สวัสดีค่ะ 😊
ทิ้งร้างไปนาน กับการตั้งกระทู้อะไรแบบนี้ หลังจากที่ครังที่แล้ว ตั้งกระทู้เกี่ยวกับอดีตแฟนตัวแสบคนล่าสุด
คราวนี้ขอย้อนกลับไปเล่าถึงแฟนคนแรกในชีวิตบ้างจ้า
ที่จริงไม่ได้คิดกลับไปพูดถึง แต่บังเอิญมีคนอยากฟังไว้เป็นอุทาหรณ์ แล้วก็จะเก็บไว้เตือนความทรงจำตัวเองด้วยนาจา 5555
เรื่องนี้มันเกิดมานานม๊ากกกก เกือบ 10 ปีมาละ แต่มันก็ยังมีความทรงจำที่ยังลางๆ อยู่เนอะ
รักครั้งแรกของเรา เกิดตั้งแต่สมัยเรียน ม.ต้น เป็นคนตรงข้ามบ้าน 5555 แรดเนอะ!!!
ปอ เป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจ ขี้หึง หวง ไม่ให้เรามีเพื่อนผู้ชาย หรือต่อให้สนิทกับเพื่อนผู้หญิงมากไปก็ไม่ได้ ถึงแม้แต่กับคนในครอบครัวก็เถอะ เค้าต้องการเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเราแค่คนเดียว ต้องรายงานตัวตลอดเวลา ไม่ว่าทำอะไนที่ไหน เลิกเรียนต้องถึงบ้านภายใน 1.30 ชม มีตารางเรียนเราทุกเทอม ทำเหมือนเราสวยมากกกก แต่เปล่าเลย 5555 อาจเพราะตอนนั้นยังเด็กมาก แต่เราก็โอเคนะ ไม่รู้สึกอะไร กลับชอบด้วยซ้ำ เพราะรู้สึกเหมือนเค้ารักเรามากไง อึดอัดเล็กน้อย แต่ศรีทนได้ค่ะ!!
ก็คบกันมาเรื่อยๆ เราทะเลาะกันน้อยมาก ตลอดเวลา 11 ปี ทะเลาะกันแรงๆ นี่นับได้แค่ 3 ครั้ง นอกนั้นก็งอนกันงุ้งงิ้งๆ บ้าง เราจะยอมตลอด เพื่อไม่ให้เกิดเรื่อง ไม่ให้ทะเลาะกัน เค้าไม่หวาน ไม่มีดอกไม้ ไม่มีของขวัญ ไม่มีเทศกาลใดๆ สม่ำเสมอม๊ากๆ ส่วนเราก็ทำตัวเหมือนเป็นแม่บ้านฝึกหัดที่ดี กวาดถูบ้าน ซักผ้า ล้างจาน ให้เค้า แค่เราไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันเท่านั้นเอง
ถึงเค้าเอาแต่ใจ เราก็รับได้นะ เพราะมีเรื่องนึงที่เค้าไม่เคยทำเลย คือนอกใจ ซึ่งเราบอกตั้งแต่ต้นว่าเรารับไม่ได้ แล้วตัวเค้าเองก็ไม่ชอบ....ครอบครัวเค้าก็ดีกับเราทุกอย่าง เราก็รักครอบครัวเค้าเช่นกัน
ทุกอย่างกำลังไปได้สวย เราเรียนจบก่อนเค้า 1 ปี เพราะเค้าเรียนวิศวะ ก็จะเรียนมากกว่าเราปีนึงเนอะ เค้าก็ฝากให้เราไปทำงานที่เดียวกับแม่ของเค้า เป็นฝ่ายจัดซื้อ...บริษัทฯ ก็จะมี 2 ที่ เป็นโรงงาน อยู่ชานเมือง กับออฟฟิศ ในกทม ซึ่งเราอยู่ในส่วนออฟฟิศ
ในระหว่างนั้น เราก็รู้จักกับพี่คนนึง ชื่อแซน พี่แซนหน้าคมๆ ตัวเล็กๆ น่ารัก เค้าทำงานอยู่ที่โรงงาน เป็นแผนก QC เรายกมือไหว้เค้าทุกครั้งที่เจอ เค้าอยู่มาซักพัก เค้าก็คบหาเป็นแฟนกับเซลล์ที่บริษัทฯ อยู่ออฟฟิศเหมือนเรา พี่เค้ากะล่อนนิดๆ เจ้าชู้หน่อยๆ ตามประสาเซลล์นั่นแหละ
หลังจากที่ปอเรียนจบ เค้าก็มาทำงานที่โรงงาน เรายังเล่าให้ปอฟังว่า เราชอบพี่แซนมากเลย เค้าน่ารักอ่ะ ชอบ ผญ หน้าตาแบบนี เค้าตอบกลับมาว่า "งั้นๆ อ่ะ หน้าเหมือนลิงเลย เธอน่ารักกว่าตั้งเยอะ“ ปากก็จัดไป๊ -..-!
