สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก เขียนผิดถูกประการใดต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
ก่อนอื่นขอแนะนำตัวเองก่อนนะคะ เราชื่อเอ อายุ 26 ปี เป็นทอมค่ะคบผู้หญิงด้วยกัน ยังเรียนอยู่แต่ก็ทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วย
เอกับนิวคบกันมาประมาณสามปีกว่าๆแล้วค่ะ เราอยู่ไกลกันเพราะต่างคนต่างต้องมีภาระหน้าที่ที่ต้องทำ แฟนเอเป็นรุ่นน้องค่ะชื่อนิว ยังเรียนมหาลัยอยู่
ส่วนเอก็ยังเรียนอยู่ค่ะ แต่อยู่ในช่วงฝึกงาน ทำให้เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันนั้นน้อยลงเพราะเอต้องไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด จากเวลาที่ผ่านมาเราอยู่ด้วยกันมาตลอดแทบไม่เคยห่างกันเลย พอต้องมาห่างกัน แฟนเอก็เริ่มงองแงมากขึ้น อ้อนมากขึ้นอยากให้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม แต่ด้วยภาระและหน้าที่ทำให้เราทำแบบนั้นไม่ได้ กลับกลายเป็นถูกมองว่าเราละเลย ไม่ใส่ใจ เปลี่ยนไปไม่เหมือนเมื่อก่อน ทั้งๆที่ในแต่ละวันเราก็ทำงานตลอด ทักไปคุยเวลาว่าง ถึงแม้ว่างไม่ว่างเราก็พยายามหาเวลาเล็กๆน้อยๆทักไปคุยด้วย ด้วยช่วงเวลาที่ทำงานออฟฟิศ งานเยอะ งานน้อย มีมาให้ทำเรื่อยๆ เลิกงานเย็นทุกวัน แล้วจากที่พักกับออฟฟิศอยู่ค่อนข้างไกลกันมากนั่งรถกลับที่พักหลังเลือกงานที่กว่าจะถึงบ้านก็หลายชั่วโมง ในทุกๆวันยอมรับเลยว่าเหนื่อยและเพลียมากๆ แต่เราก็พยายามหาเวลามาคุยกับแฟน ในช่วงเวลากลางคืนยอมอดนอนทั้งๆที่เหนื่อยมากๆเผื่อให้ได้คุยกัน แต่เธอก็ยังนอยด์ น้อยใจ ว่าเราไม่ค่อยสนใจ ไม่ค่อยมีเวลาให้เหมือนเมื่อก่อน จนเราเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไง
และสุดท้ายวันที่เราไม่คาดคิดก็มาถึง นิวบอกเลิกเรา พูดตัดความสัมพันธ์ทุกอย่างแบบไร้เยื่อใย เรายอมรับว่าเสียใจมาก มากกว่ารักทุกๆครั้งที่ผ่านมา เราเฝ้าถามแต่เหตุผลว่าทำไม เพราะอะไร เราทำอะไรผิด ถึงอยู่ๆเธอมาบอกเลิกกัน แต่มันก็พบเพียงความว่างเปล่า เราไม่รู้สาเหตุที่เธอทำแบบนั้น เรายอมรับเลยว่าเสียศูนย์มากๆ รู้สึกเจ็บจนทำอะไรแทบไม่ได้ กิน นอน ไม่ได้อยู่เกือบๆเดือน ได้แต่โทษตัวเองมาตลอดว่าทั้งหมดคงเป็นเพราะเรา เหมือนความรู้สึกเราถูกทำลายจนพังไปหมด จนในใจเหมือนเริ่มสร้างกำแพงขึ้นมาป้องกันความผิดหวังไปแล้ว และเริ่มรู้สึกเข็ดกับความรัก
