สวัสดีค่ะ
ขอแทนตัวเองว่า แอม แล้วกันนะคะ อยากมาเล่าประสบการณ์ชีวิต ช่วงระยะเวลาหนึ่งเมื่อประมาณเกือบๆ3ปีที่ผ่านมา อาจจะเป็นบทเรียนชีวิตก็ว่าได้ เอาล่ะ...ที่เล่าๆนี้อาจจะแต่งเติมบ้างอะไรบ้าง เพื่ออรรถรส คิดซะว่าอ่านนิยาย แก้เหงาไปแล้วกันนะคะ
1.
เราทำงานอยู่ที่สถานที่แห่งหนึ่ง ปกติเราไม่ทำประจำเป็นหลักแหล่ง เราไปต่างจังหวัดบ่อยจนมาได้งานประจำที่นี่ซึ่งไม่ไกลบ้าน หัวหน้าใจดีอีกมากๆๆๆ คืนนั้นเป็นวันเกิดของเพื่อนเรา แน่นอนต้องมีฉลอง เราไปร้านอาหารที่เป็นกึ่งผับค่ะ ร้านนี้ร้านประจำ เพื่อนที่เป็นเจ้าของวันเกิดเป็นนักร้องประจำร้านนี้ ขอแทนชื่อเพื่อนว่า มี่ นะคะ
มี่...แอม คืนนี้ขึ้นร้องแทนหน่อย กูอยากเมา
ลืมบอกไปเราเคยเป็นนักร้องร้องรับจ้างสมัยเรียน พอร้องได้ออกงานบ้างบางครั้ง
แอม...เออๆๆ ได้ เห็นว่าเป็นวันเกิดมิงนะ กูเลยยอม
มี่...ขอบใจว่ะ มิง
ถึงเวลาเราก็เตรียมตัวขึ้นเวที เพลงที่ร้องเป็นแนว เบาๆ สบายๆ ไม่แด๊นซ์ ไม่โยกค่ะ ชิวมาก
ขณะที่เพื่อนๆเรากำลังเมามันกับปาร์ตี้วันเกิด ก็ถึงเวลาแฮปปี้เบิร์ดเดย์ เราต้องเพลงเบิร์ดเดย์ ซึ่งคืนนี้มีอีกโต๊ะที่เป็นวันเกิดเหมือนกัน พอเพลงจบ โต๊ะนั้นมีเรื่องกันค่ะ ทุกอย่างจบวงแตกร้านปิด ตำรวจเข้าเพราะมันคนบาดเจ็บพร้อมรถพยาบาลที่มาถึงพอดีตอนเราจะกลับ เห็นมีผู้ชายหน้าตาฟกช้ำกำลังโดนพาตัวขึ้นรถพยาบาล
คืนนั้นผ่านไปได้2อาทิตย์
แอม...พี่แม็กทำแบบนี้กับแอมได้ไงอ่ะ
แม็ก...อะไรแอม เราเลิกกันแล้ว
แน่ค่ะสามีดิฉันพาผู้หญิงมามั่วกันที่ห้อง เราไปเจอพอดีมันมีหน้ามาบอกว่าเราเลิกกันแล้วทั้งๆทีเมื่อวันก่อนยังไปเที่ยวกับเราอยู่เลยมันเ-วไหมล่ะคะ
แอม...ไอ้เหี้-แม็ก ไอ้ชั่- ไอ้เล-
แม็กซ์...ไป!!!!!!!
มันผลักเรา แล้วไล่อย่างหม- เราร้องไห้สิคะ เสียใจที่ไปรักคนอย่างมัน เราให้มันทุกอย่าง แต่มันกลับทำร้ายเราแบบนี้มันแย่มาก เราเสียใจ และเสียดายเวลามาก
ชีวิตเราเศร้าๆ แบบนี้ก็เหล้าสิคะ ที่เดิมร้านเดิม บรรยากาศเดิมๆ เรานั่งคนเดียว
ผช...วันนี้ไม่ร้องเพลงหรอครับ
แอม...ไม่อ่ะค่ะ
ผช...เป็นนักร้องที่นี่หรอ
แอม...เปล่าค่ะ วันนั้นแค่ร้องแทนเพื่อน
ผช...ร้องเพราะนะครับ ขอบคุณที่ร้องเพลงอวยพรวันเกิด
แอม...อ่อ ค่ะ เอ๊ะ..!
