คิดว่าผู้ชายอย่างดนตร์เป็นผู้ชายแบบไหน ... มันก็พูดยากนะ เราเป็นมนุษย์ผู้หญิง ... ดังนั้นจะให้รู้จักผู้ชายอย่างถ้วนทั่วถ้วนถี่คงเป็นไปมิได้ แต่ทั้งหมดนี้คือความคิดที่เรามีเกี่ยวกับดนตร์ในตอนนี้

ถ้าพูดถึงดนตร์ .. เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ และ มีไฟสปาร์คสูง ก็คงอย่างที่เจ้าตัวบอกนั่นแหละ ที่ว่าเดี๋ยวนี้ถอดเขี้ยวเล็บ และ รู้ว่าลิมิตของตัวเองอยู่ที่ตรงไหน ไม่เคยข้ามเส้น ดนตร์พูดด้วยความทนงตัวอยู่ประมาณหนึ่ง ราวกับจะสื่อ ๆ ว่าเคยได้รู้เคยได้ลองมาหมดแล้ว และ บัดนี้หยุดเป็นอย่างเป็นการทางแล้วเมื่อเจอกับลิตา แต่กระนั้นความหมายของคำว่า " รู้ลิมิตตัวเอง " และ " ไม่ข้ามเส้น " ก็เป็นความหมายกลาย ๆ ทำนองว่า " ยังมีความเฟี้ยวฟ้าว " " ยังมีความอิ๊อ๊ะ " ให้พอกระชุ่มกระชวย คือ เราจะไม่ไปบะบะโอ้บะกับใคร ไม่นอกใจ ไม่นอกกาย แต่การบริหารเสน่ห์ วิบ ๆ วับ ๆ ก็คงมีบ้าง เสือถอดเล็บแต่ยังไงก็ต้องไว้ลาย นิด ๆ หน่อย ๆ



ถึงจะแต่งงานมานับ 10 ปี แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผู้ชายอย่างดนตร์แก่เฒ่า .... วัย 30 ปีปลาย จะว่าไปก็หอมหวนทวนลมได้ที่ เขาว่ากันว่าผู้ชายน่ะอายุ 40 ชีวิตเพิ่งเริ่มต้น ก็คงจริง ๆ หน้าตาที่ยังไม่ได้เหี่ยวย่นที่ตรงไหน หน้าที่การงานที่จับติดและกำลังรุ่งโรจน์ มีทั้งความสุขุมนุ่มลึกอย่างผู้ใหญ่แต่โดยนิสัยก็ยังมีสดชื่นมีชีวิตชีวาอย่างชายวัยต้นแฝงอยู่ จากหนุ่มน้อยสมบัติคณะบริหารหล่อโฮกในวันนั้น กลายเป็นหนุ่มทรงเสน่ห์ที่ถ้ายังโสดสาว ๆ คงจ้องกันเสียแทบจะสึกในวันนี้

ในความกดดันระคนไม่ได้ดั่งใจในส่วนหนึ่งของชีวิตคู่ผลักดันให้ดนตร์หาหนทางออก คิดว่า ... ในชั้นแรกคงไม่ได้คิดว่าจะนอกกายกับผู้หญิงที่ไหน แต่ถ้าจะมีใครซักคนเป็นเพื่อนคุย เฟลิตมั่งอะไรมั่ง จุบจิบกรุบกริบให้หายเซ็ง ถึงไปอยู่ในที่รโหฐานสองต่อสอง ก็ยังเชื่อว่าสติสตังสัมปชัญญะตัวเองว่าเอาอยู่ นั่นล่ะ ... ความทนงตัวที่แฝงมากับคำพูดที่ว่า " รู้ลิมิตของตัวเอง " (แต่ถึงอย่างนั้นใจลึก ๆ ขั้นลึกที่สุดของดนตร์เอง ก็น่าจะคาดหวังอะไรพรรค์อย่างนั้นอยู่เบาๆ ไม่เช่นนั้นจะขึ้นห้องเขาไปทำไมให้เมื่อยตุ้ม ทั้งที่ก็รู้อยู่ว่าอีกฝ่ายให้ท่าให้ทางมาตั้งแต่ต้น เป็นไปได้ว่า "อยาก" อยู่เหมือนกันแหละ แต่ก็รู้ว่ามันไม่ดี แต่แบบ ... เออ ก็ขึ้นไปหน่อยก็ได้มั้ง ไม่เป็นไรหรอก เรารู้ตัวเองว่าเราได้แค่ไหน .. เหรอ ???)

