รู้สึกว่าตัวเองมีแผลเยอะเกินไป

หลงค่ะ หลงทางแล้วตอนนี้ แถมเป็นคนทำตัวเองด้วย ขอบอกก่อนว่าเราเป็นพวกควบคุมอารมณ์ไม่ได้ กลัวการเข้าสังคม ตอนนี้เราอยู่ ม.2 เคยเจอครูชอบให้ความรุนแรงตอน อ.2จนไม่กล้าคิดอะไรเอง ไม่กล้าปฎิเสธใครจนโดนเพื่อนแอนตี้ตอน ป.2-3 มีเพื่อนไม่แท้ตอน ป.4 มีเพื่อนจริงตอน ป.5 ป.6 ถึงเริ่มมีกลุ่มเพื่อน(มั้ง??) คิดจะเริ่มใหม่ตอน ม.1 เข้ากลุ่มเพื่อนเป็นครั้งแรกแล้วก็ตัดตัวออกมาก่อนที่กลุ่มเพื่อนจะเทเรา(ที่เพื่อนกลุ่มแรกไม่สนใจเราๆไม่แน่ใจเหมือนกันว่าไปทำอะไรที่กระทบจิตใจพวกเธอรึเปล่า) โดนเทไปอีกรอบนึง เพื่อนรังเกียจอีกรอบนึง ก่อนจะได้เจอเพื่อนสนิทกลุ่มปัจจุบัน คือเราเป็นพวกแบบว่าชอบใช้ความรุนแรงแสดงความสนิทอะไรประมาณนี้ แล้วก็ชอบไปพูดเสียดสีคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้คิดอะไร   คือแบบตอนนั้นเพื่อนผู้ชายที่นั่งข้าป่วยก็อยากจะถามว่าเป็นอะไร พูดไปพูดมากลัวเสียฟอร์มเลยด่าเพื่อนไปว่า สำออย อะไรประมาณนี้ เกลียดตัวเองมากเลย แล้วเวลาพูดทำร้ายจิตใจใครไปก็จะไม่ค่อยจำชอบคิดว่าตัวเราเองที่ถูกทิ้งตลอด  แล้วเราก็ชอบเล่นอะไรแรงๆ เช่น เตะ ต่อย ถีบ อะไรประมาณนี้ แล้วก็เป็นคนแบบโกรธแล้วไม่พูดแต่ถ้ากวนไปนานๆจะระเบิดเลย แล้วก็ชอบทำตัวให้ตัวเองดูโรคจิต อ่านเรื่องผี ฆาตกร สยอขวัญอะไรประมาณนี้ทั้งๆที่เวลาอยู่บ้านก็ไม่ค่อยอ่าน แล้วเวลาปกติก็ชอบทำเอ๋อ ทำหน้านิ่ง พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง วันนี้เป็นแผลที่สีข้างใกล้รักแร้เพราะเมื่อวานไปเล่นสไลด์กับเพื่อนแล้วเสื้อมันเลิกขึ้นก็เลยเป็นแผลถลอก แล้วเพื่อนผู้ชายมันเอาขวดมาเจาะรูแล้วบีบใส่หลัง มันฉีดใส่ตรงใหล่กับรักแร้แล้วมันแสบแผล ก็บอกไปว่าอย่าสาดแล้วก็สาดมันคืน แล้วตอนนั้นเดินไปเก็บหนังสือที่สอกเกอร์หลังห้องมันก็มาสาดอีก เราก็เลยฟิวส์ขาด สาดนำใส่มันไปครึ่งขวดแล้วเอากระเป๋าฟาดหน้า มันก็โกรธแล้วกลับมาแล้วก็กระชากเสื้อแล้วผลักจนเราต้องนั่งไปบนโตะ แล้วเพื่อนๆก็มาจับแยก เเวเราก็แบบเป็นผิดทั้งคู่แต่เราเหมือนจะผิดมากกว่า เพราะเหมือนมันกับเพื่อนอีกคนช่วยกันสาดแต่เราไปลงกับมันคนเดียว  แล้วเราก็แบบเหมือนจะกลับมาสถาณการ์ณเดิมว่าเพื่อนไม่คบอะไรประมาณนี้ ถึงเพื่อนสนิทเราจะบบอกว่าเข้าใจแต่มันก็ไม่ได้เข้าใจเราอยู่ดี อยากลาออก ไปเริ่มต้นใหม่ที่อื่นไม่รู้ว่าเราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมรึเปล่าแต่เรารู้สึกว่า ตอนนี้เริ่มใหม่ที่อื่นน่าจะดีที่สุด ควรจะบอกพ่อแม่ให้เข้าใจยังไงดี เพราะเราเคยอธิบายปัญญาหาของเราเมื่อก่อนให้พ่อกับแม่ฟังแล้ว ท่านก็ปลอบใจมา แต่ท่านก็ตอบมาเหมือนว่าท่านไม่ได้เข้าใจความในใจจริงๆของเรา ไม่ได้เข้าใจว่าเราเป็นยังไง  เมื่อตอนอยู่ อ.2ถึงป.3ที่เราโดนทำร้ายจิตใจซำไปซำมาทำให้เราไม่อยากเข้าสังคมแต่ก็อยากมีเพื่อน พอมีเพื่อนจริงๆก็ไม่รู้จัววิธีการถนอมมัน อยากไปเริ่มต้นใหม่ที่อื่น พอจะแนะนำวิธีการบอกกับพ่อแม่ให้เค้าเข้าใจจริงๆได้มั้ยคะ ไม่อยากอยู่แล้วจริงๆ  แล้วก็อยากจะลบนิสัยเดิมๆของตัวเองด้วย