รักอย่างเดียวกินไม่ได้ ตัดใจดีไหม ใช้คำพูดยังไง?

เราคบอยู่กับคนหนึ่ง ทำงานเงินเดือนเล็กๆ ส่วนเราอาศัยและทำงานอยู่ตปท.เงินเดือนมากกว่าหลายเท่ามากๆ แรกๆเรารักที่เค้าเข้ากับเราได้ และเรารับเค้าได้ ทุกอย่างสวยงามและคิดเลยว่ามันคือรักแท้ แม้จะพบกันปีล่ะครั้งสองครั้ง ซึ่งแต่ล่ะรอบก็หลายวัน ระยะทางไม่ใช่อุปสรรคของเราจริงๆ แต่พอคิดไปถึงอนาคต เหมือนมันเห็นถึงสัจธรรมความจริงว่า รักอย่างเดียวมันกินไม่ได้ เราเป็นฝ่ายหญิง เราต้องขวนขวายวางแผนอนาคตที่จะทำให้ได้อยู่ด้วยกันในต่างแดน ซึ่งเค้าก็ทำงานเก็บเงิน แต่ก็ไม่ได้ดูก้าวหน้าขึ้น พอเราคิดเยอะ เริ่มมองเห็นความจริงขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกมันเลยเริ่มลดลงมา เหมือนเราไม่อยากสู้แล้ว ช่วงแรกๆใจสู้มาก คงเพราะรักมาก แต่พอมองเห็นอนาคตริบหรี่ ความรู้สึกเลยถอย มันเหมือนเส้นบางๆระหว่างเห็นแก่ตัว กับ รักตัวเอง บอกตรงๆว่าเราไม่อยากขวนขวายคนเดียว ชีวิตทุกวันนี้มันก็เหนื่อยมากแล้ว เราอยากมีความรักที่ไม่ถึงกับต้องหรูหรา แต่ก็ไม่อยากลำบาก เลยยุติโครงการอนาคตร่วมกันที่วางไว้ และอยากตัดใจบอกเลิกเค้า แต่มันทำยากมาก เรายังทักหากันทุกวัน แต่คุยน้อยมาก เราพยายามออกห่าง พยายามตัดใจ ทั้งที่ในใจก็ยังคงรู้สึกดี เราเองไม่ได้มีใคร เป็นคนไม่เจ้าชู้ ซื่อสัตย์กับคนรัก ไม่ใช่ว่าเจอใครใหม่แล้วอยากเลิกแน่นอน
..เวลาผ่านพ้นไปหลายเดือน เราไม่กล้าบอกเลิกเค้าซะที ในใจคิด เค้าไม่ได้ผิดอะไร เค้าเป็นคนดี ไม่เจ้าชู้  และไม่มีเรื่องยืมเงินทองเกี่ยวข้อง เพียงแต่เราคงไม่มีอนาคตร่วมกันเท่านั้น เพราะรักอย่างเดียวมันกินไม่ได้จริงๆ แต่เราจะบอกเค้ายังไง เราไม่กล้าพอจริงๆ...

**โล่งนิดนึง ได้ระบายออกไปบ้าง..