สวัสดีดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ที่มาตั้งเพราะเหงา อยากระบายความรู้สึกที่มีอยู่ ซึ่งพูดกับใครไม่ได้
๏ เข้าเรื่องเลยนะคะ เราอายุ 23 ปีละ คบกับแฟนปัจจุบันมาเกือบ 3 ปีละ ตอนแรก เราคุยกะเพื่อนของเค้า แต่คนนั้นก็เลิกกึนไป เราก็ทักไปถาม ตามประสา ทักไปถามกับเพื่อนของเค้าซึ่งเป็นคนที่คบอยู่ปัจจุบันนี่แหร่ะคะ ถามว่าคนรั้นเป็นไง มีแฟนใหม่ยัง อะไรประมานนี้ แต่เราก็คุยกันทุกวัน ตอนแรกก็ว่าว่าคุยเล่นๆค่ะ คุยไปคุยมารักกันซะงั้น ตอนนั้นเราเรียน มหาลัย ปี 2 ก็อยู่หอกับเพื่อน เค้าก็ไปมาหาสู่เราปกติ ดูหนัง กินข้าวอะไรบ้าง ช่วงนั้นมีความสุขนะ เหมือนช่วงแรกๆอ่ะ ตื่นเต้น นานๆเจอที เพราะเราก็อยู่หอกับเพื่อน พอปี 3 เราก็ย้ายหอไปอยู่คนเดียว แล้วเค้าก็มาอยู่ด้วย เราไม่ได้บังคับให้เค้ามานะ เค้ามาเอง.มาอยู่ ตอนนั้นก็เรียนด้วยกันทั้งคู่ มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ ตามใจทุกอย่าง จนเราได้ใจ คิดว่ารักกันแหร่ะ เค้าก็เป็นคนแรกที่มาทำแบบนี้กับเรา เราก็คบกันมาเรื่อยๆ แต่เค้าเป็นคนติดเพื่อนมากๆ เวลาเค้าอยู่กับเพื่อน เรานิ่แทบไม่มีตัวตน นิสัยเป็นคนโลกส่วนตัวสูง พูดน้อย แต่เวลาอยู่ด้วยกันเขาเป็นคนน่ารักคนนึงเลย เรารักกันมาก (รึป่าวนะ) เค้าออกมาอยู่กับเราเลยนะ บ้านก็ไม่ยอมกลับ ทั้งที่อยู่ใกล้ๆหอพัก ช่วงนั้นตัวติดกันเป็นปลาท่องโก๋ค่ะ เค้ามาทำให้มันเป็นกิจวัตรประจำวัน เลิกเรียนมา ก็เจอกัน หากินข้าว แล้วกลับมาห้อง อย่างงี้ เราแทบไม่เคยห่างกันเลย แต่มีช่วงนึง เค้าคงเบื่อมั้ง แม่เค้ามา เค้าโกหกว่าจะไปนอนกับแม่ แล้วหลังจากนั้น เราก็ติดต่อเค้าไม่ได้ เค้าหายไปเลย ปิดเครื่อง ปิดอะไรหนีไป ตอนนั้นงง มากค่ะ ไม่ได้ทะเลาะอะไรเลยนะคะ เราก็วิ่งตามหาเค้า ตามหอเพื่อน บ้านเพื่อน ทุกที่ๆเค้าเคยไป ไปถามเพื่อนเค้า เค้าก็ช่วยกันโกหก ตอนนั้นทุกข์มากค่ะ ยอมรับทุกข์สุดๆ เรียนก็ไม่เป็นอันเรียน ไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ไหนกับใคร โกหกว่าจะกลับบ้านทำไมไม่กลับ เราร้อนรนมาก ดึกดื่นแค่ไหน ก็ตามหาคนเดียว นอนไม่หลับ กินข้าวไม่ได้ จนน้ำหนักลง 1 อาทิตย์เต็มๆ จนเราเหนื่อย เราเลยเลิกตาม เลิกทุกอย่าง.