สวัสดีครับ ผมมีเรื่องราวของตัวเองที่อยากมาแชร์ให้ฟัง
ตอนนี้ผมฝึกสอนอยู่ครับปี5แล้ว เลิกดับแฟนได้เกือบสามเดือนแล้วครับ คนคนนี้ผมลืมไม่ได้จริงเริ่มเลยละกัน
ก่อนอื่นเลยต้องขอบอกก่อนว่าผมเป็นเกย์ มีใครหลายคนมักจะถามผมเสมอว่าความรักแบบเกย์ในแอปหาคู่นั้นไม่มีอยู่จริง แต่ผมไม่เคยเชื่อยังคงเดินทางตามหารักแท้อยู่เสมอ
เช่นเดียวกับความรีกครั้งนี้ผมรู้จักกับคนคนนึงในแอปหาคู่เช่นกัน
ผมรู้จักกับ A (ขอแทนเป็นเขานะครับ) ในแอปหาคู่แอปนึง เขาไม่เหมือนคนอื่นครับ ตอนแรกที่เขาเข้ามาคุยนั้น เขาถามผมว่า "เราเป็นคนงานก่อสร้างนะเนื้อตัวสกปรกมอมแมม กล้าคุยกับเรามั้ย กล้าเดินกับเราเปล่า" ตอนนั้นนี่นั่งคิดอยู่นาน พม่าหรือเปล่าวะ หันไปถามเพื่อน 55555
แต่ความรู้สึกผมบอกว่า เขาเป็นคนดี ด้วยความที่ผมไม่เคยแคร์เรื่องอะไรพวกนี้อยู่แล้ว ผมก็เลนตอบกลับเขาไปว่า จะเป็นอะไร คนเหมือนกัน จนเราได้เริ่มคุยกันมาเรื่อยๆ จนมารู้ความจริงว่า A เคยทำงานก่อสร้างจริง แต่ตอนนี้ไม่ได้ทำแล้ว เขาอายุ 19 น้องผม สองปีกว่าๆ ตอนนี้พักอยู่กับพี่สาว พี่เขย หลานตัวเล็กๆ คนนึง ในห้องเช่าแคบๆ A เล่าว่า เขามีหน้าที่ต้องดูแลหลาน ทำกับข้าว รีดผ้า ซักผ้า ไปรับหลาน เพราะว่าพี่สาว กับ พี่เขยนั้นต้องทำงาน แม่นั้นอยู่ต่างอำเภอ
เขาอยู่มาแบบนี้เกือบปีแล้ว A บอกกับผมว่า เขามีความฝันอยากจะไปเกาหลีให้ได้ อยากไปทำงานที่นั่น อ้ออผมลืมบอก A ออกเรียนตั้งอยู่ ป.6 ด้วยความยากจน และมีปัญหาหลายด้าน A เล่าให้ฟังว่าเขาชอบอะไรที่เป็นเกาหลีมาก ผิดกับผม ที่ชอบอะไรที่เป็นฝรั่ง 555
แต่ยิ่งคุย ก็ยิ่งทำให้รู้สึกดี เราเจอกันบ่อยขึ้น ไปดูหนังด้วยกัน A ไม่เคยได้เข้าโรงหนังเลย มาเจอผมเขาบอกว่าได้เข้าครั้งแรก เขาชอบมาก เราไปดูหนังกันเกือบทุกเรื่อง กินข้าวด้วยกัน จนทำให้ผมรักเขา เพราะเขาใส่ใจผมในทุกเรื่อง