ผช... ยิ้มให้เรา
แอม...พี่ที่มีเรื่องวันนั้นนี่ หายแล้วหรอ
ผช...เหอะ.แผลแค่นี้ รักษาตัวเองได้ครับ
แอม...อ๋อ เก่ง
ผช...เราชื่อไรอ่ะ
เเอม... แอมค่ะ พี่ล่ะ
ผช...ภัทรครับ
แอม...พี่ภัทร มาที่นี่บ่อยหรอค่ะ
ผช...เพิ่งมา พี่ไม่ใช่คนที่นี่
แอม...อ้าว หรอคะ แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่ล่ะ
ผช...ย้ายมาทำงาน มาได้ไม่นานก็เจอวัยรุ่นแถวนี้เล่นซะแล้ว
แอม...เด็กที่นี่มันโหด
ผช...พี่ประทับเสียงเพลงเรามาก พี่ว่าเราร้องเพลงเพราะนะ
แอม... ยิ้ม/ขอบคุณค่ะ
ผช...ยิ้มน้อยจัง
แอม... ยิ้มตอบ
ผช...มาคนเดียวหรอ
แอม...รอเพื่อนร้องเพลงเสร็จ
ผช...พี่นั่งเป็นเพื่อนนะ
คุยมาตั้งน๊านนนน เพิ่งสังเกตว่าในแก้วของพี่ภัทรมาเป็นแปปซี่ ไม่ใช่เหล้า โอะตาย...ดื่มน้ำอัดลมค่ะคุณขาาาา
แอม...พี่ไม่กินเหล้า??
ภัทร...พี่กินไม่ได้หรอก
แอม...ไม่กินเหล้าแต่มานั่งในสถานที่แบบนี้เนี่ยนะ
ภัทร...ใช่ พี่ชอบเที่ยว ชอบเวลากลางคืน และที่สำคัญพี่ชอบฟังเพลง มันทำให้พี่ผ่อนคลาย เวลาเครียดจากงาน
แอม...แปลกคนเนอะ เปิดฟังที่บ้านก็ได้ม่ะ
ภัทร...มันไม่เหมือนกัน ไม่สนุก
แอม...อืม /เราขำเบาๆ
คืนนั้นเราก็คุยอะไรกันเรื่อยเปื่อย สนุกเฮฮาดี พอลืมๆไปได้บ้างแต่พอกลับมาอยู่คนเดียวก็เศร้าเหมือนเดิม เรากินไม่ได้นอนไม่หลับ กินเหล้าทุกคืน จนเวลาผ่านไปเกือบอาทิตย์ ร่างกายเริ่มแย่ เสียงแหบเจ็บคอปวดหัว รู้ตัวเองว่าไม่ไหวแล้วเราอาบน้ำแต่งตัวไปหาหมอที่โรงพยาบาล เราอยู่หอคนเดียวน่ะ เราตรวจร่างกายยอกอาการหมอเสร็จ เจาะเลือด สรุป แอดมิทค่ะ ผลออกมาเป็นไข้หวัด เนื่องจากพักผ่อนน้อยร่างกายอ่อนแรง ต้องนอนให้น้ำเกลือ
พอเช้า มีหมอเปลี่ยนเวรมาตรวจ
พยาบาล...คนไข้รอคุณหมอมาตรวจนะคะ หมอดูอาการเสร็จแล้ว จะได้รู้ว่ากลับบ้านได้หรือเปล่าค่ะ
แอม...ค่ะ ขอบคุณนะคะ
ผ่านไปไม่นาน หมอก็มา ใส่ผ้าปิดปากแต่แววตาคู่นี้มันคุ้นๆ หมอยังไม่มองหน้าเรามัวคุยกับพยาบาลอยู่ เสียงก็คุ้น
แอม...พี่ภัทร?
หมอหันมาเปิดผ้าออก ชัดเลย พี่ภัทรที่เรารู้จักเขาที่ร้านอาหาร
ภัทร...อ้าว เเอม เป็นไรอ่ะ
แอม...พี่ภัทรเป็นหมอหรอ??
ภัทร...ครับ
แอม...โอ้มายก็อด!!!!