อยู่เฉยๆเขาก็ติดต่อกลับมาเอง ว่ามารับหน่อย อยู่ร้านเกมส์ ร้านประจำแถวบ้าน เราได้ยินแบบนั้น เลิกเรียนเรารีบไปเลยค่ะ ไปนั่งกินข้าวร้านประจำด้วยกัน ทั้งกินทั้งร้องไห้ ไม่พูดอะไรนะ จุกอกมั้ง หลังจากวันนั้นไป เค้าดีขึ้นมากๆเลยนะ เขาดูแลเทคเเคร์เราไม่ยอมไปไหน เราบอกไปหาเพื่อนบ้างก็ได้ มาอยู่แบบนี้เดี่ยวเบื่อ เค้าก็ไม่ยอมไป ก็ใช้ชีวิตปกติมา
แต่ดีได้ไม่นาน เค้าก็ทำตัวมีปัญหา ไม่ยอมเข้าเรียน หนีไปกะเพื่อนให้เข้าเรียนแต่ไม่เคยเข้า จนโดนไล่ออกจากโรงเรียน เค้าก็มานอนอยู่ห้องเฉยๆ เราก็มาเรียน เค้าอยู่ห้องบ้างไปบ้านเพื่อนบ้าง เราก็ไม่ว่า แต่เราจะทะเลาะกันเรื่องนี้เป็นประจำ คือเรื่องที่เค้าชอบออกไปหาเพื่อนตอนดึกๆ แล้วทิ้งเราไว้คนเดียวทุกวัน ตีสอง ตีสาม ค่อยจะกลับมา ก็ทะเลาะกันเรื้อรังรุนแรงมาเรื่อยๆ เพราะเค้าไม่ยอมปรับเลย เราก็ได้แต่ภาวนาว่าเค้าคงคิดได้ บางครั้งทะเลากันนี่ลงไม้ลงมือกันนะ แบบเราก็คิดว่าเห้อออ มีรักทำไมเหนื่อยจัง ความผิดก็วนเวียนอยู่เรื่องเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาทุกวัน เค้าเป็นคนนิสัยค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยพูด เข้าใจยาก เวลาจะทำอะไร จะเอาแต่ตัวเอง.ถ้าเค้าจะไปไหน เค้าจะไปเลย ปิดเครื่องปิดการติดต่อ กลับมาค่อยรูว่าไปไหน เรารอเราก็โกรธธรรมดาแหร่ะ ชอบโกหกด้วย เล็กๆน้อยๆก็โกหก เขาอ้างว่าทำเพื่อให้เราสบายใจ เราก็เออ ได้ขึ้นชื่อว่าโกหก มันไม่มีทางสบายใจหรอก แต่นิสัยเสียอย่างนึงของเราคือ เป็นคนค่อนข้างตรงเวลามาก เช่น เขาไปหาเพื่อน บอกจะกลับตี 1 งี้ ถ้าเลยตี 1 มา นี่เอาล้ะ ปากหมาด้วย ด่ายันบรรพบุรุษ พยายามแก้อยู่ แต่เค้ารู้ทั้งรู้นะ ว่าถ้ากลับผิดเวลาจะเป็นไง เขาก็ทำตลอดแล้วมาขอโทษ แล้วลงเอย ด้วยคำว่า ให้อภัย มาตลอดสุขบ้างทุกข์บ้างปะปนกันไป แต่ทุกข์มี % ที่เยอะกว่า เขาก็ทำนิสัยติดเพื่อนมาตลอด เราก็เออ เริ่มปลง ตามเหมือนเดิม แต่ไม่จิกเท่าแต่ก่อน
