ขอคนที่รักคบกันเป็นแฟนแล้วเขาไม่คบแล้วผมพาลใส่เขา

คือผมเป็นผู้ชายคนนึงครับที่เหมือนกันคนทุกคนที่รักใครก็อยากจะลองคบกันจริงๆจังๆบ้าง ผมกับเธอคุยกันมา 2 ปีกว่าๆแล้วครับเราเจอกันผ่านเฟสบุ๊คซึ่งผมทักเธอไปในวันที่ผมอกหักจากแฟนเก่าที่ทิ้งผมไปมีใหม่แล้วผมก็เจอเธอผมจึงทักไปเราคุยกันดีมากครับเรานิสัยบ้าๆเหมือนกันแล้วเราก็คุยกันมาสักพักเราก็เกิดทะเลาะกันเพราะผมไม่อยากที่จะมีความรักผมจึงบอกกับเธอว่า อย่ามายุ่งกับผมเลย ไปจากผมส่ะ ซึ่งเธอก็บอกกับผมว่า ที่หลังอย่าทำให้รู้สึกดีแล้วตีจากมันไม่สนุก ซึ่งผมตกใจมากไม่คิดว่าเธอจะคิดแบบเดียวกับผม พอผมบอกผมรักเธอไปแต่มัรไม่ทันแล้วเพราะเธอบล็อคผมแล้ว โชคดีที่ตอนนั้นผมมีเปิดเขาเลยโทรไปง้อในวันต่อมาแต่เธอไม่ค่อยจะเหมือนเดิมเพราะเธออาจโกดผมยู แล่วเราก็คุยกันมาเรื่อยๆเราทะเลาะบ่อยครับเป็นเพราะผมเองที่งี่เง่าแต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันเราก็ง้อกันครับ แล้วมาถึงช่วงกลางๆปีแรกผมขอเธอเป็นแฟนแรก เธอว่าผมล้อเล่น ผมก็เลยว่าใช่ล้อเล่น(ผมไม่ได้ล้อเล่น) แล้วเราก็ดีกันมานานจนมาช่วงนึ่งที่เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นแรงขึเนจนเราห่างเหินกันไป (ผมลืมบอกไปว่าตอนผมโทรไปง้อผมได้ซื้อกุหลาบต้นเล็กๆมาเพื่อที่จะให้เธอใรวัรวาเลนไทล์ของปีหน้า ผมดูแลมันเองรดน้ำมันเองจนมันโตและบานสวยมากๆด้วยตัวผมเอง) ต่อมาเราผมได้ค้นประวัตอเฟสของเธอแล้วรู้ว่าบ้านของเธออยู่ไท่ไกลจากผมเท่าไหร่ ประมาณ 13 กิโล ผมได้หารูปที่เธอถ่ายที่หน้าบ้านเธอและหาบ้านเลขที่และหมู่ หลังจากเลิกเรียนผมจะเติมน้ำมันรถและขับหาประมาณ 4 วันผมเจอบ้านของเธอ และตอนปีใหม่ผมได้เอาของขวัญวันปีใหม่ไปให้เธอครับ ซึ่งไปตอนกลางคืนมืดๆเจอพ่อของเธอผมจึงรีบเข้าไปวางไว้ข้างหน้าพ่อของเธอแล้วบอกว่า อะๆๆเอาขวัญมาฝากเธอครับ จากนั้นเธอก็เหมือนจะดีใจยูบ้างแต่ผมก็ยังคงไม่กล้าที่จะขอเป็นแฟนกับเธอ จะมาวันวาเลนไทล์ผมได้ทีที่จะเอาดอกกุหลาบที่ปลูกไว้ไปให้กับเธอแรกๆก็คิดว่าจะให้แล้วกลับแต่แม่ของเธอใจดีจึงให้ผมนั่งเล่นกับเธอจงถึงเที่ยงคืนของวันใหม่ผมดีใจมากๆที่สุดที่ได้ใกล้คนที่ผมรัก