[เรื่องเตือนใจวัยรุ่น] คุณคิดว่าใครผิดระหว่างเขากับฉัน

สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิปวันนี้เราอยากจะแชร์ประสบการณ์เลวๆ (ต้องขอใช้คำรุนแรงเลยนะคะ)
ที่เราทำไว้กับคนสองคนมาฝาก ถามในใจเราว่าเราผิดำหมเรายอมรับค่ะ ว่าเราผิด
แต่อยากให้เพื่อนๆช่วยพิจราณาหน่อยว่า เรื่องนี้เขาคนนั้นมีส่วนผิดด้วยหรือเปล่า ยังไงลองมาฟัง
เรื่องราวของเราดูนะคะ

   เรื่องมีอยู่ว่า...ย้อนกลับไปเมื่อเราอายุ17ค่ะ เราอยู่มัธยมศึกษาปีที่5 เราหัวค่อนข้างดีค่ะ
คุณพ่อเลยเข้มงวดกับเรามาก ทั้งเรื่องเพื่อนและเรื่องความรัก คุณพ่อจะไม่ค่อยชอบให้คิดเรื่อง
รักๆใคร่ๆสักเท่าไหร่ค่ะ เราเลยเหมือนติดนิสัยด้านชาในความรักไปเลย เราไม่เคยเก็บกด
เรื่องความรักนะคะ แต่เราถูกปลูกฝังให้โฟกัสเรื่องเรียน เรื่องคบหาแบบเพื่อนมาตั้งแต่เด็ก
จนเรากลายเป็นคนไม่ค่อยสนใจเรื่องความรักสักเท่าไหร่ จนวันนึงเราได้มีโอกาสฟ้อนรำให้กับ
โรงเรียน วันนั้นเป็นวันครบรอบกานก่อตั้งโรงเรียนและรร.ของเราจะมีเพลงคล้ายเพลงซอ(รร.เราตั้งอยู่ภาคเหนือค่ะ)
เป็นเพลงทรงเกียรติที่แต่งกันมาหลายร้อยปีเลยค่ะ จุดเด่นก็คือการฟ้อนเพลงนี้ของงาน ซึ่งเราได้รับโอกาสที่ดีมาก
ได้ตำแหน่งถือพวงดอกไม้และฟ้อนในตำแหน่งกลาง ซึ่งจะเป็นจุดเด่นมากๆค่ะเพราะเราต้องนำพวงไปถวายคุณหลวง
ผู้ก่อตั้งรร. และในวันนี้แหละค่ะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด

   หลังจากวันที่เราได้ไปฟ้อนงานบวงสรวงรร. ก็ได้มีคนนำรูปของเราไปลงที่เพจโรงเรียนเยอะแยะมากค่ะ
และเราก็เริ่มเป็นจุดสนใจของเด็กๆในโรงเรียนรวมถึงรุ่นพี่ด้วย มีคนเริ่มรู้จักเรามากขึ้น มีการแอดเฟรนเรามาทั้งในเฟสบุ๊ค
และไอจี รวมถึงคนๆนึงก็แอดมาหาเราด้วย เขาเป็นรุ่นพี่ที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงมากๆในโรงเรียน มีคนชื่นชมชื่นชอบพี่เขาเยอะมาก
แต่เราไม่ค่อยชอบนะ พี่แกดูเกเร เจ้าเล่ห์มากๆ คืนวันนั้นพี่แกมากระหน่ำรัวไลค์ในไอจีของเรามีเม้นด้วยนะ เป็นรูปหัวใจ
   2-3วันต่อมา เราเดินผ่านตึกของม.6 ตึกม.5กับม.6 จะเชื่อมกันค่ะ จะเดินสวนกันตลอด แล้วเราก็เดินผ่านพี่เค้าค่ะ พี่เค้ากำลัง
ยกน้ำดื่มพอเห็นเราก็หยุดดื่มละรีบหันมายิ้มให้เราค่ะ เราก็เริ่มรู้สึกแปลกๆแล้วล่ะ และทุกๆวันพี่แกจะมามองเราตลอดในทุกๆ
โอกาสที่เจอ จนกระทั่งวันหนึ่งเขาส่งรูปมาหาเราทางเฟสบุ๊คค่ะ เราเปิดดูเป็นรูปเราตอนผลอกำลังนั่งทานข้าวอยู่ เรารู้สึกไม่ชอบนะ
เพราะเราว่ามันดูจาบจ้วง เราเลยตำหนิเขาไป แต่สิ่งที่เขาทำกลับมามันทำให้เราเผลอยิ้มออกมาเลย คือเขาร้องเพลงมาอ้อนๆเราค่ะ
ละทำเสียงแบบมุ้งมิ้งๆ จนเราเผลอยิ้มเลยค่ะ เรารีบตัดบทสนทนาเลยก่อนจะมากไปกว่านี้ จนวันต่อมาเราลงจากรถเดินเข้ารร.
พี่คนเดิมเลยเดินมากระชากกระเป๋าเราไป เราตกใจมาก พี่เขาพูดมาแค่ว่าพี่ข่วยถือนะ เราพยายามจะเอากระเป๋าคืนแต่เขาไม่ยอมให้
แต่ยื่นข้าวกล่องเซเว่นมาให้เราแทน มีโพสอิทด้วยเป็นคำหวานๆแปลกๆ เขาไปส่งเราถึงห้องดลยระหว่างเดินก็แน่นอน คนมองเราเยอะมาก
มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆเป็นเดือนๆเลยแหละค่ะ เขามารอเราหน้ารร.3เดือนเลยตกเย็นมาก็คุยกันทุกวัน
มีวันนึงเขาส่งรูปมาให้เราคือเขาตัดฟันค่ะ แต่เราไม่ชอบเลยผู้ชายดัดฟันเลย ด้วยความที่เป็นคนตรง
เราเลยบอกเขาไปว่าเราไม่ชอบนะผู้ชายดัดฟัน เชื่อไหมคะว่า2อาทิตย์ต่อมาเขาไปเอาเหล็กดัดออก
แล้วมายืนยิ้มให้เราหน้าโรงเรียน ใจเราก็เริ่มๆจะอ่อนละล่ะค่ะ