ต่อมาช่วงปิดเทอม เรา-2 คนไปทำงานกับแม่ของเค้า ลำบากมากๆเลยนะ แต่โคตรมีความสุข เหมือนช่วยกันทำงาน แบบลำบากก็ลำบากด้วยกัน ก็โอเค แต่เราต้องแยกกัน เพราะเราต้องกลับมาเรียน เขาก็กลับมาพักกะเรา ได้เดือนกว่า.ไม่อยากไทำงานร้องไห้ เราก็ปลอบว่าเดี่ยวได้เจอกัน เค้าก็ไปตอนห่างนี่ทะเลาะกันหนักมาก ทะเลาะทุกวัน จนเหนื่อย เค้าเลยกลับมา ตอนนี้เราอยู่ปี 4 เราเริ่มฝึกงาน เสาร์-อาทิตย์ทำงาน เราไม่มีเวลาเจอกันเลย ฝึกงานเสร็จ เราก็ทำงานๆๆ.จากนั้นก็ย้ายจาก ตจว.เข้ามาอยู่ กรุงเทพฯ ช่วงนี้ล่ะ เริ่มละ เค้าเปลี่ยนไปมากๆ ตั้งแต่วันแรกที่มา เค้าไม่เคยโทรหาหรือ ถามอะไรเราเลย เหสก็ไม่ค่อยตอบ นานๆตอบที เรา
ยิ่งคิดมามาอยู่คนเดียว ร้องไห้
ทุกวัน แบบอยู่ไม่ไหวละ อยากกลับละ ไปเคลียร์ไปอะไร แล้วก็มาสะดุดมากคำนึงที่เค้าพูด ว่าถึงกลับมา ก็ไม่เจอเค้าหรอก เค้าบอก เค้าไม่เคยมีความสุขเลย ใช้ชีวิตแบบฝืนมาตลอด อยากเป็นอิสระ อยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง.ไม่อยากให้ใครมายุ่งวุ่นวาย มาบ่น มาตาม ให้โทรหาแบบนี้ อยากลองใช้ชีวิตของตัวเอง.คือเจ็บมาก เราก็จิกแหร่ะ ว่าทำไมไม่เคบโทรหา ทำอะไร ไปไหน กะใคร แต่เวลาเค้าไปไหนเค้าก็ปิดหนีไปเลยนะ เราก็ตามๆกับเพื่อนเค้าญาติเค้าบ้าง จนคนอื่นเค้ารับคาญเราอ่ะ เหนื่อยมาก เสียใจมาก
ควรหยุด หรือไปต่อ
#ห่างแปปเดียวนิสันเค้าเปลี่ยนมากกกกก
ขอโทษที่ตลอดระยะเวลาเกือบ 3 ปีที่คบกันมา ทำให้เทออึดอัดไม่มีความสุขในวันนี้เทอบอก อยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง โดยไม่มีเรา
๏ เข้าเรื่องเลยนะคะ เราอายุ 23 ปีละ คบกับแฟนปัจจุบันมาเกือบ 3 ปีละ ตอนแรก เราคุยกะเพื่อนของเค้า แต่คนนั้นก็เลิกกึนไป เราก็ทักไปถาม ตามประสา ทักไปถามกับเพื่อนของเค้าซึ่งเป็นคนที่คบอยู่ปัจจุบันนี่แหร่ะคะ ถามว่าคนรั้นเป็นไง มีแฟนใหม่ยัง อะไรประมานนี้ แต่เราก็คุยกันทุกวัน ตอนแรกก็ว่าว่าคุยเล่นๆค่ะ คุยไปคุยมารักกันซะงั้น ตอนนั้นเราเรียน มหาลัย ปี 2 ก็อยู่หอกับเพื่อน เค้าก็ไปมาหาสู่เราปกติ ดูหนัง กินข้าวอะไรบ้าง ช่วงนั้นมีความสุขนะ เหมือนช่วงแรกๆอ่ะ ตื่นเต้น นานๆเจอที เพราะเราก็อยู่หอกับเพื่อน พอปี 3 เราก็ย้ายหอไปอยู่คนเดียว แล้วเค้าก็มาอยู่ด้วย เราไม่ได้บังคับให้เค้ามานะ เค้ามาเอง.