สวัสดีค่ะทุกคน เข้าเรื่องเลยเนอะ
คือตอนนี้เรากำลังคุยกับผู้ชายอยู่คนหนึ่งค่ะ เขาเรียนมหาลัยปี1 เขาอายุห่างจากเราประมาณ3ปีเราเจอกันครั้งแรกที่ทำงานของเรา ตอนนั้นเราทำงานอยู่ค่ะแล้วเขาก็มาที่ร้านของเขาร้านเราอยู่ใกล้กันค่ะ(ตอนนั้นเขาเรียนอยู่ม.ปลาย)เจอกันครั้งแรกก็ไม่ได้คิดอะไรแต่เขาชอบมองหน้าเราค่ะ มองตลอดมองจนเรากลัวเลยละ แต่เขาจะมาแค่ตอนปิดเทอมมาช่วยที่ร้านเขา แล้วหลังจากที่เจอกันอีกไม่กี่วันเขามาติดตามigเราแต่ก็แค่ติดตามเราสองคนไม่เคยคุยกันเลยแม้แต่ยิ้มให้กันยังไม่เคยเลยจนถึงประมาณเกือบๆจะสิ้นปีเราจำไม่ได้ว่าเดือนอะไรเขาทักเรามาค่ะแต่สักพักเขาก็ส่งมาอีกว่าทักผิดเราก็เลยตอบไปว่าไม่เป็นไรแต่ไม่จบค่ะเขาชวนเราคุยต่อเราก็คุยนะไม่ได้คิดอะไรพอเริ่มนานไปเขาเริ่มบอกคิดถึงเราตอนนั้นก็คิดแล้วว่ามันไม่ใช่การคุยกันแบบธรรมดาเราก็เลยถอยออกมาบล็อคทุกอย่างทุกทางเพราะเขามีแฟนแล้วเราไม่อยากทำให้มันมีปัญหาหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกันอีกเลยหลายเดือนจนผ่านช่วงปีใหม่ไปแล้ว หลังจากนั้นก็มีเฟสบุ๊คแปลกๆทักมาถามว่าสบายดีไหมแล้วก็บอกว่านี่เขานะ แต่เราจำไม่ได้ค่ะเพราะชื่อเฟสบุ๊คกับชื่อที่เขาบอกมามันคนละชื่อกัน เราก็เลยนึกสักพักแล้วก็นึกออกค่ะว่าเป็นเขา เขาใช้เฟสบุ๊คเพื่อนมาหาเฟสเราแล้วเค้าก็ทักเรามา เขาขอให้เราปลดบล็อคไลน์ให้คุยกันก่อนเราก็เกรงใจเฟสเพื่อนเขาเราก็เลยปลดบล็อคค่ะเขาก็ถามว่าบล็อคเขาทำไมเราก็บอกว่าเราไม่อยากให้เขามีปัญหากับแฟนแต่เขาก็บอกเราว่ามีปัญหากันอยู่แล้วหลังจากนั้นไม่นานเขาก็เลิกกันจริงๆค่ะเราตกใจนะที่รู้ว่าเขาเลิกกันแต่เขาก็บอกว่าไม่ได้เป็นเพราะเรานะ หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆนานไปทุกวันๆจากที่ไม่เคยคิดอะไรไม่เคยรู้สึกอะไรก็เริ่มรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆผ่านช่วงสงกรานต์มาแล้วก็ยังคุยกัน คุยกันมาเรื่อยๆจนบ้างครั้งที่ไม่ได้คุยกันเราก็คิดถึงเขารู้สึกเป็นห่วงเวลาเขาไปเที่ยวมันเริ่มรู้สึกมากขึ้นทุกวัน จนเพื่อนที่ทำงานเราก็รู้ว่าคุยกันพี่ของเขาก็รู้แล้วก็มีบ้างที่แซวกันตอนอยู่ที่ร้าน แล้วปัญหาก็เกิดเรารู้สึกว่าพี่เขาไม่ชอบเราคือมันรู้สึกจนแบบมันใช่อ่ะคือเราไม่ได้เขาใจผิดคิดไปเองอ่ะแต่พี่เขาไม่ชอบเราจิงๆอ่ะแหละ เราเลยตัดสินใจทิ้งเขาไปอีกแต่ครั้งนี้ไม่ได้บล็อคเพราะบล็อคไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะเราต้องเจอกันทุกวันเพราะเขากำลังจะเข้ามหาลัยแล้วก็เลยมาร้านทุกวัน(ก่อนหน้านี้ตอนเขาอยู่ม.