รู้สึกว่าตัวเองมีความคิดแปลกๆกับเรื่องชีวิตรักชีวิตคู่ยังไงไม่รู้สิ

เราเป็นคนที่เหมือนไม่สนใจความรัก เพราะมองว่าความรักหนุ่มสาวมันไม่ได้แท้จริงอะไรมาก เป็นแค่แรงดึงดูดตามสัญชาตญาณสัตว์โลกมากกว่า ที่คนเรายังอยู่ด้วยกันได้มันก็แค่เงื่อนไขการใช้ชีวิตที่ลงตัวกันในด้านต่างๆ บวกกับเราเป็นคนเลือกเยอะ และไม่ชอบทนกับอะไรที่ไม่พึงประสงค์ ถ้าเจออะไรที่รู้สึกไม่ชอบ ไม่สุข เราเทได้ง่ายๆทันที (เป็นกับทุกแง่มุมชีวิตเลย) อาการรวมๆคือเหมือนเป็นคนที่อยากจะเสพย์แต่ด้านสุขของความรักอะ ด้านทุกข์เกิดขึ้นจะไม่เอาละ พร้อมเทตลอด บางทีรู้สึกเหมือนตัวเองรักใครไม่เป็น ในแง่ความรักหนุ่มสาวอะนะ แบบยังไงดี ไม่พร้อมทนเพื่อใครอะ แต่เราแฟร์พอที่จะไม่โวยวายถ้าใครไม่ต้องการทนเรานะ เราเข้าใจ จะว่าเรารักคนไม่เป็นเราก็ฟันธงไม่ได้ เพราะกับความรักที่มีต่อเพื่อนมนุษย์ ฟีลลิ่งที่อยากทำอะไรดีๆให้โลก เป็นแสงสว่างให้ชีวิตคนนี่มีนะ มีอุดมการณ์มีโปรเจ็คหลายอย่างที่อยากทำด้วย

บางทีเรารู้สึกเหมือนเราแค่อยากได้เพื่อนสนิทที่คิดเห็นอะไรเหมือนกับเรา เออออห่อหมกด้วยกันได้ในหลายๆเรื่อง แบบปลื้มคนแนวเดียวกัน ด่าคนๆเดียวกันไรเงี้ย ทำกิจกรรมที่สนใจเหมือนๆกัน มีอะไรกันได้ เพราะเรามองว่าการซื้อกินมันน่าหดหู่เกินไป เรายังเสพย์ติดความรู้สึกของการที่มีใครปรารถนาร่างสังขารของเราอยู่อะ แต่เราก็ไม่อยากแบกปัญหามุมอื่นๆของชีวิตคู่ไง เช่นว่าทางบ้านเขารับได้มั้ยถ้าเราจะสักทั้งตัว (มีแพลนไว้อย่างงั้น) หรือทัศนคติเราที่ว่าเราไม่ต้องการจัดงานแต่งนะ แค่พิธีแลกแหวนที่โบสถ์เล็กๆก็พอ จัดมันในรอบนมัสการปกตินี่ละ ใส่ชุดแบบตอนไปโบสถ์ธรรมดา ไม่มีอะไรพิเศษ แค่ add พิธีการส่วนนี้เข้าไป ไม่ตกแต่งสถานที่ใดๆ เรารู้สึกพวกนี้มันเป็นปัญหาอะ เราจะอึดอัดมากถ้าทางบ้านอีกฝ่ายมีทัศนคติอะไรที่ตรงข้ามกับเรา จะรู้สึกไม่อยากสังฆกรรมต่างๆด้วยทันที และในทางกลับกันเราไม่ต้องการให้คู่เรามาทนอะไรแบบนี้ถ้าทางบ้านเราเป็นซะเอง

