พ่อของลูก

สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นขอเล่าก่อนนะคะ คือฉันเคยมีแฟนอยู่คนนึง เรารู้จักกันใน facebook ค่ะ ตอนนั้นฉันกำลังเรียนอยู่ปี2 เราคุยกันมาเรื่อยๆค่ะ จนตกลงเป็นแฟนกัน ก็ทำตัวปกติแบบที่คนเป็นแฟนเค้าทำกันค่ะ วันธรรมดา จ-ศ เราก็ไปเรียนและพักอยู่หอที่มหาลัย พอวันศุกร์เลิกเรียนก็จะกลับบ้านปกติ ซึ้งเราก็จะไปหาแฟนอยู่เป็นประจำทุกเสาร์อาทิตหรือไปเวลามีวันหยุดเทศกาลต่างๆก็จะไปอยู่บ้านแฟนตลอด พ่อแม่ของแฟนก็อยู่ค่ะ ซึ้งเค้าก็รับรู้ จะมีแต่พ่อแม่เราเท่านั้นที่เรายังไม่กล้าบอก จะทำแบบนี้เป็นประจำค่ะ จนเราเรียนจบปี 4 เดินเอกสารเรื่องสอบอะไรเสร็จเรียบร้อยค่ะ ก็ออกจากหอแล้วกลับไปอยู่บ้านตัวเอง รอรับปริญญาอีกปีนึง ก็กะว่าจะพักอีกสักนิดค่อยหางานทำ แต่มันไม่เป็นแบบนั้นค่ะ คือเรามีน้องก่อน มาได้ถูกจังหวะมากเพราะตัวเองเรียนจบพอดี ผู้ใหญ่ต่างฝ่ายต่างมาเจรจากันว่าจะผูกข้อไม้ข้อมือไปก่อน ถ้าน้องออกมาแล้วค่อยแต่งกันค่ะ แต่มันไม่ใช่แบบนั้นค่ะ พอน้องออกมาได้สามเดือน ปรากฎว่าคนที่สองตามมาติดๆเลยค่ะ แล้วตลอดที่อยู่ที่บ้านแฟนเพื่อรอน้องคลอด คือแฟนเราก็ทำให้เราเสียใจ ทะเลาะกันตลอด คุยกับผู้หญิงคนอื่นบ้าง แชทบีท็อคนัดเจอกันค่ะ เราจับได้ตลอด ขนาดโทรศัพท์มือถือใช้เครื่องเดียวกันนะคะ แต่เค้าสามารถเอาไปคุยกับผญคนอื่นได้ แม้ขนาดเรานอน คือแฟนเข้าห้องน้ำบ่อยมาก มันผิดสังเกตุ เราจับได้ว่าคุยกับคนอื่น เข้าไปคุยในห้องน้ำ เอาโน๊ตบุ๊คเข้าไปด้วย นี่แหละสาเหตุที่ทะเลาะกันบ่อยค่ะ เราเสียใจมากแต่ละอย่างที่เค้าทำกับเรา แอบหยิบเงินบ้าง ทั้งๆที่เงินเก็บให้ลูก กินเหล้า ทะเลาะกันแล้วออกจากบ้านไปหาเพื่อนตลอด แล้วเมากลับมาตี4ตี5 ทุกครั้ง คือช่วงนั้นทั้งดูลูกคนแรก ทำงานที่บ้าน เพราะที่บ้านเปิดกิจการซักอบรีด และต้องแบกลูกคนที่สองในท้องด้วย ไหนจะคอยดู อะไรผิดสังเกตุจากสามีอีก ยอมรับว่าข่วงนั้นเหนื่อยมากค่ะ ทนมาตลอด เพราะรักรักเค้า และแถมรักครอบครัวเค้าด้วย ทนมาเรื่อยๆค่ะ เก็บไว้ในใจตลอดว่าทำอะไรกับเราบ้าง จนคลอดลูกคนที่สองมาพักฟืนหนึ่งเดือนค่ะ แล้วญาติของทางแฟนเราชวนไปทำงานแถวรังสิต ซึ้งเป็นหอพัก