    แต่สิ่งที่ทำให้เราตกลงคบกับเค้าก็คือวันเกิดเราค่ะ วันเกิดเราตรงกับวันเรียนค่ะ เขาก็มารับเราหน้ารร.ตามปกติมาบอกHBD เราแค่นั้นเลย
เราก็ไม่ได้ติดใจอะไรนะคะ เพราะเขาก็ทำตัวปกติ แต่หลังเลิกเรียนมันไม่ปกติน่ะสิ หลังเลิกเรียนเราก็เก็บกระเป๋าตามปกติแต่จู่ๆเพื่อนๆในห้อง
ก็กรี้ดลั่นเลยค่ะ พอเราหันหลังไปดูแค่นั้นแหละ คือมีผู้ชายคนนึงถือเค้กมาให้เราปอนด์ใหญ่มาก ใหญ่มากๆเลยนะคะ ในเค้กเขียนข้อความ
ไว้ว่า "เป็นแฟนกันนะ" ตอนนั้นคือเราไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครเลยค่ะตั้งแต่17ปีที่เราใช้ชีวิต เรายอมรับเลยว่าเราไม่เคยมีความรู้สึก
แบบนี้มาก่อนเลย เราตอบตกลงและยอมให้เขาจับมือเราซึ่งเป็นผช.คนแรกเลยที่เรายอมให้ถึงเนื้อถึงตัว มันดูน่ารักมากใช่ไหมคะ เหมือนจะ
ไม่มีอะไรแย่ๆเลย เรายอมรับนะคะว่ามีความสุขมาก เราชอบพี่บอมมากจนตัดสินใจบอกพ่อแม่ว่าคบกันค่ะ พามาที่บ้านให้พ่อแม่รู้จัก
เราจริงจังกับเขามาก เราคบกันมา2ปี9เดือนค่ะ เขาขอเราหอมแก้มเราก็ยอมยอมถึงขั้นจูบกันเลยค่ะ เรารักเขามากเพราะเขาเป็นแฟนคนแรก
เป็นผู้ชายคนแรกที่เข้ามาจีบ แต่ความรักวัยเรียนมันไม่แน่นอนจริงๆค่ะ เราเรียนต่อจังหวัดเดียวกันแต่คนละที่ค่ะ ตั้งแต่เขาดข้ามหาลัยมาก็เริ่ม
ไม่มีเวลาให้เรา เริ่มหงุดหงิดเรา และทะเลาะกันเกือบทุกวันค่ะ เขาใช้คำหยาบกับเรา เวลาเราไปหาแล้วมีปากเสียง เขาผลักเราแรงมากจนล้ม
เลยค่ะ ซึ่งเค้าไม่เคยเป็นแบบนี้