ทั้งเรื่องความสะอาดที่ห้อง เล็บมือเล็บเท้า เห็นยาวนิดเดียว ก็จะบ่นผมเลย
ไม่รู้สิครับทุกคน ผมรักเขามากขึ้นมากขึ้นทุกวัน
จนกระทั่งในวันนึง A บอกกับผมว่าต้องกลับบ้านไปหาแม่อาทิตย์นึง เอาหลานไปอยู่ด้วยเพราะหลานปิดเทอม จนเขากลับมา A เล่าให้ฟังว่า แม่ลำบากมาก ไม่มีตังค์เลย พี่ก็การเงินขัดสน เพราะต้องเจียดตังค์ ให้ A ใช้ด้วย
ผมเลยตัดสินใจบอกเขาว่า "ตัวไปทำงานไป อยู่แบบนี้มันไม่มีไรดีขึ้นมาเลย อย่างน้อยก็ได้ส่งตังค์มาให้แม่สักเดือนละพัน"
แต่จริงๆแล้วในใจผมนั้น อยากชวนเขามาอยู่บ้านมากเลยครับ เพราะผมต้องกลับไปฝึกสอนอยู่ที่บ้าน และอำเภอที่ผมอยู่นั้น มีสวนน้ำเล็กๆ ซึ่งสามารถทำงานได้ เพราะผมก็อยู่ตัวคนเดียว แม่ก็จากไปแล้ว ส่วนพ่อก็บวช แต่ด้วยความที่ A เป็นคนไม่ชอบให้ใครว่า ผมเลยเกิ่นๆให้เขาฟังแล้ว เขาก็ปฏิเสธทุกรอบ A ให้เหตุผลว่า
เขาไม่เหมาะจะไปอยู่กับผม เพราะเขาไม่มีอะไร เขามีแค่เสื้อผ้า ทุกคนครับ น้ำตาผมไหลไม่หยุดเลย ผมไม่เคยว่าแฟน ดูถูกแฟนตัวเองเลย แฟนผมจะเป็นยังไงใครจะว่ายังไงผมไม่เคยสนใจ ผมได้ยินแบบนี้ ผมก็เลยน้อยใจ
สุดท้ายผมก็ต้องยอม A ตัดสินใจบอกพี่ ถึงพี่ไม่อยากให้ไป แต่ก็ห้ามอะไรไม่ได้
ครั้งสุดท้ายที่เที่ยวด้วยกัน A เอาหลานมาด้วย วันนั้นผมมีความสุขมาก พี่A ให้ตังค์ไว้ 3000 เป็นตังค์ติดตัวไป กทม แต่วันนั้นใช้ตังค์ไปเกือบครึ่ง เขาบอกว่า ตอบแทนทุกอย่างที่เคยเลี้ยง จริงๆแล้วเราไปไหนด้วยกันก็หารครึ่งตลอด แต่มีอยู่ครั้งนึงที่ผมเลี้ยงข้าวเขา
จนวันที่เขาต้องไป ก่อนที่เขาจะไป เขาต้องไปบ้านป้าที่ อุดรก่อน เพราะต้องไปเปลี่ยนคำนำหน้าชื่อเป็นนาย ในทะเบียนบ้าน
เราคุยกันเหมือนเดิม แต่มีบางอย่างทำให้ผมคิ ดว่าเขาสนใจผมน้อยเกินไป ประจวบเหมาะกับที่ผม รู้เรื่องบางอย่างกับเขา...
ผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วครับว่า A เล่น แอป Bt แต่เขาไม่เคยเอารูปตัวเองขึ้น และก็ตัสในนั้นก็เป็นแบบตลกๆ
แต่วันนั้นผมเปิดเข้าไปดู เพราะถ้าหากเมมเบอร์ใครไว้มันจะขึ้น ค้นหาจากเบอร์ อันนี้ทุกคนคงทราบดี ผมเข้าไปเปิดเจอสเตตัส แบบยั่วพวกโรคจิตเข้ามาคุย ในทำนองที่ ผมรับไม่ได้อ่ะครับ คือผมรับไม่ได้จริงๆ ผมจึงโวยวายเขาไป
ถามหาเหตุผลเขาก็เงียบ ตอบอะไรผมไม่ได้ ผมจึงตัดสินใจบล็อคเฟสบุค แล้วไม่คุยกันวันนึง ไร้วี่แววที่ A จะตอบกลับมา หรือตามง้อ ผมพยายามจะถามเขา แต่สิ่งที่ได้คือความว่างเปล่า
เขาบ็อคผมทุกช่องทาง
ช่วงแรกๆ มันแย่มากนะครับ เหมือนจะตาย
ในหัวผมมีแต่คำถามว่าทำไมเต็มไปหมด พยายามทุกทาง แต่เขาไม่เคยกลับมาบอกผมเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
ผมเข้าใจผิดไปหรือเปล่าเขาคงตั้งเล่นๆสนุกๆ
หรือจริงๆแล้วคือตัวเขาจริงๆ
ผมไม่รู้เลยครับ
ผ่านไปเกือบสามเดือนแล้ว ช่วงแรก ผมเป็นห่วงเขาจนกินไม่ได้นอนหลับ ผมไม่รู้ว่าเขาจะกินจะนอนจะอยู่ยังไง สบายดีมั้ย
ร้องไห้จนหลับไป มันมีอยู่จริงนะครับ ผมสัมผัสมันมาแล้ว เขาใจดำกับผมไป
อยากกลับไปเริ่มต้นใหม่ อยากใจเย็นกว่านี้
แต่ต้องยอมทำใจ
ไม่มีอะไรหรอกครับ อยากระบายให้คนอื่นได้รับฟังบ้าง บางครั้ง การที่ต้องร้องไห้ไปพูดไป กินข้าวไป มันก็ไม่ได้ทำให้ดีขึ้นมาเลย
อยากฝากถึงตัวนะ ถ้าตัวเข้ามาอ่านกระทู้นี้ของเค้า
"เค้าคิดถึงตัวนะ เค้าเสียใจ เค้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตัวไม่เคยกลับมาบอกเค้าแม้แต่คำเดียว เค้าขอโทษที่วันนั้นไม่พาตัวเล่น ไอซสเก็ต นึกถึงภาพที่ตัวเกาะกระจกมองดูคนอื่นเล่นทีไร น้ำตามันก็ไหลทุกทีเลย เค้าเกลียดตัวเอง ที่ตอนนั้นมองข้ามความสุขของตัวไป ตัวสบายดีใช่มั้ย มีใครสักคนแล้วหรือยัง อยู่ ที่นู่นก็ใช้ตังค์ประหยัดๆหน่อยนะ จะได้เหลือส่งให้แม่เยอะๆ เค้าคิดถึง คิดถึงจนไม่รู้จะทำยังไง บางครั้งตัวก็ใจดำกับเค้าไป แต่ก็ช่างมันเถอะ มันผ่านมาแล้ว เค้าสัญญาว่าจะทำให้ครอบครัว ให้ตัวภูมิใจ คิดถึงไอ้น้องภูมิเนาะ อยากไปเที่ยวด้วยกันอีก ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง"
ทุกวันนี้ผมอยู่กับเมื่อวานที่เอาคืนมาได้ ไม่รู้อีกนานเท่าไหร่ กว่าผมจะลืมมัน
ขอบคุณที่เข้ามารับฟังครับ
อยากฝากถึงทุกคนนะครับ ในวันนี้มีเขา คนที่เราพูดได้เต็มปากว่ารัก ก็จงรักเขาให้สุดหัวใจเถอะครับ จะได้ไม่ต้องมาเสียใจเหมือนผม
ยังมีหลายอย่างที่ผมอยากทำกับเขา แต่ผมทำไม่ได้แล้ว ฝากกระทู้ผมนี้เตือนใจด้วยครับ
ถ้าหากว่าฟ้า ฟังผมอยู่ ผมก็อยากขอร้องให้เขากลับมายืนอยู่ตรงนี้ ผมรักเขามากจริงๆ แต่ท้ายที่สุดแล้ว ผมคงต้องยอมเดินตามเส้นทางที่ข้างบนทขีดไว้
ก็สุดแล้วแต่เวรแต่กรรมละกันครับ
คุณเคยตกหลุมรักใครสักคน ในเวลาแค่สองเดือน. แต่ลืมไม่ได้มั้ยครับ?
