เริ่มต้นด้วยนิสัยเราเป็นคนขี้อาย ไม่กล้าพูดกับใครก่อน ขี้เกรงใจและขี้กลัวมากกกกกกก
เมื่อเราสองคนเป็นแฟนกัน ครอบครัวผู้ชายเป็นคนจีน และมีลูกชายทั้ง3คน แฟนเราเป็นคนเล็กสุด
ซึ่งพ่อแม่ค่อนข้างที่จะหวง และไม่เคยมีแฟนมาก่อน (หน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่เลย) แต่ด้วยความที่มาเรียนอยู่ต่างจังหวัด
ตั้งแต่เล็กๆอยู่กับพี่ชายและพี่สะใภ้ และมีธุรกิจส่วนตัว เป็นร้านอาหาร แฟนเราตอนจบมาก็ทำงานที่ร้านพี่ชาย และจุดเริ่มต้นของเรา
คือช่วงที่แฟนเราเรียนจบพอดี เราเป็นแฟนกัน เอาตรงๆ กว่าจะมาเป็นแฟนกันได้ก็ว่ายากแล้ว
เรายอมรับนะว่าเราเป็นคนชอบพี่เค้าก่อน คุยทุกวันทักทุกวันประมาณ 8เดือน กว่าจะยอมเปิดใจ และวันรับปริญญา
ครอบครัวพี่เค้าก็มารวมทั้งพ่อและแม่เค้า และวันนั้นพี่เค้าก็พาเราไปทานข้าวกัลครอบครัวด้วย แต่ตอนนั้นยังไปในฐานะน้องสาวนะ
ทุกคนในครอบครัวก็ดูยิ้มแย้มดี ยังชวนเราคุยปกติ ดูท่าทีไม่ได้มีอะไรข้องใจกัน แต่หลังจากนั้นเราก็ตกลงเป็นแฟนกัน เพื่อที่จะศึกษาซึ่งกันและกันจริงจัง
และอีกไม่นาน ครอบครัวผู้ชาย(แฟนเรา) ก็รู้ว่า พี่เค้ามีเราเป็นแฟน แลัววันนึงพี่เค้าก็พาเราไปบ้านเกิดในวันหยุดงาน
พาเราไปไหวแม่ (ที่เคยเจอกันมาเเล้วครั้งนึง) ตอนนั้นที่ไปมีจัดงานบุญที่วัดในจังหวัดที่เราไป พอมีคนมาถามแฟนเราว่านี่ใคร แฟนเราก็บอกว่า "นี่แฟนผมครับ" บอกแบบนี้ทุกคน และพอเสร็จงานเราก็ได้คุยกับพ่อแม่พี่เค้า ท่านก็ถามเราครอบครัวทำงานอะไร พ่อแม่ทำงานอะไร เราก็ตอบตามความจริง
และหลังจากเสร็จงาน เราสองคนก็ลาผู้ใหญ่ แล้วกลับบ้านเรา เราก็ไปส่งแฟนที่บ้าน เราก็กลับบ้านเรา แต่วันนั้นช่วงขับรถกลับบ้าน เรารู้สึกว่ามันแปลกๆ เราเงียบตลอดทาง รู้สึกได้ว่าทางบ้านพี่เค้า แม่พี่เค้าไม่ชอบเรา ตอนนั้นก็ยังไม่แน่ใจก็กลัวว่าจะคิดไปเอง รู้สึกไปเอง ระหว่างทางแฟนก็ถามว่าเราเป็นอะไร
เราก็ตอบไม่ได้ ได้แต่บอกว่า รู้สึกไม่ค่อยดียังไงไม่รู้ และวันนั้นเราก็แยกย้ายกันปกติ