    ที่เขาเป็นแบบนี้เพราะเขาอยากให้เราไปนอนหอเดียวกับเขาค่ะ แต่เรายังไม่เคยมี sex กัน เราเลยยื่นคำขาดว่าไม่ไป
เขาก็เริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ช่วงนั้นเลยค่ะ เราอึดอัดมาก มีผญ.เข้ามาพีวพันกับเขาเยอะเพราะเขาเที่ยวกลางคืน
เขาติดเพื่อนจนนิสัยเปลี่ยนเป็นคนละคน เราพยายามยื้อทุกอย่างให้เป็นเหมือนเดิมเท่าที่ทำได้ แต่สุดท้ายวันนั้นก็มาถึง
วันที่ฉันเตรียมใจมาเกือบ9เดือน เขาหายไปเลยไม่ติดต่อมาเลยหลังจากทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆ ที่เขาเป็นคนเริ่ม
ปกติเขาก็จะหาย แต่จะหายไปนานสุดก็5วัน ถ้าเราง้อเขาก็จะกลับมาตอบเราเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เราทั้งทักเขาไป
พยายามทุกอย่าง เขาไม่ติดต่อกลับมาเลย2อาทิตย์ เราไปหาเขาที่คอนโดก็ไม่เจอค่ะ แต่เห็นเช็คอินที่คอนโดเพื่อน
จึงตัดสินใจไปที่คอนโดเพื่อนของเขา เรากดกริ่ง1ที มีเพื่อนเขางัวเงียมาเปิดประตูและสิ่งที่คิดก็เป็นจริงค่ะ แฟนเรานอน
แก้ผ้าอยู่บนเตียงกับผญ. วินาทีที่เราเห็นเราช็อกมาก น้ำตาไหลไม่หยุดเลย เราปลุกแฟนเราแล้วเรียกมาคุยข้างนอก และเขา
ก็บอกเลิกเราค่ะ เขาบอกว่าเราไม่รักเขา เราไม่มี sex กับเขา ยังมาดูถูกด้วยว่าที่เราไม่มี sex  ด้วยเพราะว่าเรากลัวเขารู้ว่าเราไม่ซิง
เราเสียใจมากค่ะ เสียใจมากๆ เหตุการณ์นี้ทำให้เราเข็ดกับความรักจนมาถึงปีนี้ค่ะ เราอยู่ปี4 เรากลัวความเสียใจมา 2 ปีเลยทีเดียว
   
   จนมาถึงตอนนี้จุดเริ่มต้นความเลวของเรา เราเริ่มคบกับคนๆนึงซึ่งอายุเท่าเราอีกครั้ง เขาดีกว่าคนก่อนมากๆนะคะ ให้เกียรติดูแลเรา
แล้วเราก็เริ่มรักเขาขึ้นมาแล้ว แต่เพราะความรู้สึกนี้เราถึงจุดประกายความคิดแย่ๆขึ้น เราเริ่มรักเขาและทุกครั้งที่รู้สึกดีเราจะหวนคิดกลับ
ไปถึงคนรักคนแรกของเราเสมอ สิ่งที่เขาเคยทำร้ายเคยทำเลวกับเราไว้ มันหวนย้อนกลับมาให้เราระแวง เราเลยตัดสินใจผิดๆขึ้น
คือเราเปิดโอกาสให้ใครอีกคนเข้ามาในชีวิต ในความคิดเราตอนนั้นคือเราไม่อยากเสียใจ อย่างน้อยถ้าแฟนเราบอกเลิกเรา เราก็ยังมีคนๆนึง
ที่เรารักรอเราอยู่ เราคิดแค่นี้จริงๆ เราตัดสินใจตอบแชทผู้ชายคนนึงที่ทักเรามาฟลายเกือนแล้ว เค้าเป็นหมอฟันค่ะ แก่กว่าเรา3ปี เค้ายังโสด
เราแบ่งเวลาให้พี่หมอ 2 วันต่อสัปดาห์ โดยอ้างว่าเราต้องอ่านหนังสือ เพราะเราก็เรียนค่อนข้างหนัก เขาก็ไม่ถามไม่สงสัยอะไร เราบริหารเวลาอยู่แบบนี้
มาเกือบ10เดือน เราสนิทกะพี่หมอมากจนถึงขั้นไปพบเจอพ่อแม่เขา เรามีคสามสุขมากๆที่อยู่กับพี่หมอ แต่เราก็มีความสุขเหมือนกันเมื่ออยู่กับแฟน

    แฟนเราทำงานพาทไทม์หาซื้อของขวัญเล็กๆน้อยๆให้เราในทุกๆวันครบรอบ วันสำคัญ ถึงจะเป็นของเล็กๆราคาถูห เราก็ชื่นใจ พี่หมอก็เหมือนกัน
แต่เขาจะให้เราแบบผู้ใหญ่ พวกน้ำหอม นาฬิกา เราไปๆมาๆหาคน2คนตลอด จนกระทั่งวันหนึ่ง เป็นครั้งแรกที่เราให้เวลาพี่หมอถึง4วัน
เราไปเที่ยวทะเลด้วยกัน นอนแยกห้องกันซึ่งตอนกลางคืนเวลาเราก็จะให้แฟน แต่เช้าวันต่อมามันเป็นวันที่เราไม่คิดว่าจะมาถึง พี่หมอขอเราแค่งงาน
ถ้าเราเรียนจบ 6 ปี เราอึ้งมาก เรากลับมาคิดทบทวนอีกที พี่หมอมั่นคงกว่าแฟนของเรามาก อีก1อาทิตย์ต่อมา เราเลยให้คำตอบเขาไปว่า "ตกลง"
เราตกลงจะแต่งงงานกับพี่หมอเมื่อเรียนจบ แต่เราก็ยังไม่เคยคิดจะบอกเลิกแฟนนะ เรื่องราวคาราคาซังมาเรื่อยๆ จนกระทั่งวันนึงที่เราพลาด

