เรามีพี่น้อง2คนแต่ก็เหมือนลูกคนเดียว เพราะพี่ของเราปวดทางจิตใจ
พ่อแม่ของไม่เคยเข้าใจกันเลยตั้งนานแล้วเราเกิดมาคือเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยมากจนเราโตเขาก็ยังทะเลาะกัน
แตแม่ของเราเป็นคนใจเย็นตามใจพ่อ ทุกอย่างถึงแม้ในใจของแกจะเหนื่อยหรือ ร้องไห้อยู่ก็ตาม
พ่อของเราแอบมีเมียน้อยด้วย แต่กลับไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้แม่ได้รู้เลยสักครั้ง..
จนมีวันหนึ่งมีคนโทรมา รู้แล้วยัง?ว่าสามีเราแต่งงานอีกคน แม่ก็ไม่เชื่อ จนแม่เปิดเตียงดู มีการ์ดแต่งงานอยู่ใต้เตียง
แม่เห็นปุ๊บ ร้องไห้ออกมา เราแอบเห็นแม่ร้องไห้อยู่ แถมร้องไห้ไม่มีเสียงด้วยน่ะ เพราะว่า ไม่อยากลูกได้ยิน กลัวลูกเสียใจ
จนเราเดินไปถามแม่ว่า แม่ ร้องไห้ทำไม? ใครทำอะไรแม่ ? บอกหนูมาน่ะ แม่ตอบว่า ป่าวลูกแม่แค่คิดอะไรไม่รู้ แม่รู้สึกเหนื่อยๆเอง ไม่เป็นไรลูก
( นี่คือ คนที่เป็นแม่ที่เข้มแข็งสุด ๆ ยอมใจแกเลยจริงๆน่ะ ) พ่อกลับบ้านก็ทำตัวปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย พ่อก็รีบขึ้นห้องไป
แม่ก็ไม่ว่าอะไร ? ต่างคนต่างเงียบแบบผิดปกติ
จนญาติและยายของเรา รุมกันด่าแม่ของเรา ว่าทำไม? ดูแลสามีตัวเองไม่ดี ให้เขามีคนใหม่ได้ยังไง? แม่ไม่ตอบ แม่ได้แค่ยิ้มให้ พอกลับบ้านก็ร้องไห้
ตอนนั้นแม่เรา มีอาชีพเป็น คุณครูโรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง แม่บอกว่า เงินไม่มาหรอก แต่มีความสุขที่เห็นลูกศิษย์ได้ยิ้มและได้ความรู้..
เราเรียนที่เดี่ยวกับที่แม่สอนอยู่ ที่บ้านแม่แอบร้องไห้แล้วน่ะ แต่ที่โรงเรียน แม่เก็บอาการเก่งมาก ไม่บ่งบอกว่า ตัวเองกำลังเศร้าหรือมีปัญหาเลย
ช่วนนั้น พ่อแม่ ก็ทะเลาะกันบ่อยมาก แต่เราไม่เคยเห็นแม่เราเถียงพ่อเราเลยสักครั้ง มีแต่ก้มหน้าแล้วร้องไห้ออกมา
ช่วงนั้น เราไม่อยากอยู่บ้าน ไม่อยากเจอใคร แต่เรายังเด็กต้องกลับบ้าน ที่เจอปัญหาแบบนี้ทุกวัน
จนวันหนึ่งพ่อเราบอก ให้แม่ลาออกจากอาชีพนั้น แล้วมาช่วยแกทำงาน(เป็นบริษัทขายตั๋วไปต่างประเทศ) แม่ก็ไม่ปฎิเสธเลย แม่ก็ทำตามที่พ่อขอไว้
จนเราโตขึ้น แล้วต้องเรียนต่างจังหวัด เราเป็นคนติดแม่ โทรหาทุกวัน แกก็ส่งรอยยิ้ม ส่งเสียงหัวเราะให้ ทุกวัน ทุกคืน เราคิดว่า ที่บ้านคงไม่มีอะไรหรอก คงดีแล้วมั่ง