ภัทร...หืม แปลกใจอะไร
แอม...แอมไม่คิดว่าหมอเขาจะไปเที่ยวในสถานที่แบบนั้นนี่คะ ไม่คิดว่าหมอจะแต่งตัวเพล์บอย ไม่คิดว่าหมอจะหลีสาวเก่ง นึกว่าจะใส่แว่นหนาเตอะ ใส่ชุดขาว และหน้าตามติ๋มๆซะอีกอ่ะ
ภัทร...555 นั่นมันก็ส่วนนึง หมอเนี่ยมันก็แค่อาชีพ ส่วนที่ว่านั่นมันเป็นแค่ส่วนใหญ่ที่คนเขาเห็นๆกัน ถ้าไม่ใช่หมอพี่มันก็แค่ผู้ชายทั่วไปนั่นแหละครับ
แอม...หรอ / กูก็ยังไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองอยู่ดี
เรามองหน้าพี่ภัทรตลอดเวลาที่เขาตรวจอาการเรานึกภาพถ้าไม่ใส่เสื้อกราวก็ผู้ชายทั่วไปจริงๆแหละ นี่ฉันเข้าใจหมอผิดมาตลอดเลยหรือนี่
ภัทร...อ่ะ วันนี้พี่ให้กลับบ้านได้ แต่ถ้าอาการแย่ลงอีกต้องรีบมาโรงพยาบาลให้ไวเลยนะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ
แอม...ค่ะ ขอบคุณค่ะหมอ
ภัทร...เห้ย เรียกพี่เหมือนเดิมก็ได้
แอม...ได้หรอ
ภัทร...ได้ดิ แล้วนี่กลับไง
แอม...นั่งรถกลับ
ภัทร...อ้าว ไม่มีใครมารับหรอ
แอม ... ไม่อ่ะ อยู่คนเดียว
ภัทร...พ่อแม่ล่ะ
แอม...แอมอยู่หอ ไม่ได้บอกที่บ้านว่าป่วย เดี๋ยวเขาเป็นห่วง
ภัทร...ไหวหรอ
แอม...ไหวดิ พี่บอกแอมหายแล้วนี่
ภัทร...ก็ยังไม่ 100% เอางี้ เอาเบอร์มาเดี๋ยวพี่โทรไป
แอม...ค่ะๆๆๆ
อุ้ยตายว้ายกรี๊ดดด!!!! คุณหมอขอเบอร์ เห้ยๆๆๆๆ บางทีฉันก็เขิน บางทีฉันก็หวั่นไหวน่ะเออ หมอทำให้ฉันหายเศร้า หายเครียดได้น่ะเนี่ย..5555
แรกๆอะไรมันก็ดี๊ดีไปหมดอ่าน้าาา
จากคนรู้จัก...กลายมาเป็นคนรัก...สุดท้ายจะจบด้วยอะไร???
ขอแทนตัวเองว่า แอม แล้วกันนะคะ อยากมาเล่าประสบการณ์ชีวิต ช่วงระยะเวลาหนึ่งเมื่อประมาณเกือบๆ3ปีที่ผ่านมา อาจจะเป็นบทเรียนชีวิตก็ว่าได้ เอาล่ะ...ที่เล่าๆนี้อาจจะแต่งเติมบ้างอะไรบ้าง เพื่ออรรถรส คิดซะว่าอ่านนิยาย แก้เหงาไปแล้วกันนะคะ
1.
เราทำงานอยู่ที่สถานที่แห่งหนึ่ง ปกติเราไม่ทำประจำเป็นหลักแหล่ง เราไปต่างจังหวัดบ่อยจนมาได้งานประจำที่นี่ซึ่งไม่ไกลบ้าน หัวหน้าใจดีอีกมากๆๆๆ คืนนั้นเป็นวันเกิดของเพื่อนเรา แน่นอนต้องมีฉลอง เราไปร้านอาหารที่เป็นกึ่งผับค่ะ ร้านนี้ร้านประจำ เพื่อนที่เป็นเจ้าของวันเกิดเป็นนักร้องประจำร้านนี้ ขอแทนชื่อเพื่อนว่า มี่ นะคะ
มี่...แอม คืนนี้ขึ้นร้องแทนหน่อย กูอยากเมา
ลืมบอกไปเราเคยเป็นนักร้องร้องรับจ้างสมัยเรียน พอร้องได้ออกงานบ้างบางครั้ง
แอม...เออๆๆ ได้ เห็นว่าเป็นวันเกิดมิงนะ กูเลยยอม
มี่...ขอบใจว่ะ มิง
ถึงเวลาเราก็เตรียมตัวขึ้นเวที เพลงที่ร้องเป็นแนว เบาๆ สบายๆ ไม่แด๊นซ์ ไม่โยกค่ะ ชิวมาก
ขณะที่เพื่อนๆเรากำลังเมามันกับปาร์ตี้วันเกิด ก็ถึงเวลาแฮปปี้เบิร์ดเดย์ เราต้องเพลงเบิร์ดเดย์ ซึ่งคืนนี้มีอีกโต๊ะที่เป็นวันเกิดเหมือนกัน พอเพลงจบ โต๊ะนั้นมีเรื่องกันค่ะ ทุกอย่างจบวงแตกร้านปิด ตำรวจเข้าเพราะมันคนบาดเจ็บพร้อมรถพยาบาลที่มาถึงพอดีตอนเราจะกลับ เห็นมีผู้ชายหน้าตาฟกช้ำกำลังโดนพาตัวขึ้นรถพยาบาล
คืนนั้นผ่านไปได้2อาทิตย์
แอม...พี่แม็กทำแบบนี้กับแอมได้ไงอ่ะ
แม็ก...อะไรแอม เราเลิกกันแล้ว
แน่ค่ะสามีดิฉันพาผู้หญิงมามั่วกันที่ห้อง เราไปเจอพอดีมันมีหน้ามาบอกว่าเราเลิกกันแล้วทั้งๆทีเมื่อวันก่อนยังไปเที่ยวกับเราอยู่เลยมันเ-วไหมล่ะคะ
แอม...ไอ้เหี้-แม็ก ไอ้ชั่- ไอ้เล-
แม็กซ์...ไป!!!!!!!
