เราเคยได้อ่านบทความหนึ่ง เค้าบอกว่าปัญหาที่เจอให้มองว่า "แค่วันนั้นมันเป็นวันที่ฝนพรำ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป"
แต่สำหรับเราตอนนี้
แค่วันที่ฝนพรำของเรา เราเหนื่อยมากเลยยยย
ชีวิตเราตอนนี้มีเรื่องราวต่างๆ เข้ามามากมาย แต่ละเรื่องที่เข้ามามันหนักมากสำหรับเด็กคนนึงอย่างเรา
เราอายุ 23 ย่าง 24 (สิ้นเดือนนี้ก็ 24 แล้ว55555 ) ตอนนี้เราเจอกับชีวิตที่มันเหนื่อยมากกกกกกกกกกกกกก
มีภาระที่ต้องรับผิดชอบ ต้องแบกไว้เยอะมากๆ ถ้าเทียบกับเพื่อนหลายๆ คนที่อายุเท่าเรา ตอนนี้ครอบครัวเรามีปัญหาหา
แต่ไม่ใช่เพิ่งเกิด เกิดปัญหามาได้ปีกว่าแล้ว ตอนนี้ทั้งบ้านมีคนที่สามารถหาเงินได้คือเราคนเดียว เราต้องจ่ายทุกอย่างทั้งส่งให้แม่ใช้
ทุกเดือน (แม่อยู่ในที่ๆไม่มีอิสระ) จ่ายหนี้แทนแม่ ซึ่งหนี้ของแม่นั้นสูงมาก แทบจะเกินครึ่งของเงินเดือนที่เรามี แต่ละเดือนเราแทบจะไม่ได้ใช้เงินส่วนตัว
ทุกอย่างถูกดึงไปที่การชำระหนี้ ซึ่งไม่รู้ว่าอีกกี่ปีถึงจะหมด เงินเดือนที่เราได้รับแต่ละเดือนค่อนข้างโอเค ถ้าเราไม่มีภาระตรงนี้ เราสามารถเก็บเงินได้สบายๆ
บางครั้งเราก็อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่สนใจใคร ใช้ชีวิตของตัวเอง ทิ้งปัญหาทุกอย่างมันไว้ตรงนี้ แล้วเดินหนีออกมาให้พ้นๆ ไม่แคร์ ไม่สน แต่ก็ทำใจไม่ลง
เราใช้ความอดทน อดทน และอดทน เราแทบจะไม่เล่าเรื่องราวที่เจอให้ใครฟัง ให้ใครรับรู้ เรากลัวเค้าจะเครียด จะกังวลไปกับเรา เราสงสารคนที่ต้องรับฟัง
ทุกๆ วัน เราพยายามทำงานให้หนัก ทำตัวให้ยุ่งตลอดเวลา เพื่อจะได้ไม่มีเวลามาคิด ให้ 1 วันหมดไปกับงาน ซึ่งโชคดีที่ผลตอบรับเรื่องงานเราโอเค
แต่หลังเลิกงาน ระหว่างทางกลับบ้าน บางครั้งเราก็นั่งน้ำตาไหล มันรู้สึกเหนื่อย ท้อ ไม่อยากเดินต่อ อยากพอแล้ว
แต่เราก็ยังโชคดี เรามีแฟนที่เข้าใจว่าเราเจอปัญหาอะไรบ้าง มีพี่สาวที่ถึงแม้จะช่วยอะไรไม่ได้ แต่ก็มักส่งรูปหลานๆ มาให้เราสบายใจ
เราหวังซักวัน ให้แม่ได้ออกมา กลับออกมารับผิดชอบในสิ่งที่ได้ทำไว้ ชีวิตเราไม่ขออะไรมาก เราขอแค่อิสระในการดำเนินชีวิตของเราคืน เราเหนื่อย
บางครั้งเราก็คิดว่า "กตัญญูแล้วชีวิตจะดี มันมีจริงหรอ?"
.
