอ เราก็ตอบว่าลองดูก็ไม่เสียหายหนิ จากนั้นพัธก็อื้มๆละเปลี่ยนเรื่องไป
จากนั้น 3 เดือนตอนที่คุยกันอยู่ อยู่ๆพัธก็บอกว่าลองคุยกับคนนั้นตามที่เราบอก เขาก็โอเครดีนะ เราก็ตอบไปแค่ว่าดีแล้ว. หลังนั้นก็เดดแอร์ไปเลยค่ะ เป็นครั้งแรกค่ะที่เราเริ่มรู้สึกว่ามันโหวงๆแปลกๆ แต่ก็ยังไม่รู้ตัว ตอนนั้นเรารู้ว่าแค่ไม่อยากจะฟังต่อแล้วแค่นั้น โชคดีที่พัธบอกว่าจะไปนอนพอดีเลยไม่ได้คุยอะไรต่อ
จากนั้นอีก 1 เดือนพัธก็คบกับ ผญคนนั้นค่ะ ตอนพัธมาบอกเราก็สตั้นไปพักใหญ่เลยค่ะ เรายังคงคิดว่าเราอาจจะแค่หวงเพื่อน แต่นับจากวันนั้น นี่ก็ผ่านมา 1 ปีกว่าๆแล้วค่ะ ความรู้สึกนั้นไม่เคยหายไปเลยค่ะ เรากับพัธไม่ได้คุยกันเหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน มีนานๆครั้งจะได้คุยบ้าง ตอนนี้เราไม่ได้มีพัธอยู่ข้างๆเหมือนที่เคยมีมา ถึงทำให้เรารู้ว่า จริงๆแล้วเรารักพัธค่ะ คือเราคิดว่าที่จริงเรารักพัธมาตลอดแต่คิดว่าเรารักแบบเพื่อน เราไม่เคยสังเกตความรู้สึกของตัวเองเลยค่ะว่าที่เรารักพัธมมันไม่เหมือนที่เรารักเพื่อนคนอื่น จะว่าเราโง่ก็ได้นะคะ แต่มันใกล้จนเราไม่ได้สังเกต
และอีกอย่างพัธปฏิบัติกับเรา มันเหมือนเราปฏิบัติกับพัธและเพื่อนคนอื่นๆด้วย แต่เราลืมมองไปค่ะว่าพัธไม่ได้เหมือนเรา สิ่งที่เขาทำให้เขาทำให้แค่เราคนเดียว
เรากลับไปนั่งไล่ดูแชทเก่าๆ เราย้อนไปดูเป็นปีๆ เราเพิ่งมาสังเกตเห็นสิ่งที่เรามองข้ามมาตลอด หลายครั้งที่พัธพยายามบอกเราว่าเขารู้สึกยังไง เราไม่เคยรับรู้เลยค่ะ เราไม่รู้ว่าอะไรทำให้เราโง่ได้ขนาดนี้
พัธส่งเพลงรักมาให้ แล้วถามว่าตรงมั้ย สิ่งที่เราตอบกลับไป......ไม่เห็นตรงเลย ช่วงนี้ไม่ได้คุยกับใครจะไปมีความรักตอนไหนล่ะ
พัธบอกว่าเราเป็นคนที่เขาอยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด สิ่งที่เราตอบกลับไป......ถ้าอยู่ด้วยแล้วลำบากใจก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันละ
พัธส่งรูปที่ๆเขาไป ของที่กิน ไม่ว่าทำอะไรอยู่ที่ไหนจะถ่ายส่งมาให้เราดูตลอด สิ่งที่เราตอบกลับไป......เออ สวย เออ น่ากิน
ทุกวันสำคัญของเขาๆมักจะมาหาเรา
เขามักจะรู้เสมอว่าเรารู้สึกหรือคิดอะไรอยู่
พัธเคยบอกว่าเขาชอบชีวิตตอนนี้มากให้อยู่แบบนี้ไปจนแก่ยังอยู่ได้เลย(ช่วงหลังจากเลิกกับแฟน แล้วไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด) สิ่งที่เราตอบกลับไป......อยู่ไปคนเดียวนะ กูไม่อยากขึ้นคาน
เราไม่เคยรับรู้อะไรสักอย่างค่ะ มันไม่ใช่แค่นี้ มันมีหลายเหตุการณ์กว่านี้มากๆซึ่งมันชัดเจนกว่านี้ แต่เราก็ยังคงไม่รู้ เราขอไม่เล่าเพราะเราเผื่อคนรู้จักผ่านมาเห็นเราไม่อยากให้รู้ว่าเป็นเรา ยิ่งเราอ่านแชทหรือนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาที่ทำให้เรารู้สึกโกรธตัวเองทุกครั้ง เราไม่รู้ว่าเราทำร้ายความรู้สึกพัธไปกี่ครั้ง
ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้แล้วค่ะ พัธมีแฟนแล้ว เรารู้ตัวช้ามากเกินไป ณ ตอนนี้มันทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ แต่เราก็ยังคงทำใจไม่ได้อยู่ดีค่ะ เราชินกับการมีเขามาแทบครึ่งชีวิต และเราก็ไม่รู้จะเราเรื่องนี้กับใครจริงๆ เพราะเพื่อนเราก็คือเพื่อนพัธด้วย เราแค่อยากจะระบาย และถ้าหากเรื่องของเราจะสามารถเป็นประโยชน์ในการเตือนใจคนที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกับเราว่าอย่ารอจนวันที่สายเหมือนกับเรา เพราะเมื่อถึงวันนั้นคุณจะไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว
สุดท้าย คือสิ่งที่เราอยากจะบอกแต่คิดว่าคงไม่มีโอกาสบอกแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่ที่ทำให้กูมาตลอดนะ แล้วก็ขอโทษจริงที่กูไม่เคยรับรู้อะไรเลย ขอโทษที่แต่คำที่ตอบกลับไปๆทำร้ายจิตใจ กูรู้ว่าบอกตอนนี้มันอาจจะสายไปแล้ว แต่ถ้ามีโอกาสก็อยากจะพูดสักครั้ง กูรัก