แล้วพอตื่นเช้ามา เราก็เลยพูดความรู้สึกเราออกไป และแฟนเราก็บอกว่า พ่อพี่เค้าโทรมาตอนเช้า ว่า แม่บอกว่า เวลาไปไหน ให้บอกว่า "เป็นเพื่อนกัน" (ซึ่งในความคิดเรา พี่เค้าก็โตแล้วนะ อายุ 24-25 แล้ว แทบจะมีครอบครัวได้แล้วด้วย) ตอนนั้นเราก็คิดแล้วว่า สิ่งที่เรารู้สึก มันมักจะเป็นแบบนั้นเสมอ (เซ้นแรงมาก) แต่พี่เค้าก็ไม่ได้อะไรนะ เราสองคนก็เหมือนเดิม คบกันปกติ เหมือนเดิมทุกอย่าง บอกก่อนเลยว่า แฟนเราเป็นคนไม่มีเวลา ทำงานทุกวัน จอนนั้นเราก็ยังเรียนอยู่ อีกปีเดียวจะจบเเล้ว เราอายุห่างกัน 3ปี คือตอนเราคบกัน เวลาเจอกัน พี่เค้าจะมาหาเราที่บ้าน บางวันก็ไปดูหนัง แต่ส่วนมากพี่เค้าจะมาหาเราที่บ้านเรา หลังจากปิดร้านเสร็จ แทบจะทุกวัน บางวันเราก็ไม่อยากให้มาเพราะกว่าจะปิดร้านกว่าจะมาบ้านเรา แล้วกว่าจะกลับก็ดึกมากแล้ว พักผ่อนก็น้อย แต่พี่เค้าบอกว่า "ขอแค่ได้เจอเราก็หายเหนื่อยแล้ว" (ในใจเราเป็นห่วงตลอด แต่ทำไงได้ พูดมาขนาดนี้ เราก็อยากเจอด้วย ) แต่บอกก่อนนะว่า เราดูจะเห็นแก่ตัวไปนิดที่ปล่อยให้พี่เค้ามาบ้านเราอยู่ฝ่ายเดียว แต่เรามีเหตุผลคือ1. เราเรียนเสร้จก็เที่ยงบ้าง บ่ายบ้าง ก็เลยกลับบ้าน พอดึกมาจะออกบ้านพ่อแม่เราก็ไม่อยากให้ออกบ้าน เพราะเป็นผุ้หญิง ไม่อยากให้ขับรถคนเดียว อันตราย เราก็เข้าใจ พี่เค้าก็เข้าใจ แล้วด้วยความที่พี่เค้าอยากเจอเรา สักแปปก็ยังดี ก็เลยมาหาที่บ้าน คือที่บ้านเราก็โอเค มาตั้งแต่รุ้ว่าเราคบกัน เพราะพี่เราก็รุ้จักแฟนเรา พ่อกับแม่ฝ่ายเรารู้ว่าเราคบกัน พี่เค้าก้เป็นคนดี (ก็รุ้จากพี่ชายเรา) พ่อกับแม่ก็ยอมรับ รักเเละเป็นห่วงเหมือนลูกอีกคนเลยก็ว่าได้ แฟนเราเวลาดึกๆบางวันก็ไม่ได้กินข้าว แม่เราก็จะทำไว้ให้ บางทีก็ถามเราว่าพี่เค้าจะมามั้ย แม่จะได้ทำกับข้าวไว้ให้ เรารู้สึกได้ว่าบ้านเราเค้ายอมเปิดใจ ยอมรับแฟนเราเหมือนกัน แม่บอกว่า" ลูกรักใคร แม่ก็รักด้วย แม่เชื่อว่าลุกก็ต้อฃเลือกสิ่งที่ดี และทำให้ลุกมีความสุขอยุ่แล้ว มันไม่เสียหายที่เราจะเรียนรุ้ใครคนหนึ่งให้ดีก่อน " ก็โตๆกันแล้ว คิดเองได้แล้ว แม่จะบอกแบบนี้เสมอ ซึ่งทำให้เราคิดว่าครอบครัวเราต่างกันมากเลย เราเป็นชาวบ้านธรรมดา พอมีพอกินไม่เดือดร้อนใคร ไม่ได้จนแต่ก้ไม่ได้รวย และหลังจากนั้น พอวันหยุด วันว่างที่ไม่มีเรียน เราก้ไปหาพี่เค้าที่ร้าน ก้เห็นว่างานเยอะ ก็ไม่อยากมายุ่ง เพราะเราก็ทำอะไรไม่เป็น กลัวจะมาเกะกะเปล่าๆ (ในความคิดเรานะ) เราจึงไม่ค่อยเข้าไปที่ร้าน พอนานๆไปตอนพี่เค้ามาหาเราที่บ้าน ก้เหมือนจะกลายเป็นปัญหา พี่ชายแฟนเราของเบอเราจากแฟนเรา แล้วโทรมาหาเรา (เดี๋ยวมาต่อนะ)
เราทำอะไรผิด? ตัดสินใจเราจากอะไรหรอ?