เราค่อนข้างสนิทกัน เราจะมีกลุ่มใหญ่ที่ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ เที่ยวด้วยกัน กินด้วยกัน เราก็ชอบอ้อนๆ พี่แซนนะ ก็ชอบพี่เค้านี่นา >.< เป็นแบบนี้อยู่เป็นปีๆ เหมือนกัน เวลาไปทำงาน ปอก็มักจะแวะรับพี่แซนไปด้วย เพราะบ้านพี่แซนเป็นทางผ่านที่จะไปโรงงานพอดี แต่ก็ไม่ได้ไปแค่ 2 ต่อ 2 นะ มีคนอื่นด้วย ขากลับก็เหมือนกัน เค้าก็จะกลับบ้านพร้อมกันบ่อยๆ
เวลาผ่านไปก็นาน 11 ปีแล้วเนอะ ทำงานมาก็หลายปี อายุก็ใกล้เบญจเพสแล้ว แม่ก็เริ่มถาม ว่าเมื่อไหร่ จะแต่งงาน
อืมม เนอะ... เราเองก็ลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย มันกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว ไม่เห็นมีความจำเป็นต้องรีบแต่ง เพราะคิดว่าสุดท้ายแล้วยังไงก็ต้องแต่งอยู่ดี เราสองคนมั่นคงต่อกันมาก เรามั่นใจว่าปอรักเรา และเราก็รักเค้ามากเช่นกัน ไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลัง จะไม่มีวันทำให้เค้าไม่สบายใจ แต่พอแม่พูดก็เริ่มคิด ปรึกษากันบ้างตัวปอเองก็ซื้อบ้านใหม่กับพี่และน้อง และคิดว่า ถ้าเราแต่งงานกันแล้วก็จะไปอยู่บ้านหลังนั้น เราช่วยกันปรับปรุงบ้านของเค้า เราไม่มีเงินทอง ก็ลงแรงเต็มที่ ทาสี หาช่างปูพื้นอะไรก็ว่าไป เริ่มคุยเรื่องงานแต่ง แต่ไม่จริงจังนัก ขำๆ ไปเรื่อยอ่ะ “นี่เค้าจะทำให้ใครมาอยู่น้อ“ เราแหย่ปอ เค้าก็ตบหัวเบาๆ ก็เธอแหละ จะใครล่ะ 555555
เวลาผ่านไปไม่กี่เดือน ปอเริ่มเปลี่ยนไป เวลาโทรหาไม่คุยเป็นชั่วโมงเหมือนเดิม บอกว่าง่วงนอนบ้าง เหนื่อยบ้าง เราก็เริ่มเอะใจแล้ว เพราะผ่านมา 11 ปีไม่เคยเป็นแบบนี้ใจมันก็หวิวๆ คิดว่าเขาต้องมีใครแน่แต่ด้วยความเชื่อใจ (บวกโง่) เลยคิดว่าคงเพ้อเจ้อไปเอง บางทีก็ร้องไห้แบบไม่มีเหตุผล แต่คือใจมันสัมผัสได้ ว่าทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว รู้ตัวเลยว่าตัวเองงอแงมากขึ้น แต่มันเป็นความอึดอัดที่ไม่มีสาเหตุ โคตรทรมานเลย ตอนนั้น
สุดท้ายเรากับปอทะเลาะกันหนักมาก เราโทรคุยกันครึ่งคืน เราอึดอัดไม่รู้เพราะสาเหตุอะไร เรารู้สึกได้ว่าปอเปลี่ยนไป มันทำให้เราชวนปอทะเลาะ จนในที่สุด ปอก็พูดออกมาว่า "เค้ามีคนอื่น" เราไม่เชื่อหูตัวเองอยากจะให้ตัวเองหูฝาดมาก ถามย้ำกลับไปเบาๆ "ว่าอะไรนะ" .... "เค้าพูดว่า...เค้ามีคนอื่น" คือรู้เลยอ่ะ ความรู้สึกที่ว่าเหมือนฟ้าผ่ามันเป็นยังไง คือมันช็อค มันจุก มันแบบ... เจ็บที่อก บอกไม่ถูก เหมือนจะขาดใจตาย ปอรับปากว่า จะเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้น เราจะกลับมารักกันเหมือนเดิม ขอโทษ ... เป็นเพราะตัวเค้าเองที่วางตัวไม่ดีพอ จึงทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น คืนนั้นเราไม่ได้นอน ร้องไห้ทั้งคืน...
