อายุ19ที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระครอบครัว

ตอนนี้หนักใจมากกับการเงินของที่บ้านค่ะ ตั้งแต่เราเข้ามหาลัยมาทางบ้านก็แย่ลงเรื่อยๆ แม่เราดูเหนื่อยมาก ทั้งที่เราพยายามประหยัดสุดๆแล้วแต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย ทั้งค่าเทอมค่าหอค่าอยู่ค่ากินของเรา ตอนอยู่มัธยมไม่เคยรู้เลยว่ามันจะลำบากขนาดนี้ ครอบครัวเราไม่ได้รวยเลยแต่ก็พอมีกินมีใช้อยู่บ้าง ไม่ถึงกับจน แต่มันเป็นเพราะเราเข้ามหาลัย ทุกๆอย่างเลยแย่ลง ตอนมัธยมเราอยู่กินที่บ้านตัวเองเลยไม่เปลืองมากและไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องเงินว่าหามายากขนาดไหน พอขึ้นมหาลัยได้เทอมนึงก็รู้เลย สงสารแม่มากๆ ที่แย่สุดๆในใจของเราคือเราอายุ19แล้วแท้ๆ แต่ดันช่วยอะไรไม่ได้เลย เคยพยายามหางานพิเศษแต่ก็ไม่ได้ อาจเป็นเพราะหน่วยก้านเราไม่ได้ ดูเหยาะแหยะมั้ง พองานที่น่าจะได้ก็ไม่สะดวกเรื่องการเดินทาง ทั้งเรายังต้องเรียนอีกจะเอาเวลาไหนไปทำ เราเครียดกับความไม่เอาไหนของตัวเอง คือบ้านเราไม่ได้รวยก็จริงแต่เราถูกเลี้ยงแบบทำอะไรเองไม่ค่อยเป็น อันนี้เรารู้ตัว พอจะทำอะไรเองจริงๆเลยทุลักทุเลไปหมด ทั้งชอบกังวลชอบเครียดไปก่อน เช่นจะทำงานพิเศษก็คิดว่าจะทำได้มั้ยนะ จะทะเลาะกับใครเขามั้ยนะ จะไปกลับยังไง จนสุดท้ายก็ไม่ทำ ทั้งที่แม่ลำบากขนาดนี้ อายุก็19แล้วแต่เหมือนเป็นภาระก้อนโตของครอบครัวตลอดเวลาเลย เราเห็นเด็กรุ่นราวเดียวกันที่ทำอะไรเป็นหมดก็ยิ่งหดหู่ ทุกวันนี้ปิดเทอมก็เอาแต่อยู่ในห้อง ไม่อยากเจอใครเท่าไหร่ รู้สึกอายที่ช่วยอะไรไม่ได้ทั้งที่อายุขนาดนี้ น้องเราก็อาจได้ออกจากโรงเรียนที่เรียนอยู่มาเรียนโรงเรียนใกล้บ้าน เพราะแม่ไม่ไหว เรารู้สึกเหมือนเราเอาเปรียบน้องมาก โรงเรียนนั้นมันก็ดีอยู่แล้วแต่น้องต้องเสียโอกาสดีๆบางส่วนเพราะเรา คือมันไม่เคยแย่ขนาดนี้ แต่ตอนนี้มันแย่มากๆ เพราะเราเลย รู้สึกแย่จริงๆ