เมื่อเราสองคนเป็นแฟนกัน ครอบครัวผู้ชายเป็นคนจีน และมีลูกชายทั้ง3คน แฟนเราเป็นคนเล็กสุด
ซึ่งพ่อแม่ค่อนข้างที่จะหวง และไม่เคยมีแฟนมาก่อน (หน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่เลย) แต่ด้วยความที่มาเรียนอยู่ต่างจังหวัด
ตั้งแต่เล็กๆอยู่กับพี่ชายและพี่สะใภ้ และมีธุรกิจส่วนตัว เป็นร้านอาหาร แฟนเราตอนจบมาก็ทำงานที่ร้านพี่ชาย และจุดเริ่มต้นของเรา
คือช่วงที่แฟนเราเรียนจบพอดี เราเป็นแฟนกัน เอาตรงๆ กว่าจะมาเป็นแฟนกันได้ก็ว่ายากแล้ว
เรายอมรับนะว่าเราเป็นคนชอบพี่เค้าก่อน คุยทุกวันทักทุกวันประมาณ 8เดือน กว่าจะยอมเปิดใจ และวันรับปริญญา
ครอบครัวพี่เค้าก็มารวมทั้งพ่อและแม่เค้า และวันนั้นพี่เค้าก็พาเราไปทานข้าวกัลครอบครัวด้วย แต่ตอนนั้นยังไปในฐานะน้องสาวนะ
ทุกคนในครอบครัวก็ดูยิ้มแย้มดี ยังชวนเราคุยปกติ ดูท่าทีไม่ได้มีอะไรข้องใจกัน แต่หลังจากนั้นเราก็ตกลงเป็นแฟนกัน เพื่อที่จะศึกษาซึ่งกันและกันจริงจัง
และอีกไม่นาน ครอบครัวผู้ชาย(แฟนเรา) ก็รู้ว่า พี่เค้ามีเราเป็นแฟน แลัววันนึงพี่เค้าก็พาเราไปบ้านเกิดในวันหยุดงาน
พาเราไปไหวแม่ (ที่เคยเจอกันมาเเล้วครั้งนึง) ตอนนั้นที่ไปมีจัดงานบุญที่วัดในจังหวัดที่เราไป พอมีคนมาถามแฟนเราว่านี่ใคร แฟนเราก็บอกว่า "นี่แฟนผมครับ" บอกแบบนี้ทุกคน และพอเสร็จงานเราก็ได้คุยกับพ่อแม่พี่เค้า ท่านก็ถามเราครอบครัวทำงานอะไร พ่อแม่ทำงานอะไร เราก็ตอบตามความจริง
และหลังจากเสร็จงาน เราสองคนก็ลาผู้ใหญ่ แล้วกลับบ้านเรา เราก็ไปส่งแฟนที่บ้าน เราก็กลับบ้านเรา แต่วันนั้นช่วงขับรถกลับบ้าน เรารู้สึกว่ามันแปลกๆ เราเงียบตลอดทาง รู้สึกได้ว่าทางบ้านพี่เค้า แม่พี่เค้าไม่ชอบเรา ตอนนั้นก็ยังไม่แน่ใจก็กลัวว่าจะคิดไปเอง รู้สึกไปเอง ระหว่างทางแฟนก็ถามว่าเราเป็นอะไร
เราก็ตอบไม่ได้ ได้แต่บอกว่า รู้สึกไม่ค่อยดียังไงไม่รู้ และวันนั้นเราก็แยกย้ายกันปกติ
แล้วพอตื่นเช้ามา เราก็เลยพูดความรู้สึกเราออกไป และแฟนเราก็บอกว่า พ่อพี่เค้าโทรมาตอนเช้า ว่า แม่บอกว่า เวลาไปไหน ให้บอกว่า "เป็นเพื่อนกัน" (ซึ่งในความคิดเรา พี่เค้าก็โตแล้วนะ อายุ 24-25 แล้ว แทบจะมีครอบครัวได้แล้วด้วย) ตอนนั้นเราก็คิดแล้วว่า สิ่งที่เรารู้สึก มันมักจะเป็นแบบนั้นเสมอ (เซ้นแรงมาก) แต่พี่เค้าก็ไม่ได้อะไรนะ เราสองคนก็เหมือนเดิม คบกันปกติ เหมือนเดิมทุกอย่าง บอกก่อนเลยว่า แฟนเราเป็นคนไม่มีเวลา ทำงานทุกวัน จอนนั้นเราก็ยังเรียนอยู่ อีกปีเดียวจะจบเเล้ว เราอายุห่างกัน 3ปี คือตอนเราคบกัน เวลาเจอกัน พี่เค้าจะมาหาเราที่บ้าน บางวันก็ไปดูหนัง แต่ส่วนมากพี่เค้าจะมาหาเราที่บ้านเรา หลังจากปิดร้านเสร็จ แทบจะทุกวัน บางวันเราก็ไม่อยากให้มาเพราะกว่าจะปิดร้านกว่าจะมาบ้านเรา แล้วกว่าจะกลับก็ดึกมากแล้ว พักผ่อนก็น้อย แต่พี่เค้าบอกว่า "ขอแค่ได้เจอเราก็หายเหนื่อยแล้ว" (ในใจเราเป็นห่วงตลอด แต่ทำไงได้ พูดมาขนาดนี้ เราก็อยากเจอด้วย ) แต่บอกก่อนนะว่า เราดูจะเห็นแก่ตัวไปนิดที่ปล่อยให้พี่เค้ามาบ้านเราอยู่ฝ่ายเดียว แต่เรามีเหตุผลคือ1. เราเรียนเสร้จก็เที่ยงบ้าง บ่ายบ้าง ก็เลยกลับบ้าน พอดึกมาจะออกบ้านพ่อแม่เราก็ไม่อยากให้ออกบ้าน เพราะเป็นผุ้หญิง ไม่อยากให้ขับรถคนเดียว อันตราย เราก็เข้าใจ พี่เค้าก็เข้าใจ แล้วด้วยความที่พี่เค้าอยากเจอเรา สักแปปก็ยังดี ก็เลยมาหาที่บ้าน คือที่บ้านเราก็โอเค มาตั้งแต่รุ้ว่าเราคบกัน เพราะพี่เราก็รุ้จักแฟนเรา พ่อกับแม่ฝ่ายเรารู้ว่าเราคบกัน พี่เค้าก้เป็นคนดี (ก็รุ้จากพี่ชายเรา) พ่อกับแม่ก็ยอมรับ รักเเละเป็นห่วงเหมือนลูกอีกคนเลยก็ว่าได้ แฟนเราเวลาดึกๆบางวันก็ไม่ได้กินข้าว แม่เราก็จะทำไว้ให้ บางทีก็ถามเราว่าพี่เค้าจะมามั้ย แม่จะได้ทำกับข้าวไว้ให้ เรารู้สึกได้ว่าบ้านเราเค้ายอมเปิดใจ ยอมรับแฟนเราเหมือนกัน แม่บอกว่า" ลูกรักใคร แม่ก็รักด้วย แม่เชื่อว่าลุกก็ต้อฃเลือกสิ่งที่ดี และทำให้ลุกมีความสุขอยุ่แล้ว มันไม่เสียหายที่เราจะเรียนรุ้ใครคนหนึ่งให้ดีก่อน " ก็โตๆกันแล้ว คิดเองได้แล้ว แม่จะบอกแบบนี้เสมอ ซึ่งทำให้เราคิดว่าครอบครัวเราต่างกันมากเลย เราเป็นชาวบ้านธรรมดา พอมีพอกินไม่เดือดร้อนใคร ไม่ได้จนแต่ก้ไม่ได้รวย และหลังจากนั้น พอวันหยุด วันว่างที่ไม่มีเรียน เราก้ไปหาพี่เค้าที่ร้าน ก้เห็นว่างานเยอะ ก็ไม่อยากมายุ่ง เพราะเราก็ทำอะไรไม่เป็น กลัวจะมาเกะกะเปล่าๆ (ในความคิดเรานะ) เราจึงไม่ค่อยเข้าไปที่ร้าน พอนานๆไปตอนพี่เค้ามาหาเราที่บ้าน ก้เหมือนจะกลายเป็นปัญหา พี่ชายแฟนเราของเบอเราจากแฟนเรา แล้วโทรมาหาเรา (เดี๋ยวมาต่อนะ)