จนวันหนึ่ง เราได้กลับบ้าน คือ ความรู้สึกตอนนั้น มีความสุขแน่ๆเลย พ่อแม่ดีกันแล้ว พอกลับบ้านเท่านั้น น้ำตาไหลลงมาเลย
พ่อกับแม่เรา แยกห้องกัน แม่เรานอนเล็กๆๆ บนพื้น ตอนเช้า ไปส่งของ( อาชีพเสริม ส่งไก่สด ตามโรงอาหารของโรงเรียน หลายๆที่ ได้เงินไม่เยอะ บางวัน ได้แค่ 300 บาทต่อวัน ) ตอนสาย แม่ไปที่ทำงานของพ่อจนถึงเย็น นั่งทำงาน ไม่หยุดเลย มีวันหนึ่ง แม่เราไม่สบาย ตื่นสายนิดหน่อย พ่อเราด่าว่า แม่ ไม่ยอมทำงาน วันๆเอาแต่นอน ทั้งๆที่เราพึ่งเห็นเป็นครั้งแรกที่แม่เรานอน เพราะแม่เราไม่สบาย เราก็บอกแม่ว่า ไปหาหมอไหม? แม่ตอบกลับมาว่า ไม่ไปหรอกเดี่ยวถ้านอนโรงพยาบาลใครจะมาทำงานล่ะ ? (ฟังคำนี้ออกมา เรากอดแม่เราเลย) คิดอยู่ในใจ โถ่วแม่ ป่วยขนาดนี้แล้ว หยุดทำงานบ้างก็ได้ ทั้งๆที่มีพนักงานอยู่อีกคนแล้ว แม่ก็ลุกขึ้นแล้วไปแต่งตัว เราก็แต่งตัวเนื่องจากสงสารแม่ตัวเองที่ไม่สบายขนาดนี้แล้วยังต้องทำงาน (ในใจก็โกรธพ่อน่ะ แต่แม่เคยบอกว่า อย่าโกรธพ่อเราเลยยังไงเขาก็ยังเป็นพ่อ) พอไปทำงาน ถ้าวันไหนที่พ่อมาบริษัท แม่ทำงานทั้งหมดนั้น ผิดหมดเลย ทั้งๆที่ถูกสุดๆ แล้ว แม่เราทำงานนี้หรอ?ได้เงินเดือนแค่ 5000 บาทต่อเดือน ส่วนเงินของเราพ่อให้เป็นส่วนตัวแล้ว 10,000 บาท พร้อมค่าหอ ค่าน้ำและค่าไฟ ขนาดเรายังไม่พอกินเรยบางที แต่แม่พอกินทุกอย่าง พอถึงตอนเย็น แม่เราก็ไปตลาดเพื่อรีบกลับมาทำอาหารให้สามีต่อ บางวันพ่อกลับ ก็ได้กินกับพ่อ บางวันพ่อไม่กลับและไม่โทรบอก แม่เราก็รอจนถึง 4ทุ่ม แม่ก็กินข้าวคนเดียว ส่วนกับที่เหลือ แม่เก็บไว้กินคนเดียว เพราะพ่อของเราไม่กินของเหลือ หรือ ของเมื่อวาน แม่เราเป็นคนง่ายๆ กินอะไรก็ได้ อยู่ได้สบายมาก (เป็นผู้หญิงเกร็งมากเลย)
จนมีวันหนึ่ง พ่อของเราได้เปลี่ยนแบบบ้าน แต่ไม่ได้ทุบทิ้งทั้งหลังน่ะ แต่พ่อเรา ให้แม่เราอยู่ข้างบน ส่วนข้างล่าง ช่างก็ซ่อมแซมไป พ่อเรากลับมา ด่าแม่ว่า ทำไม?เป็นอย่างงี้ไม่ดูหรอ กลับมาเหนื่อย ๆ ไม่ทำกับข้าวให้ และไปบอกทุกคนด้วยน่ะ ทั้งเพื่อนของแก ญาติพี่น้อง คือบอกทุกคนเลยค่ะ ขนาดเราอยู่หอห้องเล็ก ๆ ยังทำอาหารลำบากเลย แล้วนี่ ห้องเล็กมาก ไม่มีกระทะไฟฟ้า มีแค่หม้อหุ้งข้าวแค่นั้นเอง จะทำอะไรว่ะ ? ตอนนั้น เรา งง มาก (คิดอยู่ในใจ อ่าวเฮ้ย จะทำยังไงว่ะ แค่นี้คิดไม่ได้หรอ ? บ้าไหมว่ะ) เราก็เลยบอกแม่ว่า เดี่ยวเราช่วย เราเคยทำกินที่หอ แม่ก็บอกว่า ไม่เป็นไรน่ะลูก แม่ทำได้ พ่อบอกว่า เร็วๆน่ะ หิวมาก คือเห็นแม่เป็นเมียหรือทาสกันแน่ งง หนักมาก