ปลายเขาอยู่ต่างจังหวัดเลยมาได้ฉะเพราะปิดเทอม)เราก็คิดว่าครั้งนี้คงไม่กลับไปคุยอีกแล้วละกะว่าจะตัดใจจริงๆละ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ยิ่งเจอหน้าทุกวันยิ่งทำใจลำบากเขากินเบียร์ประชดเรากินให้เราเห็นจนสุดท้ายเราก็เดินไปคุยกับเขาเราก็ถามว่าโอเคไหมเขาก็บอกว่าโอเคแต่ไม่ทันไรเลยเขาร้องไห้ร้องต่อหน้าเราเลยแล้วจนสุดท้ายก็ต้องกลับมาคุยกันอีกรอบแต่รอบนี้มันเป็นอะไรที่แย่มากเลยละเพราะเราทะเลาะกันแรงเราไปทำเขาร้องไห้อีก มันแย่อ่ะแย่มากจริงๆ หลังจากนั้นมันก็เหมือนแก้วที่ร้าวที่จะทำยังไงแก้วใบนั้นก็ไม่มีทางเหมือนเดิม เราเริ่มคุยกันน้อยลงบ้างแต่ก็หวานกันอยู่นะไม่ใช่ว่าจะไม่อะไรเลยแต่ก็คุยกันไม่มากเหมือนเมื่อก่อนจนตอนนี้เขาเข้ามหาลัยปี1แล้วมีกิจกรรมมีอะไรอีกเยอะแยะทำให้ยิ่งไม่ค่อยได้คุยกันบทสนทนาเริ่มน้อยไปทุกทีจนบางทีเราก็คิดมากอ่ะ เราเลยบอกเขาว่าถ้าเขาเจอใครใหม่ที่ดีกว่าให้บอกเรา เราจะไม่โกดไม่อะไรเลยอย่างน้อยก็ยังเป็นพี่น้องกันได้ แต่เขาก็บอกว่าเขาไม่ได้มีใครเขารักเราเขาจริงจังกับเรา แต่ที่มันเป็นอยู่ตอนนี้คือเราคุยกันแบบไม่มีสถานะเขาไม่เคยเอยปากขอเราเป็นแฟน แต่ก็มีอยู่บ่อยครั้งนะที่เขาพูดว่าเราเป็นแฟนเขาแต่เราก็บอกว่าเราไปเป็นแฟนเขาเมื่อไหร่ เราก็เลยบอกไปว่าจีบให้ถึงปีแล้วเราจะยอมเป็นแฟนด้วย จนถึงตอนนี้ที่เราคุยกันมันก็นานมากแล้วอาจจะยังไม่ถึงปี แต่มันก็นานแล้วนะ แต่เขาก็ไม่ขอเราเป็นแฟนแล้วตอนนี้ก็ยังคุยกันน้อยลงอีกเรากลัวว่าเราจะรู้สึกไปมากกว่านี้อีกเราไม่อยากเจ็บอ่ะเราก็เลยบอกเขาว่าให้เลิกคุยกันเถอะแต่เขาก็ไม่ยอมอ่ะเขาก็บอกว่าเขาจริงจังกับเราแต่เขาก็ไม่ขอเราเป็นแฟนอ่ะ แล้วตกลงเราควรจะทำยังไงดีอ่ะ แล้วตอนนี้เราลาออกจากที่ทำงานแล้วด้วยเพราะเราไปเรียนต่อแต่เรียนกันคนละมหาลัยก็ยิ่งไม่ได้เจอกันคุยกันน้อยลงพอเราขอจบก็ไม่ยอมปล่อยเราแต่ก็ไม่ขอเราเป็นแฟน เราตอนนี้ทั้งสับสนเสียใจมีเป็นล้านความรู้สึกไม่รู้จะทำยังไงดี เราควรจะทำยังไงต่อไปดี