เช้าไปทำงาน เราขึ้นรถเมล์ แบบร้องไห้บนรถไม่อายใครละ เสียงในหัวมันก้องอยู่ตลอดเวลา "เค้ามีคนอื่นๆๆๆ" แบบ เอคโค่ก็มา 555555 ทำงานไป ร้องไห้ไป ซับน้ำตาไป ใจสลายสุดๆ ตือแบบ ไม่เคยคิดไง รักแรก และคิดว่าจะเป็นรักสุดท้าย สั่นคลอนซะละ เอาไงดีวะ ทีนี้ ทำไงต่อไปดี??? เชื่อใจดีมั้ย ถ้าเราปล่อยให้ผ่านไป ให้อภัย ทุกอย่างมันจะกลับมาเหมือนเดิมใช่ไหม... มันต้องใช่สิ มันต้องเป็นแบบนั้น
ปอปรับปรุงตัว ดีขึ้น กลับมาเอาใจเรามากกว่าปอคนเดิมอีก (คือปอคนเก่ามีแต่เราที่ต้องเอาใจไง 555) แต่ตอนนี้ ความเชื่อใจมันหายไปซะแล้ว เราโดดงานเพื่อไปเซอร์ไพรส์ปอ [ที่จริงไปจับผิด555] เราอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ บังเอิญเราเคยปรับทุกข์เรื่องนี้กับพี่ที่โรงงานคนนึงฟัง เค้าพูดว่า เค้าไม่รํ้ว่าเป็นใคร แต่เค้าชอบไปร้านกาแฟร้านนึงในการเคหะฯ ประจำ เอาหละสิ... ร้านกาแฟในเคหะมันมีกี่ร้านวะ เดินมันทั่วเคหะเลยละกัน
เราเดินหาร้านหาแฟในการเคหะ คิดว่าส่วนใหญ่คงรู้นะจ๊ะว่าการเคหะแต่ละที่มันกว้างขนาดไหน 5555 นี่ก็เดินค่ะ เดินตากแดดเปรี้ยงๆ สำรวจเคหะทุกซอกทุกมุม ว่ามีร้านกาแฟกี่ร้าน ร้านไหนบ้างที่คนขายเป็นผู้หญิง จะเป็นลมเอาอ่ะ แดดแรงโคตร เดินตั้งแต่บ่าย 2 ถึง 4โมงครึ่ง ก็โทรบอกปอว่ามารับนะ รออยู่หน้าโรงงาน กลับพร้อมกัน ปอก็ทำท่าดีใจนะ ไม่รู้ดีใจจริงหรือแอคติ้งหละ 55
จากที่ไปสำรวจมา กลับมาวิเคราะห์ ร้านต้องสงสัยมีอยู่ 3 ร้าน ก็กลับมาคุยกับพี่ที่ออฟฟิศจ้า แต่ต้องถึงกับเงิบ เพราะพี่ที่ทำงานเค้าพูดอ้อมๆ ให้ฟังว่า ... ไม่ต้องเหนื่อยหาตัวไกลหรอก บางที อาจเป็นคนใกล้ตัวมากกว่าที่เราคิดก็ได้...อาจเป็นคนที่เราคิดไม่ถีงก็ได้นะ...อ้าวว สรุป!! ร้านขายกาแฟ มันเป็นตัวหลอกจร้าาาา นี่ชั้นไปเดินตากแดดร้อนๆ เพื่อ??!! เจ็บใจ!!!
ขอนอนก่อนนาจา...พรุ่งนี้จะต่อให้จบจร้าาาา พิมพ์ในมือถือ ช้าหน่อยๆ
11 ปี ที่มันไม่มีความหมาย....
