เป็นเรื่องที่คิดอยู่นานว่าจะเขียนดีรึป่าว555
เหตุเกิดจากความเหงาของคนที่เหงาจริงๆ เหงานี้มันเป็นผลของความรัก ที่หลายคนเฝ้าฝัน หรือแม้แต่ฝ่านมาโชคโชน สำหรับ จขกท (ขอใช้สรรพนามแทนตัวว่า ผม)นั้นผ่านมานิดๆ เฝ้าหาทุกคืนวัน5555 ยิ่งอายุมากขึ้นมันยิ่งเหงาสุดขั้วหัวใจ .........
ผมเป็นคนหนึ่งที่บอกอย่างไม่อายว่าประสบการณ์เรื่องรักมีน้อยจริงๆ ตอนนี้ก็จะ 25ละครับ อายุแก่ละ แต่ประสบการณ์อนุบาล55. ตั้งแต่เด็กก็ยังไม่มีแฮะ(สมัยนั้นมีเขาว่าแก่แดด🙀) > เริ่มเข้าสู่วันรุ่นมัธยมวัยใสๆ ก็ยังไม่มี ;บอกก่อนว่าผมอยู่ห้องเด็กเรียนนะครับ ตอนนั้นก็บ้า เขาเรียนพิเศษเราก็เรียนชนิดหามรุ่งหามค่ำ เขาแข่งเราก็แข่ง(แข่งtop10 )อ่า+วึกโจทย์ไม่หบับไม่นิน ไม่ยอมใครไม่สนเลยเรื่องรักๆใครๆ ก็มีเพื่อนเริ่มมีแฟนบ้างนะครับ แต่ก็บอกเลยไม่อิจ สักนิด 55 จบสิ้นกันไปชีวิตวัยใสตรู55 ไม่ได้เลยคือแฟน แต่ได้เพื่อนๆที่รักสุดชีวิตติดตัวมา
เริ่มช้าดีกว่าด้านชา เข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยเริ่มแสวงหาความรักบ้าง (บ้างจริงๆนะ เริ่มไปชอบใครไม่รู้ เจอกันล่างตึกเรียนทุกวัน หลังๆเจอกันตึกชีวะ คณะผมไม่มีไครไปเรียนพื้ฐานชีวะหรอก ผมก็
ไป 55. จนมารู้ทีหลังว่าเรียนทันตะ แอบชอบอยุ่ตลอดมาจนจบอ่ะ ส่องแล้วส่องอีก55 ไม่กล้าทำไรมากกว่านี้ ขี้อายครับ จนเขามีแฟนไปละครับ😭) นั้นแหละครับท่านผู้อ่านจุดเริ่มแรกก้อนกแล้ว55 .....ระหว่างนั้นก็ .....ไม่มีเลยครับ😰😢😢😢😢😢 วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ซ้ำไปอีกคณะผมเรียนวิชาในมหาวิทยาลัยแค่ปรเดียว เวลาทองผมนี่หมดสิ้นเลย หลังจากนั้นโอกาสเจอคนอื่นๆ(จะบอกว่าคณะอื่น) ก็กน้อยไปเลย ย้อนเวลาไปได้จะอยู่ในมอ เช้านรู่ จนค่ำจนดึกเลย
เหมือนนกในกรง เรียนหลังจากนั้นก็เจอแต่เพื่อน รุ่นพี่ วนๆปนกันไป แต่นกก็คือนก มีคุยบ้างนิดหน่อย 1-2 คน😢 ทำให้นกน้อยๆ ก็เติบโตไปเป็นนกฟินิกส์5555(นกแล้วนกอีกตายแล้วฟื้น วนๆไป) สรุปว่าไม่มีแฟนเลย555 >>>ความเหงาเริ่มก่อตัวทีละน้อย และเพิ่มอย่างรวดเร็วเมื่อเพื่อนๆสนิทเราเริ่มมีแฟน ความอยากมีแฟนเริมก่อตัว กล้ามากขึ้นที่จะหา หาไงนั่นก้อหลายอยาง5555แต่ทั้งหมดเริ่มจากความกล้าที่จำเป็นต้องเพิ่มขึ้น ....