สุดท้าย ขอบคุณคุณทุกคนที่อ่านจนจบ เหนื่อยเนอะ แต่ก็คงทำได้แค่อดทน อดทนนะโตแล้ว😔
แค่วันที่ฝนพรำ...เหนื่อยเหมือนกันบ้างไหม
แต่สำหรับเราตอนนี้
แค่วันที่ฝนพรำของเรา เราเหนื่อยมากเลยยยย
ชีวิตเราตอนนี้มีเรื่องราวต่างๆ เข้ามามากมาย แต่ละเรื่องที่เข้ามามันหนักมากสำหรับเด็กคนนึงอย่างเรา
เราอายุ 23 ย่าง 24 (สิ้นเดือนนี้ก็ 24 แล้ว55555 ) ตอนนี้เราเจอกับชีวิตที่มันเหนื่อยมากกกกกกกกกกกกกก
มีภาระที่ต้องรับผิดชอบ ต้องแบกไว้เยอะมากๆ ถ้าเทียบกับเพื่อนหลายๆ คนที่อายุเท่าเรา ตอนนี้ครอบครัวเรามีปัญหาหา
แต่ไม่ใช่เพิ่งเกิด เกิดปัญหามาได้ปีกว่าแล้ว ตอนนี้ทั้งบ้านมีคนที่สามารถหาเงินได้คือเราคนเดียว เราต้องจ่ายทุกอย่างทั้งส่งให้แม่ใช้
ทุกเดือน (แม่อยู่ในที่ๆไม่มีอิสระ) จ่ายหนี้แทนแม่ ซึ่งหนี้ของแม่นั้นสูงมาก แทบจะเกินครึ่งของเงินเดือนที่เรามี แต่ละเดือนเราแทบจะไม่ได้ใช้เงินส่วนตัว
ทุกอย่างถูกดึงไปที่การชำระหนี้ ซึ่งไม่รู้ว่าอีกกี่ปีถึงจะหมด เงินเดือนที่เราได้รับแต่ละเดือนค่อนข้างโอเค ถ้าเราไม่มีภาระตรงนี้ เราสามารถเก็บเงินได้สบายๆ
บางครั้งเราก็อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่สนใจใคร ใช้ชีวิตของตัวเอง ทิ้งปัญหาทุกอย่างมันไว้ตรงนี้ แล้วเดินหนีออกมาให้พ้นๆ ไม่แคร์ ไม่สน แต่ก็ทำใจไม่ลง
เราใช้ความอดทน อดทน และอดทน เราแทบจะไม่เล่าเรื่องราวที่เจอให้ใครฟัง ให้ใครรับรู้ เรากลัวเค้าจะเครียด จะกังวลไปกับเรา เราสงสารคนที่ต้องรับฟัง
ทุกๆ วัน เราพยายามทำงานให้หนัก ทำตัวให้ยุ่งตลอดเวลา เพื่อจะได้ไม่มีเวลามาคิด ให้ 1 วันหมดไปกับงาน ซึ่งโชคดีที่ผลตอบรับเรื่องงานเราโอเค
แต่หลังเลิกงาน ระหว่างทางกลับบ้าน บางครั้งเราก็นั่งน้ำตาไหล มันรู้สึกเหนื่อย ท้อ ไม่อยากเดินต่อ อยากพอแล้ว
แต่เราก็ยังโชคดี เรามีแฟนที่เข้าใจว่าเราเจอปัญหาอะไรบ้าง มีพี่สาวที่ถึงแม้จะช่วยอะไรไม่ได้ แต่ก็มักส่งรูปหลานๆ มาให้เราสบายใจ
เราหวังซักวัน ให้แม่ได้ออกมา กลับออกมารับผิดชอบในสิ่งที่ได้ทำไว้ ชีวิตเราไม่ขออะไรมาก เราขอแค่อิสระในการดำเนินชีวิตของเราคืน เราเหนื่อย
บางครั้งเราก็คิดว่า "กตัญญูแล้วชีวิตจะดี มันมีจริงหรอ?"
.
สุดท้าย ขอบคุณคุณทุกคนที่อ่านจนจบ เหนื่อยเนอะ แต่ก็คงทำได้แค่อดทน อดทนนะโตแล้ว😔