อย่างแรก  คือเราไม่มีญาติพี่น้องพ่อแม่มีเพียงคนที่อุปการะเฉยๆคือไม่ใช่ว่าไม่มีญาติมีแม่มีน้ามียายแต่แม่ก็ไม่ได้สนใจให้การเลี้ยงดูทุกๆด้านแต่เด็กคนอื่นๆก็ไม่
       อย่างที่สอง  เวลาไปเรียนตอนเด็กๆนี่โดนกลั่นแกล้งตลอดเพราะอ่อนแอไม่มีที่พึ่งไม่มีครอบครัวให้ปรึกษามันอ้างว้างมากๆค่ะ ทั้งญาติพี่น้องรังแกตบตีแต่เราทำอะไรไม่ได้
       อย่างที่สาม อาจเพราะเราเข้าสังคมไม่เก่ง มีเพื่อนแต่สุดท้ายก็ต้องเลิกคบกัน เมื่อก่อนตอนเป็นเด็กเราโลกสวยด้วยล่ะ คิดว่าถ้าเราไม่คิดร้ายกับเขา เขาก็ไม่คิดร้ายกับเรา
       ตอนนี้เราอยู่มหาลัยเรารู้จักคนรอบกายในระดับหนึ่งไม่รู้เป็นที่ตัวเรา สภาพสังคม หรือโชคชะตาชีวตเราในแต่ละวันมันผ่านไปได้อย่างยากเย็นเราไม่ได้สบายที่ได้เรียนมหาลัยก็เพราะคนอุปการะ ชีวิตที่ผ่านมาเราต้องทำงานรับจ้างพิมพ์งานบ้าง ญาติพี่น้องใช้งานหนักๆสารพัดแต่ไม่ได้เงินเมื่อก่อนเรามันโง่ที่ยอมเขาตลอด ขอบคุณคนที่อุปการะเลี้ยงเรา ตอนนี้เราอยู่ปี 3 แล้ว อดทนค่ะ อุปสรรคเข้ามาในชีวิตเราหลายด้านเหลือเกินค่ะเราเหนื่อยมากเราไม่มีคนให้คำปรึกษาเพื่อนก็คบเพียงผิวเผิน
       ปล.เรื่องที่เรามาเล่าให้ฟังก็เป็นการระบายค่ะคนที่มีปัญหาชีวิตคนอื่นๆลองเปรียบเทียบกับเราเลย คือรายละเอียดแต่ละปีเราเจอหนักบางเรื่องก็ไม่อยากพูดถึงมันเป็นฝันร้ายที่ติดตามและหลอกหลอนเรามาหลายปีบางทีเรามักฝันถึงเรื่องเก่าๆค่ะและมันทำให้เราร้องไห้
      ปล.2 ขอให้คนที่มีปัญหาชีวิตทุกคนสู้ๆนะคะ เราให้กำลังใจคนไม่เก่งแต่เราอยากให้ทุกคนผ่านเรื่องราวที่เลวร้ายที่คุณเผชิญไปให้ได้ค่ะ