ตอนนี้รู้สึกสับสนกับความรู้สึกตัวเองในความสัมพันธ์ระหว่างเรากับแฟนตอนนี้มากค่ะ ว่าที่ยังคบกันอยู่เป็นเพราะว่าเรารักเขาหรือเพราะความผูกพันกันแน่...
คบกับแฟนมา 3 ปีกว่าแล้วค่ะ เรากับแฟนอายุไล่เลี่ยกันประมาณ 3-4 ปี แต่ยังเรียนมหาลัยอยู่ทั้งคู่นะคะ ความสัมพันธ์ก็คงไม่ต่างจากคู่รักคนอื่นๆ คือพอคบหากัน เราต่างก็ผ่านเรื่องราวต่างๆมาด้วยกัน มีทุกข์ มีสุขบ้าง มีทะเลาะ มีปัญหาถึงขั้นจะเลิกกันหลายครั้งก็มีค่ะ แต่ก็ยังคบ และรักกันจนถึงทุกวันนี้ เราในตอนแรกเราคิดว่ามันคงเป็นเพราะความรักของเราที่มีต่อกันมันมากเกินกว่าที่เราจะเลิกกันได้ แต่ตอนนี้เราเริ่มไม่แน่ใจแล้วค่ะ เพราะจริงๆแล้ว บางที ที่เรายังคบกันอยู่ มันอาจจะเป็นเพราะความผูกพัน ความกลัวการสูญเสีย กลัวความโดดเดี่ยวที่จะมีหลังจากเลิกกันมากกว่า...
สาเหตุที่ทำให้ความคิดเราเปลี่ยนไป มันคงเป็นเพราะเราสะสมความเหนื่อย และล้ามาเป็นระยะเวลานานแล้วค่ะ พูดตามความจริงคือ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เรารู้สึกเหมือนว่า เราเป็นฝ่ายที่ต้องยอม เเละพยายามมากกว่าตลอด เรากล้าพูดได้เต็มปากว่า เราต้องใช้ความอดทน และความเสียสละมากมายเพื่อที่จะให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนยังเดินต่อไป...
จะขอเล่า เรื่องราวของความอดทนและความเสียสละในระยะเวลาที่ผ่านมาในบางประเด็นแบบสรุปๆนะคะ
- เราเรียนหนังสืออยู่ทั้งคู่ค่ะ แต่เรียนคนละที่ นานๆจะได้เจอกัน คิดถึง อยากเจอใจจะขาดมากแค่ไหน ทำไม่ได้ก็ต้องอดทนค่ะ
- ทางบ้านของเเฟนค่อนข้างเป็นครอบครัวที่หวงลูก และตีกรอบเรื่องนี้มาก (หมายถึงเรื่องความรักและการมีแฟนนะคะ) ผลที่ตามมาคือ เขามีเวลาคุยกับเราน้อยมากค่ะ เพราะต้องโฟกัสเฉพาะเรื่องเรียน หรือเรื่องที่พ่อแม่ต้องการให้สนใจ
- จากเวลาที่มีให้เราน้อยอยู่แล้ว แฟนเราเค้ายังถูกจำกัดเวลาในการใช้มือถือ และอินเตอร์เน็ตส่วนตัว จากทางบ้านด้วยนะคะ (เป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนคบกันแรกๆ คือช่วง ม.ปลาย จนตอนนี้เรียนมหาลัยแล้ว) ซึ่งข้อนร้เป็นจ้อที่เราไม่โอเคมากที่สุดค่ะ เพราะคิดว่ามันเป็นกฏที่มากเกินไปสำหรับคนอายุเท่าพวกเรา
- เขาบอกให้รอค่ะ รอให้เขาผ่านช่วงเวลาที่เรียนหนัก เวลาที่มีงานวิจัยมากมาย ในช่วง ม.ปลาย เวลาที่ต้องผ่านการสอบเข้ามหาลัยให้ได้ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น เขาจะมีเวลาให้เรามากขึ้น จนกระทั่งตอนนี้ เรารู้สึกว่ามันแย่กว่าเดิมอีกค่ะ เวลาที่เขาให้เรามันเหมือนน้อยลงทุกวัน
