EP1.
เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าต่อกันมา และได้ฟังจากรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งตอนนั้นได้เข้าเรียนใหม่ๆในมหาวิทยาลัยชื่อดัง ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา เขตสาธรซึ่งที่นี่เป็นสถานศึกษาที่เปิดมานานร่วม100ปี เปลี่ยนแปลงชื่อมาแล้วก็หลายครั้ง ทั้งเคยเป็นโรงเรียนสตรี การช่างรวมไปถึงการเป็นโรงพยาบาลชั่วคราวในช่วงสงครามโลก แน่นอนที่นี่เก่าแก่ เมื่อมีสถานที่เก่าแก่แบบนี้มันมักจะมีเรื่องราวต่างๆเล่าต่อๆกันมา หนึ่งนี้นั้นคงไม่พ้นเรื่องลี้ลับ เรื่องแรกที่จะเล่าให้ฟังต่อไปนี้คือเรื่องที่เข้าไปครั้งแรกและได้รับฟังจากรุ่นพี่
....ใครกันเดินลากเท้าและใครในลิฟท์สีชมพู ....
เรื่องมีอยู่ว่าอาคารหลังนี้อยู่ด้านในและท้ายสุดของมหาลัย มองจากด้านหน้าไม่เห็นแน่นอน ค่อนข้างเก่าและวังเวง สภาพคือเก่ามากแทบเดาไม่ออกว่าทาสีปรับปรุงครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ บวกกับกลิ่นอับชื้นและกลิ่นของขี้แมวโดยรอบบริเวณด้วยยิ่งทำให้แทบไม่อยากเชื่อว่าตึกนี้ยังเป็นที่ใช้งานอยู่หรือไม่ ตึกนี้มีทั้งหมด5ชั้นมีบันได้ทางขึ้นอาคารกว้างๆขดขึ้นไป ราวจับเป็นแบบไม้เสริมแหล็ก ดูๆแล้วเหมือนโรงพยาบาลตามต่างจังหวัด แน่นอนที่ตึกนี้มีลิฟท์ ครั้งหนึ่งก่อนเราได้ฟังเรื่องนี้เราเคยได้ใช้ลิฟท์เล็กๆตัวนี้ ซึ่งตัวอาคาร ทางเดิน ห้องเรียน ห้องน้ำ ทุกอย่างเก่าหมด ยกเว้นลิฟท์ตัวนี้ซึ่งเหมือนจะได้ทำขึ้นมาใหม่ ในตัวลิฟท์เป็นสีชมพูสดใสครึ่งล่าง ส่วนครึ่งบนติดกระจกรอบด้านจนถึงประตู สวยเลยละ มีลิฟท์สวยๆทำให้อุ่นใจกับบรรยากาศขึ้นมาได้.......ด้วยความสงสัยทำไม่จะซ่อมแซมอาคารทั้งทีไม่ทำทั้งอาคารหรืออย่างงบน้อยๆก็ทาสี จึงได้ถามรุ่นพี่ที่สนิทคนหนึ่งจึงได้ฟังเรื่องเล่าของอาคารหลังนี้
ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วจะมีเรียนภาคค่ำจนดึกดื่นในตอนนั้นอาคารเรียนหลังใหญ่ก็ยังไม่มี เด็กๆส่วนมากก็มาเรียนที่อาคารด้านในซึ่งความสว่างของไฟแต่ก่อนก็ไม่ได้มากเท่าทุกวันนี้ ชั้นไหนไม่ได้เรียนก็ปิดไฟหรือชั้นไหนเรียนห้องเดียวห้องอื่นๆก็ปิดไฟไป ระหว่างที่ทำการเรียนอยู่นั้นด้วยความมืดสลัวๆฝนตกปรอยๆอาจารย์ให้นักเรียนนั่งท่องตำรากันเงียบๆโดยที่อาจารย์เดินออกไปพักดื่มน้ำที่ห้องพักครูที่อยู่ห้องแรกของชั้น3 ทุกคนตั้งใจอ่านตำราที่ได้รับมา แต่แล้วก็มีรุ่นพี่หญิงคนหนึ่งได้ยินเสียง..