สวัสดีค่ะ มีเรื่องอยากปรึกษาเพื่อนๆพี่ๆค่ะ
ขอเล่ายาวหน่อยตั้งแต่แรกเลยนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่าเราอยู่กินกับสามีมา5ปี มีลูก1คนอายุ2ขวบ
สามีอายุมากกว่าเรา2ปี นิสัยเขาเป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจ พูดหนักกับเค้าหน่อย เขาก็โมโห เคยทำร้ายร่างกายเราด้วย ยิ่งอยู่นานปียิ่งรุนแรง ยิ่งโมโหร้าย อารมณ์ฉุนเฉียวไวมาก เขาไม่เคยดูแลลูกเลยค่ะ อย่างมากก็แค่หยอกๆลูกเล่นก่อนนอน ตั้งแต่ลูกเกิดมาไม่เคยป้อนข้าว อาบน้ำให้ลูกเลย เวลาจะกิน เราก็ต้องรีบหามาให้ทันใจเขา ตอนเช้าทำกับข้าว พอทำข้าวเช้าเสร็จ เราต้องทำมื้อเที่ยงต่อเลย กับข้าวแต่ล่ะมื้อไม่กินซ้ำค่ะ เขาว่ามันไม่อร่อย แต่ตัวเรากับข้าวตอนเช้าเราเก็บมากินถึงมื้อเย็นเลยเพราะเสียดาย555 ทุกเรื่องที่เราเล่ามาเป็นบางส่วนของนิสัยเขา บอกตรงๆนะ เราทนมาตลอด ทนเก็บไม่เคยบอกใครเลย เราอึดอัดมาก บางทีมันรู้สึกจุกอก อยากจะระเบิด แล้วก็อยากเลิกกับเขาตลอดเวลา เหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ ตอนเช้าถึงเย็นเราทำหน้าที่ตัวเองเหมือนเดิมทุกวัน เบื่อมากแต่ทนเพราะมีลูกเล็ก หาเงินใช้เองไม่ได้ ต้องพึ่งสามี เงินที่ให้ก็ให้ส่วนค่าใช้จ่ายลูก นม แพมเพิส แค่นั้น ส่วนที่แบ่งให้เรานิดหน่อย เราก็เอาไปซื้อพวกแป้งของลูก พวกของใช้เล็กๆน้อยของลูก ซื้อเสื้อผ้ารองเท้าให้ลูกบ้าง ส่วนของเราไม่เคยได้ซื้อเลย เคยพูดเรื่องค่าใช้จ่ายของลูกแล้ว เขาก็เฉย ขอแล้วก็ทำเฉย พูดมากไปก็ทะเลาะใหญ่โต ที่เขาพูดเสมอคือนี่เป็นเงินของเขา เขาทำงานเหนื่อย จะให้ไม่ให้มันเรื่องของเขา ประมานนี้ เป็นแบบนี้มาเป็นปี
จนวันหนึ่ง สามีทะเลาะกับแม่เรา (ลืมบอกสามีกับแม่ทำกิจการที่บ้านด้วยกันนะคะ รายได้แบ่งครึ่ง ให้เขามาจัดการค่าใช้จ่ายในครอบครัวเอง) วันนั้นสามีตะคอกใส่แม่เรา แม่เราก็ด่ากลับ เราก็ห้าม แต่เหมือนเอาน้ำมันรดไฟ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนแม่เราไล่เขาออกจากบ้านไป แต่เราไม่ตามค่ะ เรากลับดีใจซะด้วยซ้ำ เราคุยกับแม่ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแม่นะ หนูอยากเลิกนานแล้ว เราเลยปิดมือถือ บล็อกเฟส ไลน์ ผ่านไป3วัน เขาโทรมาหาพี่ชายเราว่าอยากเจอลูกอยากคุยกับเราให้รู้เรื่อง พี่เราเขาก็บอกว่าวันหลัง แต่เขาไม่ฟังมาบ้านเราตอน5ทุ่ม มาตะโกนเรียก มาเขย่าประตูบ้าน(ประตูเหล็กม้วนใหญ่ๆค่ะ) เสียงดังมาก คืนนั้นเรากลัวมากเพราะในบ้านมีแค่3วัน มีแม่ เรา กับลูกสาว พ่อเราเสียไปปีที่แล้ว ไม่มีผู้ชายเลย เราก็ไม่เปิดประตู ผ่านไปเกือบชั่วโมงพี่ชายเรามาที่หน้าบ้านพาเขาออกไป