แม่ก็ยอมทำ พอแม่ทำเสร็จ คือพ่อกำลังนอนอยู่ค่ะ ไม่ยอมกินข้าวก่อน บอกว่า ขอนอนก่อน เดี่ยวถ้าตื่น เดี่ยวไปกิน คืออะไรค๊าา เมื่อกี้บอกว่าให้เร็วๆ ตอนนี้คือนอน เราที่เป็นลูก ไม่เข้าใจเลย พูดตรงๆน่ะ ไม่เข้าใจเลย อะไรคืออะไรเนี้ยะ งง ไปหมดแล้ว แม่ก็พูดว่า ไม่เป็นไรลูก เดี่ยวแม่เก็บก่อน แล้วเดี่ยวให้พ่อมากิน
ตอนนั้นเรายังไม่นอน นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ ตี 2 พ่อมาเคาะห้องแม่ มากินข้าว แม่ที่กำลังหลับและเหนื่อยกับงานมาก แม่ตื่นขึ้นมา ใส่ข้าวให้พ่อกิน รอให้พ่อกินเสร็จแล้วก็นอน พอรุ้งเช้า ก็ทำงานเหมือนเดิม ก็กลับบ้าน มาทำอาหาร แล้วคือ ข้างล่างฝุ่นเต็มไปหมดเลย แม่เป็นทั้งหวัด และก็ไอ เสียงเหมือนจะไม่มีแล้ว พ่อไม่พูดเลยว่า เป็นอะไร ไหวไหม ? ไม่มีเลย มีแต่สั่งกับสั่ง จนเราได้ขึ้นไปเรียนตามปกติ ในใจคือ ห่วงแม่มาก โทรตลอดเวลา ยังไหวไหม? กินยายัง ? นอนได้แล้วน่ะ ถามแบบนี้ทุกวัน จนเขาหายไม่สบาย เราก็เรียนของเราไป ก็คิดแต่เรื่องเรียน และ เรียน
อยู่ๆ วันหนึ่ง พ่อก็โทรมาหาเรา (พ่อจะโทรมาหาเรา เดือนละครั้ง เท่านั้นแหละ ) พ่อพูดว่า พ่อรู้สึกเบื่อแม่ของแกแล้ว นิสัยก็ไม่ดี ทำไรอะไรไม่เคยคิดถึงคนอื่น เลยยย
เราซึ่งเป็นลูกได้ยินคำนี้ น้ำตาไหล แล้วเงียบ มากก จน เราตัดสายไป เพราะไม่อยากฟังอะไรแล้ว เราไม่โทรหาแม่ เพราะเรารู้ว่าแม่ร้องไห้หนักกว่าเราร้องอีก
ร้องไห้มา 3 ชม.เต็ม วันรุ่งขึ้นเราก็มีสอบไฟนอล คือคืนนั้นน้องไม่หลับ หัวรุ่งแม่เราก็โทรมา มีสอบใช่ไหม? ลูก อ่านหนังสือยัง? เราตอบกลับไป อ่านแล้ว แม่เป็นยังไงบ้าง ? แม่เราก็ถามเรากลับมาว่า พ่อโทรหาลูกหรอ ? เราตอบว่า ใช่ มีอะไรกันหรอ ? บอกได้ไหม ? แม่เราบอกว่า ก็แค่ย้ายที่กินข้าวไปกินบ้านยายแค่นั้นเองเพราะที่บ้านกินข้าวไม่ได้ ฝุ่นมันเยอะเกิน เลยย้ายมากินที่บ้านยาย ก็ปกติก็มากินไม่ต้องโทรบอกด้วยซ้ำแต่วันนี้ พ่อโทรมา แล้วแม่เข้าห้องน้ำ น้าเป็นคนรับสาย บอกว่าให้มากินข้าวที่บ้านยายน่ะ พ่อก็วางสายไป แล้วโทรมาด่าแม่ใหญ่เลย แล้วแม่ก็รีบกลับบ้านกลัวว่าพ่อจะไม่มีอะไรกิน แต่แม่กลับไม่เห็นพ่อเลยในบ้าน ตอนนี้ก็ยังไม่กลับมาที่บ้านเลย แม่ก็รออยู่ตั้งแต่เมือคืนแล้ว เราอึ้งมาก ร้องไห้ แล้วพูดกับแม่ว่า