ซึ่งในทางปฏิบัติมันหายากมากอะ คนที่ว่าทางครอบครัวจะปล่อยให้จัดการอะไรก็ได้ตามอำเภอใจหมดเลย คุณจะเลือกใครมาก็ได้ ไม่ยุ่งไม่เกี่ยว ไม่ค้าน ขอแค่คุณพอใจ เอาจริงๆเรารู้สึกไม่อยากจะต้องเข้าหน้ากับที่บ้านกันและกันด้วยซ้ำ ไม่ชอบความกระอักกระอ่วนอันนั้น ไม่ต้องการให้มีปัญหาว่าที่บ้านไม่ approve กับคนที่เลือก ทั้งฝั่งเขาฝั่งเรา เราอยากให้เป็นเรื่องส่วนตัวจริงๆไปเลย ที่บ้านไม่ต้องมีมีอิทธิพลอะไรด้วยทั้งสิ้น คืออยากคบ อยู่ด้วยกัน อยากเปิดเผยต่อสังคมทั่วไป ที่ทำงาน กลุ่มเพื่อน หรือคนที่ผ่านไปมาประจำวัน แต่เราไม่อยากให้ทางบ้านทั้งสองฝ่ายมาสนใจมายุ่ง กูจะเลือกใคร จะจัดการขั้นตอนปลีกย่อยยังไง อย่ามาแตะ ไม่ต้องมาเจอมาเห็นก็ได้จะยิ่งดีมากๆ มีความรู้สึกอยากหาผัว/เมีย (ที่ต้องบอกงี้เพราะเป็นไบฯ) แล้วย้ายไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก ไปเริ่มชีวิตใหม่ๆ ครอบครัวทั้งสองฝ่ายไม่ต้องมารับรู้รับทราบอะไรทั้งนั้นกับการมีอยู่ของคู่เรา แล้วใช้ชีวิตกันไปเรื่อยๆ แต่ถ้ารู้สึกไม่แฮปปี้ที่จะอยู่ต่อก็จากกันได้ทุกเมื่อ ไม่คิดอะไรมาก

เราเป็นอะไรเนี่ย ช่วยตอบที อาการแบบนี้ ความคิดแบบนี้ เรานิยามตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน อ่านแล้วช่วยแนะนำทีว่าเราควรทำใจยังไง หรือคิดอ่านอะไรยังไงต่อไป ไอ้ที่คนสมัยนี้ชอบพูดกันว่ากลัวความรัก เราว่าฟังดูเว่อร์ เหมือนพูดให้ตัวเองดูบอบบางไปงั้นแหละ ลึกๆจุดประสงค์คืออยากหาคนมาเยียวยา สำออยน่ะ ความหมายของมันน่าจะมีอะไรที่ลึกซึ้งและจริงจังกว่านั้น มีความเป็นจิตวิทยามากกว่านั้น ตอนแรกเราไม่คิดว่าเราเข้าข่ายเลยนะ เราเป็นคนที่แบบถ้ารู้สึกว่าใช่จะพร้อมกระโจนเข้าหาทันที แต่ถ้ารู้สึกไม่แฮปปี้เมื่อไหร่เทพรวดทันทีเหมือนกัน เราเริ่มมองการมีชีวิตคู่จริงๆจัง (แบบที่มีครอบครัวมาเกี่ยวข้องด้วย) เป็นลบไปทุกขณะแล้ว เช่นเวลาเห็นคนแต่งงานเราชอบคิดว่า เออ คนพวกนี้แส่หาความทุกข์ใส่ตัวดีว่ะ ปัญหามีเยอะแยะ ต้องเถียงกันเรื่องการเลี้ยงลูก แม่ผัวลูกสะใภ้ บลาๆ เครียดจะตายห่ะ ไม่เห็นทุกข์ตรงหน้ารึไง ทำไมอยากเดินเข้าหาจังวะ มันเหมือนว่าเราไม่พร้อมเจอปัญหาที่พ่วงมากับการมีชีวิตคู่อะ เราเลยพาลเห็นเป็นความทุกข์ไปหมด นอกนั้นก็ตามที่ว่ามาข้างบนเลย ลองแนะนำเราหน่อยนะ

ปล.1 อาการแบบนี้เริ่มรู้สึกตัวเองว่าเป็นเมื่อ 3-4 ปีให้หลังนี้เอง ตอนนี้เรา 30 ต้นๆ
ปล.2 ทำให้เราเริ่มคิดว่าหลายๆคนที่คนมองว่าเขาเจ้าชู้ คบคนมาก เปลี่ยนคนบ่อย จริงๆเขาอาจจะคิดอะไรแบบเราก็ได้