- เราจะเป็นคนเดินทางไปหาเขาเองซะส่วนมาก เวลาที่มีวันหยุดยาวๆ จะเป็นเราที่หาเวลา หาโอกาสไปเจอ เขาบอกเขาก็อยากเจอค่ะ แต่เขาไม่สะดวกที่จะเดินทาง เพราะทางบ้าน ติดตามพฤติกรรมความเคลื่อนไหวของเขามาก
- เคยมีโอกาสจะได้ทำงานหาโอกาส หาประสบการณ์ระหว่างเรียนหลายครั้งค่ะ แต่เพราะแฟนไม่ค่อยโอเคที่เราจะได้ออกไปเจอคนเยอะๆ ออกไปข้างนอกในที่ไม่คุ้นเคย เราเลยตัดสินใจที่จะไม่ทำงานต่างๆที่เข้ามา เพราะเราไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ
- เขาเคยแอบนอกใจเรา ไปคุยกับผู้หญิงคนนึง เหตุผลเพียงเพราะ เราเรียนหนักไม่มีเวลาให้ แต่ตลอดระยะเวลาที่เขาเรียนหนัก ทำงานหนัก เราไม่เคยคิดแม้แต่จะคุยกับใครสักคน ถึงจะเหงามากแค่ไหนก็ตาม T^T (ปัจจุบันไม่มีปัญหา เรื่องนี้นะคะ เขาบอกว่าจะยอมเปลี่ยนนิสัยแบบนี้ เพราะไม่อยากให้เราเสียใจ แต่เราก็แอบระเเวงอยู่เหมือนกัน)
- เขาขี้หวงมาก ชอบห้ามใส่เสื้อผ้าแบบนู้นแบบนี้ ห้ามลงรูปในโซเชี่ยลบางรูปที่เขาไม่อนุญาต ชอบห้ามไม่ให้เราไปเที่ยวกับเพื่อนๆบ้าง บางครั้งก็ยอมนะคะ แต่ยอมแบบไม่ค่อยพอใจ ในขณะที่ตัวเองยังติดสมาคมกับเพื่อนๆ ทั้งเล่นเกมส์ เล่นกีฬา หรือออกไปกินไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ข้อนี้เรายังเข้าใจและไม่ห้ามเขาเลย
ค่ะ... นี่คือบางเรื่องที่เราต้องอดทนและเสียสละในระยะเวลาที่ผ่านมา
ปัญหาปัจจุบันตอนนี้ มากที่สุดคือระยะทางกับเวลาค่ะ เราอยากมีช่วงเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆกัน หรืออย่างน้อยๆ อยู่ไกลกัน ก็อยากมีเวลาได้คุยกันบ้าง ไม่ใช่นับวันยิ่งน้อยลงไปทุกทีแบบนี้
ถ้าลองย้อนกลับไปวันแรกๆที่เขาบอกให้เรารอ ตอนนั้นเราก็รอแบบมีความหวัง เราบอกกับตัวเองว่าเรารอได้ แต่ตอนนี้เรารู้สึกสงสารตัวเองจังเลยค่ะ รู้สึกเหนื่อยมากๆ มันท้อไปหมด นี่เราก็รอมานานแล้วนะ หลายปีแล้วที่คบกัน เมื่อไหร่จะถึงวันที่มีช่วงเวลาของเราจริงจังๆสักที... และนี่คือปัญหาที่ทำให้เราต้องทะเลาะกันบ่อยขึ้น ในขณะที่เราต้องการเวลา ส่วนเขาก็ยังบอกให้เรารอ เพราะเขาก็มีเหตุผล
*คนที่อ่านถึงตอนนี้คิดว่ายังไงคะ เราดูแย่ไปไหม ที่เหนื่อยและท้อเร็วเกินไป แค่นี้ก็อดทนรอไม่ได้ หรือมีใครที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเราไหมคะ ความรู้สึกแบบทร่ต้องรอไปเรื่อยๆแบบไม่รู้จุดหมาย ความรู้สึกเหงา โดดเดี่ยว ทั้งๆที่มีแฟนแล้ว ความรู้สึกของคนที่รอใครสักคน โดยที่ในใจก็แอบคิดลึกๆ ว่าเราควรหยุดรอแค่นี้ แล้วเดินไปทางอื่นที่มีเป้าหมายที่ชัดเจนหรือมั่นคงมากกว่านี้ ...มีใครเคยรู้สึกสับสนกับตัวเองแบบนี้ไหมคะ??