ก็ไปช่วยดูแลที่นู้นค่ะ ไป2คนเรากับแฟน แล้วพ่อแม่แฟนเค้าก็อาสาเลี้ยงดูแลลูกให้เรา เพื่อที่ว่าจะได้ทำงานกันสบายๆไม่ต้องกังวนเรื่องลูก แรกๆมาอยู่ก็ดีค่ะ พออยู่ไปอยู่มาชักเริ่มไม่ดี นิสัยเปลี่ยน จับได้ค่ะว่าคุยกับผญทั้งๆที่ไม่มีโทศัพท์เป็นของตัวเอง แต่ใช้ของคนอื่นค่ะ ตอนนี้พอรู้ความจริงเรารู้สึกว่าเหนื่อย และเบื่อมาก ที่ต้องเจอปัญหาพวกนี้ ไม่อยากรับรู้อะไรแล้วค่ะ เราปล่อยเลย คือไม่เอาแล้ว แค่งานก็ยุ่งพอแร้ว แต่มาเจอเรื่องเดิมๆอีก เราอยากหย่าเลยค่ะ เออลืมบอกว่าตอนที่ผูกข้อไม้ข้อมือ คือเรามาการจดทะเบียนสมรสด้วยค่ะ นั้นแหละค่ะ ความคิดเราคืออยากหย่ามากเรารู้สึกว่าตอนนั้นมันไม่อะไรกับผชคนนี้เลย ทั้งๆที่เรารักเค้ามากนะ รู้สึกแค่ว่าทำไมต้องโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียว เป็นคนที่ต้องร้องไห้ตลอด จะยอมไปทำไม ในเมื่อเราก็ทำมาหากินเองได้โดยไม่ต้องพึ่งเค้า เราสามารถเลี้ยงลูกได้ มันทำให้เราคิดที่จะหย่ากับสามีตอนนั้นเลยค่ะ แล้วช่วงนั้นก็มีคนเข้ามาหาเราด้วย เลยทำให้ตัดสินใจเร็วและมั่นใจตัวเองว่าไม่ง้อผชคนนี้เรย พอมีปัญหากันทำให้เราต้องแยกกันอยู่คนละที่ สามีกลับมาอยู่บ้านแต่เราก็ยังทำงานอยู่กับญาติเค้าอยู่ ตอนนั้นแฟนเราพยายามง้อเรายอมทำทุกอย่างเพื่อให้คืนดีกัน พึ่งมาสำนึกผิดตอนจะเสียเราไป ที่ผ่านมาเราไม่เคยทำอะไรให้เค้าเสียใจเลยสักครั้งเดียว อย่างที่บอกคั้งแต่แรกค่ะ เราเก็บความรู้สึกพวกนี้มาตลอด มันเหมือนเต็มที่แล้วไม่อยากเก็บไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไป แล้วเราก็ห่างกันได้ปีนึงค่ะ เราขอหย่ากับเค้ามาปีนึง เค้าเหมือนยังทำใจไม่ได้ บางทีบอกเรานัดหย่าวันนั้นวันนี้ แต่ไปจริงๆก็มีปัญหาทำให้ไม่ได้หย่าสักที จนเค้าทำใจได้นัดเราอีกครั้งเพื่อไปหย่า เค้ายอมหย่าแต่โดยดีค่ะ น่าจะทำใจได้แล้ว จากวันนั้นเราก็สิ้นสุดความเป็นสามีภรรยากัน มีคนถามเรื่องลูกค่ะ เราบอกไปว่า ต่างคนต่างทำงานส่งเสียค่าเลี้ยงดูลูก ลูกก็อยู่กับทางพ่อแม่เค้าเป็นคนดู เพราะเลี้ยงตั้งแต่เกิด เราก็ไปมาหาลูกบ้างนานๆที และในช่วงที่อยู่คนเดียวก็มีคุยบ้างค่ะ มีคนเข้ามามากแต่ก็ไม่ได้คุยทุกคนค่ะ