ไปต่อหรือพอแค่นี้
คือตอนนี้เรากำลังคุยกับผู้ชายอยู่คนหนึ่งค่ะ เขาเรียนมหาลัยปี1 เขาอายุห่างจากเราประมาณ3ปีเราเจอกันครั้งแรกที่ทำงานของเรา ตอนนั้นเราทำงานอยู่ค่ะแล้วเขาก็มาที่ร้านของเขาร้านเราอยู่ใกล้กันค่ะ(ตอนนั้นเขาเรียนอยู่ม.ปลาย)เจอกันครั้งแรกก็ไม่ได้คิดอะไรแต่เขาชอบมองหน้าเราค่ะ มองตลอดมองจนเรากลัวเลยละ แต่เขาจะมาแค่ตอนปิดเทอมมาช่วยที่ร้านเขา แล้วหลังจากที่เจอกันอีกไม่กี่วันเขามาติดตามigเราแต่ก็แค่ติดตามเราสองคนไม่เคยคุยกันเลยแม้แต่ยิ้มให้กันยังไม่เคยเลยจนถึงประมาณเกือบๆจะสิ้นปีเราจำไม่ได้ว่าเดือนอะไรเขาทักเรามาค่ะแต่สักพักเขาก็ส่งมาอีกว่าทักผิดเราก็เลยตอบไปว่าไม่เป็นไรแต่ไม่จบค่ะเขาชวนเราคุยต่อเราก็คุยนะไม่ได้คิดอะไรพอเริ่มนานไปเขาเริ่มบอกคิดถึงเราตอนนั้นก็คิดแล้วว่ามันไม่ใช่การคุยกันแบบธรรมดาเราก็เลยถอยออกมาบล็อคทุกอย่างทุกทางเพราะเขามีแฟนแล้วเราไม่อยากทำให้มันมีปัญหาหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกันอีกเลยหลายเดือนจนผ่านช่วงปีใหม่ไปแล้ว หลังจากนั้นก็มีเฟสบุ๊คแปลกๆทักมาถามว่าสบายดีไหมแล้วก็บอกว่านี่เขานะ แต่เราจำไม่ได้ค่ะเพราะชื่อเฟสบุ๊คกับชื่อที่เขาบอกมามันคนละชื่อกัน เราก็เลยนึกสักพักแล้วก็นึกออกค่ะว่าเป็นเขา เขาใช้เฟสบุ๊คเพื่อนมาหาเฟสเราแล้วเค้าก็ทักเรามา เขาขอให้เราปลดบล็อคไลน์ให้คุยกันก่อนเราก็เกรงใจเฟสเพื่อนเขาเราก็เลยปลดบล็อคค่ะเขาก็ถามว่าบล็อคเขาทำไมเราก็บอกว่าเราไม่อยากให้เขามีปัญหากับแฟนแต่เขาก็บอกเราว่ามีปัญหากันอยู่แล้วหลังจากนั้นไม่นานเขาก็เลิกกันจริงๆค่ะเราตกใจนะที่รู้ว่าเขาเลิกกันแต่เขาก็บอกว่าไม่ได้เป็นเพราะเรานะ หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆนานไปทุกวันๆจากที่ไม่เคยคิดอะไรไม่เคยรู้สึกอะไรก็เริ่มรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆผ่านช่วงสงกรานต์มาแล้วก็ยังคุยกัน คุยกันมาเรื่อยๆจนบ้างครั้งที่ไม่ได้คุยกันเราก็คิดถึงเขารู้สึกเป็นห่วงเวลาเขาไปเที่ยวมันเริ่มรู้สึกมากขึ้นทุกวัน จนเพื่อนที่ทำงานเราก็รู้ว่าคุยกันพี่ของเขาก็รู้แล้วก็มีบ้างที่แซวกันตอนอยู่ที่ร้าน แล้วปัญหาก็เกิดเรารู้สึกว่าพี่เขาไม่ชอบเราคือมันรู้สึกจนแบบมันใช่อ่ะคือเราไม่ได้เขาใจผิดคิดไปเองอ่ะแต่พี่เขาไม่ชอบเราจิงๆอ่ะแหละ เราเลยตัดสินใจทิ้งเขาไปอีกแต่ครั้งนี้ไม่ได้บล็อคเพราะบล็อคไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะเราต้องเจอกันทุกวันเพราะเขากำลังจะเข้ามหาลัยแล้วก็เลยมาร้านทุกวัน(ก่อนหน้านี้ตอนเขาอยู่ม.