ควรรอหรือพอดี

สวัสดีค่ะ เราเพิ่งเลิกกับแฟน ผ่านมาสักพักแล้วก็ยังทำใจไม่ได้ เริ่มมาจากเราชื่อบีมเราไม่เคยเปิดใจรับใครเลยไม่มีผู้ชายคนไหนเคยได้ใจเราเลย คุยอาทิตย์สองอาทิตย์เราเบื่อเราเลิกคุย ไม่มีความรักไม่มีผูกพันธ์ เค้าเป็นคนแรกของใจ เค้าทักมาก่อนเค้าไม่ได้จริงจังกับเราตั้งแต่แรก เค้าแค่อยากเอาชนะคนที่เราคุยอยู่แล้วเค้าก็ชนะ เราหลงรักทุกอย่างของเค้า รู้ว่าเค้าไม่จริงจังก็ยังเลือกรักเค้า เราร้องไห้เราให้ใจให้ทุกอย่างตั้งแต่ก่อนจะคบ ก่อนจะคบกันเราซื้อกำไรหินคนขายบอกเกี่ยวกับความรัก เราขอให้เค้าเลือกเรา วันนึงเค้าก็เลือกเราจริงๆและเราก็เลือกเค้า เค้าเข้ามาเติมเต็มทุกสิ่งทุกอย่างให้เรา ทำให้ยิ้มทำให้หัวเราะทำให้ร้องไห้เป็นความสุขที่สุดในชีวิตเราเป็นผู้ชายคนแรกที่เรารัก เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ่อยไปหาเค้าบ่อยๆเจอกันรักกัน เค้าให้อภัยเราทุกครั้งที่เราทำผิด เค้าเลือกจะกอดเราทุกครั้งที่ทำเค้าเสียใจ พอมาอยู่ด้วยกัน เราอยู่กับแม้สองคนมาตลอด และช่วงนั้นแม่เราได้ไปสวีเดนถาวร เราเลยให้เค้ามาอยู่ด้วยกัน เราอยู่ด้วยกันทุกวัน ไปไหนไปกันไม่เคยห่างสักวินาทีเลยด้วยซ้ำ ยิ่งนับวันเรากับเค้ายิ่งไม่เข้าใจกัน เราพูดกับเค้าด้วยคำพุดแรงๆบ่อยขึ้นโมโหบ่อยขึ้นโพสเรียกร้องความสนใจบ่อยขึ้น ไม่ใช่เพราะเราหมดรัก แต่เราต้องการความรักมากขึ้นซึ่งเค้าคงไม่เข้าใจ เรานั่งเล่นกับหมาก่อนออกไปวื้อของกินกับเค้า อยู่ดีๆกำไรเส้นนั้นก็ขาดโดยที่มันไม่ควรขาด วันนึงเราเข้าใจผิดเราขอเลิกด่าแรงๆไล่เค้าไป กลับถึงบ้านเค้าเลือกเก้บของเพื่อที่จะไปจริงๆ กลับเป้นเราที่อยู่ไม่ได้ ขอร้องให้เค้าอยู่ เราพุดทุกคำที่เราเคยพูดกับเค้า รำคาญ เบื่อ และคำสุดท้ายที่เจ้บที่สุด เค้าบอกเค้าไม่ได้รักเราเหมือนเดิมมันน้อยลง เราเจ็บมากจากที่กอดเค้าไว้เลยหยุดกอดแล้วหันหลังให้ เค้าเข้ามาจูบหน้าผากแล้วบอกว่าเราไม่เลิกกันหรอก เดี๋ยวเค้าก้กลับมา ผ่านมาสองวันเค้าหายไปเราเลยถามคำถามเค้าไป เราขอร้องให้เค้าอยู่ เค้าบอกให้เราหยุดทักเค้า เราไม่หยุด ประโยคสุดท้ายที่เค้าส่งมาคือ วันนึงเราจะเข้าใจว่าที่เค้าทำไปเพื่อตัวเรา วันนึงเราอาจจะวนมาเจอกันอีกครั้ง โชคดีบาย แล้วเค้าก็บล๊อค 6 เดือนที่คบกันมา 8 เดือนที่รู้จัก สำหรับบางคนอาจจะไม่นาน แต่สำหรับเราเค้าคือทั้งชีวิต เราพยายามทักหาเค้าแต่เค้าก้บล๊อคเราทุกทาง ผู้ชายคนแรกของใจ เราเข้าใจอารมณ์ของคนที่อยากตายเลย ทรมานมากไม่กินไม่นอน หลับลงก้ฝันถึงเค้า ชีวิตวนเวียนอยู่แค่นี้ ที่ยังทนมีชีวิตอยุ่ แค่หวังว่าสักวันเค้าจะกลับมา เราไม่เคยร้องไห้กับพ่อกับแม่ เหมือนมันเป็นช่วที่แม่เราไปสวีเดนพอดี เค้าเหมือนทิ้งให้เรามีชีวิตคนเดียว ลำบากคนเดียว ขาดกำลังใจ เราใช้ชีวิตแบบร้องไห้ทุกวันทำงารก็ร้องตื่นนอนก่อนนอนก็ร้องไห้ จนเราทนไม่ไหวโทรไปหาพ่อหาแม่บอกไม่ไหวแล้ว เราเข้าใจว่าผู้ชายคนเดียวหาใหม่ได้ แต่คนแรกที่รักคนแรกที่ฝันอะไรร่วมกันไว้คนแรกของใจ คนแรกที่อยากให้เป็นคนสุดท้าย เราจะผ่านไปได้ยังไงกัน เราคิดไว้ตลอดทุกวันว่า สักวันเค้าอาจจะกลับมาถึงแม้ไม่มีวันนั้นก็ตาม