เราคบกันกับแฟนเก่าตั้งแต่ม.3เราเป็นรักแรกของกันและกัน...แต่ด้วยคำว่ารักแรกมิอาจลืมหรือเปล่า...ทุกวันนี้เหมือนเราไม่เคยลืมกันเลยทั้ง2ฝ่าย
ที่จริงเราก็ยังคงรักกันดีเรื่อยมาแต่เพราะความเข้าใจผิดและไม่ไว้ใจเราเลยต้องเลิกกัน...เพราะความห่างไกลเพราะย้ายไปเรียนคนละที่แล้วเราก็โดนเพื่อนแซวว่าพอเขาไม่เจอเขาก็จะมีคนใหม่...เราเลยคิดว่าความไกลมันต้องพาเราเลิกกันแน่...เราเลยตัดใจจากเขาทั้งๆที่ยังรักกันและบอกเลิกเขาไปในที่สุด....แต่เขาก็พยายามขอคืนดีตลอดเพราะเขาไม่รู้ว่าผิดอะไรเราถึงเลิก...เขาไม่ได้ผิดอะไรแต่เพราะความกลัวจนทุกวันนี้เราถึงเสียกันและกันไป....ตั้งแต่ตอนนั้นจนตอนนี้ผ่านมาเป็น10ปีแล้ว...เราก็มีคนใหม่รักๆเลิกๆมาหลายคนแล้ว...แต่เขาก็พยายามติดต่อพยายามถามข่าวคราวพยายามขอคืนดีตลอดแต่เราไม่กล้ากลับไปหาเขาเพราะคิดว่าเขาคงเจ็บที่เราทำกับเขาไว้....และเราคิดว่าเราไม่ดีพอสำหรับเขา....เรามีแฟนใหม่ได้3คนแต่เขาก็ยังคงวนเวียนในชีวิตเราอยู่ไม่ห่าง....จนวันนึงเราตัดสินใจบอกเขาว่าเราจะแต่งงาน...เขาก็ขอให้เราคิดสักนิดว่าใครคอยอยู่ข้างเราเสมอมา...เขาขอให้เป็นเขาได้ใหม....แต่เราเคยทำไม่ดีกับเขาไว้มากเราเลยละอายใจที่จะกลับไปหาคนที่ใจก็ต้องการ....เลยได้แต่ตอบไปว่ามันสายไปที่เราจะกลับไปและไม่อยากให้คนดีๆอย่างเขามาได้คนไม่ดีอย่างเรา....เราเลยตัดสินใจแต่งงานและบล็อกทุกอย่างเขาออกไปจากชีวิต...แต่บางครั้งคิดถึงเขาจนร้องไห้ทั้งๆที่แต่งงานไปแล้ว...
ผ่านมาประมาณปีกว่าๆ...เมื่อปีที่แล้ว...เขาสมัครเฟชบุคมาขอเปนเพื่อนแต่ใช้โปรไฟล์อื่นเรารับเป็นเพื่อนโดยไม่รู้ว่าเป็นเขา...เขาเข้ามาคุยด้วยมาพูดประมาณจะขอเจอเราเป็นครั้งสุดท้าย...พูดประมาณจะลาโลกนี้ไป...เขาบอกขอแค่มาเจอกันครั้งสุดท้าย...มากินข้าวด้วยกันก็ยังดี...เขาบอกเขาคิดถึงเรามากๆ....เราก็บอกว่าไปไม่ได้เราแต่งงานแล้วมีสามีแล้ว...แต่เขาบอกเขาจะไม่สนใจ...ขอแค่เราออกมาเจอ...ทีแรกเราก็จะไปแต่นึกอีกทีก็สงสารสามีที่เขาไม่รู้เรื่องอะไร...ไม่อยากให้อดีตทำลายปัจจุบัน....เราเลยตัดสินใจไม่ไปเจอ....เรามารู้ทีหลังว่าที่เขาขอเจอเราครั้งสุดท้าย...คือเขากำลังจะแต่งงาน...
อยากถามว่าที่เรามีความรู้สึกดีๆให้กัน...ไม่เคยลืมกัน...เป็นเพราะเรายังรักกัน...หรือเพราะเราลืมรักครั้งแรกไม่ลงคะ???....บางทีที่เราแอบคุยกันแต่ไม่ได้บ่อย...เราก็คิดว่าถ้าเรารักกันทำใมเราถึงไปมีคนอื่นไปอยู่กับคนอื่น....ทำใมเราไม่ทิ้งทั้ง2ฝ่ายมาอยู่ด้วยกัน...เพราะรัก...เพราะสับสน...เพราะไม่ลืม...หรือเพราะอะไรกันคะ????
