เราไม่ได้อยู่บ้าน ทำงานงานอยู่อีกที่หนึงค่ะ เสาร์อาทิตย์ถึงได้กลับบ้าน เดือนละ1-2ครั้ง กลับบ้านเย็นวันศุกร์ วันอาทิตย์กลับหอ
อย่างเช่น
เราพยายามเรียนหนังสือ สอบเข้าทำงานได้ มีตำแหน่ง ก่อนหน้าก็ล้มลุกคลุกคลาน ลำบาก มีเรื่องมาเยอะ เงินเดือน 12,000 บาท ไม่มีอาชีพเสริม ญาติก็บอกเราเรียนสูงงานอะไรก็ไม่ทำ ไม่อดทน มาบอกแม่เราว่า เราทำงานมีเงินดือนแล้ว ก็ไม่ต้องใช้เงินอะไร ไม่ต้องให้อะไร หรือเก็บอะไรไว้ให้เรา เอาไว้ให้เค้าดีกว่าให้คนอื่น ลูกจะพึ่งได้รึเปล่าก็ไม่รู้ มันไม่สนใจเราหรอก แต่เค้านันมีภาระมากมายเงินก็ไม่มี รายได้ก็ไม่แน่นอน ทำเหมือนเราต้องเอาเงินที่หามาได้ไปให้เค้า
ญาติมากินข้าวที่บ้านเราทุกวัน ทุกมื้อ แม่เลยไหว้วานให้ช่วยเตรียมการทำกับข้าว เช่น หุงข้าว ก่อไฟ เตรียมเครื่องปรุง หยิบนั่นนี่ เค้าก็บ่นว่าใช้แต่เค้า พอเห็นเราเพิ่งกลับบ้าน ก็บอกทำไม ไม่ใช้ลูก ใช้แต่เค้า เค้าต้องรีบไปทำงาน หาเงิน และยังไปบอกกับคนไปทั่วว่าแม่เราไม่ใช้ลูกตัวเอง ใช้แต่คนอื่น ให้คนอื่นมาใช้เรา มาตามเราที่บ้าน ให้ไปรับไปส่ง ไปตามหาคนนั้นคนนี้ มายืมรถยืมของ บอกว่าเราสบายเกินไป ไม่เคยลำบาก
ซื้อรถมา เติมน้ำมันเต็มถัง ก็ตามมายืมไปใช้เป็นเดือนๆ เรากลับบ้านต้องเดินไปไหนมาไหน พอรถน้ำมันหมดก็เอามาคืน เสียเราก็ซ่อม บอกเราขี้เหนียว ขี้ตระหนี่ มีเงินเยอะแยะ ของแค่นี้
พอเรากลับบ้านก็ถามทำไมกลับบ้านบ่อยจัง เงินเยอะรึ อยู่หอไม่มีอะไรทำรึไง
พอไม่กลับบ้านก็บอกหอมีอะไรดีหนอ แอบมีแฟนรึเปล่าลืมแม่ไม่กลับบ้าน
เรารำคาญพยายามเลี่ยงไม่ได้มีประโยชน์ หรือยกระดับคุณภาพชีวิตเลย เบื่อ พยายามเลี่ยง ไม่พบ ไม่เสวนา ทำตัวเงียบ ไม่โอ้อวดไม่เด่น เป็นคนธรรมดา ก็ถูกหาว่า หยิ่ง อยู่แต่ในรู ไม่ไปไหน อาศัยไม่ได้
พอเจ้านาย พาไปไหน ให้ตามไปงานไหนด้วย นายซื้อขนมมาให้ 2 ครั้ง ให้แบ่งกินด้วยกันทุกคนนะ ก็ว่าไม่ใช่หน้าที่ไปทำไม ไม่ใช่เรื่อง ทำตัวไม่เหมาะสม