ผลของความกล้านะเหรอ........ก็มีคนคุยมากขึ้น คนไกล้บ้างคนไกลบ้าง แต่ก็แค่คุยนะครับ บางครั้งก็นิสัยเลว ผาคุยหลายคน แต่ทุกคนคือแค่คุย หลายปัจจัยทำให้เราไปกันต่อมากกว่าคุยไม่ได้
ก็มีบ้างที่พัฒนามากกว่าคุย
มีคนนึงคุยกันไปมา ไม่นานมากผมไปแอดFB เขาแต่เขาตอบกลับมาทักทายชวนคุยจนรุ้จีกกัน แค่พูดเล่นว่าหิวก้อมารับไปกอนข้าว โห!!! ถ้าเป็นผู้หญิงเขาคงว่าผมร่านอ่ะ55. คือมารับก้อไป ดึกดื่นไม่สน ไกล้สอบหนังสืออ่านไม่จบก้อยังไปงี้ เราก็พัฒนาเรื่อยๆ แต่ด้วยเราเริ่มห่างกัน ระยะทาง+ใจ ผมยังไม่ให้ใจแก่เขาทั้งหมด และเขาก็เช่นกันครับ( แหม่ๆ เขาฮอทๆ คุยเฟส คนเข้ามาเยอะมากๆๆ คงเป็นปาปกรรม เขาคงไม่ได้คุยกับผมแค่คนเดียวแน่😭😓) สุดท้ายผมเรียนจบ และภาระงานที่เพิ่มขึ้น หน้าที่การงานที่โตขึ้น ต้องไปทำงานในที่ไกลจากกัน และนิสัยเราคงไม่เข้ากัน ผมไม่ชอบคนที่มีความคิดเด็กๆ สักเท่าไหร่. สุดท้ายเราก็ค่อยๆห่างกัน ไม่เฮิตนะครับ เพราะที่ห่างและเรื่องราวที่เกิดขึ้นผมก็เป็นคนที่ตัดสินใจเอง เผื่อใจไว้ตลอดละ
คนล่าสุดเริ่มคุยได้ไงไม่รู้จิงๆครับ แต่รู้ว่าเขาน่ารัก ใสๆ น่าไว้ใจ. และวันเดียวกัน ทำงานแล้วเหมือนกัน ตั้งแต่รู้จักกันผมเลิกคุยคนอื่นๆ ใครทักมาก็ไม่ตอบ ผมคงให้ใจเขาไปมากกว่าทัๆคนที่เข้ามาละครับ. เราเริ่มจากคุย กลายเป็นโทร กลายเป็นเฟสทาม แต่ก็แค่นั่นแหละครับที่ทำได้มากสุด เพราะเราไกลกันวางแผนว่าจะมาเจอกัน คนนี้ผมเป็นไรไปไม่รู้ ผมติดเขามาก แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนไป ไม่ค่อยคุย ไม่ค่อยโทร (บอกเลยผมค่อนข้างรู้ทันคน ผมดูอะไรออกหลายออย่างที่เป็นหลักฐานพิสูจความคิดตัวเองได้ ไม่ใช่การเดาจากเซ้น ). ไม่รู้ว่าโกรธที่ผมไม่เห็นด้วยหรือสนับสึนให้ไปสอบงานใหม่รึป่าว แต่ผมว่าเรื่องนี้คงไม่ใช่เหนตหลักครับ ช่วงนี้ ผมทักไปบ่อยขึ้น โทรหาบ่อยขึ้น ไม่รู้เลยครับว่าเพราะอะไรทุกทีไม่ค่อยไลนหาใคร ไม่ค่อยโทรหาใคร(หยิ่งเล่นตัวว่างั้น แต่คนนี้ตั้งแต่คุยกันไม่ได้หยิ่งหรือเล่นตัวขนาดน้าน55 ยอมอยู่นะครับ แต่ตอนนี้ยิ่งกว่ายอมละ นั่งรอนั่งจ้อง แม้นเวลาว่างเราจะน้อย พักบ้าง ระหว่างเดินไปตึกนั้นโน่นนี่ในที่ทำงาน ว่างแปปๆก็ทักแชท และโทรไป)..............วันนี้ตอนนี้เหมือนรู้ตัวว่าเริ่มเจ็บอีกแล้ว ขอรวบรวมสติ ความกล้า ความอดทน ผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้ ขอกลับเข้าสู่safe mode .....เหนื่อยมากๆแล้วกับความรัก ครั้งแล้วครั้งเล่า 😢