ความรู้สึก...ว่าด้วยเรื่อง"แฟนเก่า"
ที่จริงเราก็ยังคงรักกันดีเรื่อยมาแต่เพราะความเข้าใจผิดและไม่ไว้ใจเราเลยต้องเลิกกัน...เพราะความห่างไกลเพราะย้ายไปเรียนคนละที่แล้วเราก็โดนเพื่อนแซวว่าพอเขาไม่เจอเขาก็จะมีคนใหม่...เราเลยคิดว่าความไกลมันต้องพาเราเลิกกันแน่...เราเลยตัดใจจากเขาทั้งๆที่ยังรักกันและบอกเลิกเขาไปในที่สุด....แต่เขาก็พยายามขอคืนดีตลอดเพราะเขาไม่รู้ว่าผิดอะไรเราถึงเลิก...เขาไม่ได้ผิดอะไรแต่เพราะความกลัวจนทุกวันนี้เราถึงเสียกันและกันไป....ตั้งแต่ตอนนั้นจนตอนนี้ผ่านมาเป็น10ปีแล้ว...เราก็มีคนใหม่รักๆเลิกๆมาหลายคนแล้ว...แต่เขาก็พยายามติดต่อพยายามถามข่าวคราวพยายามขอคืนดีตลอดแต่เราไม่กล้ากลับไปหาเขาเพราะคิดว่าเขาคงเจ็บที่เราทำกับเขาไว้....และเราคิดว่าเราไม่ดีพอสำหรับเขา....เรามีแฟนใหม่ได้3คนแต่เขาก็ยังคงวนเวียนในชีวิตเราอยู่ไม่ห่าง....จนวันนึงเราตัดสินใจบอกเขาว่าเราจะแต่งงาน...เขาก็ขอให้เราคิดสักนิดว่าใครคอยอยู่ข้างเราเสมอมา...เขาขอให้เป็นเขาได้ใหม....แต่เราเคยทำไม่ดีกับเขาไว้มากเราเลยละอายใจที่จะกลับไปหาคนที่ใจก็ต้องการ....เลยได้แต่ตอบไปว่ามันสายไปที่เราจะกลับไปและไม่อยากให้คนดีๆอย่างเขามาได้คนไม่ดีอย่างเรา....เราเลยตัดสินใจแต่งงานและบล็อกทุกอย่างเขาออกไปจากชีวิต...แต่บางครั้งคิดถึงเขาจนร้องไห้ทั้งๆที่แต่งงานไปแล้ว...
ผ่านมาประมาณปีกว่าๆ...เมื่อปีที่แล้ว...เขาสมัครเฟชบุคมาขอเปนเพื่อนแต่ใช้โปรไฟล์อื่นเรารับเป็นเพื่อนโดยไม่รู้ว่าเป็นเขา...เขาเข้ามาคุยด้วยมาพูดประมาณจะขอเจอเราเป็นครั้งสุดท้าย...พูดประมาณจะลาโลกนี้ไป...เขาบอกขอแค่มาเจอกันครั้งสุดท้าย...มากินข้าวด้วยกันก็ยังดี...เขาบอกเขาคิดถึงเรามากๆ....เราก็บอกว่าไปไม่ได้เราแต่งงานแล้วมีสามีแล้ว...แต่เขาบอกเขาจะไม่สนใจ...ขอแค่เราออกมาเจอ...ทีแรกเราก็จะไปแต่นึกอีกทีก็สงสารสามีที่เขาไม่รู้เรื่องอะไร...ไม่อยากให้อดีตทำลายปัจจุบัน....เราเลยตัดสินใจไม่ไปเจอ....เรามารู้ทีหลังว่าที่เขาขอเจอเราครั้งสุดท้าย...คือเขากำลังจะแต่งงาน...
อยากถามว่าที่เรามีความรู้สึกดีๆให้กัน...ไม่เคยลืมกัน...เป็นเพราะเรายังรักกัน...หรือเพราะเราลืมรักครั้งแรกไม่ลงคะ???....บางทีที่เราแอบคุยกันแต่ไม่ได้บ่อย...เราก็คิดว่าถ้าเรารักกันทำใมเราถึงไปมีคนอื่นไปอยู่กับคนอื่น....ทำใมเราไม่ทิ้งทั้ง2ฝ่ายมาอยู่ด้วยกัน...เพราะรัก...เพราะสับสน...เพราะไม่ลืม...หรือเพราะอะไรกันคะ????