ผมเป็นคนที่คุยไม่เก่ง ค่อนข้างเรียบร้อย เป็นคนที่เชื่อคำพูดของพ่อและแม่ บอกว่าสิ่งไหนดีก็ทำ สิ่งไหนไม่ดีก็ไม่ทำ
ตั้งใจเรียน ทำแต่ความดี เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ กินแต่เบียร์ครับ ก็ไม่รู้ว่าแบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าคนดี แต่ผมก็เป็นคนแบบนี้จริงๆ
บางคนอาจจะว่าผมเป็นคนน่าเบื่อก็ได้
ถ้าถามว่าเมื่อก่อน เป็นยังไง ผมก็ใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอด อยากดูหนังก็ไป อยากกินข้าวก็ไปคนเดียว
ไม่รู้หรอกว่าความรักเป็นยังไง ก็อยู่ได้เรื่อยมา
จนถึงวัยทำงาน เพื่อนๆ ต่างก็มีครอบครัว และก็เริ่มห่างไปทุกที ผมก็ยังมีความสุขดี
อยู่ได้เรื่อยๆ มา มีเพื่อนร่วมงานที่ดี ก็คุยกันหยอกกันทำงานจนไม่ได้คิดถึงเรื่องที่จะมีแฟนหรืออะไร
จนผมได้มาเจอกับเหตุการณ์ ที่ผมลื่นล้มในห้องน้ำ แล้วคิดว่าถ้ามีใครอยู่ด้วยหรือคอยเป็นห่วงเราก็คงดี ก็พยามยามลุกด้วยตัวเองแล้วไปซื้อยาเอง ทายาเอง ตอนนั้นน้ำตาก็ไหลไป ช่างสมเพศตัวเองจริงๆครับ
มีบางวันผมขับรถมอไซด์ล้ม ผมก็ต้องพยามลุกขึ้นเอง ก็ยังดีครับที่มีชาวบ้านแถวนั้นเห็นมาช่วยพยุง สุดท้ายผมก็กลับมาห้องพัก ก็ต้องหายาทาเอง หาข้าวกินเอง เอารถมอไซด์ไปซ่อมเอง จูงไปบางทีก็ร้องไห้ไป คิดว่าถ้ามีใครอยู่ด้วยสักคนคงดี คงมีคนให้คอยโทรบอก ว่าเราเกิดอะไรขึ้น ถามว่าทำไมไม่โทรบอกพ่อกับแม่ ก็โทรบอกนะครับ แต่ท่านก็อยู่ไกลเพราะผมมาทำงานต่างจังหวัด สุดท้ายแล้วก็ต้องช่วยเหลือตัวเองให้ได้
ผมแค่อยากร้องไห้ อยากเจอคนที่คอยฟังความทุกข์ใจ อยากเจอคนที่ฟังตอนเราเล่าเรื่องราวที่มีความสุขเท่านั้นครับ ดูแลกัน ห่วงใยกัน ก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหน ยังไงก็ขอพื้นที่ให้ได้ระบายความทุกข์ใจหน่อยนะครับ อย่างน้อยผมก็รู้สึกดีขึ้น
ผมเป็น แต่ผมอยากเจอรักแท้ อยากเจอคนที่แก่เฒ่าไปด้วยกันจริงๆครับ
ตั้งใจเรียน ทำแต่ความดี เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ กินแต่เบียร์ครับ ก็ไม่รู้ว่าแบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าคนดี แต่ผมก็เป็นคนแบบนี้จริงๆ
บางคนอาจจะว่าผมเป็นคนน่าเบื่อก็ได้
ถ้าถามว่าเมื่อก่อน เป็นยังไง ผมก็ใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอด อยากดูหนังก็ไป อยากกินข้าวก็ไปคนเดียว
ไม่รู้หรอกว่าความรักเป็นยังไง ก็อยู่ได้เรื่อยมา
จนถึงวัยทำงาน เพื่อนๆ ต่างก็มีครอบครัว และก็เริ่มห่างไปทุกที ผมก็ยังมีความสุขดี
อยู่ได้เรื่อยๆ มา มีเพื่อนร่วมงานที่ดี ก็คุยกันหยอกกันทำงานจนไม่ได้คิดถึงเรื่องที่จะมีแฟนหรืออะไร
จนผมได้มาเจอกับเหตุการณ์ ที่ผมลื่นล้มในห้องน้ำ แล้วคิดว่าถ้ามีใครอยู่ด้วยหรือคอยเป็นห่วงเราก็คงดี ก็พยามยามลุกด้วยตัวเองแล้วไปซื้อยาเอง ทายาเอง ตอนนั้นน้ำตาก็ไหลไป ช่างสมเพศตัวเองจริงๆครับ
มีบางวันผมขับรถมอไซด์ล้ม ผมก็ต้องพยามลุกขึ้นเอง ก็ยังดีครับที่มีชาวบ้านแถวนั้นเห็นมาช่วยพยุง สุดท้ายผมก็กลับมาห้องพัก ก็ต้องหายาทาเอง หาข้าวกินเอง เอารถมอไซด์ไปซ่อมเอง จูงไปบางทีก็ร้องไห้ไป คิดว่าถ้ามีใครอยู่ด้วยสักคนคงดี คงมีคนให้คอยโทรบอก ว่าเราเกิดอะไรขึ้น ถามว่าทำไมไม่โทรบอกพ่อกับแม่ ก็โทรบอกนะครับ แต่ท่านก็อยู่ไกลเพราะผมมาทำงานต่างจังหวัด สุดท้ายแล้วก็ต้องช่วยเหลือตัวเองให้ได้
ผมแค่อยากร้องไห้ อยากเจอคนที่คอยฟังความทุกข์ใจ อยากเจอคนที่ฟังตอนเราเล่าเรื่องราวที่มีความสุขเท่านั้นครับ ดูแลกัน ห่วงใยกัน ก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหน ยังไงก็ขอพื้นที่ให้ได้ระบายความทุกข์ใจหน่อยนะครับ อย่างน้อยผมก็รู้สึกดีขึ้น