คือไม่เข้าใจว่ามันทำไมถึงได้ยุ่งวุ่นวาย หรือเราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงเกินไป ทำอะไรให้ถูกใจทุกคนนั้นมันยากยิ่ง ไม่ได้เลี้ยงเรามา เราจะต้องไปตามดูแลรับใช้ให้เงินให้ทองตลอดเราก็ไม่ไหว ก็ซื้ออะไรมาก็กินได้ แบ่งให้กิน มากินด้วยตลอด ให้ใช้ ให้ยืมของ ให้ยืมเงิน ไม่คืนเราก้ว่าไรไม่ได้ ของซื้อใหม่ก็ยืมลืม วนเวียน อยากได้อะไรก็หยิบในบ้านเราไป ไม่มีใช้เราได้แต่บ่น หลายคนด้วย บอกที่ดินเราก็มี ด้วยเงินเดือนเราจำกัด จะให้ขายบ้านขายที่มาเลี้ยงมาให้ก็จะเกินตัวไป เผลอต้องเลี้ยงดูช่วยเหลือกันไปตลอดชีวิต เท่าไหร่ก็ไม่พอ บ่นมากไปละคะ ขอโทษค่ะมันมากมาย ไปพูดกับใครเล่าให้ใครไม่ได้ด้วย ข้อดีของเค้าก็มี คือญาติ ไหว้วานพึ่งพาอาศัยเค้าได้บ้างไม่ได้บ้าง ต้องยามจำเป็นจริง แต่เราต้องเป็นที่พึ่งตลอดเวลา ขายที่ได้ครึ่งล้าน เค้ายืมทุกบาท ยังไม่พอให้เค้าเลย ทุกคนเลือกชีวิตของตัวเอง ต้องยอมรับความจริง เราพยายามให้เค้าพึ่งตนเอง แบบพยายามให้เค้าจับปลา ถ้าจับให้เค้าตลอด คงต้องเลี้ยงกันตลอดแบบนี้ แต่เราก็กลายเป็นคนไม่เอาใคร
มันเหนื่อยค่ะ ช่วยดึงสติเรากลับมาที
ทำไมเราทำอะไรใครๆถึงเดือดร้อนไปติดค้างเค้าไว้ดูเราไม่ดีเลย
อย่างเช่น
เราพยายามเรียนหนังสือ สอบเข้าทำงานได้ มีตำแหน่ง ก่อนหน้าก็ล้มลุกคลุกคลาน ลำบาก มีเรื่องมาเยอะ เงินเดือน 12,000 บาท ไม่มีอาชีพเสริม ญาติก็บอกเราเรียนสูงงานอะไรก็ไม่ทำ ไม่อดทน มาบอกแม่เราว่า เราทำงานมีเงินดือนแล้ว ก็ไม่ต้องใช้เงินอะไร ไม่ต้องให้อะไร หรือเก็บอะไรไว้ให้เรา เอาไว้ให้เค้าดีกว่าให้คนอื่น ลูกจะพึ่งได้รึเปล่าก็ไม่รู้ มันไม่สนใจเราหรอก แต่เค้านันมีภาระมากมายเงินก็ไม่มี รายได้ก็ไม่แน่นอน ทำเหมือนเราต้องเอาเงินที่หามาได้ไปให้เค้า
ญาติมากินข้าวที่บ้านเราทุกวัน ทุกมื้อ แม่เลยไหว้วานให้ช่วยเตรียมการทำกับข้าว เช่น หุงข้าว ก่อไฟ เตรียมเครื่องปรุง หยิบนั่นนี่ เค้าก็บ่นว่าใช้แต่เค้า พอเห็นเราเพิ่งกลับบ้าน ก็บอกทำไม ไม่ใช้ลูก ใช้แต่เค้า เค้าต้องรีบไปทำงาน หาเงิน และยังไปบอกกับคนไปทั่วว่าแม่เราไม่ใช้ลูกตัวเอง ใช้แต่คนอื่น ให้คนอื่นมาใช้เรา มาตามเราที่บ้าน ให้ไปรับไปส่ง ไปตามหาคนนั้นคนนี้ มายืมรถยืมของ บอกว่าเราสบายเกินไป ไม่เคยลำบาก