ตึกกกกๆ....ตึกกกๆ เหมือนคนเดินที่หน้าห้องแต่ลงเท้าข้างเดียวที่พื้นดังมากแล้วหายไป สักพักได้ยินเสียงนั้นอีกจากด้านในสุดของชั้นซึ่งเป็นห้องน้ำ กำลังเดินมาที่ห้องเรียน ตึกกกกๆ ตึกกกกๆ ตึกกกกๆ จึงถามเพื่อนๆว่าได้ยินเสียงมั้ย? ซึ่งเพื่อนอีกคนก็ได้ยินแต่ก็แค่พูดว่าสงสัยลุงมากวาดอาคารมั้ง เลยไม่สนใจอะไรอ่านกันต่อ บ่อยครั้งเข้าจึงเกิดความรำคาน พี่คนนั้นจึงเดินออกไปเพื่อจะไปบอกกับลุงว่าให้ทำความสะอาดเบาๆหน่อย เธอจึงเดินตรงไปที่ห้องน้ำ ซึ่งทั้งห้องหญิงและชายที่เปิดไฟไว้ดวงเล็กๆนั้นไม่มีคน เธอจึงหันหลังกลับจะเข้าห้องเรียน พลันกำลังม้วนตัวกลับสายตาของเธอนั้นไปตวัดไปเห็นเงาอะไรบางอย่างซึ่งมีลักษณะคล้ายคนยืนอยู่มุมสุดทางเดินหน้าบันไดที่แทบจะไม่มีแสงไฟส่องถึงแต่จะเป็นคนหรือเงาต้นไม้ล่ะ?เพราะสิ่งที่เห็นคือร่างนั้นไม่มีหัว!!! แสงไฟที่มีเพียงแสงที่ลอดออกมาจากบานเกล็ดจากห้องพักครูเพียงเล็กน้อยนั้นก็ทำให้ยิ่งจินตนาการไปใหญ่มาก ...ไม่ใช่นะ ไม่ใช่นะ...เธอพร่ำบอกกับตัวเองในใจ ร่างนั้นเริ่มขยับหันหลังเดินกระเผกช้าๆต่อไป...ตึกกก ตึกกกก ตึกกก...พร้อมกับหายเข้าไปในลิฟท์ตัวสวยๆนั้นโดยที่ไม่เปิดแม้กระทั่งประตู.........เธอยืนอึ้งกับสิ่งที่เห็นเนื้อตัวสั่นเหงื่อท่วมก่อนที่ขาจะหมดแรงทรุดลงที่พื้นและกรีดร้องสุดชีวิตด้วยความหวาดกลัว กรี๊ดดดดดดดดดดดดด จนทำให้เพื่อนๆทั้งห้องและอาจารย์ต้องวิ่งออกมาดูอย่างแตกตื่นตกใจ ก่อนที่พี่สาวคนนั้นจะตั้งสติได้และเล่าทุกอย่างให้ทุกคนฟัง.........เรื่องนี้ถูกถกเถียงกันมากว่าจริงหรือแต่งมาเพื่อรับน้อง แต่ก็เคยได้ยินเรื่องของอาคารนี้มาจากภารโรงว่ามีอาจารย์ท่านหนึ่ง(ซึ่งตอนนี้เกษียรแล้ว)อยู่ทำงานจนดึกดื่นบอกลุงว่าอย่าปิดลิฟท์จะทำงานให้เสร็จ4ทุ่มมาปิดลิฟท์นะ ลุงก็มารออาจารย์4ทุ่มก็เห็นกำลังปิดไฟด้านบน สงสัยกำลังลงมาแกเลยกวาดๆหน้าลิฟท์รอเผื่อได้รับคำชมว่าขยัน ลุงเล่าว่าพอท่านทำงานเสร็จก็ลงลิฟท์มาซึ่งลิฟท์รอบนี้เป็นลูกษรลง จอดทุกชั้น จนมาถึงชั้นล่าง ติ๊งงงงง ประตูเปิด ภายในว่างเปล่า อ่าวยังไม่ลงนี่ ลิฟท์ขึ้นไปอีกครั้ง ที่ชั้น5 และกำลังลงมาลุงหวังว่ารอบนี้อาจารย์จะลงมาจริงๆกล้าๆกลัวๆกวาดพื้นห่างจากหน้าลิฟท์พอสมควร ติ๊งงงงงงประตูค่อยๆเปิดออกมาจนสุด เฮ้ออออ!!!