   เราไปกินเลี้ยงกับพี่หมอซึ่งเป็นวันเกิดเะื่อนสนิทของพี่เขาและเป็นวันครบรอบของเรากะพี่หมอพอดี เลยจัดพร้อมกันไปเลย เราอยู่ร้านอาหารชื่อดัง
ในจังหวัด เราแต่งตัวและใส่แหวนที่พี่หมอเคยให้ไว้ด้วยเป็นแหวนคู่ เพราะในกลุ่มก็มีผญ.เยอะ เรายอมรับว่าเราหวงเลยใส่แหวนไปแสดงความเป็นเจ้าของ
เรากินไปสักพักช่วงเที่ยงคืนเลยมีการเซอไพรซ์จากพี่หมอแฟนเรา เพราะเป็นวันครบรอบของเรา และเป็นช่วงเปลี่ยนกะของพนักงานร้านอาหาร
มีเค้กปอนด์ใหญ่เป็นรูปหัวใจสวยมากถูกถือเข้ามาในห้องส่วนตัว แต่คนที่ถือนั้นไม่ใช่พนักงานร้านธรรมดา แต่เขาเป็นแฟนของเรา ซึ่งเขาพึ่งย้ายมาร้านนี้
ได้ไม่กี่อาทิตย์แต่ดขาไม่บอกเราเพราะมันไกลจากหอพักมาก เขากลัวเราเป็นห่วง ทันทีที่เราหันไปเจอแฟน ใจเราหายวาบ เขาวางเค้กลงแล้วดนิ่มคุมสติตัวเองไม่ได้ เขาถามเราว่าเรามาได้ยังไง เรานั่งเงียบไม่กล้าสบตา พี่หมอก็ถามว่าเขาเป็นใคร เราตัดสินใจแบกหน้าลุกขึ้นละดึงแฟนไปคุยข้างนอก ซึ่งพี่หมอ
ก็ตามออกมาด้วย แฟนเราร้องไห้เสียงสั่นละดึงมือเรามาถามว่า นี่อะไร(หมายถึงแหวน) น้ำตาเราเริ่มไหล เราไม่พูดอะไรทั้งนั้น
พี่หมอที่ตามมาติดๆ ก็เข้ามาถามว่าแฟนเราเป็นใคร แฟนเราบอกพี่หมอทุกอย่าง บอกหมดทุกอย่างว่าเราคุยกับเขาตลอดเราบอกขออ่านหนังสือ2วัน
นั่นก็คือวันที่ไปเที่ยวกับพี่หมอ ตอนนั้นเราพูดอะไนไม่ออก มีแต่น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด แฟนเราเดินเข้าไปชกกำแพงดังปั้ง ก่อนจะเดินมาหาเรา
เขาสาปแช่งเราให้เราทุกทรมานไปตลอดชีวิต ก่อนจะบอกเลิกเราและเดินหนีไปต่อหน้าต่อตา เราหันหน้าไปหาพี่หมอ พี่หมอไม่พูดอะไรกับเราสักคำ
แต่สายตาเขาคือดูถูกเราจนเจ็บเข้าไปในใจ เขาเดินมาบอกเราว่าไม่น่าเสียเวลาให้กับผู้หญิงแบบเรา พี่หมอถอดแหวนออกแล้วปาทิ้งต่อหน้าเรา
ก่อนจะบอกเลิกเรา แล้วดูถูกเราด้วยถ้อยคำรุนแรงต่อ ในวันนั้นเราไม่เหลือใครสักคน เราไม่เหลือใครจริงๆจนมาถึงวันนี้ เรารู้สึกเสียใจกับเขา
ทั้งสองคนมาก เราพยายามติดต่อทั้งแฟนทั้งพี่หมอแต่แฟนเปลี่ยนเบอร์ ส่วนพี่หมอก็ไม่รับโทรศัพท์ ทุกๆอย่างในวันนั้นเราผิดเองเรายอมรับทั้งหมด
แต่เราก็ยังคิดลึกๆในใจว่า คนที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ก็คือแฟนคนแรกของเรารึป่าว หรือเราไม่รู้จักพอเอง
เราก็อยากมาแชร์ประสบการณ์แย่ๆให้ฟังค่ะเผื่อมีคนคิดแบบเรา เราว่าเปลี่ยนความคิดยังทันนะ ก่อนจะไม่เหลือใครแบบเรา