ปรัชญาของขงจื้อถูกนำมาประยุกต์ใช้ในระบบการปกครองประเทศของจีน รวมถึงเป็นจารีตอันดีงามตามมาตรฐานของจีนที่ถูกปฏิบัติต่อๆกันมาครับ

ในอีกแง่หนึ่ง ปรัชญาของขงจื้อเข้าถึงได้ง่ายกว่า เข้าใจง่ายกว่า และเรียบง่ายสอดคล้องกับสังคมอันฟอนเฟะของมนุษย์มากกว่าปรัชญาของเล่าจื้อครับผม

ขงจื้อก็ยอมรับเองเมื่อคราวที่เขาไปสนทนาธรรมกับเล่าจื้อ ซึ่งขงจื้อกล่าวเรื่องของโลกและจารีตอันดีงามไปมากมาย แต่เล่าจื้อนิ่งเฉยเสีย จนขงจื้อต้องคำนับลาจากไปอย่างเงียบๆ

พอลูกศิษย์ของขงจื้อถามว่า "ท่านอาจารย์ได้สอนหรือแลกเปลี่ยนอะไรกับเล่าจื้อ" ขงจื้อก็ตอบว่า "เล่าจื้อเป็นผู้บรรลุมรรคขั้นสูงแล้ว คนธรรมดาเช่นข้ายังจะมีสิ่งใดไปบังอาจสอนสั่งเขาได้อีกเล่า"

หนังสือเต๋าเต๋อจิงของเล่าจื้อนั้นล้ำเลิศอย่างมิต้องสงสัย แต่มันก็เต็มไปด้วยปริศนา เข้าใจได้ยาก และเกินกว่าที่นักปกครองจะเอามาใช้ในการปกครองบ้านเมือง ตัวเล่าจื้อเองก็เหมือนไม่ใคร่อยากจะเผยแพร่คำสอนของเขาเท่าไหร่ คงเพราะคิดว่ามันล้ำเลิศและซับซ้อนเกินกว่ามนุษย์ที่ยังยึดติดจะเข้าใจได้ คัมภีร์เต๋าเต๋อจิงก็เขียนขึ้น เพราะได้รับการขอร้องจากนายประตูให้เขาทิ้งอะไรเป็นอนุสรณ์เอาไว้ ก่อนเดินทางไกลออกนอกด่าน

เล่าจื้อจึงเขียนเต๋าเต๋อจิงขึ้นมา โดยใช้เวลาไม่ได้ยาวนานนัก แต่มันก็กลั่นกรองมาจากสิ่งที่เขาบรรลุ และคิดว่าน่าจะเข้าใจง่ายสุดแล้ว แต่มันก็ยังยากต่อการเข้าใจอยู่ดี