ตอนนี้ผมฝึกสอนอยู่ครับปี5แล้ว เลิกดับแฟนได้เกือบสามเดือนแล้วครับ คนคนนี้ผมลืมไม่ได้จริงเริ่มเลยละกัน
ก่อนอื่นเลยต้องขอบอกก่อนว่าผมเป็นเกย์ มีใครหลายคนมักจะถามผมเสมอว่าความรักแบบเกย์ในแอปหาคู่นั้นไม่มีอยู่จริง แต่ผมไม่เคยเชื่อยังคงเดินทางตามหารักแท้อยู่เสมอ
เช่นเดียวกับความรีกครั้งนี้ผมรู้จักกับคนคนนึงในแอปหาคู่เช่นกัน
ผมรู้จักกับ A (ขอแทนเป็นเขานะครับ) ในแอปหาคู่แอปนึง เขาไม่เหมือนคนอื่นครับ ตอนแรกที่เขาเข้ามาคุยนั้น เขาถามผมว่า "เราเป็นคนงานก่อสร้างนะเนื้อตัวสกปรกมอมแมม กล้าคุยกับเรามั้ย กล้าเดินกับเราเปล่า" ตอนนั้นนี่นั่งคิดอยู่นาน พม่าหรือเปล่าวะ หันไปถามเพื่อน 55555
แต่ความรู้สึกผมบอกว่า เขาเป็นคนดี ด้วยความที่ผมไม่เคยแคร์เรื่องอะไรพวกนี้อยู่แล้ว ผมก็เลนตอบกลับเขาไปว่า จะเป็นอะไร คนเหมือนกัน จนเราได้เริ่มคุยกันมาเรื่อยๆ จนมารู้ความจริงว่า A เคยทำงานก่อสร้างจริง แต่ตอนนี้ไม่ได้ทำแล้ว เขาอายุ 19 น้องผม สองปีกว่าๆ ตอนนี้พักอยู่กับพี่สาว พี่เขย หลานตัวเล็กๆ คนนึง ในห้องเช่าแคบๆ A เล่าว่า เขามีหน้าที่ต้องดูแลหลาน ทำกับข้าว รีดผ้า ซักผ้า ไปรับหลาน เพราะว่าพี่สาว กับ พี่เขยนั้นต้องทำงาน แม่นั้นอยู่ต่างอำเภอ
เขาอยู่มาแบบนี้เกือบปีแล้ว A บอกกับผมว่า เขามีความฝันอยากจะไปเกาหลีให้ได้ อยากไปทำงานที่นั่น อ้ออผมลืมบอก A ออกเรียนตั้งอยู่ ป.6 ด้วยความยากจน และมีปัญหาหลายด้าน A เล่าให้ฟังว่าเขาชอบอะไรที่เป็นเกาหลีมาก ผิดกับผม ที่ชอบอะไรที่เป็นฝรั่ง 555
แต่ยิ่งคุย ก็ยิ่งทำให้รู้สึกดี เราเจอกันบ่อยขึ้น ไปดูหนังด้วยกัน A ไม่เคยได้เข้าโรงหนังเลย มาเจอผมเขาบอกว่าได้เข้าครั้งแรก เขาชอบมาก เราไปดูหนังกันเกือบทุกเรื่อง กินข้าวด้วยกัน จนทำให้ผมรักเขา เพราะเขาใส่ใจผมในทุกเรื่อง