ลุงถอนหายใจเพราะอาจารย์ลงมาด้วย เลยแกล้งกลบเกลื่อนความกลัว แหม่อาจารย์วันนี้ชุดชมพูสวยนะครับบบบ สวยทั่งคู่เลย อาจารย์ทำหน้างงๆแล้วบอกว่า ลุงอย่ามาพูดเล่นนะ ก็หัวเราะเฮฮาก่อนจะลากันไปและลุงก็ปิดลิฟท์ ปิดอาคารเข้าบ้านพักผ่อน ในตอนเช้าอาจารย์มาทำงานพบลุงจึงเรียกมาคุย ว่าดึกๆดื่นๆพูดเล่นแบบเมื่อวานไม่เอานะ อยู่คนเดียว ลุงทำหน้างง??? ถามกลับว่าอยู่คนเดียวแล้วตอนลงลิฟท์มากับใคร??? ชั้นมาคนเดียวอยู่บนตึกคนเดียว อย่าพูดเล่นอีกนะชั้นกลัว ก็ผมเห็นครูลงมา2คน ผมอยู่ด้านนอก เห็นในกระจกว่ามีผู้หญิงอีกคนชุดสีเหลืองทั้งชุดอยู่ในเงากระจก(ซึ่งลิฟท์ตัวนี้กระจกรอบด้าน จะเห็นเป็นมิติๆลึกๆเข้าไป) ไม่ๆๆๆ ชั้นมาคนเดียวจริงๆๆๆๆไม่พุดแบบนี้อีกนะ ลุงรับปากครับๆๆๆๆสงสัยตาฝาดเพราะง่วง อาจารย์หันหลังจะไปสอน ก็หันวกกลับมาถามลุงอีกว่า ลุง แล้วเขาเดินตามชั้นออกมามั้ย? ลุงบอกไม่ทราบไม่สังเกตว่าใครออกก่อน ก็หันหลังไปจะเก็บไม้กวาดละมาปิดลิฟท์ ทุกวันนี้ยังไม่รุ้เลยว่าใคร ชุดเหลืองๆกากีๆเหมือนชุดโรงพยาบาลสมัยก่อน ลุงทิ้งท้ายไว้แบบนี้ ขนลุกและก็ไม่คิดจะสืบว่าใคร มีจริงมั้ย?ที่อาคารนี้
มหาวิทยาลัยสยอง(เรื่องเล่าจากรุ่นพี่)
เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าต่อกันมา และได้ฟังจากรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งตอนนั้นได้เข้าเรียนใหม่ๆในมหาวิทยาลัยชื่อดัง ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา เขตสาธรซึ่งที่นี่เป็นสถานศึกษาที่เปิดมานานร่วม100ปี เปลี่ยนแปลงชื่อมาแล้วก็หลายครั้ง ทั้งเคยเป็นโรงเรียนสตรี การช่างรวมไปถึงการเป็นโรงพยาบาลชั่วคราวในช่วงสงครามโลก แน่นอนที่นี่เก่าแก่ เมื่อมีสถานที่เก่าแก่แบบนี้มันมักจะมีเรื่องราวต่างๆเล่าต่อๆกันมา หนึ่งนี้นั้นคงไม่พ้นเรื่องลี้ลับ เรื่องแรกที่จะเล่าให้ฟังต่อไปนี้คือเรื่องที่เข้าไปครั้งแรกและได้รับฟังจากรุ่นพี่
....ใครกันเดินลากเท้าและใครในลิฟท์สีชมพู ....