แม่ค่ะ ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนน่ะ หย่าได้ถ้าเขาอยากหย่า ไม่ต้องทรมานแบบนี้ก็ได้ ลูกเข้าใจแม่เสมอน่ะ แม่พูดออกมาว่า ไม่ได้ลูก ถ้าหย่ากันใครล่ะจะส่งลูกเรียนแม่ไม่มีตังค์หรอกลูก เดี่ยวลูกไม่มีรูปครอบครัวตอนรับปริญญาน่ะ ไม่มีพ่อในวันแต่งงานน่ะ แม่ทนมา 40 ปีแล้ว รอให้ลูกแต่งงาน ทำไม? แม่ทำไม่ได้ สบายมากลูก ไม่ต้องคิดมาก ลูกชายของแม่อีกคน ก็ ป่วยแล้ว เหลือ ลูกคนเดียวแล้ว ที่จะได้ดูความสำเร็จ ไม่นานหรอก เดี่ยวลูกก็จบแล้ว เชื่อแม่สิ พูดไม่ออกเลย ร้องไห้ออกมาอย่างเดี่ยว (โถ่วแม่ ทำไม?ต้องคิดขนาดนี้ด้วย เราไม่เป็นไรหรอก แต่ตอนนี้ไม่อยากให้แม่ลำบากแบบนี้เลย ลูกสงสารแม่ )
และนี้คือปัญหาครอบครัวของเรา ที่มีแม่เก่งมากและแข็งแรงสุด ๆ อดทนได้ทุกอย่าง แม่เราสอนตลอดว่า เห็นครอบครัวของเราเป็นปัญหาปกติ เพราะบนโลกนี้อาจจะมีคนมีปัญหาหนักกว่าเรา ก็ได้น่ะ เราจึงมองเห็นโลกนี้เหมือนคนปกติทั่วไป แต่เราเห็นครอบครัวที่อบอุ่น ก็แอบอิจฉามาก แต่ก็พยายามไม่พูด ได้แค่มองแล้วจินตนการ แล้วยิ้มคนเดียว แต่เราชอบอยู่ในห้องเล็กไม่ค่อยออกไปไหนสักเท่าไหร่ ? ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากพูดกับใคร มันรู้สึกตัวยังไม่พร้อมเจอใครอีก เราเลยมาระบายที่นี้เป็นที่แรกเลย หวังว่าทุกคนจะเข้าใจน่ะค่ะ เพราะเรามาในนี้เพื่อที่จะให้ทุกคนคิดน่ะว่า มีคนมีปัญหามากกว่าเราอีก บนโลกนี้ทุกคนและทุกครอบครัวมีปัญหาหมดแต่ไม่มีใครบอกหรอกความจริงของเขาเองว่าเป็นอย่างไร มีแค่ใจของเราเท่านั้นแหละที่เก็บความรู้สึกนี้ได้ ไม่ได้มาให้ทุกคนด่าหรือเกลียดพ่อเราเลยน่ะค่ะ จริงๆแล้ว พ่อของเราก็ข้อดีของแกมากมาย แต่แค่แกไม่ค่อยจะออกอาการให้เห็นกับคนในครอบครัวสักเท่าไหร่ ขอบคุณที่อ่านน่ะค่ะ ไว้มีเรื่องราวใหม่ๆ แล้วจะกลับมาเล่าให้ฟังต่อ
#จากเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
แม่ของฉัน เป็นคนเก่ง
พ่อแม่ของไม่เคยเข้าใจกันเลยตั้งนานแล้วเราเกิดมาคือเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยมากจนเราโตเขาก็ยังทะเลาะกัน
แตแม่ของเราเป็นคนใจเย็นตามใจพ่อ ทุกอย่างถึงแม้ในใจของแกจะเหนื่อยหรือ ร้องไห้อยู่ก็ตาม
พ่อของเราแอบมีเมียน้อยด้วย แต่กลับไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้แม่ได้รู้เลยสักครั้ง..