ทั้งเรื่องความสะอาดที่ห้อง เล็บมือเล็บเท้า เห็นยาวนิดเดียว ก็จะบ่นผมเลย
ไม่รู้สิครับทุกคน ผมรักเขามากขึ้นมากขึ้นทุกวัน
จนกระทั่งในวันนึง A บอกกับผมว่าต้องกลับบ้านไปหาแม่อาทิตย์นึง เอาหลานไปอยู่ด้วยเพราะหลานปิดเทอม จนเขากลับมา A เล่าให้ฟังว่า แม่ลำบากมาก ไม่มีตังค์เลย พี่ก็การเงินขัดสน เพราะต้องเจียดตังค์ ให้ A ใช้ด้วย
ผมเลยตัดสินใจบอกเขาว่า "ตัวไปทำงานไป อยู่แบบนี้มันไม่มีไรดีขึ้นมาเลย อย่างน้อยก็ได้ส่งตังค์มาให้แม่สักเดือนละพัน"
แต่จริงๆแล้วในใจผมนั้น อยากชวนเขามาอยู่บ้านมากเลยครับ เพราะผมต้องกลับไปฝึกสอนอยู่ที่บ้าน และอำเภอที่ผมอยู่นั้น มีสวนน้ำเล็กๆ ซึ่งสามารถทำงานได้ เพราะผมก็อยู่ตัวคนเดียว แม่ก็จากไปแล้ว ส่วนพ่อก็บวช แต่ด้วยความที่ A เป็นคนไม่ชอบให้ใครว่า ผมเลยเกิ่นๆให้เขาฟังแล้ว เขาก็ปฏิเสธทุกรอบ A ให้เหตุผลว่า
เขาไม่เหมาะจะไปอยู่กับผม เพราะเขาไม่มีอะไร เขามีแค่เสื้อผ้า ทุกคนครับ น้ำตาผมไหลไม่หยุดเลย ผมไม่เคยว่าแฟน ดูถูกแฟนตัวเองเลย แฟนผมจะเป็นยังไงใครจะว่ายังไงผมไม่เคยสนใจ ผมได้ยินแบบนี้ ผมก็เลยน้อยใจ
สุดท้ายผมก็ต้องยอม A ตัดสินใจบอกพี่ ถึงพี่ไม่อยากให้ไป แต่ก็ห้ามอะไรไม่ได้
ครั้งสุดท้ายที่เที่ยวด้วยกัน A เอาหลานมาด้วย วันนั้นผมมีความสุขมาก พี่A ให้ตังค์ไว้ 3000 เป็นตังค์ติดตัวไป กทม แต่วันนั้นใช้ตังค์ไปเกือบครึ่ง เขาบอกว่า ตอบแทนทุกอย่างที่เคยเลี้ยง จริงๆแล้วเราไปไหนด้วยกันก็หารครึ่งตลอด แต่มีอยู่ครั้งนึงที่ผมเลี้ยงข้าวเขา
จนวันที่เขาต้องไป ก่อนที่เขาจะไป เขาต้องไปบ้านป้าที่ อุดรก่อน เพราะต้องไปเปลี่ยนคำนำหน้าชื่อเป็นนาย ในทะเบียนบ้าน
เราคุยกันเหมือนเดิม แต่มีบางอย่างทำให้ผมคิ ดว่าเขาสนใจผมน้อยเกินไป ประจวบเหมาะกับที่ผม รู้เรื่องบางอย่างกับเขา...
ผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วครับว่า A เล่น แอป Bt แต่เขาไม่เคยเอารูปตัวเองขึ้น และก็ตัสในนั้นก็เป็นแบบตลกๆ
แต่วันนั้นผมเปิดเข้าไปดู เพราะถ้าหากเมมเบอร์ใครไว้มันจะขึ้น ค้นหาจากเบอร์ อันนี้ทุกคนคงทราบดี ผมเข้าไปเปิดเจอสเตตัส แบบยั่วพวกโรคจิตเข้ามาคุย ในทำนองที่ ผมรับไม่ได้อ่ะครับ คือผมรับไม่ได้จริงๆ ผมจึงโวยวายเขาไป
ถามหาเหตุผลเขาก็เงียบ ตอบอะไรผมไม่ได้ ผมจึงตัดสินใจบล็อคเฟสบุค แล้วไม่คุยกันวันนึง ไร้วี่แววที่ A จะตอบกลับมา หรือตามง้อ ผมพยายามจะถามเขา แต่สิ่งที่ได้คือความว่างเปล่า
เขาบ็อคผมทุกช่องทาง
ช่วงแรกๆ มันแย่มากนะครับ เหมือนจะตาย
ในหัวผมมีแต่คำถามว่าทำไมเต็มไปหมด พยายามทุกทาง แต่เขาไม่เคยกลับมาบอกผมเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
ผมเข้าใจผิดไปหรือเปล่าเขาคงตั้งเล่นๆสนุกๆ
หรือจริงๆแล้วคือตัวเขาจริงๆ
ผมไม่รู้เลยครับ
ผ่านไปเกือบสามเดือนแล้ว ช่วงแรก ผมเป็นห่วงเขาจนกินไม่ได้นอนหลับ ผมไม่รู้ว่าเขาจะกินจะนอนจะอยู่ยังไง สบายดีมั้ย
ร้องไห้จนหลับไป มันมีอยู่จริงนะครับ ผมสัมผัสมันมาแล้ว เขาใจดำกับผมไป
อยากกลับไปเริ่มต้นใหม่ อยากใจเย็นกว่านี้
แต่ต้องยอมทำใจ
ไม่มีอะไรหรอกครับ อยากระบายให้คนอื่นได้รับฟังบ้าง บางครั้ง การที่ต้องร้องไห้ไปพูดไป กินข้าวไป มันก็ไม่ได้ทำให้ดีขึ้นมาเลย
อยากฝากถึงตัวนะ ถ้าตัวเข้ามาอ่านกระทู้นี้ของเค้า
"เค้าคิดถึงตัวนะ เค้าเสียใจ เค้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตัวไม่เคยกลับมาบอกเค้าแม้แต่คำเดียว เค้าขอโทษที่วันนั้นไม่พาตัวเล่น ไอซสเก็ต นึกถึงภาพที่ตัวเกาะกระจกมองดูคนอื่นเล่นทีไร น้ำตามันก็ไหลทุกทีเลย เค้าเกลียดตัวเอง ที่ตอนนั้นมองข้ามความสุขของตัวไป ตัวสบายดีใช่มั้ย มีใครสักคนแล้วหรือยัง อยู่ ที่นู่นก็ใช้ตังค์ประหยัดๆหน่อยนะ จะได้เหลือส่งให้แม่เยอะๆ เค้าคิดถึง คิดถึงจนไม่รู้จะทำยังไง บางครั้งตัวก็ใจดำกับเค้าไป แต่ก็ช่างมันเถอะ มันผ่านมาแล้ว เค้าสัญญาว่าจะทำให้ครอบครัว ให้ตัวภูมิใจ คิดถึงไอ้น้องภูมิเนาะ อยากไปเที่ยวด้วยกันอีก ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง"
ทุกวันนี้ผมอยู่กับเมื่อวานที่เอาคืนมาได้ ไม่รู้อีกนานเท่าไหร่ กว่าผมจะลืมมัน
ขอบคุณที่เข้ามารับฟังครับ
อยากฝากถึงทุกคนนะครับ ในวันนี้มีเขา คนที่เราพูดได้เต็มปากว่ารัก ก็จงรักเขาให้สุดหัวใจเถอะครับ จะได้ไม่ต้องมาเสียใจเหมือนผม
ยังมีหลายอย่างที่ผมอยากทำกับเขา แต่ผมทำไม่ได้แล้ว ฝากกระทู้ผมนี้เตือนใจด้วยครับ
ถ้าหากว่าฟ้า ฟังผมอยู่ ผมก็อยากขอร้องให้เขากลับมายืนอยู่ตรงนี้ ผมรักเขามากจริงๆ แต่ท้ายที่สุดแล้ว ผมคงต้องยอมเดินตามเส้นทางที่ข้างบนทขีดไว้
ก็สุดแล้วแต่เวรแต่กรรมละกันครับ