มาอยู่ ตอนนั้นก็เรียนด้วยกันทั้งคู่ มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ ตามใจทุกอย่าง จนเราได้ใจ คิดว่ารักกันแหร่ะ เค้าก็เป็นคนแรกที่มาทำแบบนี้กับเรา เราก็คบกันมาเรื่อยๆ แต่เค้าเป็นคนติดเพื่อนมากๆ เวลาเค้าอยู่กับเพื่อน เรานิ่แทบไม่มีตัวตน นิสัยเป็นคนโลกส่วนตัวสูง พูดน้อย แต่เวลาอยู่ด้วยกันเขาเป็นคนน่ารักคนนึงเลย เรารักกันมาก (รึป่าวนะ) เค้าออกมาอยู่กับเราเลยนะ บ้านก็ไม่ยอมกลับ ทั้งที่อยู่ใกล้ๆหอพัก ช่วงนั้นตัวติดกันเป็นปลาท่องโก๋ค่ะ เค้ามาทำให้มันเป็นกิจวัตรประจำวัน เลิกเรียนมา ก็เจอกัน หากินข้าว แล้วกลับมาห้อง อย่างงี้ เราแทบไม่เคยห่างกันเลย แต่มีช่วงนึง เค้าคงเบื่อมั้ง แม่เค้ามา เค้าโกหกว่าจะไปนอนกับแม่ แล้วหลังจากนั้น เราก็ติดต่อเค้าไม่ได้ เค้าหายไปเลย ปิดเครื่อง ปิดอะไรหนีไป ตอนนั้นงง มากค่ะ ไม่ได้ทะเลาะอะไรเลยนะคะ เราก็วิ่งตามหาเค้า ตามหอเพื่อน บ้านเพื่อน ทุกที่ๆเค้าเคยไป ไปถามเพื่อนเค้า เค้าก็ช่วยกันโกหก ตอนนั้นทุกข์มากค่ะ ยอมรับทุกข์สุดๆ เรียนก็ไม่เป็นอันเรียน ไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ไหนกับใคร โกหกว่าจะกลับบ้านทำไมไม่กลับ เราร้อนรนมาก ดึกดื่นแค่ไหน ก็ตามหาคนเดียว นอนไม่หลับ กินข้าวไม่ได้ จนน้ำหนักลง 1 อาทิตย์เต็มๆ จนเราเหนื่อย เราเลยเลิกตาม เลิกทุกอย่าง.อยู่เฉยๆเขาก็ติดต่อกลับมาเอง ว่ามารับหน่อย อยู่ร้านเกมส์ ร้านประจำแถวบ้าน เราได้ยินแบบนั้น เลิกเรียนเรารีบไปเลยค่ะ ไปนั่งกินข้าวร้านประจำด้วยกัน ทั้งกินทั้งร้องไห้ ไม่พูดอะไรนะ จุกอกมั้ง หลังจากวันนั้นไป เค้าดีขึ้นมากๆเลยนะ เขาดูแลเทคเเคร์เราไม่ยอมไปไหน เราบอกไปหาเพื่อนบ้างก็ได้ มาอยู่แบบนี้เดี่ยวเบื่อ เค้าก็ไม่ยอมไป ก็ใช้ชีวิตปกติมา