พอ2วันต่อมาเขามาอีกช่วงเย็น ตอนนั้นร้านยังไม่ปิด เขาเดินเข้ามาก้มกราบขอโทษแม่แต่แม่เดินหนีบอกไม่รับ เขาเดินบุกเข้ามาในห้องเรา เรากำลังเอาลูกนอน เขามาอุ้มลูกแล้วขอโทษเรา เราก็ไม่รับและบอกให้เขากลับไปก่อนเขาก็ไป จนตอนนี้ผ่านมา2อาทิตย์แล้ว เขาพยายามโทรมาที่ร้านบ้าง โทรหาพี่ข้างบ้านบ้าง พอเราคุยเขาก็บอกไม่เลิกนะ เลิกไม่ได้นะ จะตามรังควานไปจนตาย สาเหตุที่ทำให้เลิกกันเพราะแม่เรา จะฆ่าแม่เราบ้าง จะฆ่าเราบ้าง พูดแบบนี้ทุกวัน เขามาที่บ้านเราทุกวันนะคะ บางทีก็ขับรถผ่าน บางทีก็แอบมาเดินหน้าบ้านตอนดึกๆ เรื่องที่เขาพูดเราเล่าให้แม่ฟังหมดทุกเรื่องนะคะ ตอนนี้เรากลัวมาก ตอนเย็นต้องรีบปิดร้าน จะออกไปไหนก็กลัว และช่วงนี้พี่ชายเราที่คอยดูๆให้อยู่เขาไปบวช เลยไม่มีใครพึ่งได้เลย แม่เราเขาไม่กลัวหรอกเขาพูดเสมอว่าอยู่ในบ้านเรา ใครก็เข้ามาไม่ได้ แต่เรากลัวเขางัดบ้านค่ะ กลัวเขามาตอนร้านเปิด เราไม่อยากเจอไม่อยากเคลียร์อะไรแล้ว ในความคิดเราเราคิดว่ามันจบแล้ว แต่เขาไม่จบ ตอนนี้เราควรทำยังไงดีค่ะ บางทีคิดจะหนีไปไกลๆก่อน แต่แม่ไม่ไป เราทิ้งแม่ไม่ได้ แล้วถ้าเวลาผ่านไปนานวัน เขาจะเลิกรังควานเราไหม ใครเคยมีประสบการณ์ช่วยชี้แนะเราด้วยค่ะ
ขอบคุณที่อ่านจนจบ ยินดีรับฟังทุกความเห็นค่ะ
ปล.เราไม่ได้จดทะเบียนสมรสนะคะ
สามีตามตื้อ ขู่ฆ่า...
ขอเล่ายาวหน่อยตั้งแต่แรกเลยนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่าเราอยู่กินกับสามีมา5ปี มีลูก1คนอายุ2ขวบ
สามีอายุมากกว่าเรา2ปี นิสัยเขาเป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจ พูดหนักกับเค้าหน่อย เขาก็โมโห เคยทำร้ายร่างกายเราด้วย ยิ่งอยู่นานปียิ่งรุนแรง ยิ่งโมโหร้าย อารมณ์ฉุนเฉียวไวมาก เขาไม่เคยดูแลลูกเลยค่ะ อย่างมากก็แค่หยอกๆลูกเล่นก่อนนอน ตั้งแต่ลูกเกิดมาไม่เคยป้อนข้าว อาบน้ำให้ลูกเลย เวลาจะกิน เราก็ต้องรีบหามาให้ทันใจเขา ตอนเช้าทำกับข้าว พอทำข้าวเช้าเสร็จ เราต้องทำมื้อเที่ยงต่อเลย กับข้าวแต่ล่ะมื้อไม่กินซ้ำค่ะ เขาว่ามันไม่อร่อย แต่ตัวเรากับข้าวตอนเช้าเราเก็บมากินถึงมื้อเย็นเลยเพราะเสียดาย555 ทุกเรื่องที่เราเล่ามาเป็นบางส่วนของนิสัยเขา บอกตรงๆนะ เราทนมาตลอด ทนเก็บไม่เคยบอกใครเลย เราอึดอัดมาก บางทีมันรู้สึกจุกอก อยากจะระเบิด แล้วก็อยากเลิกกับเขาตลอดเวลา เหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ ตอนเช้าถึงเย็นเราทำหน้าที่ตัวเองเหมือนเดิมทุกวัน เบื่อมากแต่ทนเพราะมีลูกเล็ก หาเงินใช้เองไม่ได้ ต้องพึ่งสามี เงินที่ให้ก็ให้ส่วนค่าใช้จ่ายลูก นม แพมเพิส แค่นั้น ส่วนที่แบ่งให้เรานิดหน่อย เราก็เอาไปซื้อพวกแป้งของลูก พวกของใช้เล็กๆน้อยของลูก ซื้อเสื้อผ้ารองเท้าให้ลูกบ้าง ส่วนของเราไม่เคยได้ซื้อเลย เคยพูดเรื่องค่าใช้จ่ายของลูกแล้ว เขาก็เฉย ขอแล้วก็ทำเฉย พูดมากไปก็ทะเลาะใหญ่โต ที่เขาพูดเสมอคือนี่เป็นเงินของเขา เขาทำงานเหนื่อย จะให้ไม่ให้มันเรื่องของเขา ประมานนี้ เป็นแบบนี้มาเป็นปี