มันผลักเรา แล้วไล่อย่างหม- เราร้องไห้สิคะ เสียใจที่ไปรักคนอย่างมัน เราให้มันทุกอย่าง แต่มันกลับทำร้ายเราแบบนี้มันแย่มาก เราเสียใจ และเสียดายเวลามาก
ชีวิตเราเศร้าๆ แบบนี้ก็เหล้าสิคะ ที่เดิมร้านเดิม บรรยากาศเดิมๆ เรานั่งคนเดียว
ผช...วันนี้ไม่ร้องเพลงหรอครับ
แอม...ไม่อ่ะค่ะ
ผช...เป็นนักร้องที่นี่หรอ
แอม...เปล่าค่ะ วันนั้นแค่ร้องแทนเพื่อน
ผช...ร้องเพราะนะครับ ขอบคุณที่ร้องเพลงอวยพรวันเกิด
แอม...อ่อ ค่ะ เอ๊ะ..!
ผช... ยิ้มให้เรา
แอม...พี่ที่มีเรื่องวันนั้นนี่ หายแล้วหรอ
ผช...เหอะ.แผลแค่นี้ รักษาตัวเองได้ครับ
แอม...อ๋อ เก่ง
ผช...เราชื่อไรอ่ะ
เเอม... แอมค่ะ พี่ล่ะ
ผช...ภัทรครับ
แอม...พี่ภัทร มาที่นี่บ่อยหรอค่ะ
ผช...เพิ่งมา พี่ไม่ใช่คนที่นี่
แอม...อ้าว หรอคะ แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่ล่ะ
ผช...ย้ายมาทำงาน มาได้ไม่นานก็เจอวัยรุ่นแถวนี้เล่นซะแล้ว
แอม...เด็กที่นี่มันโหด
ผช...พี่ประทับเสียงเพลงเรามาก พี่ว่าเราร้องเพลงเพราะนะ
แอม... ยิ้ม/ขอบคุณค่ะ
ผช...ยิ้มน้อยจัง
แอม... ยิ้มตอบ
ผช...มาคนเดียวหรอ
แอม...รอเพื่อนร้องเพลงเสร็จ
ผช...พี่นั่งเป็นเพื่อนนะ
คุยมาตั้งน๊านนนน เพิ่งสังเกตว่าในแก้วของพี่ภัทรมาเป็นแปปซี่ ไม่ใช่เหล้า โอะตาย...ดื่มน้ำอัดลมค่ะคุณขาาาา
แอม...พี่ไม่กินเหล้า??