ทิ้งร้างไปนาน กับการตั้งกระทู้อะไรแบบนี้ หลังจากที่ครังที่แล้ว ตั้งกระทู้เกี่ยวกับอดีตแฟนตัวแสบคนล่าสุด
คราวนี้ขอย้อนกลับไปเล่าถึงแฟนคนแรกในชีวิตบ้างจ้า
ที่จริงไม่ได้คิดกลับไปพูดถึง แต่บังเอิญมีคนอยากฟังไว้เป็นอุทาหรณ์ แล้วก็จะเก็บไว้เตือนความทรงจำตัวเองด้วยนาจา 5555
เรื่องนี้มันเกิดมานานม๊ากกกก เกือบ 10 ปีมาละ แต่มันก็ยังมีความทรงจำที่ยังลางๆ อยู่เนอะ
รักครั้งแรกของเรา เกิดตั้งแต่สมัยเรียน ม.ต้น เป็นคนตรงข้ามบ้าน 5555 แรดเนอะ!!!
ปอ เป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจ ขี้หึง หวง ไม่ให้เรามีเพื่อนผู้ชาย หรือต่อให้สนิทกับเพื่อนผู้หญิงมากไปก็ไม่ได้ ถึงแม้แต่กับคนในครอบครัวก็เถอะ เค้าต้องการเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเราแค่คนเดียว ต้องรายงานตัวตลอดเวลา ไม่ว่าทำอะไนที่ไหน เลิกเรียนต้องถึงบ้านภายใน 1.30 ชม มีตารางเรียนเราทุกเทอม ทำเหมือนเราสวยมากกกก แต่เปล่าเลย 5555 อาจเพราะตอนนั้นยังเด็กมาก แต่เราก็โอเคนะ ไม่รู้สึกอะไร กลับชอบด้วยซ้ำ เพราะรู้สึกเหมือนเค้ารักเรามากไง อึดอัดเล็กน้อย แต่ศรีทนได้ค่ะ!!
ก็คบกันมาเรื่อยๆ เราทะเลาะกันน้อยมาก ตลอดเวลา 11 ปี ทะเลาะกันแรงๆ นี่นับได้แค่ 3 ครั้ง นอกนั้นก็งอนกันงุ้งงิ้งๆ บ้าง เราจะยอมตลอด เพื่อไม่ให้เกิดเรื่อง ไม่ให้ทะเลาะกัน เค้าไม่หวาน ไม่มีดอกไม้ ไม่มีของขวัญ ไม่มีเทศกาลใดๆ สม่ำเสมอม๊ากๆ ส่วนเราก็ทำตัวเหมือนเป็นแม่บ้านฝึกหัดที่ดี กวาดถูบ้าน ซักผ้า ล้างจาน ให้เค้า แค่เราไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันเท่านั้นเอง
ถึงเค้าเอาแต่ใจ เราก็รับได้นะ เพราะมีเรื่องนึงที่เค้าไม่เคยทำเลย คือนอกใจ ซึ่งเราบอกตั้งแต่ต้นว่าเรารับไม่ได้ แล้วตัวเค้าเองก็ไม่ชอบ....ครอบครัวเค้าก็ดีกับเราทุกอย่าง เราก็รักครอบครัวเค้าเช่นกัน
ทุกอย่างกำลังไปได้สวย เราเรียนจบก่อนเค้า 1 ปี เพราะเค้าเรียนวิศวะ ก็จะเรียนมากกว่าเราปีนึงเนอะ เค้าก็ฝากให้เราไปทำงานที่เดียวกับแม่ของเค้า เป็นฝ่ายจัดซื้อ...บริษัทฯ ก็จะมี 2 ที่ เป็นโรงงาน อยู่ชานเมือง กับออฟฟิศ ในกทม ซึ่งเราอยู่ในส่วนออฟฟิศ
ในระหว่างนั้น เราก็รู้จักกับพี่คนนึง ชื่อแซน พี่แซนหน้าคมๆ ตัวเล็กๆ น่ารัก เค้าทำงานอยู่ที่โรงงาน เป็นแผนก QC เรายกมือไหว้เค้าทุกครั้งที่เจอ เค้าอยู่มาซักพัก เค้าก็คบหาเป็นแฟนกับเซลล์ที่บริษัทฯ อยู่ออฟฟิศเหมือนเรา พี่เค้ากะล่อนนิดๆ เจ้าชู้หน่อยๆ ตามประสาเซลล์นั่นแหละ
หลังจากที่ปอเรียนจบ เค้าก็มาทำงานที่โรงงาน เรายังเล่าให้ปอฟังว่า เราชอบพี่แซนมากเลย เค้าน่ารักอ่ะ ชอบ ผญ หน้าตาแบบนี เค้าตอบกลับมาว่า "งั้นๆ อ่ะ หน้าเหมือนลิงเลย เธอน่ารักกว่าตั้งเยอะ“ ปากก็จัดไป๊ -..-!