จนมีวันหนึ่งมีคนโทรมา รู้แล้วยัง?ว่าสามีเราแต่งงานอีกคน แม่ก็ไม่เชื่อ จนแม่เปิดเตียงดู มีการ์ดแต่งงานอยู่ใต้เตียง
แม่เห็นปุ๊บ ร้องไห้ออกมา เราแอบเห็นแม่ร้องไห้อยู่ แถมร้องไห้ไม่มีเสียงด้วยน่ะ เพราะว่า ไม่อยากลูกได้ยิน กลัวลูกเสียใจ
จนเราเดินไปถามแม่ว่า แม่ ร้องไห้ทำไม? ใครทำอะไรแม่ ? บอกหนูมาน่ะ แม่ตอบว่า ป่าวลูกแม่แค่คิดอะไรไม่รู้ แม่รู้สึกเหนื่อยๆเอง ไม่เป็นไรลูก
( นี่คือ คนที่เป็นแม่ที่เข้มแข็งสุด ๆ ยอมใจแกเลยจริงๆน่ะ ) พ่อกลับบ้านก็ทำตัวปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย พ่อก็รีบขึ้นห้องไป
แม่ก็ไม่ว่าอะไร ? ต่างคนต่างเงียบแบบผิดปกติ
จนญาติและยายของเรา รุมกันด่าแม่ของเรา ว่าทำไม? ดูแลสามีตัวเองไม่ดี ให้เขามีคนใหม่ได้ยังไง? แม่ไม่ตอบ แม่ได้แค่ยิ้มให้ พอกลับบ้านก็ร้องไห้
ตอนนั้นแม่เรา มีอาชีพเป็น คุณครูโรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง แม่บอกว่า เงินไม่มาหรอก แต่มีความสุขที่เห็นลูกศิษย์ได้ยิ้มและได้ความรู้..
เราเรียนที่เดี่ยวกับที่แม่สอนอยู่ ที่บ้านแม่แอบร้องไห้แล้วน่ะ แต่ที่โรงเรียน แม่เก็บอาการเก่งมาก ไม่บ่งบอกว่า ตัวเองกำลังเศร้าหรือมีปัญหาเลย
ช่วนนั้น พ่อแม่ ก็ทะเลาะกันบ่อยมาก แต่เราไม่เคยเห็นแม่เราเถียงพ่อเราเลยสักครั้ง มีแต่ก้มหน้าแล้วร้องไห้ออกมา
ช่วงนั้น เราไม่อยากอยู่บ้าน ไม่อยากเจอใคร แต่เรายังเด็กต้องกลับบ้าน ที่เจอปัญหาแบบนี้ทุกวัน
จนวันหนึ่งพ่อเราบอก ให้แม่ลาออกจากอาชีพนั้น แล้วมาช่วยแกทำงาน(เป็นบริษัทขายตั๋วไปต่างประเทศ) แม่ก็ไม่ปฎิเสธเลย แม่ก็ทำตามที่พ่อขอไว้
จนเราโตขึ้น แล้วต้องเรียนต่างจังหวัด เราเป็นคนติดแม่ โทรหาทุกวัน แกก็ส่งรอยยิ้ม ส่งเสียงหัวเราะให้ ทุกวัน ทุกคืน เราคิดว่า ที่บ้านคงไม่มีอะไรหรอก คงดีแล้วมั่ง
จนวันหนึ่ง เราได้กลับบ้าน คือ ความรู้สึกตอนนั้น มีความสุขแน่ๆเลย พ่อแม่ดีกันแล้ว พอกลับบ้านเท่านั้น น้ำตาไหลลงมาเลย
