อยากปรึกษาปัญหาส่วนตัวนิดหน่อยครับ ใครใคร่ตอบเข้ามาตอบ ใครไม่ชอบกดผ่านไปเลยครับ

คือตอนนี้ผมพึ่งฝึกงานเสร็จ แล้วกำลังจะสำเร็จการศึกษาครับ หลังจากที่ได้ไปฝึกงานมาพึ่งจะมาคิดว่า งานแบบนี้มันโอเคกับเราแล้วจริงหรอ คิดย้อนมองดูตัวเองตั้งแต่เด็กใหม่มองดูดีๆแล้วก็คิด ตอนเด็กผมไม่มีความฝันอยากจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยนี่หน่า ทำตามพ่อแม่ตลอด เลือกสายเรียนตอนจะขึ้นม.4 แม่ก็เลือกแล้วก็เข้าตามแม่ ตอนเข้ามหาลัยแม่ก็เลือกแล้วผมก็เข้าที่นั่นได้จนได้ สาขาที่เรียนก็ไม่ได้ชอบหรืออยากเรียนจริงๆ ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้เถียงแม่นะ อืม ออ ตามแม่อย่างง่ายดาย เหมือนว่าเราไม่มีความคิดเป็นของตัวเองเลย จนมาถึงตอนนี้ก็พึ่งสำรวจตัวเองคิดถึงความฝันของตัวเองจริงๆว่าอยากทำอะไร คิดไปคิดมาพบว่าหลายความฝันของผมมันเหมือนจะหมดอายุไปแล้ว คือมันยากมากๆที่จะเกิดขึ้นได้ถ้าจะมาเริ่มทำตอนอายุเท่านี้(อายุ 22)
ตอนนี้ผมมองไม่เห็นเส้นทางของชีวิตเลยว่าควรจะเป็นอย่างไรต่อไปถึงจะดี จะทิ้งความฝันแล้วทิ้งชีวิตไว้ที่บริษัทๆหนึ่งจนเกษียญอายุ ไม่อยากจะโทษพ่อแม่หลอกนะเรื่องนี้ผมเข้าใจว่าท่านหวังดี  ผิดที่ผมเองที่รู้สึกตัวช้าเกินไปมากกว่า ชีวิตเป็นของผมแต่ที่ผ่านมาชีวิตผมมันเหมือนจะผ่านไปอย่างว่างเปล่าเลย ไม่ได้ทำความรู้จักตัวเอง ไม่ได้ค้นหาความฝัน หรือวางแผนอะไรเลย ตอนนี้ในหัวผมมันสับสนไปหมดครับ ทั้งผิดหวัง+ยังทำใจไม่ได้เรื่องของความฝันและสายการเรียนที่เราผ่านมา เรื่องของเวลาและอนาคตที่ผมจะต้องเดินไป แล้วชีวิตของผมหลังจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป ในเมื่อผมย้อนเวลากลับไปทำไปเรียนในสิ่งฝันไว้ใหม่ไม่ได้ การที่พึ่งคิดได้ตอนนี้มันสายไปจริงๆ จิตใจของผมตอนนี้ไม่พร้อมที่จะพบโลกแห่งชีวิตจริงจริงๆ ขอคำปรึกษาด้วยครับ