เราค่อนข้างสนิทกัน เราจะมีกลุ่มใหญ่ที่ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ เที่ยวด้วยกัน กินด้วยกัน เราก็ชอบอ้อนๆ พี่แซนนะ ก็ชอบพี่เค้านี่นา >.< เป็นแบบนี้อยู่เป็นปีๆ เหมือนกัน เวลาไปทำงาน ปอก็มักจะแวะรับพี่แซนไปด้วย เพราะบ้านพี่แซนเป็นทางผ่านที่จะไปโรงงานพอดี แต่ก็ไม่ได้ไปแค่ 2 ต่อ 2 นะ มีคนอื่นด้วย ขากลับก็เหมือนกัน เค้าก็จะกลับบ้านพร้อมกันบ่อยๆ
เวลาผ่านไปก็นาน 11 ปีแล้วเนอะ ทำงานมาก็หลายปี อายุก็ใกล้เบญจเพสแล้ว แม่ก็เริ่มถาม ว่าเมื่อไหร่ จะแต่งงาน
อืมม เนอะ... เราเองก็ลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย มันกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว ไม่เห็นมีความจำเป็นต้องรีบแต่ง เพราะคิดว่าสุดท้ายแล้วยังไงก็ต้องแต่งอยู่ดี เราสองคนมั่นคงต่อกันมาก เรามั่นใจว่าปอรักเรา และเราก็รักเค้ามากเช่นกัน ไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลัง จะไม่มีวันทำให้เค้าไม่สบายใจ แต่พอแม่พูดก็เริ่มคิด ปรึกษากันบ้างตัวปอเองก็ซื้อบ้านใหม่กับพี่และน้อง และคิดว่า ถ้าเราแต่งงานกันแล้วก็จะไปอยู่บ้านหลังนั้น เราช่วยกันปรับปรุงบ้านของเค้า เราไม่มีเงินทอง ก็ลงแรงเต็มที่ ทาสี หาช่างปูพื้นอะไรก็ว่าไป เริ่มคุยเรื่องงานแต่ง แต่ไม่จริงจังนัก ขำๆ ไปเรื่อยอ่ะ “นี่เค้าจะทำให้ใครมาอยู่น้อ“ เราแหย่ปอ เค้าก็ตบหัวเบาๆ ก็เธอแหละ จะใครล่ะ 555555
เวลาผ่านไปไม่กี่เดือน ปอเริ่มเปลี่ยนไป เวลาโทรหาไม่คุยเป็นชั่วโมงเหมือนเดิม บอกว่าง่วงนอนบ้าง เหนื่อยบ้าง เราก็เริ่มเอะใจแล้ว เพราะผ่านมา 11 ปีไม่เคยเป็นแบบนี้ใจมันก็หวิวๆ คิดว่าเขาต้องมีใครแน่แต่ด้วยความเชื่อใจ (บวกโง่) เลยคิดว่าคงเพ้อเจ้อไปเอง บางทีก็ร้องไห้แบบไม่มีเหตุผล แต่คือใจมันสัมผัสได้ ว่าทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว รู้ตัวเลยว่าตัวเองงอแงมากขึ้น แต่มันเป็นความอึดอัดที่ไม่มีสาเหตุ โคตรทรมานเลย ตอนนั้น
สุดท้ายเรากับปอทะเลาะกันหนักมาก เราโทรคุยกันครึ่งคืน เราอึดอัดไม่รู้เพราะสาเหตุอะไร เรารู้สึกได้ว่าปอเปลี่ยนไป มันทำให้เราชวนปอทะเลาะ จนในที่สุด ปอก็พูดออกมาว่า "เค้ามีคนอื่น" เราไม่เชื่อหูตัวเองอยากจะให้ตัวเองหูฝาดมาก ถามย้ำกลับไปเบาๆ "ว่าอะไรนะ" .... "เค้าพูดว่า...เค้ามีคนอื่น" คือรู้เลยอ่ะ ความรู้สึกที่ว่าเหมือนฟ้าผ่ามันเป็นยังไง คือมันช็อค มันจุก มันแบบ... เจ็บที่อก บอกไม่ถูก เหมือนจะขาดใจตาย ปอรับปากว่า จะเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้น เราจะกลับมารักกันเหมือนเดิม ขอโทษ ... เป็นเพราะตัวเค้าเองที่วางตัวไม่ดีพอ จึงทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น คืนนั้นเราไม่ได้นอน ร้องไห้ทั้งคืน...