พ่อกับแม่เรา แยกห้องกัน แม่เรานอนเล็กๆๆ บนพื้น ตอนเช้า ไปส่งของ( อาชีพเสริม ส่งไก่สด ตามโรงอาหารของโรงเรียน หลายๆที่ ได้เงินไม่เยอะ บางวัน ได้แค่ 300 บาทต่อวัน ) ตอนสาย แม่ไปที่ทำงานของพ่อจนถึงเย็น นั่งทำงาน ไม่หยุดเลย มีวันหนึ่ง แม่เราไม่สบาย ตื่นสายนิดหน่อย พ่อเราด่าว่า แม่ ไม่ยอมทำงาน วันๆเอาแต่นอน ทั้งๆที่เราพึ่งเห็นเป็นครั้งแรกที่แม่เรานอน เพราะแม่เราไม่สบาย เราก็บอกแม่ว่า ไปหาหมอไหม? แม่ตอบกลับมาว่า ไม่ไปหรอกเดี่ยวถ้านอนโรงพยาบาลใครจะมาทำงานล่ะ ? (ฟังคำนี้ออกมา เรากอดแม่เราเลย) คิดอยู่ในใจ โถ่วแม่ ป่วยขนาดนี้แล้ว หยุดทำงานบ้างก็ได้ ทั้งๆที่มีพนักงานอยู่อีกคนแล้ว แม่ก็ลุกขึ้นแล้วไปแต่งตัว เราก็แต่งตัวเนื่องจากสงสารแม่ตัวเองที่ไม่สบายขนาดนี้แล้วยังต้องทำงาน (ในใจก็โกรธพ่อน่ะ แต่แม่เคยบอกว่า อย่าโกรธพ่อเราเลยยังไงเขาก็ยังเป็นพ่อ) พอไปทำงาน ถ้าวันไหนที่พ่อมาบริษัท แม่ทำงานทั้งหมดนั้น ผิดหมดเลย ทั้งๆที่ถูกสุดๆ แล้ว แม่เราทำงานนี้หรอ?ได้เงินเดือนแค่ 5000 บาทต่อเดือน ส่วนเงินของเราพ่อให้เป็นส่วนตัวแล้ว 10,000 บาท พร้อมค่าหอ ค่าน้ำและค่าไฟ ขนาดเรายังไม่พอกินเรยบางที แต่แม่พอกินทุกอย่าง พอถึงตอนเย็น แม่เราก็ไปตลาดเพื่อรีบกลับมาทำอาหารให้สามีต่อ บางวันพ่อกลับ ก็ได้กินกับพ่อ บางวันพ่อไม่กลับและไม่โทรบอก แม่เราก็รอจนถึง 4ทุ่ม แม่ก็กินข้าวคนเดียว ส่วนกับที่เหลือ แม่เก็บไว้กินคนเดียว เพราะพ่อของเราไม่กินของเหลือ หรือ ของเมื่อวาน แม่เราเป็นคนง่ายๆ กินอะไรก็ได้ อยู่ได้สบายมาก (เป็นผู้หญิงเกร็งมากเลย)
จนมีวันหนึ่ง พ่อของเราได้เปลี่ยนแบบบ้าน แต่ไม่ได้ทุบทิ้งทั้งหลังน่ะ แต่พ่อเรา ให้แม่เราอยู่ข้างบน ส่วนข้างล่าง ช่างก็ซ่อมแซมไป พ่อเรากลับมา ด่าแม่ว่า ทำไม?เป็นอย่างงี้ไม่ดูหรอ กลับมาเหนื่อย ๆ ไม่ทำกับข้าวให้ และไปบอกทุกคนด้วยน่ะ ทั้งเพื่อนของแก ญาติพี่น้อง คือบอกทุกคนเลยค่ะ ขนาดเราอยู่หอห้องเล็ก ๆ ยังทำอาหารลำบากเลย แล้วนี่ ห้องเล็กมาก ไม่มีกระทะไฟฟ้า มีแค่หม้อหุ้งข้าวแค่นั้นเอง จะทำอะไรว่ะ ? ตอนนั้น เรา งง มาก (คิดอยู่ในใจ อ่าวเฮ้ย จะทำยังไงว่ะ แค่นี้คิดไม่ได้หรอ ? บ้าไหมว่ะ) เราก็เลยบอกแม่ว่า เดี่ยวเราช่วย เราเคยทำกินที่หอ แม่ก็บอกว่า ไม่เป็นไรน่ะลูก แม่ทำได้ พ่อบอกว่า เร็วๆน่ะ หิวมาก คือเห็นแม่เป็นเมียหรือทาสกันแน่ งง หนักมาก
