ขอพื้นที่สำหรับถามคนที่เคยมีประสบการณ์หรือมีคำแนะนำดีๆ ให้ผมหน่อยนะครับ !!!! (อาจจะงงกับความรู้สึกเราหน่อยนะ)
ในระยะเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่มีแฟนคนแรกจนถึงปัจจุบัน ก็ 4 ปีละนะ เรามีมา 3 คนแหละ แต่ก่อนจะเข้าเรื่องที่เราอยากเล่า
ขอเท้าความก่อนว่า เราเป็นคนที่ขี้เหร่มาก เมื่อก่อนตอนสมัยมัธยม (เอาง่าย ขี้เหร่จนไม่มีใครเอา 555+) จนถึงจะเข้าปีหนึ่ง
ในช่วงปิดเทอมเราก็เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง จนปี 1 เราก็เริ่มมีแฟนคนแรก เป็นรุ่นน้องห่างกัน 4 ปีแหนะ !!! ตอนนั้นเราอยู่ปีหนึ่ง
แฟรเราอยู่มอ 3 ด้วยแฟนคนแรกก้อรักมากเนอะๆ เราว่าร้อยละ 80 เลยละ จะเจ็บกับรักแรกและฝังใจมาก คนแรกจำไม่ผิดนะ คบได้
ตั้งเจ็ดเดือนแหนะ เลิกกันไปด้วยเหตุผลที่น้องไปมีคนใหม่ ตอนนั้นเราเจ็บมากเลยนะ ถึงขั้นทำร้ายตัวเอง (ปัจจุบันก็ยังมีรอยแผลเป็น
อยู่เลย) กินข้าวไม่ได้ นอนไม่หลับ ไม่เป็นอันเรียน ชอบอยู่คนเดียว ร้องไห้คนเดียว เราใช้เวลาถึงเจ็ดเดือน ถึงจะเริ่มทำใจได้ ย้ำนะ !!
ว่าแค่ทำใจได้ เราก็เริ่มพบรักกับคนใหม่ ถามว่าตอนนั้นลืมแฟนเก่าได้ใหม่ก็ยังนะ แต่ความเหงาเราก็เริ่มเปิดใจ ก็เป็นรุ่นน้องอีกเหมือนเดิม
(พอดีสเปคเราชอบรุ่นน้องหน่ะ 555) ตอนนั้นเรายุปี 2 น้องอยู่ปี 1 แต่ห่างไกลกันมากนะ เราอยู่กรุงเทพ น้องอยู่เชียงราย ด้วยช่วงนั้นปิดเทอม
ด้วยแหละ 5555 ก้อเลยพบรักกับน้องด้วยโปรแกรมแชทเลวๆ อันนึง 55555 คุยได้ประมาณ 5 วัน เราก็ตัดสินใจบินไปอยู่กับกะน้องเค้าที่
เชียงราย (บางทีก็เร็วไปนะ 5555) ด้วยความที่ว่าอดีตกับรักเก่ามันยังมี ก็ยอมรับว่าคนนี้ก็รักมาก เพื่อลืมแฟนเก่าคนนั้นๆ ไป แล้วก้อลืมไปจริงๆนะแต่ก็ไม่สนิทหรอกยังมีคิดถึงบ้างแรกๆ ยอมรับว่ารักกันดี รักมาก น้องเอาใจใส่สุด เอาง่ายเราหลงเลยนะ และแล้วปันหาก็เกิด เมื่อถึงวันปีใหม่ ด้วยความที่เราไปอาศัยบ้านเค้ายุเนาะ เราก็ต้องจัดบ้าน ถูบ้านตามประสาคนไปอาศัยบ้านเค้าอยู่อ่า แล้วมันก็เกิดอุบัติเหตุเลือดตก แฟนเราก็ไม่ให้ทำไรอีกเลย หลังจากนั้นน้องเค้าก้อเปลี่ยนไป ไม่พูด ไม่คุย ด้วยความที่เคยคุย เคยนอนกอดกัน เคยหยอกล้อกัน เคยแกล้งกัน เคยไปเที่ยวกัน กลับเปลี่ยนไป เราจึงถามว่ามีอะไร