ผ่านไปเกือบเดือน เราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง มาทำงานร่วมกัน ยอมรับว่าเราเองก็ทำตัวไม่ค่อยถูก ที่ต้องเจอกันซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าต้องทำตัวในสถานะไหน ไม่นานนิวก็เปิดโอกาสให้เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ เราโอเคที่จะกลับมาในสถานะเดิม แต่เวลาผ่านไปทำให้เราได้รู้ว่าการกลับมาคบกันครั้งนี้หลายๆสิ่งหลายๆอย่างมันเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม ทั้งความรู้สึกและการกระทำ เราเองยังรู้สึกรักนิวอยู่นะ แต่ในใจลึกๆ เรามีความกลัว กลัวว่าจะต้องเจ็บอีก มันเหมือนมีกำแพงเข้ามากั้นในใจ ทำให้เราไม่กล้าที่จะทำไม่กล้าแสดงออกว่าเรารักเค้ามากแค่ไหน จนเค้าเองก็พูดอยู่ตลอดว่าเราเปลี่ยนไป จนเราเองไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปเช่นกัน ตอนนี้เราไม่มีความสุขเลยที่ได้กลับมาคบกันเพราะความรู้สึกลึกๆมันกลัวอยู่ตลอดเวลา กลัวที่จะต้องเลิกกันอีก คนรอบข้างที่เราปรึกษาก็บอกให้เราลองถามใจตัวเองดูดีๆว่าถ้าคบแล้วไม่มีความสุขจะทนอยู่ไปทำไม แต่เรากลับได้คำตอบในใจว่าเรายอมเจ็บแต่ขอแค่มีเค้าอยู่ในชีวิตเราก็พอ เพราะเราไม่อยากเสียเค้าไป เรากลัวเราอยู่ไม่ไหวถ้าต้องไม่มีเค้าอยู่ข้างๆ
เรามีอีกเรื่องที่เราเคยบอกแฟนเราไปคือเราป่วย เรามีอาการทางจิต ซึ่งเราได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่องมาโดยตลอด ทั้งทานยาตามที่แพทย์สั่ง และเข้ารับการบำบัดอาการทางจิตทุกครั้งตามที่แพทย์นัด เรายอมรับว่าอาการเหล่านี้ส่งผลกับชีวิตคู่และชีวิตประจำวันของเราเช่นกัน ทั้งทางด้านความคิดและด้านอารมณ์ พอเกิดเรื่องอะไรที่กระทบต่อจิตใจ หรือต้องพบกันเรื่องที่บั่นทอนจิตใจ อาการมันก็จะแย่ลงเป็นบางช่วง เราไม่ได้อยากโทษแฟนหรือโทษใครที่ทำให้เรามีอาการป่วยแบบนี้ แต่เรายอมรับว่าส่วนหนึ่ง อาการของเราก็มีผลมาจากเรื่องเหล่านี้เช่นกัน เราเองเคยพูดให้แฟนเราฟัง เค้าเองก็รับฟังแต่เหมือนจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เราเป็น เค้าก็ได้แต่บอกว่าถ้าเป้นเพราะเค้า เค้าจะเลิกให้จะได้ไม่ต้องมาป่วยนู่นป่วยที่เพราะเค้าอีก มันเป็นคำพูดที่บีบใจเรามาก จริงๆเราต้องการแค่ให้เค้าเข้าใจก็แค่นั้นเอง แต่ก็ไม่เลยกลับกลายเป็นคำพูดประชดเพียงเพราะเค้าต้องการตัดความลำคาญ
เราอยากรู้ว่าเราควรทำอย่างไรต่อไป ใจเรารักเค้านะ แต่เรากลัวเจ็บอีกครั้งถ้าต้องจากกัน เรากลัวว่าถ้าไม่มีเค้าอาการทางใจมันจะกลับมาแย่กว่าเดิม เรารู้สึกว่าเราขาดเค้าไม่ได้ เราอยากมีเค้าอยู่กับเราต่อไป แต่เราไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรที่จะอยู่ด้วยกันโดยที่ไม่ต้องทะเลาะ อยากอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่ต้องมีการประชดประชันกัน อยากให้เค้าเข้าใจเราเหมือนที่เราเข้าใจเค้าบ้าง
ปล.จริงๆเราแค่อึดอัด ไม่รู้จะไปพูดคุยกับใคร เลยแค่อยากมาระบายและถามความคิดเห็นจากมุมมองของหลายๆท่าน
หากแท๊กผิดห้องต้องขออภัยล่วงหน้าด้วยนะคะ พอดีพึ่งเคยสมัครมาเล่นยังคงต้องเรียยนรู้อีกเยอะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ
ควรทำอย่างไรดีกับรักครั้งนี้ดี... รักที่หาคำตอบไม่ได้ซักที
ก่อนอื่นขอแนะนำตัวเองก่อนนะคะ เราชื่อเอ อายุ 26 ปี เป็นทอมค่ะคบผู้หญิงด้วยกัน ยังเรียนอยู่แต่ก็ทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วย
เอกับนิวคบกันมาประมาณสามปีกว่าๆแล้วค่ะ เราอยู่ไกลกันเพราะต่างคนต่างต้องมีภาระหน้าที่ที่ต้องทำ แฟนเอเป็นรุ่นน้องค่ะชื่อนิว ยังเรียนมหาลัยอยู่
ส่วนเอก็ยังเรียนอยู่ค่ะ แต่อยู่ในช่วงฝึกงาน ทำให้เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันนั้นน้อยลงเพราะเอต้องไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด จากเวลาที่ผ่านมาเราอยู่ด้วยกันมาตลอดแทบไม่เคยห่างกันเลย พอต้องมาห่างกัน แฟนเอก็เริ่มงองแงมากขึ้น อ้อนมากขึ้นอยากให้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม แต่ด้วยภาระและหน้าที่ทำให้เราทำแบบนั้นไม่ได้ กลับกลายเป็นถูกมองว่าเราละเลย ไม่ใส่ใจ เปลี่ยนไปไม่เหมือนเมื่อก่อน ทั้งๆที่ในแต่ละวันเราก็ทำงานตลอด ทักไปคุยเวลาว่าง ถึงแม้ว่างไม่ว่างเราก็พยายามหาเวลาเล็กๆน้อยๆทักไปคุยด้วย ด้วยช่วงเวลาที่ทำงานออฟฟิศ งานเยอะ งานน้อย มีมาให้ทำเรื่อยๆ เลิกงานเย็นทุกวัน แล้วจากที่พักกับออฟฟิศอยู่ค่อนข้างไกลกันมากนั่งรถกลับที่พักหลังเลือกงานที่กว่าจะถึงบ้านก็หลายชั่วโมง ในทุกๆวันยอมรับเลยว่าเหนื่อยและเพลียมากๆ แต่เราก็พยายามหาเวลามาคุยกับแฟน ในช่วงเวลากลางคืนยอมอดนอนทั้งๆที่เหนื่อยมากๆเผื่อให้ได้คุยกัน แต่เธอก็ยังนอยด์ น้อยใจ ว่าเราไม่ค่อยสนใจ ไม่ค่อยมีเวลาให้เหมือนเมื่อก่อน จนเราเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไง
และสุดท้ายวันที่เราไม่คาดคิดก็มาถึง นิวบอกเลิกเรา พูดตัดความสัมพันธ์ทุกอย่างแบบไร้เยื่อใย เรายอมรับว่าเสียใจมาก มากกว่ารักทุกๆครั้งที่ผ่านมา เราเฝ้าถามแต่เหตุผลว่าทำไม เพราะอะไร เราทำอะไรผิด ถึงอยู่ๆเธอมาบอกเลิกกัน แต่มันก็พบเพียงความว่างเปล่า เราไม่รู้สาเหตุที่เธอทำแบบนั้น เรายอมรับเลยว่าเสียศูนย์มากๆ รู้สึกเจ็บจนทำอะไรแทบไม่ได้ กิน นอน ไม่ได้อยู่เกือบๆเดือน ได้แต่โทษตัวเองมาตลอดว่าทั้งหมดคงเป็นเพราะเรา เหมือนความรู้สึกเราถูกทำลายจนพังไปหมด จนในใจเหมือนเริ่มสร้างกำแพงขึ้นมาป้องกันความผิดหวังไปแล้ว และเริ่มรู้สึกเข็ดกับความรัก
ผ่านไปเกือบเดือน เราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง มาทำงานร่วมกัน ยอมรับว่าเราเองก็ทำตัวไม่ค่อยถูก ที่ต้องเจอกันซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าต้องทำตัวในสถานะไหน ไม่นานนิวก็เปิดโอกาสให้เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ เราโอเคที่จะกลับมาในสถานะเดิม