ผมเพิ่งได้เริ่มงานไม่ถึงเดือน เริ่มสนุกกับงานแล้ว ขอตั้งตัวทำงานให้แต็มที่ ทำงานของตัวเองให้ดีที่สุด ก่อนละกัน ผมไม่เคยทำบาป ไม่เคยคิดชั่ว ทำไมเจอแต่เรื่องแบบนี้ เหนื่อยจริงๆ >>>ต่อไปขอให้ผมได้เจอคนที่ดี ขอให้เข้ากันได้ ไม่มีสเปค ขอแค่เข้ากันเข้าใจกัน เราคอยดูแลประคับประคองกัน เป็นที่พึงๆแก่กันมีศีลที่เสมอกัน ผมก็พอใจละครับ
เหนื่อยๆจากที่ทำงานเลิกแล้วโทรหาก็ไม่รับ แต่ออนเฟส >>. กลับถึงบ้านเหนื่อยและเหงา จึงเกิดการเขียนเติมกระทู้นี้ขึ้นมา เห็นยาวๆนี่ไม่ได้เขียนรอบเดียว เขียนมานานละ จะมีความเป็นศิลปินมานั่งพิมตอนอารมดาร์คๆแบบนี้แหละ นอยคนนั้นก็มาพิมพ์ระบายที รวามๆละเป็นปีละมั้งที่เรื่องนี่อยุ่คาnote pad ละวันนี้มันเลยมาเขียนจบ เพราะผมเหนื่อย และเสียใจมากจริงๆ นี่แหละนะที่เขาเรียกว่าอกหัก สัจธรรมแห่งความรัก😢
กราบขออภัยที่พิมพ์ผิดไปเยอะมาก ใช้ภาษาอาจไม่สวย มีความไม่นุ่มนวลหลากหลายอารม เพราะมันพิมพ์ในช่วงเวลาและความรู้สึกที่แตกต่างกันจริงๆ ขอโทษทุกท่านที่อาจหลงมาอ่านเรื่องบ่นๆของผม. นอกจากจะบ่นและหาเนื้อหาสาระไม่ได้ แล้วยังไม่มีทักษะการเขียนอีก555. แต่ยังไงก็ขอขอบคุณที่เข้ามานะครับ ที่เขียนที่พิมไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรเลย 55 แค่เขียนไปเรื่อยๆ เลยว่าอยากลงเป็นกระทู้ของตัวเองสักอัน😀 เพราะผมก็สิงพันทิปอยุ่บ่อยๆ เวลาว่าง
ผมยังหวังและรอคอยวันที่จะมีผมจะเจอคนที่พร้อมจะดูแลกันไปจนแก่เฒ่านะ ยังไม่ปิดประตูใจขนาดนั้น55
ข้อมูลผู้เขียน
หนุ่มเหนือขี้เหงา ตัวน้อยๆๆ ล่องลอยหารักไปเรื่อยๆ55
เพอ่งเข้าสู่ชีวิตการทำงาน รับราชการ งานหนัก เวลาน้อย แต่ผมน่ารักนะ5555
เหตุเกิดจากความเหงา ของคนตามหารัก
เหตุเกิดจากความเหงาของคนที่เหงาจริงๆ เหงานี้มันเป็นผลของความรัก ที่หลายคนเฝ้าฝัน หรือแม้แต่ฝ่านมาโชคโชน สำหรับ จขกท (ขอใช้สรรพนามแทนตัวว่า ผม)นั้นผ่านมานิดๆ เฝ้าหาทุกคืนวัน5555 ยิ่งอายุมากขึ้นมันยิ่งเหงาสุดขั้วหัวใจ .........