น้องก็ตอบได้ว่า เปล่า จนสามวันแล้วก็เป็นยังงี้ เราจึงเลือกไปปรึกษากับแม่น้อง แม่น้องจึงจัดการเคลียร์ให้ และแล้วมันก็ถึงจุดจบ เมื่อแม่น้องถาม
ว่าจะเอาไง น้องก็บอกว่าเลิกและอยากให้กลับไปอยู่กรุงเทพก่อน แม่กับเราเลยถามเหตุผลว่าเลิกกับเราทำไม น้องก็ตอบได้เพียงป่าว ด้วยความ
ที่เราเสียใจและมันอึดอัดมาก เราจึงตัดสินใจกลับมายุกรุงเทพภายในคืนนั้น และเราก็บล๊อกทุกอย่างเพราะเราเสียใจมาก เหตุการณ์เส้าเหมือนคนแรก
ก็กลับมาอีกครั้ง วนลูปชัดๆ พยายามถามเพื่อนสนิท น้องเค้าแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเหตุผลที่เลิกกันเพราะอะไร แฟนใหม่น้องก็ไม่มี เพราะเราติดต่อกับแม่น้อง
ตลอด มีเพียงคำพูดเดียวคือ ป่าว แค่ไม่อยากให้เรามาลำบาก คนนี้ก็เหมือนเดิมใช้เวลา 7 เดือนอีกแล้ว เราก็เริ่มมีคนใหม่เมื่อกรกฎาปีที่แล้ว ก็เป็นรุ่นน้อง
อีกแล้ว อยู่ปีหนึ่งน้องสาขานี่หละ 555+ เหตุการณ์เหมือนเดิมแรกๆ เอาใจใส่ดี หลังๆมาก็เปลี่ยนไป ไม่เอาใส่ไม่เหมือนเมื่อก่อน ทะเลาะกันบ่อย แล้วเราก็ใช้เวลา 7 เดือนที่คบกัน ก็เลิกกัน จนถึงวันนี้ ก็ 7 เดือนแล้วละ ที่เลิกกัน เข้าประเด็นเลยนะ ที่ผ่านมาเท้าความให้ฟัง ใน 7 เดือนที่โสดอดีตทุกอย่างตั้งแต่คนแรกจนมาถึงคนที่เพิ่งเลิกมันวนลูปเข้ามาในสมองตลอด เราพยายามแล้วนะ พยายามอยู่กับเพื่อน พยายามดูหนัง ฟังเพลง ออกไปเที่ยว ออกไปวัดทำบุญ ออกไปทำทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว แม้กระทั้งไปหาหมอดูว่าควรทำอย่างไร ตอนนั้นบอกตรงๆ นะ ว่าทำได้ช่วงนึงช่วงที่อยู่กับเพื่อน ออกไปเที่ยว แต่พอกลับมาอยู่ห้องก็เป็นเหมือนเดิม ความทรงจำซ้ำๆ มันก็กลับมา ย้ำว่าทั้ง 3 คน พยายามกลับไปคืนดี แต่เราก็ไม่อยากเจออะไรแบบนั้นแล้วอ่า เราจึงคิดว่าเราเป็นบ้าหรือป่าว เลยตัดสินใจไปพบหมอ หมอก็บอกแค่ว่ามีอาการเสี่ยงที่จะเป็นโรคซึมเศร้า แค่ให้ยามากิน (เราแอบซื้อยานอนหลับมากินนะ) พยายามบอกตัวเองว่าสักวันนึงจะรู้สึกเฉยๆ กับรักที่ผ่านมาให้มาให้ได้ จะไม่นั่งเหมอ จะไม่ทักไลน์ไปรบกวน ไม่ทักเฟส เลิกตามทุกสิ่งอย่างจนมาถึงวันนี้อ้ะ วันที่เราตั้งกระทู้ เรารู้สึกแย่กว่าทุกๆวันที่ผ่านมา เป็นอารมณ์ที่บอกไม่ถูก ร้องไห้ฟูมฟาย อึดอัด ไม่อยากออกไปไหน พยายามหาไรทำแล้วก็กลับมาเว้าเหมือนเดิม มันรู้สึกแย่มากๆ อ่า แย่ที่สุด เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วอ่า เรากลัวจะเป็นบ้า หรือเป็นโรคซึมเศร้าเข้ามาสักวัน ใครพอจะมีวิธีไหนบ้างครับ มันเจ็ดเดือนแล้วกับการเวลาที่สูญเสียไปในสิ่งที่มันจบไปแล้ว นับวันยิ่งแย่ลงทุกวัน จนอยากอยู่คนเดียวไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอใคร อยากหลับไปเลยโดยที่ไม่ต้องรับรู้เรื่องราวไรอีกแล้ว เราควรทำอย่างไรดีครับ มันหมดหนทางหรือยัง หรือต้องทนไปอีกนานแค่ไหน เราบอกเลยนะว่า ใจบอกเราว่าต้องทำได้ แต่นับวันกลับยิ่งอ่อนแอ ไม่มีความเข้มแข็งอะไรแล้ว มันมีหนทางสุดท้าย แต่เราคิดว่าเราคงไม่เลือกทางนี้ เราจึงรู้ว่ามันมีหนทางอีกไหม หนทางที่เราจะเลิกวันลูปกับความเศร้านี่สักที เรากลายเป็นคนเพ้อตั้งแต่เมื่แไหร่เรายังไม่รู้ตัวเลย ใครรู้ช่วยบอกหน่อยนะครับ ขอโทดที่มาระบายให้ฟัง ขอบคุณครับ
ทำยังไง !!! ถึงจะรู้สึกเฉยๆ กับความรักที่ผ่านมา
ในระยะเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่มีแฟนคนแรกจนถึงปัจจุบัน ก็ 4 ปีละนะ เรามีมา 3 คนแหละ แต่ก่อนจะเข้าเรื่องที่เราอยากเล่า
ขอเท้าความก่อนว่า เราเป็นคนที่ขี้เหร่มาก เมื่อก่อนตอนสมัยมัธยม (เอาง่าย ขี้เหร่จนไม่มีใครเอา 555+) จนถึงจะเข้าปีหนึ่ง
ในช่วงปิดเทอมเราก็เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง จนปี 1 เราก็เริ่มมีแฟนคนแรก เป็นรุ่นน้องห่างกัน 4 ปีแหนะ !!! ตอนนั้นเราอยู่ปีหนึ่ง
แฟรเราอยู่มอ 3 ด้วยแฟนคนแรกก้อรักมากเนอะๆ เราว่าร้อยละ 80 เลยละ จะเจ็บกับรักแรกและฝังใจมาก คนแรกจำไม่ผิดนะ คบได้
ตั้งเจ็ดเดือนแหนะ เลิกกันไปด้วยเหตุผลที่น้องไปมีคนใหม่ ตอนนั้นเราเจ็บมากเลยนะ ถึงขั้นทำร้ายตัวเอง (ปัจจุบันก็ยังมีรอยแผลเป็น
อยู่เลย) กินข้าวไม่ได้ นอนไม่หลับ ไม่เป็นอันเรียน ชอบอยู่คนเดียว ร้องไห้คนเดียว เราใช้เวลาถึงเจ็ดเดือน ถึงจะเริ่มทำใจได้ ย้ำนะ !!