ต่อมาเราได้เรียนจบ(เรายุกันคนล่ะโรงเรียนและอำเภอครับ) เธอจะผิดหวังจากการที่สอบไม่ติดมหาลัยครับแต่ผมค่อยให้กำลังใจเธออยู่เสมอและเราก็ต้องจากกันผมต้องไปทำงานเธอต้องไปเรียนต่อที่รามคำแหงเราเรอ่มไม่เข้าใจกันเราเรอ่มทะเลาะกันมากขึ้นทุกวันจนเราคิดว่าไม่ไหวแล้วเราจึงไม่ได้คุยกันต่อเพราะเธอบล็อคเฟสผมอีกครั้งช่วงแรกผมก็เสียใจครับแต่หลังๆต่อมาผมได้โทรถามแม่ของเธอว่าเธอสบายดีไหมโทรบ่อยๆแม่เธอจงบอกให้โทรไปหาเธอแล้วถามเธอผมจึงทำตามแล้วเราก็กลับมาดีกันอีกครั้ง ผมหึงเธอ หวงเธอ มากขึ้น เราจึงทะเลาะกันบ่อยๆเพราะผมเป็นคนขี้น้อยใจและงี่เง่าใส่เธอซึ่งผมไม่เข้าใจตัวเองเลยครับว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนั้นเราทะเลาะกันมากขึ้นๆผมเริ่มคิดว่าเธอคงจะเบื่อที่ผมเป็นแบบนี้เลยตัดสินใจถามว่ารักผมไหม เธอก็บอกว่าไม่ต้องรู้ ผมถามแบบนี้ยูบ่อยๆ ชวนเธอทะเลาะบ่อยๆและผมเริ่มร้องไห้ เธอเริ่มไม่เหมือรเดิมจากที่เคยเป็นคนที่บ้าๆกลับกลายเป็นคนที่เย็นชา ผมเริ่มจะคิดว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของผมไปแล้ว ผมจึงบอกรักเธอบ่อยๆจนคิดว่าเธอเป็นแฟนผมแล้วแต่มันไม่ใช่เราเริ่มไม่ค่อยคุยกันเพราะเธอต้องตั้งใจอ่านหนังสือ ตัวผมเองเริ่มขี้น้อยใจมากขึ้น ปกติแล้วผมไม่ได้ขี้น้อยใจเลย จนต่อมาเราก็ทะเลาะกันเรื่องเดิมๆเพราะผมเอง ถ้าจะเล่าหมดคงมากกว่านี้แน่ครับส่วนมากผมเองที่เป็นคนผิดและคิดได้ตอนที่ทำลงไปแล้ว...... เมื่อวันที่ 22/05/60 เธอกลับมาบ้านเพราะปิดเทอม ก่อนที่ผมจะขอเธอเป็นแฟนครั้งนี้เราทะเลาะกันก่อนครับก่อนหน้านี้ 2 วัน ผมได้นั่งทำใจนานมากก่อนที่จะขอเธอเป็นแฟนต่อหน้าเธอแต่ผมโดนปฏิเสธจึงก้มหน้าเดินออกมาจากบ้านของเธอ เราไก้คุยกันผ่านเฟสเธอมาขอโทดผม 2 วันแต่ผมกลับพูดจาคนที่แพ้แล้วผมพาลใส่เธอผมถามว่าทำไมเธอไม่รักผมแล้วที่ผ่านมามันคืออะไรทำไมต้องเป็นผมที่โดนแบบนี้ทำไม่ต้องทำกันแบบนี้ ตามแบบที่คนอกหักได้ระบายกันออกมา แล้วพอผมคิดได้ว่าเป็นเพื่อนกันคงดีกว่าเธอคงไม่อยากที่จะรักเราแบบนั้น ผมจึงขอโทดกับเธอและง้อเธอเหมือนทุกที จนตอนนี้เธอไม่ตอบผมเลย เป็นกันบ้างไหมครับมันควบคุมตัวเองไม่ได้เลยและจิตใจตัวเองหรือเป็นแค่ผมคนเดียที่พาลแบบนี้ ผมคุมตัวเองไม่ได้เลยครับ ผมเสียใจ