ผมเป็นคนหนึ่งที่บอกอย่างไม่อายว่าประสบการณ์เรื่องรักมีน้อยจริงๆ ตอนนี้ก็จะ 25ละครับ อายุแก่ละ แต่ประสบการณ์อนุบาล55. ตั้งแต่เด็กก็ยังไม่มีแฮะ(สมัยนั้นมีเขาว่าแก่แดด🙀) > เริ่มเข้าสู่วันรุ่นมัธยมวัยใสๆ ก็ยังไม่มี ;บอกก่อนว่าผมอยู่ห้องเด็กเรียนนะครับ ตอนนั้นก็บ้า เขาเรียนพิเศษเราก็เรียนชนิดหามรุ่งหามค่ำ เขาแข่งเราก็แข่ง(แข่งtop10 )อ่า+วึกโจทย์ไม่หบับไม่นิน ไม่ยอมใครไม่สนเลยเรื่องรักๆใครๆ ก็มีเพื่อนเริ่มมีแฟนบ้างนะครับ แต่ก็บอกเลยไม่อิจ สักนิด 55 จบสิ้นกันไปชีวิตวัยใสตรู55 ไม่ได้เลยคือแฟน แต่ได้เพื่อนๆที่รักสุดชีวิตติดตัวมา
เริ่มช้าดีกว่าด้านชา เข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยเริ่มแสวงหาความรักบ้าง (บ้างจริงๆนะ เริ่มไปชอบใครไม่รู้ เจอกันล่างตึกเรียนทุกวัน หลังๆเจอกันตึกชีวะ คณะผมไม่มีไครไปเรียนพื้ฐานชีวะหรอก ผมก็
เหมือนนกในกรง เรียนหลังจากนั้นก็เจอแต่เพื่อน รุ่นพี่ วนๆปนกันไป แต่นกก็คือนก มีคุยบ้างนิดหน่อย 1-2 คน😢 ทำให้นกน้อยๆ ก็เติบโตไปเป็นนกฟินิกส์5555(นกแล้วนกอีกตายแล้วฟื้น วนๆไป) สรุปว่าไม่มีแฟนเลย555 >>>ความเหงาเริ่มก่อตัวทีละน้อย และเพิ่มอย่างรวดเร็วเมื่อเพื่อนๆสนิทเราเริ่มมีแฟน ความอยากมีแฟนเริมก่อตัว กล้ามากขึ้นที่จะหา หาไงนั่นก้อหลายอยาง5555แต่ทั้งหมดเริ่มจากความกล้าที่จำเป็นต้องเพิ่มขึ้น ....
ผลของความกล้านะเหรอ........ก็มีคนคุยมากขึ้น คนไกล้บ้างคนไกลบ้าง แต่ก็แค่คุยนะครับ บางครั้งก็นิสัยเลว ผาคุยหลายคน แต่ทุกคนคือแค่คุย หลายปัจจัยทำให้เราไปกันต่อมากกว่าคุยไม่ได้
ก็มีบ้างที่พัฒนามากกว่าคุย
มีคนนึงคุยกันไปมา ไม่นานมากผมไปแอดFB เขาแต่เขาตอบกลับมาทักทายชวนคุยจนรุ้จีกกัน แค่พูดเล่นว่าหิวก้อมารับไปกอนข้าว โห!!! ถ้าเป็นผู้หญิงเขาคงว่าผมร่านอ่ะ55. คือมารับก้อไป ดึกดื่นไม่สน ไกล้สอบหนังสืออ่านไม่จบก้อยังไปงี้ เราก็พัฒนาเรื่อยๆ แต่ด้วยเราเริ่มห่างกัน ระยะทาง+ใจ ผมยังไม่ให้ใจแก่เขาทั้งหมด และเขาก็เช่นกันครับ( แหม่ๆ เขาฮอทๆ คุยเฟส คนเข้ามาเยอะมากๆๆ คงเป็นปาปกรรม เขาคงไม่ได้คุยกับผมแค่คนเดียวแน่😭😓) สุดท้ายผมเรียนจบ และภาระงานที่เพิ่มขึ้น หน้าที่การงานที่โตขึ้น ต้องไปทำงานในที่ไกลจากกัน และนิสัยเราคงไม่เข้ากัน ผมไม่ชอบคนที่มีความคิดเด็กๆ สักเท่าไหร่. สุดท้ายเราก็ค่อยๆห่างกัน ไม่เฮิตนะครับ เพราะที่ห่างและเรื่องราวที่เกิดขึ้นผมก็เป็นคนที่ตัดสินใจเอง เผื่อใจไว้ตลอดละ