คุณเอ๋ย ... อารมณ์กำหนัดกับผู้ชาย (ผู้หญิงก็ด้วยนะ ถึงเปอร์เซ็นจะไม่มากเท่าเพราะความเชื่อและกรอบประเพณี) ถึงเราไม่ใช่ผู้ชายเราก็ว่ามันไม่เข้าใครออกใครดอกหนา " ไม่รัก " มันก็เกิดได้ ไม่อย่างนั้นสถานบริการทางเพศคงไม่เกิดขึ้นในโลกใบนี้ ปรากฏตั้งแต่ในยุคอารยธรรมเก่าแก่เลยเชียว และ เมื่อใดที่ไหลไปตามกระแสอารมณ์จนฉุดไม่อยู่ หน้าลูกหน้าเมียหน้าพ่อหน้าแม่ พระอินทร์พระพรหมพระยมพระยักษ์ที่ไหน ก็ต้านไม่อยู่ทั้งนั้นแหละ

ความหวือหวาทั้งหลายทั้งปวงในระดับ 18+ กับเวอร์ชั่น uncut ก็คงพอบ่งบอกได้ว่าดนตร์ไปถึงวิมานชั้นฟ้าขั้นไหนอะไรยังไง ดังนั้นคงพออนุมานได้ว่าสำหรับดนตร์ " ไม่ใช่แค่ใครซักคน  .... ไม่ใช่กับใครก็ได้ " คงไม่ใช่เรื่องจริงสักเท่าไหร่ แต่ แต่ แต่ ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้เลวเกวขนาดนั้น ผิดชอบชั่วดียังรู้ ยังรู้สึกผิด แต่ แต่ แต่ อีกแหละ ความรู้สึกผิดก็ไม่ได้มีความรุนแรงไปกว่าการที่จะให้เมียที่บ้านรู้ว่าตัวเองเป็นคนผิด

ผู้ชายอย่างดนตร์มีความทนงตัว อย่างที่ได้ให้ความเห็นไปข้างต้น เมื่อบวกกับกลไกป้องกันตัวเอง ก็พยายามจะแก้ปัญหา ... ให้จบแบบเงียบ ๆ จบเรียบ ๆ จบเนียน ๆ โดยไม่ต้องเผยความจริงและความผิดของตัวเองให้ลิตาช้ำใจ แต่เจ้าตัวก็ไม่นึกว่าการที่หวั่นไหวแล่นตามอวัยวะเบื้องล่างไปหนึ่งวูบนั้น จะพามาซึ่งความวิบัติเกินอัตราขนาดนี้ เพราะไปเจอเอาผู้หญิงแบบมายด์เข้า แต่จะโทษว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะเจอผู้หญิงแบบมายด์ก็คิดว่าไม่ใช่อยู่ดี มันอยู่ที่ตัวดนตร์เองนั่นแหละ ตั้งแต่ความคิดว่าตัวเองควบคุมทุกอย่างได้คิดว่าตัวเองแน่เจอมาทุกอย่างแล้วนั่นแหละปัญหาใหญ่



สภาพของดนตร์จึงกลายเป็นอาการน้ำท่วมปาก จะบอก ... บ้านคงแตกกระเจิง แต่บัดนี้อันตรายก็คืบคลานเข้ามาถึงบ้าน และ ทางนั้นก็รุกคืบจนสนิทสนมกับลิตา รวมถึงคุณดวงใจผู้เป็นมารดาเรียบร้อย ศึกกระหนาบตีทั้งสองข้าง มายด์ตอนนี้ก็นึกถึงตัวเองเป็นหลัก แม้จะมองเห็นสายตาว่าดนตร์เกลียดและกลัว แต่ก็เดินหน้าต่อไปเพื่อให้ได้มา ข้างมารดา " ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร " ลิตาเข้าข่ายคนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด การวางหมากด้วยการจัดเรื่องให้เงียบเชียบคือการตัดสินใจที่ผิดมหันต์

และอีกเรื่องที่ออกทำให้มาตรวัดคะแนนผู้ชายอย่างดนตร์ต่ำเตี้ยเรี่ยดินไปอีก คือ การที่มีอะไรกับมายด์ แล้วก็ยังมาต่อกับลิตา โดยไม่ได้ฉุกคิดอะไรซักนิดว่าโรคทางเพศสัมพันธ์มันจะคืบคลานเข้ามาหา คิดได้ยังไง ? เรื่องราวที่แอบซ่อนมันยิ่ง go so big ไปเรื่อย ๆ บ่วงที่หนึ่งไปหาบ่วงที่สอง บ่วงที่สองไปหาบ่วงที่สาม โดยที่การแก้ปัญหาของดนตร์แทบไม่ช่วยอะไรให้มันดีขึ้นมาเลย เพราะ สิ่งที่ดนตร์ละเลยคือรากแก้วของปัญหา นั่นคือ "ความจริง"