ว่าแค่ทำใจได้ เราก็เริ่มพบรักกับคนใหม่ ถามว่าตอนนั้นลืมแฟนเก่าได้ใหม่ก็ยังนะ แต่ความเหงาเราก็เริ่มเปิดใจ ก็เป็นรุ่นน้องอีกเหมือนเดิม
(พอดีสเปคเราชอบรุ่นน้องหน่ะ 555) ตอนนั้นเรายุปี 2 น้องอยู่ปี 1 แต่ห่างไกลกันมากนะ เราอยู่กรุงเทพ น้องอยู่เชียงราย ด้วยช่วงนั้นปิดเทอม
ด้วยแหละ 5555 ก้อเลยพบรักกับน้องด้วยโปรแกรมแชทเลวๆ อันนึง 55555 คุยได้ประมาณ 5 วัน เราก็ตัดสินใจบินไปอยู่กับกะน้องเค้าที่
เชียงราย (บางทีก็เร็วไปนะ 5555) ด้วยความที่ว่าอดีตกับรักเก่ามันยังมี ก็ยอมรับว่าคนนี้ก็รักมาก เพื่อลืมแฟนเก่าคนนั้นๆ ไป แล้วก้อลืมไปจริงๆนะแต่ก็ไม่สนิทหรอกยังมีคิดถึงบ้างแรกๆ ยอมรับว่ารักกันดี รักมาก น้องเอาใจใส่สุด เอาง่ายเราหลงเลยนะ และแล้วปันหาก็เกิด เมื่อถึงวันปีใหม่ ด้วยความที่เราไปอาศัยบ้านเค้ายุเนาะ เราก็ต้องจัดบ้าน ถูบ้านตามประสาคนไปอาศัยบ้านเค้าอยู่อ่า แล้วมันก็เกิดอุบัติเหตุเลือดตก แฟนเราก็ไม่ให้ทำไรอีกเลย หลังจากนั้นน้องเค้าก้อเปลี่ยนไป ไม่พูด ไม่คุย ด้วยความที่เคยคุย เคยนอนกอดกัน เคยหยอกล้อกัน เคยแกล้งกัน เคยไปเที่ยวกัน กลับเปลี่ยนไป เราจึงถามว่ามีอะไร
น้องก็ตอบได้ว่า เปล่า จนสามวันแล้วก็เป็นยังงี้ เราจึงเลือกไปปรึกษากับแม่น้อง แม่น้องจึงจัดการเคลียร์ให้ และแล้วมันก็ถึงจุดจบ เมื่อแม่น้องถาม
ว่าจะเอาไง น้องก็บอกว่าเลิกและอยากให้กลับไปอยู่กรุงเทพก่อน แม่กับเราเลยถามเหตุผลว่าเลิกกับเราทำไม น้องก็ตอบได้เพียงป่าว ด้วยความ
ที่เราเสียใจและมันอึดอัดมาก เราจึงตัดสินใจกลับมายุกรุงเทพภายในคืนนั้น และเราก็บล๊อกทุกอย่างเพราะเราเสียใจมาก เหตุการณ์เส้าเหมือนคนแรก
ก็กลับมาอีกครั้ง วนลูปชัดๆ พยายามถามเพื่อนสนิท น้องเค้าแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเหตุผลที่เลิกกันเพราะอะไร แฟนใหม่น้องก็ไม่มี เพราะเราติดต่อกับแม่น้อง
ตลอด มีเพียงคำพูดเดียวคือ ป่าว แค่ไม่อยากให้เรามาลำบาก คนนี้ก็เหมือนเดิมใช้เวลา 7 เดือนอีกแล้ว เราก็เริ่มมีคนใหม่เมื่อกรกฎาปีที่แล้ว ก็เป็นรุ่นน้อง