เรื่องมีอยู่ว่าอาคารหลังนี้อยู่ด้านในและท้ายสุดของมหาลัย มองจากด้านหน้าไม่เห็นแน่นอน ค่อนข้างเก่าและวังเวง สภาพคือเก่ามากแทบเดาไม่ออกว่าทาสีปรับปรุงครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ บวกกับกลิ่นอับชื้นและกลิ่นของขี้แมวโดยรอบบริเวณด้วยยิ่งทำให้แทบไม่อยากเชื่อว่าตึกนี้ยังเป็นที่ใช้งานอยู่หรือไม่ ตึกนี้มีทั้งหมด5ชั้นมีบันได้ทางขึ้นอาคารกว้างๆขดขึ้นไป ราวจับเป็นแบบไม้เสริมแหล็ก ดูๆแล้วเหมือนโรงพยาบาลตามต่างจังหวัด แน่นอนที่ตึกนี้มีลิฟท์ ครั้งหนึ่งก่อนเราได้ฟังเรื่องนี้เราเคยได้ใช้ลิฟท์เล็กๆตัวนี้ ซึ่งตัวอาคาร ทางเดิน ห้องเรียน ห้องน้ำ ทุกอย่างเก่าหมด ยกเว้นลิฟท์ตัวนี้ซึ่งเหมือนจะได้ทำขึ้นมาใหม่ ในตัวลิฟท์เป็นสีชมพูสดใสครึ่งล่าง ส่วนครึ่งบนติดกระจกรอบด้านจนถึงประตู สวยเลยละ มีลิฟท์สวยๆทำให้อุ่นใจกับบรรยากาศขึ้นมาได้.......ด้วยความสงสัยทำไม่จะซ่อมแซมอาคารทั้งทีไม่ทำทั้งอาคารหรืออย่างงบน้อยๆก็ทาสี จึงได้ถามรุ่นพี่ที่สนิทคนหนึ่งจึงได้ฟังเรื่องเล่าของอาคารหลังนี้
ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วจะมีเรียนภาคค่ำจนดึกดื่นในตอนนั้นอาคารเรียนหลังใหญ่ก็ยังไม่มี เด็กๆส่วนมากก็มาเรียนที่อาคารด้านในซึ่งความสว่างของไฟแต่ก่อนก็ไม่ได้มากเท่าทุกวันนี้ ชั้นไหนไม่ได้เรียนก็ปิดไฟหรือชั้นไหนเรียนห้องเดียวห้องอื่นๆก็ปิดไฟไป ระหว่างที่ทำการเรียนอยู่นั้นด้วยความมืดสลัวๆฝนตกปรอยๆอาจารย์ให้นักเรียนนั่งท่องตำรากันเงียบๆโดยที่อาจารย์เดินออกไปพักดื่มน้ำที่ห้องพักครูที่อยู่ห้องแรกของชั้น3 ทุกคนตั้งใจอ่านตำราที่ได้รับมา แต่แล้วก็มีรุ่นพี่หญิงคนหนึ่งได้ยินเสียง..ตึกกกกๆ....ตึกกกๆ เหมือนคนเดินที่หน้าห้องแต่ลงเท้าข้างเดียวที่พื้นดังมากแล้วหายไป สักพักได้ยินเสียงนั้นอีกจากด้านในสุดของชั้นซึ่งเป็นห้องน้ำ กำลังเดินมาที่ห้องเรียน ตึกกกกๆ ตึกกกกๆ ตึกกกกๆ จึงถามเพื่อนๆว่าได้ยินเสียงมั้ย? ซึ่งเพื่อนอีกคนก็ได้ยินแต่ก็แค่พูดว่าสงสัยลุงมากวาดอาคารมั้ง เลยไม่สนใจอะไรอ่านกันต่อ บ่อยครั้งเข้าจึงเกิดความรำคาน พี่คนนั้นจึงเดินออกไปเพื่อจะไปบอกกับลุงว่าให้ทำความสะอาดเบาๆหน่อย เธอจึงเดินตรงไปที่ห้องน้ำ ซึ่งทั้งห้องหญิงและชายที่เปิดไฟไว้ดวงเล็กๆนั้นไม่มีคน เธอจึงหันหลังกลับจะเข้าห้องเรียน พลันกำลังม้วนตัวกลับสายตาของเธอนั้นไปตวัดไปเห็นเงาอะไรบางอย่างซึ่งมีลักษณะคล้ายคนยืนอยู่มุมสุดทางเดินหน้าบันไดที่แทบจะไม่มีแสงไฟส่องถึงแต่จะเป็นคนหรือเงาต้นไม้ล่ะ?เพราะสิ่งที่เห็นคือร่างนั้นไม่มีหัว!!! แสงไฟที่มีเพียงแสงที่ลอดออกมาจากบานเกล็ดจากห้องพักครูเพียงเล็กน้อยนั้นก็ทำให้ยิ่งจินตนาการไปใหญ่มาก ...ไม่ใช่นะ ไม่ใช่นะ...เธอพร่ำบอกกับตัวเองในใจ ร่างนั้นเริ่มขยับหันหลังเดินกระเผกช้าๆต่อไป...ตึกกก ตึกกกก ตึกกก...พร้อมกับหายเข้าไปในลิฟท์ตัวสวยๆนั้นโดยที่ไม่เปิดแม้กระทั่งประตู.........เธอยืนอึ้งกับสิ่งที่เห็นเนื้อตัวสั่นเหงื่อท่วมก่อนที่ขาจะหมดแรงทรุดลงที่พื้นและกรีดร้องสุดชีวิตด้วยความหวาดกลัว กรี๊ดดดดดดดดดดดดด จนทำให้เพื่อนๆทั้งห้องและอาจารย์ต้องวิ่งออกมาดูอย่างแตกตื่นตกใจ ก่อนที่พี่สาวคนนั้นจะตั้งสติได้และเล่าทุกอย่างให้ทุกคนฟัง.........เรื่องนี้ถูกถกเถียงกันมากว่าจริงหรือแต่งมาเพื่อรับน้อง แต่ก็เคยได้ยินเรื่องของอาคารนี้มาจากภารโรงว่ามีอาจารย์ท่านหนึ่ง(ซึ่งตอนนี้เกษียรแล้ว)อยู่ทำงานจนดึกดื่นบอกลุงว่าอย่าปิดลิฟท์จะทำงานให้เสร็จ4ทุ่มมาปิดลิฟท์นะ ลุงก็มารออาจารย์4ทุ่มก็เห็นกำลังปิดไฟด้านบน สงสัยกำลังลงมาแกเลยกวาดๆหน้าลิฟท์รอเผื่อได้รับคำชมว่าขยัน ลุงเล่าว่าพอท่านทำงานเสร็จก็ลงลิฟท์มาซึ่งลิฟท์รอบนี้เป็นลูกษรลง จอดทุกชั้น จนมาถึงชั้นล่าง ติ๊งงงงง ประตูเปิด ภายในว่างเปล่า อ่าวยังไม่ลงนี่ ลิฟท์ขึ้นไปอีกครั้ง ที่ชั้น5 และกำลังลงมาลุงหวังว่ารอบนี้อาจารย์จะลงมาจริงๆกล้าๆกลัวๆกวาดพื้นห่างจากหน้าลิฟท์พอสมควร ติ๊งงงงงงประตูค่อยๆเปิดออกมาจนสุด เฮ้ออออ!!!ลุงถอนหายใจเพราะอาจารย์ลงมาด้วย เลยแกล้งกลบเกลื่อนความกลัว แหม่อาจารย์วันนี้ชุดชมพูสวยนะครับบบบ สวยทั่งคู่เลย อาจารย์ทำหน้างงๆแล้วบอกว่า ลุงอย่ามาพูดเล่นนะ ก็หัวเราะเฮฮาก่อนจะลากันไปและลุงก็ปิดลิฟท์ ปิดอาคารเข้าบ้านพักผ่อน ในตอนเช้าอาจารย์มาทำงานพบลุงจึงเรียกมาคุย ว่าดึกๆดื่นๆพูดเล่นแบบเมื่อวานไม่เอานะ อยู่คนเดียว ลุงทำหน้างง??? ถามกลับว่าอยู่คนเดียวแล้วตอนลงลิฟท์มากับใคร??? ชั้นมาคนเดียวอยู่บนตึกคนเดียว อย่าพูดเล่นอีกนะชั้นกลัว ก็ผมเห็นครูลงมา2คน ผมอยู่ด้านนอก เห็นในกระจกว่ามีผู้หญิงอีกคนชุดสีเหลืองทั้งชุดอยู่ในเงากระจก(ซึ่งลิฟท์ตัวนี้กระจกรอบด้าน จะเห็นเป็นมิติๆลึกๆเข้าไป) ไม่ๆๆๆ ชั้นมาคนเดียวจริงๆๆๆๆไม่พุดแบบนี้อีกนะ ลุงรับปากครับๆๆๆๆสงสัยตาฝาดเพราะง่วง อาจารย์หันหลังจะไปสอน ก็หันวกกลับมาถามลุงอีกว่า ลุง แล้วเขาเดินตามชั้นออกมามั้ย? ลุงบอกไม่ทราบไม่สังเกตว่าใครออกก่อน ก็หันหลังไปจะเก็บไม้กวาดละมาปิดลิฟท์ ทุกวันนี้ยังไม่รุ้เลยว่าใคร ชุดเหลืองๆกากีๆเหมือนชุดโรงพยาบาลสมัยก่อน ลุงทิ้งท้ายไว้แบบนี้ ขนลุกและก็ไม่คิดจะสืบว่าใคร มีจริงมั้ย?ที่อาคารนี้