เรายอมรับนะคะ ว่าเรารักเขามาก แต่บางทีเราก็รู้สึกว่าต้องแบกรับกับความอดทน ความเศร้าอยู่คนเดียว เราเริ่มไม่แน่ใจแล้วค่ะ ว่าที่เรารอเขาอยู่ อดทนเพื่อเขาอยู่ เพราะเรารักเขา หรือเราผูกพันธ์กับเขากันแน่...อาจจะเป็นเพราะเขาคือผู้ชายคนแรกที่ทำให้เรารู้จักคำว่ารักมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เป็นผู้ชายคนเดียว ที่เรายอมให้เขาได้ทุกอย่าง และเป็นคนเดียวที่มองอนาคตไว้กับเขาไกลขนาดนี้... มันก็เลยกลายเป็นเหตุผล ที่ทำให้เราตัดสินใจตัดขาด หรือบอกเลิกกับเขาไม่ได้ ทั้งๆที่ทุกวันนี้ เราหาความสุขจากความสัมพันธ์นี้ได้น้อยมาก
หรือเราต้องอดทนรออีกหน่อยคะ ความรักก็ต้องใช้ความอดทน อดทนให้มันถึงวันของเราสองคน แบบนี้หรือเปล่า เฮ้อออ ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ จากใครที่พอมีประสบการณ์ หรืออยากจะแสดงความคิดเห็น ตอนนี้ว้าวุ่นและสับสนกับใจตัวเองมากเลยค่ะ
ปล. บางทีกระทู้นี้อาจเป็นแค่กระทู้ระบายความรู้สึกของผู้หญิงธรรมดาคนนึง
*ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาอ่าน และแสดงความคิดเห็นทุกคนล่วงหน้านะคะ 🙏🙏*
ที่ทนอยู่เป็นเพราะรัก หรือแค่ผูกพัน?
คบกับแฟนมา 3 ปีกว่าแล้วค่ะ เรากับแฟนอายุไล่เลี่ยกันประมาณ 3-4 ปี แต่ยังเรียนมหาลัยอยู่ทั้งคู่นะคะ ความสัมพันธ์ก็คงไม่ต่างจากคู่รักคนอื่นๆ คือพอคบหากัน เราต่างก็ผ่านเรื่องราวต่างๆมาด้วยกัน มีทุกข์ มีสุขบ้าง มีทะเลาะ มีปัญหาถึงขั้นจะเลิกกันหลายครั้งก็มีค่ะ แต่ก็ยังคบ และรักกันจนถึงทุกวันนี้ เราในตอนแรกเราคิดว่ามันคงเป็นเพราะความรักของเราที่มีต่อกันมันมากเกินกว่าที่เราจะเลิกกันได้ แต่ตอนนี้เราเริ่มไม่แน่ใจแล้วค่ะ เพราะจริงๆแล้ว บางที ที่เรายังคบกันอยู่ มันอาจจะเป็นเพราะความผูกพัน ความกลัวการสูญเสีย กลัวความโดดเดี่ยวที่จะมีหลังจากเลิกกันมากกว่า...
สาเหตุที่ทำให้ความคิดเราเปลี่ยนไป มันคงเป็นเพราะเราสะสมความเหนื่อย และล้ามาเป็นระยะเวลานานแล้วค่ะ พูดตามความจริงคือ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เรารู้สึกเหมือนว่า เราเป็นฝ่ายที่ต้องยอม เเละพยายามมากกว่าตลอด เรากล้าพูดได้เต็มปากว่า เราต้องใช้ความอดทน และความเสียสละมากมายเพื่อที่จะให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนยังเดินต่อไป...
