ผมกับแฟนเราคบกันมา 2ปี 7เดือน เราอายุ 28ปีเท่ากันครับ
คืนวันที่17 มิถุนายน 2560 เวลาประมาณ ทุ่มหน่อยๆ แฟนผมโทรมา เราคุยกันปกติ แล้วเค้าบอกว่าช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร รู้สึกหงุดหงิดง่าย ไม่ค่อยมีอารมณ์ทำอะไรเลย รู้สึกว่าคนรอบข้างไม่ได้เป็นไปตามที่ตัวเขาคิด เช่น เขารู้สึกขัดใจเวลาคุยกับคนในครอบครัวแล้วคนนั้นแสดงความคิดด้านลบออกมา ส่วนกับผม ช่วงหลังๆเราคุยกันน้อยลง หมายถึง ผมไลน์ไป เขาก็ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง ไม่เหมือนเก่าก่อน เขาบอกว่า เขาอยากคุยเท่าที่เขาอยากคุย ระหว่างที่เราคุยกันก็คุยด้วยเหตุผลนะครับ ไม่มีอารมณ์ดราม่าหรือทะเลาะกันเลย สักพักเขาก็บอกว่า มีเรื่องอยากจะขอผมตรงๆเรื่องนึงคือเขาขอกลับไปใช้ชีวิตของเขาคนเดียวเหมือนเดิม
แล้วเราคุยกันเยอะมากกกกกกต่างคนต่างร้องให้ ในระยะเวลาประมาณ4-5 ชั่วโมงที่คุยกน ขอไม่ลงรายละเอียดเยอะนะครับว่าคุยอะไรกันบ้าง แต่คร่าวๆคือ เขาคิดว่าทัศนคติเรามองไม่ค่อยตรงกัน เราตกลงเป็นแฟนกันเร็วเกินไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ตอนที่ผมขอเขาเป็นแฟน เขาคงขอให้เราเป็นเพื่อนกันก่อน ศึกษากันให้มากกว่านี้ก่อน เรื่องความรักไม่ใช่ที่สุดในชีวิตเขา การกลับไปใช้ชีวิตคนเดียวเขาน่าจะทำได้ เขาจะบอกให้เราเป็นเพื่อนที่หวังดีต่อกันจะดีกว่า เขาว่าบางทีเขารู้สึกสับสนว่านี่คือความรักจริงๆรึเปล่า เขาขอให้ลดความสัมพันธ์ในขณะที่ยังไม่เกลียดกัน เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เขาไม่อยากเลิกกันในวันที่เกลียดกันแล้ว เขาว่าอย่าคิดว่าเขาไม่เสียใจที่บอกเลิก เขาก็เสียใจมากเหมือนกัน (ตั้งแต่คบกันเขาไม่เคยร้องให้เลย แม้แต่ตอนบวช ขั้นตอนขอขมาพ่อแม่ เป็นขั้นตอนที่เศร้าทีสุดเขาแค่เสียงเครือๆแล้ว ฮึบตัวเอง ให้ปกติ ครั้งนี้เขาคงเสียใจมากจริงๆ) ไม่ว่าผมขอให้เขาเปลี่ยนใจยังก็ไม่เปลี่ยน ยืนยันจะไปอย่างเดียว ก่อนวางสายเขาขอว่าพรุ่งนี้ขอเจอ นัดคุยกัน เคลียร์กันจริงๆ จะได้จบกันแบบดีๆ แล้วเขาก็วางสายไป สักพักก็โทรมาอีก เขาบอกว่า ยังไม่อยากวางสาย ยังอยากคุยอีก มันเป็นความสับสน ไม่รู้ว่าเขาคิดถูกหรือผิดที่ทำแบบนี้ คุยกันอีกสักพักก็วาง
ตอนแรกผมปฏิเสธที่จะเจอกัน ผมกลัวตัวเองจะฟูมฟาย ไม่อยากเพิ่มความทรงจำเกี่ยวกับเขาอีก แต่ตอนหลังนึกขึ้นได้ว่ามีเอกสารของเขาที่เขาให้ผมเก็บไว้ เลยต้องเอาไปคืน ผมเลยไลน์นัดเขา10โมง ว่าจะไปหาที่บ้าน ว่าจะเป็นการเจอกันครั้งสุดท้าย เพราะผมคงจะหายไปสักพักเพื่อทำใจ แต่ด้วยความยังอยากให้เขากลับมา แต่ไม่รู้เขาจะกลับมามั้ย ผมก็ไปหารูปตอนที่เรามีความสุขด้วยกัน จนไปเจอคลิปวิดีโออันนึง เป็นคลิปที่เราอัดกันในรถ เป็นคลิปร้องเพลง มีเสียงหัวเราะที่มีความสุขของเขา ผมก็ส่งไปในไลน์ แล้วบอกว่า ไม่รู้ความสุขตอนนั้นจะรั้งให้เธอกลับมา ไม่รู้มันจะทำให้เธอเปลี่ยนใจรึเปล่านะ แต่ขอให้มันได้ผล
คืนนั้นผมก็ไม่ได้นอน มันนอนไม่หลับ ได้งีบเล็กๆ แล้วก็ตื่น ตามประสาคนโดนทิ้งอ่ะนะครับจนถึงตอนเช้า ไม่ง่วง ข้าวไม่ได้กินก็ไม่หิว หมดอารมณ์สุดๆ