ภัทร...พี่กินไม่ได้หรอก
แอม...ไม่กินเหล้าแต่มานั่งในสถานที่แบบนี้เนี่ยนะ
ภัทร...ใช่ พี่ชอบเที่ยว ชอบเวลากลางคืน และที่สำคัญพี่ชอบฟังเพลง มันทำให้พี่ผ่อนคลาย เวลาเครียดจากงาน
แอม...แปลกคนเนอะ เปิดฟังที่บ้านก็ได้ม่ะ
ภัทร...มันไม่เหมือนกัน ไม่สนุก
แอม...อืม /เราขำเบาๆ
คืนนั้นเราก็คุยอะไรกันเรื่อยเปื่อย สนุกเฮฮาดี พอลืมๆไปได้บ้างแต่พอกลับมาอยู่คนเดียวก็เศร้าเหมือนเดิม เรากินไม่ได้นอนไม่หลับ กินเหล้าทุกคืน จนเวลาผ่านไปเกือบอาทิตย์ ร่างกายเริ่มแย่ เสียงแหบเจ็บคอปวดหัว รู้ตัวเองว่าไม่ไหวแล้วเราอาบน้ำแต่งตัวไปหาหมอที่โรงพยาบาล เราอยู่หอคนเดียวน่ะ เราตรวจร่างกายยอกอาการหมอเสร็จ เจาะเลือด สรุป แอดมิทค่ะ ผลออกมาเป็นไข้หวัด เนื่องจากพักผ่อนน้อยร่างกายอ่อนแรง ต้องนอนให้น้ำเกลือ
พอเช้า มีหมอเปลี่ยนเวรมาตรวจ
พยาบาล...คนไข้รอคุณหมอมาตรวจนะคะ หมอดูอาการเสร็จแล้ว จะได้รู้ว่ากลับบ้านได้หรือเปล่าค่ะ
แอม...ค่ะ ขอบคุณนะคะ
ผ่านไปไม่นาน หมอก็มา ใส่ผ้าปิดปากแต่แววตาคู่นี้มันคุ้นๆ หมอยังไม่มองหน้าเรามัวคุยกับพยาบาลอยู่ เสียงก็คุ้น
แอม...พี่ภัทร?
หมอหันมาเปิดผ้าออก ชัดเลย พี่ภัทรที่เรารู้จักเขาที่ร้านอาหาร
ภัทร...อ้าว เเอม เป็นไรอ่ะ
แอม...พี่ภัทรเป็นหมอหรอ??
ภัทร...ครับ
แอม...โอ้มายก็อด!!!!
ภัทร...หืม แปลกใจอะไร
แอม...แอมไม่คิดว่าหมอเขาจะไปเที่ยวในสถานที่แบบนั้นนี่คะ ไม่คิดว่าหมอจะแต่งตัวเพล์บอย ไม่คิดว่าหมอจะหลีสาวเก่ง นึกว่าจะใส่แว่นหนาเตอะ ใส่ชุดขาว และหน้าตามติ๋มๆซะอีกอ่ะ
ภัทร...555 นั่นมันก็ส่วนนึง หมอเนี่ยมันก็แค่อาชีพ ส่วนที่ว่านั่นมันเป็นแค่ส่วนใหญ่ที่คนเขาเห็นๆกัน ถ้าไม่ใช่หมอพี่มันก็แค่ผู้ชายทั่วไปนั่นแหละครับ
แอม...หรอ / กูก็ยังไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองอยู่ดี
เรามองหน้าพี่ภัทรตลอดเวลาที่เขาตรวจอาการเรานึกภาพถ้าไม่ใส่เสื้อกราวก็ผู้ชายทั่วไปจริงๆแหละ นี่ฉันเข้าใจหมอผิดมาตลอดเลยหรือนี่
ภัทร...อ่ะ วันนี้พี่ให้กลับบ้านได้ แต่ถ้าอาการแย่ลงอีกต้องรีบมาโรงพยาบาลให้ไวเลยนะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ
แอม...ค่ะ ขอบคุณค่ะหมอ
ภัทร...เห้ย เรียกพี่เหมือนเดิมก็ได้
แอม...ได้หรอ
ภัทร...ได้ดิ แล้วนี่กลับไง
แอม...นั่งรถกลับ
ภัทร...อ้าว ไม่มีใครมารับหรอ
แอม ... ไม่อ่ะ อยู่คนเดียว
ภัทร...พ่อแม่ล่ะ
แอม...แอมอยู่หอ ไม่ได้บอกที่บ้านว่าป่วย เดี๋ยวเขาเป็นห่วง
ภัทร...ไหวหรอ
แอม...ไหวดิ พี่บอกแอมหายแล้วนี่
ภัทร...ก็ยังไม่ 100% เอางี้ เอาเบอร์มาเดี๋ยวพี่โทรไป
แอม...ค่ะๆๆๆ
อุ้ยตายว้ายกรี๊ดดด!!!! คุณหมอขอเบอร์ เห้ยๆๆๆๆ บางทีฉันก็เขิน บางทีฉันก็หวั่นไหวน่ะเออ หมอทำให้ฉันหายเศร้า หายเครียดได้น่ะเนี่ย..5555
แรกๆอะไรมันก็ดี๊ดีไปหมดอ่าน้าาา