แต่เวลาผ่านไปทำให้เราได้รู้ว่าการกลับมาคบกันครั้งนี้หลายๆสิ่งหลายๆอย่างมันเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม ทั้งความรู้สึกและการกระทำ เราเองยังรู้สึกรักนิวอยู่นะ แต่ในใจลึกๆ เรามีความกลัว กลัวว่าจะต้องเจ็บอีก มันเหมือนมีกำแพงเข้ามากั้นในใจ ทำให้เราไม่กล้าที่จะทำไม่กล้าแสดงออกว่าเรารักเค้ามากแค่ไหน จนเค้าเองก็พูดอยู่ตลอดว่าเราเปลี่ยนไป จนเราเองไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปเช่นกัน ตอนนี้เราไม่มีความสุขเลยที่ได้กลับมาคบกันเพราะความรู้สึกลึกๆมันกลัวอยู่ตลอดเวลา กลัวที่จะต้องเลิกกันอีก คนรอบข้างที่เราปรึกษาก็บอกให้เราลองถามใจตัวเองดูดีๆว่าถ้าคบแล้วไม่มีความสุขจะทนอยู่ไปทำไม แต่เรากลับได้คำตอบในใจว่าเรายอมเจ็บแต่ขอแค่มีเค้าอยู่ในชีวิตเราก็พอ เพราะเราไม่อยากเสียเค้าไป เรากลัวเราอยู่ไม่ไหวถ้าต้องไม่มีเค้าอยู่ข้างๆ
เรามีอีกเรื่องที่เราเคยบอกแฟนเราไปคือเราป่วย เรามีอาการทางจิต ซึ่งเราได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่องมาโดยตลอด ทั้งทานยาตามที่แพทย์สั่ง และเข้ารับการบำบัดอาการทางจิตทุกครั้งตามที่แพทย์นัด เรายอมรับว่าอาการเหล่านี้ส่งผลกับชีวิตคู่และชีวิตประจำวันของเราเช่นกัน ทั้งทางด้านความคิดและด้านอารมณ์ พอเกิดเรื่องอะไรที่กระทบต่อจิตใจ หรือต้องพบกันเรื่องที่บั่นทอนจิตใจ อาการมันก็จะแย่ลงเป็นบางช่วง เราไม่ได้อยากโทษแฟนหรือโทษใครที่ทำให้เรามีอาการป่วยแบบนี้ แต่เรายอมรับว่าส่วนหนึ่ง อาการของเราก็มีผลมาจากเรื่องเหล่านี้เช่นกัน เราเองเคยพูดให้แฟนเราฟัง เค้าเองก็รับฟังแต่เหมือนจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เราเป็น เค้าก็ได้แต่บอกว่าถ้าเป้นเพราะเค้า เค้าจะเลิกให้จะได้ไม่ต้องมาป่วยนู่นป่วยที่เพราะเค้าอีก มันเป็นคำพูดที่บีบใจเรามาก จริงๆเราต้องการแค่ให้เค้าเข้าใจก็แค่นั้นเอง แต่ก็ไม่เลยกลับกลายเป็นคำพูดประชดเพียงเพราะเค้าต้องการตัดความลำคาญ
เราอยากรู้ว่าเราควรทำอย่างไรต่อไป ใจเรารักเค้านะ แต่เรากลัวเจ็บอีกครั้งถ้าต้องจากกัน เรากลัวว่าถ้าไม่มีเค้าอาการทางใจมันจะกลับมาแย่กว่าเดิม เรารู้สึกว่าเราขาดเค้าไม่ได้ เราอยากมีเค้าอยู่กับเราต่อไป แต่เราไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรที่จะอยู่ด้วยกันโดยที่ไม่ต้องทะเลาะ อยากอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่ต้องมีการประชดประชันกัน อยากให้เค้าเข้าใจเราเหมือนที่เราเข้าใจเค้าบ้าง
ปล.จริงๆเราแค่อึดอัด ไม่รู้จะไปพูดคุยกับใคร เลยแค่อยากมาระบายและถามความคิดเห็นจากมุมมองของหลายๆท่าน
หากแท๊กผิดห้องต้องขออภัยล่วงหน้าด้วยนะคะ พอดีพึ่งเคยสมัครมาเล่นยังคงต้องเรียยนรู้อีกเยอะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