ซื้อรถมา เติมน้ำมันเต็มถัง ก็ตามมายืมไปใช้เป็นเดือนๆ เรากลับบ้านต้องเดินไปไหนมาไหน พอรถน้ำมันหมดก็เอามาคืน เสียเราก็ซ่อม บอกเราขี้เหนียว ขี้ตระหนี่ มีเงินเยอะแยะ ของแค่นี้
พอเรากลับบ้านก็ถามทำไมกลับบ้านบ่อยจัง เงินเยอะรึ อยู่หอไม่มีอะไรทำรึไง
พอไม่กลับบ้านก็บอกหอมีอะไรดีหนอ แอบมีแฟนรึเปล่าลืมแม่ไม่กลับบ้าน
เรารำคาญพยายามเลี่ยงไม่ได้มีประโยชน์ หรือยกระดับคุณภาพชีวิตเลย เบื่อ พยายามเลี่ยง ไม่พบ ไม่เสวนา ทำตัวเงียบ ไม่โอ้อวดไม่เด่น เป็นคนธรรมดา ก็ถูกหาว่า หยิ่ง อยู่แต่ในรู ไม่ไปไหน อาศัยไม่ได้
พอเจ้านาย พาไปไหน ให้ตามไปงานไหนด้วย นายซื้อขนมมาให้ 2 ครั้ง ให้แบ่งกินด้วยกันทุกคนนะ ก็ว่าไม่ใช่หน้าที่ไปทำไม ไม่ใช่เรื่อง ทำตัวไม่เหมาะสม
คือไม่เข้าใจว่ามันทำไมถึงได้ยุ่งวุ่นวาย หรือเราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงเกินไป ทำอะไรให้ถูกใจทุกคนนั้นมันยากยิ่ง ไม่ได้เลี้ยงเรามา เราจะต้องไปตามดูแลรับใช้ให้เงินให้ทองตลอดเราก็ไม่ไหว ก็ซื้ออะไรมาก็กินได้ แบ่งให้กิน มากินด้วยตลอด ให้ใช้ ให้ยืมของ ให้ยืมเงิน ไม่คืนเราก้ว่าไรไม่ได้ ของซื้อใหม่ก็ยืมลืม วนเวียน อยากได้อะไรก็หยิบในบ้านเราไป ไม่มีใช้เราได้แต่บ่น หลายคนด้วย บอกที่ดินเราก็มี ด้วยเงินเดือนเราจำกัด จะให้ขายบ้านขายที่มาเลี้ยงมาให้ก็จะเกินตัวไป เผลอต้องเลี้ยงดูช่วยเหลือกันไปตลอดชีวิต เท่าไหร่ก็ไม่พอ บ่นมากไปละคะ ขอโทษค่ะมันมากมาย ไปพูดกับใครเล่าให้ใครไม่ได้ด้วย ข้อดีของเค้าก็มี คือญาติ ไหว้วานพึ่งพาอาศัยเค้าได้บ้างไม่ได้บ้าง ต้องยามจำเป็นจริง แต่เราต้องเป็นที่พึ่งตลอดเวลา ขายที่ได้ครึ่งล้าน เค้ายืมทุกบาท ยังไม่พอให้เค้าเลย ทุกคนเลือกชีวิตของตัวเอง ต้องยอมรับความจริง เราพยายามให้เค้าพึ่งตนเอง แบบพยายามให้เค้าจับปลา ถ้าจับให้เค้าตลอด คงต้องเลี้ยงกันตลอดแบบนี้ แต่เราก็กลายเป็นคนไม่เอาใคร
มันเหนื่อยค่ะ ช่วยดึงสติเรากลับมาที