แม่ก็ยอมทำ พอแม่ทำเสร็จ คือพ่อกำลังนอนอยู่ค่ะ ไม่ยอมกินข้าวก่อน บอกว่า ขอนอนก่อน เดี่ยวถ้าตื่น เดี่ยวไปกิน คืออะไรค๊าา เมื่อกี้บอกว่าให้เร็วๆ ตอนนี้คือนอน เราที่เป็นลูก ไม่เข้าใจเลย พูดตรงๆน่ะ ไม่เข้าใจเลย อะไรคืออะไรเนี้ยะ งง ไปหมดแล้ว แม่ก็พูดว่า ไม่เป็นไรลูก เดี่ยวแม่เก็บก่อน แล้วเดี่ยวให้พ่อมากิน
ตอนนั้นเรายังไม่นอน นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ ตี 2 พ่อมาเคาะห้องแม่ มากินข้าว แม่ที่กำลังหลับและเหนื่อยกับงานมาก แม่ตื่นขึ้นมา ใส่ข้าวให้พ่อกิน รอให้พ่อกินเสร็จแล้วก็นอน พอรุ้งเช้า ก็ทำงานเหมือนเดิม ก็กลับบ้าน มาทำอาหาร แล้วคือ ข้างล่างฝุ่นเต็มไปหมดเลย แม่เป็นทั้งหวัด และก็ไอ เสียงเหมือนจะไม่มีแล้ว พ่อไม่พูดเลยว่า เป็นอะไร ไหวไหม ? ไม่มีเลย มีแต่สั่งกับสั่ง จนเราได้ขึ้นไปเรียนตามปกติ ในใจคือ ห่วงแม่มาก โทรตลอดเวลา ยังไหวไหม? กินยายัง ? นอนได้แล้วน่ะ ถามแบบนี้ทุกวัน จนเขาหายไม่สบาย เราก็เรียนของเราไป ก็คิดแต่เรื่องเรียน และ เรียน
อยู่ๆ วันหนึ่ง พ่อก็โทรมาหาเรา (พ่อจะโทรมาหาเรา เดือนละครั้ง เท่านั้นแหละ ) พ่อพูดว่า พ่อรู้สึกเบื่อแม่ของแกแล้ว นิสัยก็ไม่ดี ทำไรอะไรไม่เคยคิดถึงคนอื่น เลยยย
เราซึ่งเป็นลูกได้ยินคำนี้ น้ำตาไหล แล้วเงียบ มากก จน เราตัดสายไป เพราะไม่อยากฟังอะไรแล้ว เราไม่โทรหาแม่ เพราะเรารู้ว่าแม่ร้องไห้หนักกว่าเราร้องอีก
ร้องไห้มา 3 ชม.เต็ม วันรุ่งขึ้นเราก็มีสอบไฟนอล คือคืนนั้นน้องไม่หลับ หัวรุ่งแม่เราก็โทรมา มีสอบใช่ไหม? ลูก อ่านหนังสือยัง? เราตอบกลับไป อ่านแล้ว แม่เป็นยังไงบ้าง ? แม่เราก็ถามเรากลับมาว่า พ่อโทรหาลูกหรอ ? เราตอบว่า ใช่ มีอะไรกันหรอ ? บอกได้ไหม ? แม่เราบอกว่า ก็แค่ย้ายที่กินข้าวไปกินบ้านยายแค่นั้นเองเพราะที่บ้านกินข้าวไม่ได้ ฝุ่นมันเยอะเกิน เลยย้ายมากินที่บ้านยาย ก็ปกติก็มากินไม่ต้องโทรบอกด้วยซ้ำแต่วันนี้ พ่อโทรมา แล้วแม่เข้าห้องน้ำ น้าเป็นคนรับสาย บอกว่าให้มากินข้าวที่บ้านยายน่ะ พ่อก็วางสายไป แล้วโทรมาด่าแม่ใหญ่เลย