จะขอเล่า เรื่องราวของความอดทนและความเสียสละในระยะเวลาที่ผ่านมาในบางประเด็นแบบสรุปๆนะคะ
- เราเรียนหนังสืออยู่ทั้งคู่ค่ะ แต่เรียนคนละที่ นานๆจะได้เจอกัน คิดถึง อยากเจอใจจะขาดมากแค่ไหน ทำไม่ได้ก็ต้องอดทนค่ะ
- ทางบ้านของเเฟนค่อนข้างเป็นครอบครัวที่หวงลูก และตีกรอบเรื่องนี้มาก (หมายถึงเรื่องความรักและการมีแฟนนะคะ) ผลที่ตามมาคือ เขามีเวลาคุยกับเราน้อยมากค่ะ เพราะต้องโฟกัสเฉพาะเรื่องเรียน หรือเรื่องที่พ่อแม่ต้องการให้สนใจ
- จากเวลาที่มีให้เราน้อยอยู่แล้ว แฟนเราเค้ายังถูกจำกัดเวลาในการใช้มือถือ และอินเตอร์เน็ตส่วนตัว จากทางบ้านด้วยนะคะ (เป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนคบกันแรกๆ คือช่วง ม.ปลาย จนตอนนี้เรียนมหาลัยแล้ว) ซึ่งข้อนร้เป็นจ้อที่เราไม่โอเคมากที่สุดค่ะ เพราะคิดว่ามันเป็นกฏที่มากเกินไปสำหรับคนอายุเท่าพวกเรา
- เขาบอกให้รอค่ะ รอให้เขาผ่านช่วงเวลาที่เรียนหนัก เวลาที่มีงานวิจัยมากมาย ในช่วง ม.ปลาย เวลาที่ต้องผ่านการสอบเข้ามหาลัยให้ได้ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น เขาจะมีเวลาให้เรามากขึ้น จนกระทั่งตอนนี้ เรารู้สึกว่ามันแย่กว่าเดิมอีกค่ะ เวลาที่เขาให้เรามันเหมือนน้อยลงทุกวัน
- เราจะเป็นคนเดินทางไปหาเขาเองซะส่วนมาก เวลาที่มีวันหยุดยาวๆ จะเป็นเราที่หาเวลา หาโอกาสไปเจอ เขาบอกเขาก็อยากเจอค่ะ แต่เขาไม่สะดวกที่จะเดินทาง เพราะทางบ้าน ติดตามพฤติกรรมความเคลื่อนไหวของเขามาก
- เคยมีโอกาสจะได้ทำงานหาโอกาส หาประสบการณ์ระหว่างเรียนหลายครั้งค่ะ แต่เพราะแฟนไม่ค่อยโอเคที่เราจะได้ออกไปเจอคนเยอะๆ ออกไปข้างนอกในที่ไม่คุ้นเคย เราเลยตัดสินใจที่จะไม่ทำงานต่างๆที่เข้ามา เพราะเราไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ
- เขาเคยแอบนอกใจเรา ไปคุยกับผู้หญิงคนนึง เหตุผลเพียงเพราะ เราเรียนหนักไม่มีเวลาให้ แต่ตลอดระยะเวลาที่เขาเรียนหนัก ทำงานหนัก เราไม่เคยคิดแม้แต่จะคุยกับใครสักคน ถึงจะเหงามากแค่ไหนก็ตาม T^T (ปัจจุบันไม่มีปัญหา เรื่องนี้นะคะ เขาบอกว่าจะยอมเปลี่ยนนิสัยแบบนี้ เพราะไม่อยากให้เราเสียใจ แต่เราก็แอบระเเวงอยู่เหมือนกัน)
- เขาขี้หวงมาก ชอบห้ามใส่เสื้อผ้าแบบนู้นแบบนี้ ห้ามลงรูปในโซเชี่ยลบางรูปที่เขาไม่อนุญาต ชอบห้ามไม่ให้เราไปเที่ยวกับเพื่อนๆบ้าง บางครั้งก็ยอมนะคะ แต่ยอมแบบไม่ค่อยพอใจ ในขณะที่ตัวเองยังติดสมาคมกับเพื่อนๆ ทั้งเล่นเกมส์ เล่นกีฬา หรือออกไปกินไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ข้อนี้เรายังเข้าใจและไม่ห้ามเขาเลย
