+ + +การคาดหวัง การรอคอย .... ความผิดหวัง ภาค 2 + + +

ความรักความผูกพัน มันมีสายใยที่เหนียวแน่นยึดเหนี่ยวเอาไว้ คนที่เคารพนับถือกันอย่างมากมาก่อนมันคงไม่ง่ายที่จะตัดขาดเยี่อใยจากกัน เหมือนที่

วันก่อน นู๋นิดได้เกเรก้าวร้าวกับคุณลุงคนหนึ่ง คุณลุงจะให้นู๋นิดรักษาสัญญาไว้ได้อย่างไร ในเมื่อคนที่คุณลุงให้นู๋นิดต้องรักษาสัจจะด้วยนั้น เค้าไม่ได้ให้ความสำคัญกับคำๆนี้เลยซักนิด ในขณะที่นู๋นิดนั้นคำๆนี้มันสำคัญมาก ... แต่ไม่เป็นไร

ทางออกที่ดีที่สุดคือ นู๋นิดจะพยายามทำให้ดีที่สุด จะพยายามทำให้คุณลุงเดือดร้อนน้อยที่สุด แต่ถึงแม้จะบอกปฏิเสธไม่รับปากว่าจะทำตามคำขอ แต่นู๋นิดก็ยังเสียใจ จึงได้ตั้งกระทู้ขอโทษขอขมา

สิ่งที่คาดหวังก็คือ จะได้รับการยกโทษให้ไม่ถือสา  แต่กระทู้ขอโทษขอขมาของนู๋นิดนั้น ก็มีแต่ความว่างเปล่า .... ไร้เงาของคนที่นู๋นิดคาดหวังและรอคอย

แล้ววันหนึ่ง มันก็เป็นอย่างที่นู๋นิดคิดไว้ นู๋นิดก็ทนไม่ได้เพราะนู๋นิดเองก็มีหัวใจ มีศักดิ์ศรี ที่จะทนยอมให้คนพาล มาดูหมิ่นลับหลังอยู่บ่อยๆได้อย่างไร  และที่เลวร้ายที่สุดคือ มันเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาคุณลุง และที่หนักที่สุดคือ คุณลุงก็เข้าไปกดถูกใจเห็นดีเห็นงามตามไปด้วย .... โดยไม่คิดถึงจิตใจของนู๋นิด ที่พยายามทำให้คุณลุงสบายใจตลอดมาเลยสักนิด

กระทู้ที่ตั้งเพื่อทวงถามความคิดเห็นจากคุณลุง ถ้ามองด้วยใจเป็นธรรม นู๋นิดจะกล้าเรียกคุณลุง แบบสนิทสนมเหมือนเมื่อก่อนได้อย่างไร เพราะนู๋นิดไม่รู้ว่า เรียกไปแล้วตัวเองจะเงิบหรือเปล่า เนื่องจากคุณลุงไม่ได้บอกยกโทษให้นู๋นิด ดีที่สุดคือต้องใช้ภาษาอย่างเป็นทางการใช่ไหม ?  แต่สิ่งที่คาดหวังในกระทู้นั้นคือ คำพูดที่จะบอกว่า

“เฮ้ย  ไอ้นิด ลุงไม่ได้คิดว่าเป็นเอ็งว่ะ เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องเขียนเล่นฮาๆ” อะไรประมาณนี้  

แต่ถึงแม้ว่าคำตอบที่ออกมาจะเป็นในความหมายเดียวกัน แต่สายใยแห่งความสัมพันธ์ ไม่มีเค้าลางที่เหลืออยู่เลย .....

ถ้าหากนะ ถ้าหาก คุณลุงจะไม่ถือสาหาความนู๋นิด ยกโทษให้นู๋นิดซักนิด ..... นู๋นิดรอพร้อมที่จะกราบขอโทษอีกซักกี่ร้อยรอบก็ได้

..... แต่มันก็อาจจะสายเกินไปเสียแล้วรึป่าว ?