ปลายเขาอยู่ต่างจังหวัดเลยมาได้ฉะเพราะปิดเทอม)เราก็คิดว่าครั้งนี้คงไม่กลับไปคุยอีกแล้วละกะว่าจะตัดใจจริงๆละ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ยิ่งเจอหน้าทุกวันยิ่งทำใจลำบากเขากินเบียร์ประชดเรากินให้เราเห็นจนสุดท้ายเราก็เดินไปคุยกับเขาเราก็ถามว่าโอเคไหมเขาก็บอกว่าโอเคแต่ไม่ทันไรเลยเขาร้องไห้ร้องต่อหน้าเราเลยแล้วจนสุดท้ายก็ต้องกลับมาคุยกันอีกรอบแต่รอบนี้มันเป็นอะไรที่แย่มากเลยละเพราะเราทะเลาะกันแรงเราไปทำเขาร้องไห้อีก มันแย่อ่ะแย่มากจริงๆ หลังจากนั้นมันก็เหมือนแก้วที่ร้าวที่จะทำยังไงแก้วใบนั้นก็ไม่มีทางเหมือนเดิม เราเริ่มคุยกันน้อยลงบ้างแต่ก็หวานกันอยู่นะไม่ใช่ว่าจะไม่อะไรเลยแต่ก็คุยกันไม่มากเหมือนเมื่อก่อนจนตอนนี้เขาเข้ามหาลัยปี1แล้วมีกิจกรรมมีอะไรอีกเยอะแยะทำให้ยิ่งไม่ค่อยได้คุยกันบทสนทนาเริ่มน้อยไปทุกทีจนบางทีเราก็คิดมากอ่ะ เราเลยบอกเขาว่าถ้าเขาเจอใครใหม่ที่ดีกว่าให้บอกเรา เราจะไม่โกดไม่อะไรเลยอย่างน้อยก็ยังเป็นพี่น้องกันได้ แต่เขาก็บอกว่าเขาไม่ได้มีใครเขารักเราเขาจริงจังกับเรา แต่ที่มันเป็นอยู่ตอนนี้คือเราคุยกันแบบไม่มีสถานะเขาไม่เคยเอยปากขอเราเป็นแฟน แต่ก็มีอยู่บ่อยครั้งนะที่เขาพูดว่าเราเป็นแฟนเขาแต่เราก็บอกว่าเราไปเป็นแฟนเขาเมื่อไหร่ เราก็เลยบอกไปว่าจีบให้ถึงปีแล้วเราจะยอมเป็นแฟนด้วย จนถึงตอนนี้ที่เราคุยกันมันก็นานมากแล้วอาจจะยังไม่ถึงปี แต่มันก็นานแล้วนะ แต่เขาก็ไม่ขอเราเป็นแฟนแล้วตอนนี้ก็ยังคุยกันน้อยลงอีกเรากลัวว่าเราจะรู้สึกไปมากกว่านี้อีกเราไม่อยากเจ็บอ่ะเราก็เลยบอกเขาว่าให้เลิกคุยกันเถอะแต่เขาก็ไม่ยอมอ่ะเขาก็บอกว่าเขาจริงจังกับเราแต่เขาก็ไม่ขอเราเป็นแฟนอ่ะ แล้วตกลงเราควรจะทำยังไงดีอ่ะ แล้วตอนนี้เราลาออกจากที่ทำงานแล้วด้วยเพราะเราไปเรียนต่อแต่เรียนกันคนละมหาลัยก็ยิ่งไม่ได้เจอกันคุยกันน้อยลงพอเราขอจบก็ไม่ยอมปล่อยเราแต่ก็ไม่ขอเราเป็นแฟน เราตอนนี้ทั้งสับสนเสียใจมีเป็นล้านความรู้สึกไม่รู้จะทำยังไงดี เราควรจะทำยังไงต่อไปดี