กับความผิดครั้งแล้วครั้งเล่าของตัวเราเอง

ก่อนอื่นขอยอมรับและไม่เคยเถียงสามีว่าตัวเราเองมีความผิด  ใช้ชีวิตคู่กับสามีมาจนวันนี้ 11 ปี  มีลูกด้วยกัน1คน  เราเป็นแม่บ้าน  สามีทำงานคนเดียวมาตลอด  เราบริหารเงินในบ้านไม่ดีเอง  ฟุ้งเฟ้อ ก่อหนี้ให้เขาตามแก้ไขจนเขาหมดความอดทน  จริงค่ะเป็นใครก็คงทนไม่ได้ ปัญหานี้มาเกิดตอน4ปีหลังที่ผ่านมา  ช่วงปีที่1-7 ทุกอย่างผ่านมาด้วยดี ยอมรับว่าสิ่งที่เราทำยากเกินจะทำให้สามีกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้  เขาพร้อมจะให้เราไปทุกเวลา จากการกระทำและคำพูดของเขา  ความอึดอัดนี้  ทำให้เรารู้สึกแย่กับตัวเราเองและเราทำร้ายใจลูกกับเขา เราเคยออกจากบ้านไป15วันไปอยู่บ้านญาติซึ่งตัวเขาเองก็รับรู้  เราไปหาลูกที่โรงเรียน รู้ได้เลยว่าลูกเศร้า  ไม่ร่าเริง  ตอนเราจะกลับร้องไห้กันทั้งคู่  แม่เราขอร้องเขาว่า ให้เรากลับมาอยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูกอีกครั้ง จากวันนั้นถึงวันนี้  แผลที่เขากำลังรักษาตัวเขาเองกำลังจะหาย  เขาบอกว่ามันเหมือนยิ่งเจ็บลึกลงไปกว่าเดิม  ณ วันนี้ สงสารลูกก็คือสงสาร  สงสารตัวเขาเราก็สงสาร  ความรู้สึกของตัวเราเองจะแย่ต่อตัวเราเองขนาดไหนเราไม่มีความรู้สึกอะไรต่อตัวเราเองได้อีก  เพียงอยากแลกเปลี่ยนความเห็นกับเพื่อนๆว่า ความเข้มแข็งที่จะผ่านจุดนี้ไป เราจะทำได้อย่างไร  ความทรมานใจที่เกิดจากความผิดของตัวเราเอง  จะก้าวผ่านไปได้อย่างไร  หกเดือนผ่านมา เขาเย็นชา  มีแต่ลูกที่คอยให้กำลังใจ  ขอขอบคุณทุกคนค่ะ