จนวันหนึ่ง สามีทะเลาะกับแม่เรา (ลืมบอกสามีกับแม่ทำกิจการที่บ้านด้วยกันนะคะ รายได้แบ่งครึ่ง ให้เขามาจัดการค่าใช้จ่ายในครอบครัวเอง) วันนั้นสามีตะคอกใส่แม่เรา แม่เราก็ด่ากลับ เราก็ห้าม แต่เหมือนเอาน้ำมันรดไฟ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนแม่เราไล่เขาออกจากบ้านไป แต่เราไม่ตามค่ะ เรากลับดีใจซะด้วยซ้ำ เราคุยกับแม่ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแม่นะ หนูอยากเลิกนานแล้ว เราเลยปิดมือถือ บล็อกเฟส ไลน์ ผ่านไป3วัน เขาโทรมาหาพี่ชายเราว่าอยากเจอลูกอยากคุยกับเราให้รู้เรื่อง พี่เราเขาก็บอกว่าวันหลัง แต่เขาไม่ฟังมาบ้านเราตอน5ทุ่ม มาตะโกนเรียก มาเขย่าประตูบ้าน(ประตูเหล็กม้วนใหญ่ๆค่ะ) เสียงดังมาก คืนนั้นเรากลัวมากเพราะในบ้านมีแค่3วัน มีแม่ เรา กับลูกสาว พ่อเราเสียไปปีที่แล้ว ไม่มีผู้ชายเลย เราก็ไม่เปิดประตู ผ่านไปเกือบชั่วโมงพี่ชายเรามาที่หน้าบ้านพาเขาออกไป พอ2วันต่อมาเขามาอีกช่วงเย็น ตอนนั้นร้านยังไม่ปิด เขาเดินเข้ามาก้มกราบขอโทษแม่แต่แม่เดินหนีบอกไม่รับ เขาเดินบุกเข้ามาในห้องเรา เรากำลังเอาลูกนอน เขามาอุ้มลูกแล้วขอโทษเรา เราก็ไม่รับและบอกให้เขากลับไปก่อนเขาก็ไป จนตอนนี้ผ่านมา2อาทิตย์แล้ว เขาพยายามโทรมาที่ร้านบ้าง โทรหาพี่ข้างบ้านบ้าง พอเราคุยเขาก็บอกไม่เลิกนะ เลิกไม่ได้นะ จะตามรังควานไปจนตาย สาเหตุที่ทำให้เลิกกันเพราะแม่เรา จะฆ่าแม่เราบ้าง จะฆ่าเราบ้าง พูดแบบนี้ทุกวัน เขามาที่บ้านเราทุกวันนะคะ บางทีก็ขับรถผ่าน บางทีก็แอบมาเดินหน้าบ้านตอนดึกๆ เรื่องที่เขาพูดเราเล่าให้แม่ฟังหมดทุกเรื่องนะคะ ตอนนี้เรากลัวมาก ตอนเย็นต้องรีบปิดร้าน จะออกไปไหนก็กลัว และช่วงนี้พี่ชายเราที่คอยดูๆให้อยู่เขาไปบวช เลยไม่มีใครพึ่งได้เลย แม่เราเขาไม่กลัวหรอกเขาพูดเสมอว่าอยู่ในบ้านเรา ใครก็เข้ามาไม่ได้ แต่เรากลัวเขางัดบ้านค่ะ กลัวเขามาตอนร้านเปิด เราไม่อยากเจอไม่อยากเคลียร์อะไรแล้ว ในความคิดเราเราคิดว่ามันจบแล้ว แต่เขาไม่จบ ตอนนี้เราควรทำยังไงดีค่ะ บางทีคิดจะหนีไปไกลๆก่อน แต่แม่ไม่ไป เราทิ้งแม่ไม่ได้ แล้วถ้าเวลาผ่านไปนานวัน เขาจะเลิกรังควานเราไหม ใครเคยมีประสบการณ์ช่วยชี้แนะเราด้วยค่ะ
ขอบคุณที่อ่านจนจบ ยินดีรับฟังทุกความเห็นค่ะ
ปล.เราไม่ได้จดทะเบียนสมรสนะคะ