ค่ะ... นี่คือบางเรื่องที่เราต้องอดทนและเสียสละในระยะเวลาที่ผ่านมา
ปัญหาปัจจุบันตอนนี้ มากที่สุดคือระยะทางกับเวลาค่ะ เราอยากมีช่วงเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆกัน หรืออย่างน้อยๆ อยู่ไกลกัน ก็อยากมีเวลาได้คุยกันบ้าง ไม่ใช่นับวันยิ่งน้อยลงไปทุกทีแบบนี้
ถ้าลองย้อนกลับไปวันแรกๆที่เขาบอกให้เรารอ ตอนนั้นเราก็รอแบบมีความหวัง เราบอกกับตัวเองว่าเรารอได้ แต่ตอนนี้เรารู้สึกสงสารตัวเองจังเลยค่ะ รู้สึกเหนื่อยมากๆ มันท้อไปหมด นี่เราก็รอมานานแล้วนะ หลายปีแล้วที่คบกัน เมื่อไหร่จะถึงวันที่มีช่วงเวลาของเราจริงจังๆสักที... และนี่คือปัญหาที่ทำให้เราต้องทะเลาะกันบ่อยขึ้น ในขณะที่เราต้องการเวลา ส่วนเขาก็ยังบอกให้เรารอ เพราะเขาก็มีเหตุผล
*คนที่อ่านถึงตอนนี้คิดว่ายังไงคะ เราดูแย่ไปไหม ที่เหนื่อยและท้อเร็วเกินไป แค่นี้ก็อดทนรอไม่ได้ หรือมีใครที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเราไหมคะ ความรู้สึกแบบทร่ต้องรอไปเรื่อยๆแบบไม่รู้จุดหมาย ความรู้สึกเหงา โดดเดี่ยว ทั้งๆที่มีแฟนแล้ว ความรู้สึกของคนที่รอใครสักคน โดยที่ในใจก็แอบคิดลึกๆ ว่าเราควรหยุดรอแค่นี้ แล้วเดินไปทางอื่นที่มีเป้าหมายที่ชัดเจนหรือมั่นคงมากกว่านี้ ...มีใครเคยรู้สึกสับสนกับตัวเองแบบนี้ไหมคะ??
เรายอมรับนะคะ ว่าเรารักเขามาก แต่บางทีเราก็รู้สึกว่าต้องแบกรับกับความอดทน ความเศร้าอยู่คนเดียว เราเริ่มไม่แน่ใจแล้วค่ะ ว่าที่เรารอเขาอยู่ อดทนเพื่อเขาอยู่ เพราะเรารักเขา หรือเราผูกพันธ์กับเขากันแน่...อาจจะเป็นเพราะเขาคือผู้ชายคนแรกที่ทำให้เรารู้จักคำว่ารักมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เป็นผู้ชายคนเดียว ที่เรายอมให้เขาได้ทุกอย่าง และเป็นคนเดียวที่มองอนาคตไว้กับเขาไกลขนาดนี้... มันก็เลยกลายเป็นเหตุผล ที่ทำให้เราตัดสินใจตัดขาด หรือบอกเลิกกับเขาไม่ได้ ทั้งๆที่ทุกวันนี้ เราหาความสุขจากความสัมพันธ์นี้ได้น้อยมาก
หรือเราต้องอดทนรออีกหน่อยคะ ความรักก็ต้องใช้ความอดทน อดทนให้มันถึงวันของเราสองคน แบบนี้หรือเปล่า เฮ้อออ ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ จากใครที่พอมีประสบการณ์ หรืออยากจะแสดงความคิดเห็น ตอนนี้ว้าวุ่นและสับสนกับใจตัวเองมากเลยค่ะ
ปล. บางทีกระทู้นี้อาจเป็นแค่กระทู้ระบายความรู้สึกของผู้หญิงธรรมดาคนนึง
*ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาอ่าน และแสดงความคิดเห็นทุกคนล่วงหน้านะคะ 🙏🙏*