คนล่าสุดเริ่มคุยได้ไงไม่รู้จิงๆครับ แต่รู้ว่าเขาน่ารัก ใสๆ น่าไว้ใจ. และวันเดียวกัน ทำงานแล้วเหมือนกัน ตั้งแต่รู้จักกันผมเลิกคุยคนอื่นๆ ใครทักมาก็ไม่ตอบ ผมคงให้ใจเขาไปมากกว่าทัๆคนที่เข้ามาละครับ. เราเริ่มจากคุย กลายเป็นโทร กลายเป็นเฟสทาม แต่ก็แค่นั่นแหละครับที่ทำได้มากสุด เพราะเราไกลกันวางแผนว่าจะมาเจอกัน คนนี้ผมเป็นไรไปไม่รู้ ผมติดเขามาก แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนไป ไม่ค่อยคุย ไม่ค่อยโทร (บอกเลยผมค่อนข้างรู้ทันคน ผมดูอะไรออกหลายออย่างที่เป็นหลักฐานพิสูจความคิดตัวเองได้ ไม่ใช่การเดาจากเซ้น ). ไม่รู้ว่าโกรธที่ผมไม่เห็นด้วยหรือสนับสึนให้ไปสอบงานใหม่รึป่าว แต่ผมว่าเรื่องนี้คงไม่ใช่เหนตหลักครับ ช่วงนี้ ผมทักไปบ่อยขึ้น โทรหาบ่อยขึ้น ไม่รู้เลยครับว่าเพราะอะไรทุกทีไม่ค่อยไลนหาใคร ไม่ค่อยโทรหาใคร(หยิ่งเล่นตัวว่างั้น แต่คนนี้ตั้งแต่คุยกันไม่ได้หยิ่งหรือเล่นตัวขนาดน้าน55 ยอมอยู่นะครับ แต่ตอนนี้ยิ่งกว่ายอมละ นั่งรอนั่งจ้อง แม้นเวลาว่างเราจะน้อย พักบ้าง ระหว่างเดินไปตึกนั้นโน่นนี่ในที่ทำงาน ว่างแปปๆก็ทักแชท และโทรไป)..............วันนี้ตอนนี้เหมือนรู้ตัวว่าเริ่มเจ็บอีกแล้ว ขอรวบรวมสติ ความกล้า ความอดทน ผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้ ขอกลับเข้าสู่safe mode .....เหนื่อยมากๆแล้วกับความรัก ครั้งแล้วครั้งเล่า 😢
ผมเพิ่งได้เริ่มงานไม่ถึงเดือน เริ่มสนุกกับงานแล้ว ขอตั้งตัวทำงานให้แต็มที่ ทำงานของตัวเองให้ดีที่สุด ก่อนละกัน ผมไม่เคยทำบาป ไม่เคยคิดชั่ว ทำไมเจอแต่เรื่องแบบนี้ เหนื่อยจริงๆ >>>ต่อไปขอให้ผมได้เจอคนที่ดี ขอให้เข้ากันได้ ไม่มีสเปค ขอแค่เข้ากันเข้าใจกัน เราคอยดูแลประคับประคองกัน เป็นที่พึงๆแก่กันมีศีลที่เสมอกัน ผมก็พอใจละครับ
เหนื่อยๆจากที่ทำงานเลิกแล้วโทรหาก็ไม่รับ แต่ออนเฟส >>. กลับถึงบ้านเหนื่อยและเหงา จึงเกิดการเขียนเติมกระทู้นี้ขึ้นมา เห็นยาวๆนี่ไม่ได้เขียนรอบเดียว เขียนมานานละ จะมีความเป็นศิลปินมานั่งพิมตอนอารมดาร์คๆแบบนี้แหละ นอยคนนั้นก็มาพิมพ์ระบายที รวามๆละเป็นปีละมั้งที่เรื่องนี่อยุ่คาnote pad ละวันนี้มันเลยมาเขียนจบ เพราะผมเหนื่อย และเสียใจมากจริงๆ นี่แหละนะที่เขาเรียกว่าอกหัก สัจธรรมแห่งความรัก😢
กราบขออภัยที่พิมพ์ผิดไปเยอะมาก ใช้ภาษาอาจไม่สวย มีความไม่นุ่มนวลหลากหลายอารม เพราะมันพิมพ์ในช่วงเวลาและความรู้สึกที่แตกต่างกันจริงๆ ขอโทษทุกท่านที่อาจหลงมาอ่านเรื่องบ่นๆของผม. นอกจากจะบ่นและหาเนื้อหาสาระไม่ได้ แล้วยังไม่มีทักษะการเขียนอีก555. แต่ยังไงก็ขอขอบคุณที่เข้ามานะครับ ที่เขียนที่พิมไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรเลย 55 แค่เขียนไปเรื่อยๆ เลยว่าอยากลงเป็นกระทู้ของตัวเองสักอัน😀 เพราะผมก็สิงพันทิปอยุ่บ่อยๆ เวลาว่าง
ผมยังหวังและรอคอยวันที่จะมีผมจะเจอคนที่พร้อมจะดูแลกันไปจนแก่เฒ่านะ ยังไม่ปิดประตูใจขนาดนั้น55
ข้อมูลผู้เขียน
หนุ่มเหนือขี้เหงา ตัวน้อยๆๆ ล่องลอยหารักไปเรื่อยๆ55
เพอ่งเข้าสู่ชีวิตการทำงาน รับราชการ งานหนัก เวลาน้อย แต่ผมน่ารักนะ5555