อีกแล้ว อยู่ปีหนึ่งน้องสาขานี่หละ 555+ เหตุการณ์เหมือนเดิมแรกๆ เอาใจใส่ดี หลังๆมาก็เปลี่ยนไป ไม่เอาใส่ไม่เหมือนเมื่อก่อน ทะเลาะกันบ่อย แล้วเราก็ใช้เวลา 7 เดือนที่คบกัน ก็เลิกกัน จนถึงวันนี้ ก็ 7 เดือนแล้วละ ที่เลิกกัน เข้าประเด็นเลยนะ ที่ผ่านมาเท้าความให้ฟัง ใน 7 เดือนที่โสดอดีตทุกอย่างตั้งแต่คนแรกจนมาถึงคนที่เพิ่งเลิกมันวนลูปเข้ามาในสมองตลอด เราพยายามแล้วนะ พยายามอยู่กับเพื่อน พยายามดูหนัง ฟังเพลง ออกไปเที่ยว ออกไปวัดทำบุญ ออกไปทำทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว แม้กระทั้งไปหาหมอดูว่าควรทำอย่างไร ตอนนั้นบอกตรงๆ นะ ว่าทำได้ช่วงนึงช่วงที่อยู่กับเพื่อน ออกไปเที่ยว แต่พอกลับมาอยู่ห้องก็เป็นเหมือนเดิม ความทรงจำซ้ำๆ มันก็กลับมา ย้ำว่าทั้ง 3 คน พยายามกลับไปคืนดี แต่เราก็ไม่อยากเจออะไรแบบนั้นแล้วอ่า เราจึงคิดว่าเราเป็นบ้าหรือป่าว เลยตัดสินใจไปพบหมอ หมอก็บอกแค่ว่ามีอาการเสี่ยงที่จะเป็นโรคซึมเศร้า แค่ให้ยามากิน (เราแอบซื้อยานอนหลับมากินนะ) พยายามบอกตัวเองว่าสักวันนึงจะรู้สึกเฉยๆ กับรักที่ผ่านมาให้มาให้ได้ จะไม่นั่งเหมอ จะไม่ทักไลน์ไปรบกวน ไม่ทักเฟส เลิกตามทุกสิ่งอย่างจนมาถึงวันนี้อ้ะ วันที่เราตั้งกระทู้ เรารู้สึกแย่กว่าทุกๆวันที่ผ่านมา เป็นอารมณ์ที่บอกไม่ถูก ร้องไห้ฟูมฟาย อึดอัด ไม่อยากออกไปไหน พยายามหาไรทำแล้วก็กลับมาเว้าเหมือนเดิม มันรู้สึกแย่มากๆ อ่า แย่ที่สุด เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วอ่า เรากลัวจะเป็นบ้า หรือเป็นโรคซึมเศร้าเข้ามาสักวัน ใครพอจะมีวิธีไหนบ้างครับ มันเจ็ดเดือนแล้วกับการเวลาที่สูญเสียไปในสิ่งที่มันจบไปแล้ว นับวันยิ่งแย่ลงทุกวัน จนอยากอยู่คนเดียวไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอใคร อยากหลับไปเลยโดยที่ไม่ต้องรับรู้เรื่องราวไรอีกแล้ว เราควรทำอย่างไรดีครับ มันหมดหนทางหรือยัง หรือต้องทนไปอีกนานแค่ไหน เราบอกเลยนะว่า ใจบอกเราว่าต้องทำได้ แต่นับวันกลับยิ่งอ่อนแอ ไม่มีความเข้มแข็งอะไรแล้ว มันมีหนทางสุดท้าย แต่เราคิดว่าเราคงไม่เลือกทางนี้ เราจึงรู้ว่ามันมีหนทางอีกไหม หนทางที่เราจะเลิกวันลูปกับความเศร้านี่สักที เรากลายเป็นคนเพ้อตั้งแต่เมื่แไหร่เรายังไม่รู้ตัวเลย ใครรู้ช่วยบอกหน่อยนะครับ ขอโทดที่มาระบายให้ฟัง ขอบคุณครับ