เช้า 18 มิถุนายน 2560 8โมงกว่าๆ ผมกำลังอาบน้ำ แต่งตัวไปหาเขา เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น เขาโทรมาบอกว่า เขาขอโทษ ขอกลับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิม เมื่อคืนเขาเครียดกับหลายเรื่องจนเกินไป มีเรื่องในหัวเขาเยอะ ขอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม //ภาพตัดมาที่ผม น้ำตาใหลครับ ดีใจปนเสียใจ บอกเลิกแล้วก็มาขอคืนดี แล้วก็ขับรถไปหาเขาทั้งน้ำตาตลอดทาง ไปถึงบ้านก็สวัสดีพ่อเขา คุยกับเขา เขาบอกตื่นมามันก็รู้สึกเคว้งๆ ขอกลับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิม
วันนั้นจากที่ตั้งใจจะไปเจอกันครั้งสุดท้าย ตั้งใจจะไปทำบุญด้วยกัน ใช้เวลาด้วยกันครั้งสุดท้าย กลายกลับเป็นไปเที่ยวปกติ ไปฟื้นฟูอารมณ์ เราก็คุยกัน ทำตัวปัญญาอ่อนใส่กันเหมือนเดิม ระหว่างนั้นก็คุยกันเรื่องที่บอกเลิกกันเมื่อคืนเคลียร์ใจกัน ว่าเมื่อคืนเขาปักธงในใจว่า อยากตัดเรื่องความรักออกไป แล้วทำหน้าที่บทบาทอื่นๆให้ดีดีกว่า แต่ตอนนี้เขาคิดว่าเขามีสติมากขึ้นแล้วเลยขอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม
สรุปเลิกกัน13ชั่วโมง // ส่วนตัวคิดว่าด้วยนิสัยของเขา เขาคงจะเครียดและมีเป้าหมายบางอย่าง รวมทั้งความกดดันหลายๆอย่างที่ต้องรับผิดชอบหลายชีวิตในครอบครัว เลยทำให้เขาอยากปลดภาระให้เบาลง
ปล. ผมกับแฟนเราเป็นผู้ชายกับผู้ชายครับ
เราเลิกกัน......ทั้งๆที่เรายังรักกัน ใครเคยมีประสบการณ์ตรงนี้บ้างครับ
คืนวันที่17 มิถุนายน 2560 เวลาประมาณ ทุ่มหน่อยๆ แฟนผมโทรมา เราคุยกันปกติ แล้วเค้าบอกว่าช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร รู้สึกหงุดหงิดง่าย ไม่ค่อยมีอารมณ์ทำอะไรเลย รู้สึกว่าคนรอบข้างไม่ได้เป็นไปตามที่ตัวเขาคิด เช่น เขารู้สึกขัดใจเวลาคุยกับคนในครอบครัวแล้วคนนั้นแสดงความคิดด้านลบออกมา ส่วนกับผม ช่วงหลังๆเราคุยกันน้อยลง หมายถึง ผมไลน์ไป เขาก็ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง ไม่เหมือนเก่าก่อน เขาบอกว่า เขาอยากคุยเท่าที่เขาอยากคุย ระหว่างที่เราคุยกันก็คุยด้วยเหตุผลนะครับ ไม่มีอารมณ์ดราม่าหรือทะเลาะกันเลย สักพักเขาก็บอกว่า มีเรื่องอยากจะขอผมตรงๆเรื่องนึงคือเขาขอกลับไปใช้ชีวิตของเขาคนเดียวเหมือนเดิม
แล้วเราคุยกันเยอะมากกกกกกต่างคนต่างร้องให้ ในระยะเวลาประมาณ4-5 ชั่วโมงที่คุยกน ขอไม่ลงรายละเอียดเยอะนะครับว่าคุยอะไรกันบ้าง แต่คร่าวๆคือ เขาคิดว่าทัศนคติเรามองไม่ค่อยตรงกัน เราตกลงเป็นแฟนกันเร็วเกินไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ตอนที่ผมขอเขาเป็นแฟน เขาคงขอให้เราเป็นเพื่อนกันก่อน ศึกษากันให้มากกว่านี้ก่อน เรื่องความรักไม่ใช่ที่สุดในชีวิตเขา การกลับไปใช้ชีวิตคนเดียวเขาน่าจะทำได้ เขาจะบอกให้เราเป็นเพื่อนที่หวังดีต่อกันจะดีกว่า เขาว่าบางทีเขารู้สึกสับสนว่านี่คือความรักจริงๆรึเปล่า เขาขอให้ลดความสัมพันธ์ในขณะที่ยังไม่เกลียดกัน เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เขาไม่อยากเลิกกันในวันที่เกลียดกันแล้ว เขาว่าอย่าคิดว่าเขาไม่เสียใจที่บอกเลิก เขาก็เสียใจมากเหมือนกัน (ตั้งแต่คบกันเขาไม่เคยร้องให้เลย แม้แต่ตอนบวช ขั้นตอนขอขมาพ่อแม่ เป็นขั้นตอนที่เศร้าทีสุดเขาแค่เสียงเครือๆแล้ว ฮึบตัวเอง ให้ปกติ ครั้งนี้เขาคงเสียใจมากจริงๆ) ไม่ว่าผมขอให้เขาเปลี่ยนใจยังก็ไม่เปลี่ยน ยืนยันจะไปอย่างเดียว ก่อนวางสายเขาขอว่าพรุ่งนี้ขอเจอ นัดคุยกัน เคลียร์กันจริงๆ จะได้จบกันแบบดีๆ แล้วเขาก็วางสายไป สักพักก็โทรมาอีก เขาบอกว่า ยังไม่อยากวางสาย ยังอยากคุยอีก มันเป็นความสับสน ไม่รู้ว่าเขาคิดถูกหรือผิดที่ทำแบบนี้ คุยกันอีกสักพักก็วาง
ตอนแรกผมปฏิเสธที่จะเจอกัน ผมกลัวตัวเองจะฟูมฟาย ไม่อยากเพิ่มความทรงจำเกี่ยวกับเขาอีก แต่ตอนหลังนึกขึ้นได้ว่ามีเอกสารของเขาที่เขาให้ผมเก็บไว้ เลยต้องเอาไปคืน ผมเลยไลน์นัดเขา10โมง ว่าจะไปหาที่บ้าน ว่าจะเป็นการเจอกันครั้งสุดท้าย เพราะผมคงจะหายไปสักพักเพื่อทำใจ แต่ด้วยความยังอยากให้เขากลับมา แต่ไม่รู้เขาจะกลับมามั้ย ผมก็ไปหารูปตอนที่เรามีความสุขด้วยกัน จนไปเจอคลิปวิดีโออันนึง เป็นคลิปที่เราอัดกันในรถ เป็นคลิปร้องเพลง มีเสียงหัวเราะที่มีความสุขของเขา ผมก็ส่งไปในไลน์ แล้วบอกว่า ไม่รู้ความสุขตอนนั้นจะรั้งให้เธอกลับมา ไม่รู้มันจะทำให้เธอเปลี่ยนใจรึเปล่านะ แต่ขอให้มันได้ผล
คืนนั้นผมก็ไม่ได้นอน มันนอนไม่หลับ ได้งีบเล็กๆ แล้วก็ตื่น ตามประสาคนโดนทิ้งอ่ะนะครับจนถึงตอนเช้า ไม่ง่วง ข้าวไม่ได้กินก็ไม่หิว หมดอารมณ์สุดๆ
เช้า 18 มิถุนายน 2560 8โมงกว่าๆ ผมกำลังอาบน้ำ แต่งตัวไปหาเขา เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น เขาโทรมาบอกว่า เขาขอโทษ ขอกลับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิม เมื่อคืนเขาเครียดกับหลายเรื่องจนเกินไป มีเรื่องในหัวเขาเยอะ ขอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม //ภาพตัดมาที่ผม น้ำตาใหลครับ ดีใจปนเสียใจ บอกเลิกแล้วก็มาขอคืนดี แล้วก็ขับรถไปหาเขาทั้งน้ำตาตลอดทาง ไปถึงบ้านก็สวัสดีพ่อเขา คุยกับเขา เขาบอกตื่นมามันก็รู้สึกเคว้งๆ ขอกลับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิม
วันนั้นจากที่ตั้งใจจะไปเจอกันครั้งสุดท้าย ตั้งใจจะไปทำบุญด้วยกัน ใช้เวลาด้วยกันครั้งสุดท้าย กลายกลับเป็นไปเที่ยวปกติ ไปฟื้นฟูอารมณ์ เราก็คุยกัน ทำตัวปัญญาอ่อนใส่กันเหมือนเดิม ระหว่างนั้นก็คุยกันเรื่องที่บอกเลิกกันเมื่อคืนเคลียร์ใจกัน ว่าเมื่อคืนเขาปักธงในใจว่า อยากตัดเรื่องความรักออกไป แล้วทำหน้าที่บทบาทอื่นๆให้ดีดีกว่า แต่ตอนนี้เขาคิดว่าเขามีสติมากขึ้นแล้วเลยขอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม
สรุปเลิกกัน13ชั่วโมง // ส่วนตัวคิดว่าด้วยนิสัยของเขา เขาคงจะเครียดและมีเป้าหมายบางอย่าง รวมทั้งความกดดันหลายๆอย่างที่ต้องรับผิดชอบหลายชีวิตในครอบครัว เลยทำให้เขาอยากปลดภาระให้เบาลง
ปล. ผมกับแฟนเราเป็นผู้ชายกับผู้ชายครับ