เช้าไปทำงาน เราขึ้นรถเมล์ แบบร้องไห้บนรถไม่อายใครละ เสียงในหัวมันก้องอยู่ตลอดเวลา "เค้ามีคนอื่นๆๆๆ" แบบ เอคโค่ก็มา 555555 ทำงานไป ร้องไห้ไป ซับน้ำตาไป ใจสลายสุดๆ ตือแบบ ไม่เคยคิดไง รักแรก และคิดว่าจะเป็นรักสุดท้าย สั่นคลอนซะละ เอาไงดีวะ ทีนี้ ทำไงต่อไปดี??? เชื่อใจดีมั้ย ถ้าเราปล่อยให้ผ่านไป ให้อภัย ทุกอย่างมันจะกลับมาเหมือนเดิมใช่ไหม... มันต้องใช่สิ มันต้องเป็นแบบนั้น
ปอปรับปรุงตัว ดีขึ้น กลับมาเอาใจเรามากกว่าปอคนเดิมอีก (คือปอคนเก่ามีแต่เราที่ต้องเอาใจไง 555) แต่ตอนนี้ ความเชื่อใจมันหายไปซะแล้ว เราโดดงานเพื่อไปเซอร์ไพรส์ปอ [ที่จริงไปจับผิด555] เราอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ บังเอิญเราเคยปรับทุกข์เรื่องนี้กับพี่ที่โรงงานคนนึงฟัง เค้าพูดว่า เค้าไม่รํ้ว่าเป็นใคร แต่เค้าชอบไปร้านกาแฟร้านนึงในการเคหะฯ ประจำ เอาหละสิ... ร้านกาแฟในเคหะมันมีกี่ร้านวะ เดินมันทั่วเคหะเลยละกัน
เราเดินหาร้านหาแฟในการเคหะ คิดว่าส่วนใหญ่คงรู้นะจ๊ะว่าการเคหะแต่ละที่มันกว้างขนาดไหน 5555 นี่ก็เดินค่ะ เดินตากแดดเปรี้ยงๆ สำรวจเคหะทุกซอกทุกมุม ว่ามีร้านกาแฟกี่ร้าน ร้านไหนบ้างที่คนขายเป็นผู้หญิง จะเป็นลมเอาอ่ะ แดดแรงโคตร เดินตั้งแต่บ่าย 2 ถึง 4โมงครึ่ง ก็โทรบอกปอว่ามารับนะ รออยู่หน้าโรงงาน กลับพร้อมกัน ปอก็ทำท่าดีใจนะ ไม่รู้ดีใจจริงหรือแอคติ้งหละ 55
จากที่ไปสำรวจมา กลับมาวิเคราะห์ ร้านต้องสงสัยมีอยู่ 3 ร้าน ก็กลับมาคุยกับพี่ที่ออฟฟิศจ้า แต่ต้องถึงกับเงิบ เพราะพี่ที่ทำงานเค้าพูดอ้อมๆ ให้ฟังว่า ... ไม่ต้องเหนื่อยหาตัวไกลหรอก บางที อาจเป็นคนใกล้ตัวมากกว่าที่เราคิดก็ได้...อาจเป็นคนที่เราคิดไม่ถีงก็ได้นะ...อ้าวว สรุป!! ร้านขายกาแฟ มันเป็นตัวหลอกจร้าาาา นี่ชั้นไปเดินตากแดดร้อนๆ เพื่อ??!! เจ็บใจ!!!
ขอนอนก่อนนาจา...พรุ่งนี้จะต่อให้จบจร้าาาา พิมพ์ในมือถือ ช้าหน่อยๆ