แต่ดีได้ไม่นาน เค้าก็ทำตัวมีปัญหา ไม่ยอมเข้าเรียน หนีไปกะเพื่อนให้เข้าเรียนแต่ไม่เคยเข้า จนโดนไล่ออกจากโรงเรียน เค้าก็มานอนอยู่ห้องเฉยๆ เราก็มาเรียน เค้าอยู่ห้องบ้างไปบ้านเพื่อนบ้าง เราก็ไม่ว่า แต่เราจะทะเลาะกันเรื่องนี้เป็นประจำ คือเรื่องที่เค้าชอบออกไปหาเพื่อนตอนดึกๆ แล้วทิ้งเราไว้คนเดียวทุกวัน ตีสอง ตีสาม ค่อยจะกลับมา ก็ทะเลาะกันเรื้อรังรุนแรงมาเรื่อยๆ เพราะเค้าไม่ยอมปรับเลย เราก็ได้แต่ภาวนาว่าเค้าคงคิดได้ บางครั้งทะเลากันนี่ลงไม้ลงมือกันนะ แบบเราก็คิดว่าเห้อออ มีรักทำไมเหนื่อยจัง ความผิดก็วนเวียนอยู่เรื่องเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาทุกวัน เค้าเป็นคนนิสัยค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยพูด เข้าใจยาก เวลาจะทำอะไร จะเอาแต่ตัวเอง.ถ้าเค้าจะไปไหน เค้าจะไปเลย ปิดเครื่องปิดการติดต่อ กลับมาค่อยรูว่าไปไหน เรารอเราก็โกรธธรรมดาแหร่ะ ชอบโกหกด้วย เล็กๆน้อยๆก็โกหก เขาอ้างว่าทำเพื่อให้เราสบายใจ เราก็เออ ได้ขึ้นชื่อว่าโกหก มันไม่มีทางสบายใจหรอก แต่นิสัยเสียอย่างนึงของเราคือ เป็นคนค่อนข้างตรงเวลามาก เช่น เขาไปหาเพื่อน บอกจะกลับตี 1 งี้ ถ้าเลยตี 1 มา นี่เอาล้ะ ปากหมาด้วย ด่ายันบรรพบุรุษ พยายามแก้อยู่ แต่เค้ารู้ทั้งรู้นะ ว่าถ้ากลับผิดเวลาจะเป็นไง เขาก็ทำตลอดแล้วมาขอโทษ แล้วลงเอย ด้วยคำว่า ให้อภัย มาตลอดสุขบ้างทุกข์บ้างปะปนกันไป แต่ทุกข์มี % ที่เยอะกว่า เขาก็ทำนิสัยติดเพื่อนมาตลอด เราก็เออ เริ่มปลง ตามเหมือนเดิม แต่ไม่จิกเท่าแต่ก่อน
ต่อมาช่วงปิดเทอม เรา-2 คนไปทำงานกับแม่ของเค้า ลำบากมากๆเลยนะ แต่โคตรมีความสุข เหมือนช่วยกันทำงาน แบบลำบากก็ลำบากด้วยกัน ก็โอเค แต่เราต้องแยกกัน เพราะเราต้องกลับมาเรียน เขาก็กลับมาพักกะเรา ได้เดือนกว่า.ไม่อยากไทำงานร้องไห้ เราก็ปลอบว่าเดี่ยวได้เจอกัน เค้าก็ไปตอนห่างนี่ทะเลาะกันหนักมาก ทะเลาะทุกวัน จนเหนื่อย เค้าเลยกลับมา ตอนนี้เราอยู่ปี 4 เราเริ่มฝึกงาน เสาร์-อาทิตย์ทำงาน เราไม่มีเวลาเจอกันเลย ฝึกงานเสร็จ เราก็ทำงานๆๆ.จากนั้นก็ย้ายจาก ตจว.เข้ามาอยู่ กรุงเทพฯ ช่วงนี้ล่ะ เริ่มละ เค้าเปลี่ยนไปมากๆ ตั้งแต่วันแรกที่มา เค้าไม่เคยโทรหาหรือ ถามอะไรเราเลย เหสก็ไม่ค่อยตอบ นานๆตอบที เรา
ควรหยุด หรือไปต่อ
#ห่างแปปเดียวนิสันเค้าเปลี่ยนมากกกกก