ฉันเปลี่ยนไปเอง หรือเป็นเพราะว่าสังคมที่เป็นอยู่บังคับให้ฉันเปลี่ยนไป

สวัสดีค่ะ เนื้อหาของกระทู้นี้มันค่อนข้างยาว แต่จขกท.จะทำการเรียบเรียงเป็นลำดับขั้นเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาต่อการอ่านของทุกๆคนนะคะ

           ตอนนี้เราเรียนอยู่ชั้นม.5 โรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่งในภาคกลาง เราเรียนอยู่สายการเรียนที่เมื่อก่อนชอบมาก แต่พอมาวันนี้กลับรู้สึกว่า คิดผิดที่สุด

          ย้อนไปเมื่อก่อนนั้นเราเคยเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมาก แทบจะไม่คิดร้ายกับใครเลย ไม่ค่อยคิดเล็กคิดน้อย หรือคิดมากกับอะไรมากจนเกินไป จนใครหลายๆคนก็ชอบแซวว่าเราเป็นคนโลกสวย แรกๆเราก็รู้สึกขำๆแต่หลังๆมันมากจนเกินไปจนทำให้เรารู้สึกแย่ จนมาถึงช่วงเดือนกันยายน ปี2559 เราก็เริ่มมีปัญหากับเพื่อนภายในกลุ่มที่มีทัศนคติและนิสัยที่ต่างกัน จึงคิดอยากที่จะออกจากกลุ่มนั้นมาเพื่อย้ายไปอยู่กลุ่มอื่น แต่ย้ายมาไม่นานก็ต้องกลับไปเพราะพวกเขาสนิทกันอยู่แล้วเลยทำให้ไม่สนิทกับใครเป็นพิเศษเลย

            แต่พอย้ายกลับมากลุ่มเดิมได้ไม่นานก็มีปัญหาทะเลาะกับเพื่อนที่สนิทในกลุ่มด้วยคำพูดที่ค่อนข้างรุนแรง เรายอมรับว่าเราด่าเขาแรงมาก เพราะปกติถ้าเราโกรธใครเราจะไม่สามารถควบคุมสิ่งที่ต้องการได้เลย เราด่าเพื่อนคนนี้ไปว่า "มีสมองทำไมไม่ใช้บ้าง" หลังจากพูดคำนี้ไปเรายอมรับว่ารู้สึกผิดมาก และอยากจะขอโทษ แต่ข้อความแจ้งเตือนที่เขาส่งมามันทำให้เราพูดไม่ออกและเก็บความคิดที่อยากจะขอโทษเขาลง

          " ต้องทนอยู่กับคนอย่าง"
         "อยากเป็นเพื่อนก็ต้องใส่หน้ากากเข้าหา"

          หลังจากนั้นเราก็เลยตัดสินใจเด็ดขาดเลยว่าจะออกจากกลุ่มเพื่อนนี้จริงๆ และไปอยู่อีกกลุ่มนึงซึ่งตอนนี้ก็ได้คบกันมาถึงปัจจุบันค่ะ

            แต่หลังจากที่เราทะเลาะกับเพื่อนคนนั้น (ตอนนี้คืนดีแล้วค่ะ แต่ไม่ได้กับเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิม)  เราก็เริ่มที่จะลองมองในแง่ร้าย เราชอบคิดว่าคนอื่นต้องคิดแย่ๆกับเรา รวมทั้งเราก็ไปคิดแย่ๆกับคนอื่นอีกมากมาย ไม่ว่าจะเป็นคนใกล้ตัว หรือแม้แต่ไอดอล ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราไม่เป็นแบบนี้

        เรามีความคิดแย่ๆนี้ตลอด นิสัยเราเริ่มเปลี่ยนไป แม้ภายนอกเราจะทำท่าทีมีความสุขและพูดดีๆกับคนอื่น แต่ภายในเราไม่มีความสุขเลย ทุกๆอย่างมันแย่ไปหมด เราอยากลองไปหาจิตแพทย์แต่ทางบ้านเราที่มีพ่อป่วย และแม่ที่ขับรถไม่แข็ง รวมทั้งพี่ที่ต้องเลี้ยงลูก ทำให้ไม่มีเวลาไปหาหมอเลยนับตั้งแต่กันยายนที่ผ่านมาจนถึงวันนี้

           เราร้องไห้ทุกวัน เราคิดแย่ๆกับคนที่เรารัก พยายามคิดในแง่บวกเหมือนที่เคยเป็นมาตลอด แต่ทุกๆอย่างกลับแย่ลง พอเราคิดในทางที่ดี ก็จะมีความคิดประมาณว่าเขา เ-สแสร้ง ออกมาตลอด เราเหนื่อยมาก เจอเพื่อนก็มีแต่คนอารมณ์ร้อน ทัศนคติแย่ๆ เราก็ยิ่งเหนื่อยตาม เราอยากหายจากความคิดนี้ค่ะ เราไม่อยากคิดแย่กับใคร


      อยากขอคำปรึกษาพี่ๆพันทิปทุกคน จะใช้คำแรงหรือจะพูดแบบไหนก็ได้เพื่อเตือนใจเตือนสติเราทีค่ะ