แล้วแม่ก็รีบกลับบ้านกลัวว่าพ่อจะไม่มีอะไรกิน แต่แม่กลับไม่เห็นพ่อเลยในบ้าน ตอนนี้ก็ยังไม่กลับมาที่บ้านเลย แม่ก็รออยู่ตั้งแต่เมือคืนแล้ว เราอึ้งมาก ร้องไห้ แล้วพูดกับแม่ว่า แม่ค่ะ ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนน่ะ หย่าได้ถ้าเขาอยากหย่า ไม่ต้องทรมานแบบนี้ก็ได้ ลูกเข้าใจแม่เสมอน่ะ แม่พูดออกมาว่า ไม่ได้ลูก ถ้าหย่ากันใครล่ะจะส่งลูกเรียนแม่ไม่มีตังค์หรอกลูก เดี่ยวลูกไม่มีรูปครอบครัวตอนรับปริญญาน่ะ ไม่มีพ่อในวันแต่งงานน่ะ แม่ทนมา 40 ปีแล้ว รอให้ลูกแต่งงาน ทำไม? แม่ทำไม่ได้ สบายมากลูก ไม่ต้องคิดมาก ลูกชายของแม่อีกคน ก็ ป่วยแล้ว เหลือ ลูกคนเดียวแล้ว ที่จะได้ดูความสำเร็จ ไม่นานหรอก เดี่ยวลูกก็จบแล้ว เชื่อแม่สิ พูดไม่ออกเลย ร้องไห้ออกมาอย่างเดี่ยว (โถ่วแม่ ทำไม?ต้องคิดขนาดนี้ด้วย เราไม่เป็นไรหรอก แต่ตอนนี้ไม่อยากให้แม่ลำบากแบบนี้เลย ลูกสงสารแม่ )
และนี้คือปัญหาครอบครัวของเรา ที่มีแม่เก่งมากและแข็งแรงสุด ๆ อดทนได้ทุกอย่าง แม่เราสอนตลอดว่า เห็นครอบครัวของเราเป็นปัญหาปกติ เพราะบนโลกนี้อาจจะมีคนมีปัญหาหนักกว่าเรา ก็ได้น่ะ เราจึงมองเห็นโลกนี้เหมือนคนปกติทั่วไป แต่เราเห็นครอบครัวที่อบอุ่น ก็แอบอิจฉามาก แต่ก็พยายามไม่พูด ได้แค่มองแล้วจินตนการ แล้วยิ้มคนเดียว แต่เราชอบอยู่ในห้องเล็กไม่ค่อยออกไปไหนสักเท่าไหร่ ? ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากพูดกับใคร มันรู้สึกตัวยังไม่พร้อมเจอใครอีก เราเลยมาระบายที่นี้เป็นที่แรกเลย หวังว่าทุกคนจะเข้าใจน่ะค่ะ เพราะเรามาในนี้เพื่อที่จะให้ทุกคนคิดน่ะว่า มีคนมีปัญหามากกว่าเราอีก บนโลกนี้ทุกคนและทุกครอบครัวมีปัญหาหมดแต่ไม่มีใครบอกหรอกความจริงของเขาเองว่าเป็นอย่างไร มีแค่ใจของเราเท่านั้นแหละที่เก็บความรู้สึกนี้ได้ ไม่ได้มาให้ทุกคนด่าหรือเกลียดพ่อเราเลยน่ะค่ะ จริงๆแล้ว พ่อของเราก็ข้อดีของแกมากมาย แต่แค่แกไม่ค่อยจะออกอาการให้เห็นกับคนในครอบครัวสักเท่าไหร่ ขอบคุณที่อ่านน่ะค่ะ ไว้มีเรื่องราวใหม่ๆ แล้วจะกลับมาเล่าให้ฟังต่อ
#จากเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง