ทิ้งเสียนั่นแหละ กลับจะเป็นประโยชน์(พระสูตร)

ภิกษุทั้งหลาย !
สิ่งใด ไม่ใช่ของเธอ, สิ่งนั้น เธอจงละมันเสีย;
สิ่งนั้น อันเธอละเสียแล้ว
จักเป็นไปเพื่อประโยชน์และความสุขแก่เธอ.
ภิกษุทั้งหลาย ! อะไรเล่า ที่ไม่ใช่ของเธอ ?
ภิกษุทั้งหลาย ! จักษุ ไม่ใช่ของเธอ เธอจงละ
มันเสีย; จักษุนั้น อันเธอละเสียแล้ว จักเป็นไปเพื่อ
ประโยชน์และความสุขแก่เธอ
(ในกรณีแห่ง โสตะ ฆานะ ชิวหา กายะ และ มโน
ก็ได้ตรัสต่อไปด้วยข้อความอย่างเดียวกัน).
ภิกษุทั้งหลาย ! เปรียบเหมือน อะไรๆ ใน
แคว้นนี้ ที่เป็นหญ้า เป็นไม้ เป็นกิ่งไม้ เป็นใบไม้ ที่คนเขา
ขนไปทิ้ง หรือ เผาเสีย หรือทำตามปัจจัย; พวกเธอรู้สึก
อย่างนี้บ้างหรือไม่ว่า คนเขาขนเราไป หรือเผาเรา หรือ
ทำแก่เราตามปัจจัยของเขา ?
“ไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย พระเจ้าข้า !”.

เพราะเหตุไรเล่า ?
“ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ! เพราะเหตุว่า ความรู้สึกว่าตัวตน
(อตฺตา) ของตน (อตฺตนิยา) ของข้าพระองค์ไม่มีในสิ่งเหล่านั้น
พระเจ้าข้า !”.
ภิกษุทั้งหลาย ! ฉันใดก็ฉันนั้น :
จักษุ...โสตะ...ฆานะ...ชิวหา...กายะ...มโน ไม่ใช่ของเธอ
เธอจงละมันเสีย
สิ่งเหล่านั้น อันเธอละเสียแล้ว
จักเป็นไปเพื่อประโยชน์และความสุขแก่เธอ แล.
สฬา. สํ. ๑๘/๑๖๑/๒๑๙.